Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1954, Blaðsíða 14

LESBÓK MORQUNBLAÐSINS '

f 474
Þetta var svo sem ekkert ævin-
týralegt. Það hefði vel getað kom-
ið fyrir á flugvelli að lending tæk-
ist ekki betur. Við leystum örygg-
isbeltin af okkur, skriðum út, litum
hvor á annan og hlóum svo. Það
var útlausnin á þeim spenningi,
sem hafði gagntekið okkur fyrir
stundu. En brátt sáum við að hér
var ekkert hlátursefni á ferðum.
Víð vorum illa staddir. Við vorum
langt inn á öræfum í ókunnu landi.
Það voru að minnsta kosti 70 km
til byggða. Mjög var kalt í veðri og
það var við búið að hann færi að
snjóa svo að allar leiðir tepptust.
Á leiðinni til næstu byggðar á Suð-
urlandi voru fjölda margar jökulár
og það gat svo sem vel verið að
þær væri allar ófærar. Ekkert vit
var í því að halda norður á bóg-
inn, helmingi lengri leið yfir fjöll
og firnindi og margar ár. Fyrir
sunnan og austan okkur var Vatna-
jökull tröllaukinn og óyfirstígan-
legur. Eina ráðið var að halda til
suðvesturs, hvaða hættur sem vera
kynni á þeirri 70 km löngu leið.
En við gátum huggað okkur við
ýmislegt annað. Við vorum þó báð-
ir lifandi og ekki hafði orðið annað
að okkur en að Willy hafði hlotið
slæmt meiðsl á fæti. Við höfðum
nægilegan mat til margra daga, því
að þessar flugvélar fluttu ætíð með
sér miklar matarbirgðir til vonar
og vara. Við höfðum meira að
segja nóg af sígarettum, því að með
okkur hafði verið sendur forði til
flugliðsins á Akureyri. Og ekki
þurftum við að kvíða vatnsskorti.
Að öllu þessu athuguðu lögðum
við svo þessa spurningu fyrir okk-
ur: Eigum við að halda kyrru fyrir
1 og treysta því að flugvélar finni
okkur, eða eigum við að reyna að
! ganga suður af?
Ég held að það hafi verið kuld-
inn, sem réði úrslitum. Þarna var
brunafrost og það var enn bitrara
^.vegjaa þess að ncrðaustormur var
á. Það gekk því sjálfsmorði næst
að halda kyrru fyrir, eina vonin
var að hreyfa sig til þess að halda
á sér hita. Við vorum einnig stadd-
ir langt utan við hina venjulegu
flugleið og flugvélin lá niðri í laut
eða farvegi, svo að illt var að koma
auga á hana úr lofti, enda þótt
bjart væri veður.
Við afréðum því að reyna að
ganga til byggða. Og þá kom sá
vandi að ákveða hvað við ættum
að hafa með okkur. Það var nú svo
sem sjálfsagt að við yrðum að hafa
nesti, og helzt áttavita. En þegar
við ætluðum að ná áttavitanum
úr flugvélinni, þá var hann biý-
fastur. Marghleypu ætluðum við
líka að taka, en þá kom í ljós að
engin skothylki fylgdu henni. —
Landabréfið okkar var ósköp lé-
legt, eins og öll landabréf af íslandi
voru þá. Að vísu voru til nokkuð
góð landabréf af byggðum héruð-
um, en meginlandið var ómælt og
kortin af því voru gerð af handa-
hófi og sýndu aðeins fjöll og ár.
Þess vegna töldum við réttast að
fara eftir pólstjörnunni, sem er hér
um bil í himinhvirfli, og hafa
stuðning af ánum, sem allar renna
til suðurs.
Áður en við skildum við flug-
vélina útbjuggum við kenniteikn
úr fallhlíf og breiddum á jörðina.
Var það eins og V í laginu og sneri
broddurinn til suðvesturs og við
endann á honum bjuggum við til
úr steinum stafina O K. Svo átum
við niðursoðið kjöt og kex, og lögð-
um á stað út í myrkrið og bár-
um matvælapokann á milli okkar.
17LUKKAN hefur líklega venð
um 9 er við lögðum á stað. Þá
var orðið dimmt og ekki önnur
birta en af norðurljósum. Veittist
okkur því örðugt að komast áfram.
Þarna akiftust á grýttir melar og
þýfð og frosin mýrasund þar sem
við rakum tærnar í þúfumar. Sums
staðar voru hraunspildur illar yfir-
ferðar og rifu skóna okkar. Hvar
sem einhver lægð var sýndist hún
eins og gínandi hyldýpi og við urð-
um að þreifa okkur áfram til þess
að komast yfir. Nestisbagginn var
irm 30 pund á þyngd, en sem betur
fór voru tveir hankar á honum svo
að við gátum borið hann báðir. En
með stuttu millibili urðum við að
hafa handaskifti, því að hendurnar
á okkur dofnuðu af kulda. Til allr-
ar hamingju höfðum við nístandi
kaldan storminn í bakið, og þó var
okkur kalt og það var eins og blóð-
ið ætlaði að frjósa í æðum okkar.
Eftir eitthvað fimm eða sex
stunda göngu komum við að fyrstu
ánni. Hún sýndist ægileg í myrkr-
inu, breið, djúp og kolsvört. Skarir
voru að henni báðum megin. Við
afréðum að bíða birtu áður en vð
legðum út í hana. Settumst við svo
undir klett og biðum þess að dag-
aði.
Ég held að við höfum verið nær
dauðanum meðan við biðum þarna
heldur en nokkurn annan tíma á
ferðalaginu. Við vorum þreyttir,
kaldir og syfjaðir og það var mikil
freisting að halla sér út af og sofna.
En við vissum að það mundi ríða
okkur að fullu svo að við reyndum
að halda á okkur hita með því að
tuskast eða hlaupa, og var það þó
heldur ófimlegt. Bita fengum við
okkur við og við og við reyktum
látlaust. Við höfðum nóg af sígar-
ettum, en ekki nema einn fýr-
spýtnastokk, sem við vildum spara,
og létum því aldrei drepast í sígar-
ettunum.
Að lokum dagaði. Það var grá-
myglulegur morgunn. Himininn
var þakinn skýum og leit út fyrir
snjókomu, en stormurinn var eins
og áður. Og hvílíkur stormur!
Hann nísti í gegn um merg og bein
svo ekkert lát varð á og við stóð-
um alveg berskjaldaðir fyrir hon-
um.