Lesbók Morgunblaðsins - 18.09.1955, Blaðsíða 4

«•* *
ég hefí til~rmnið. Viðurkenni ég
nú og ætíð af innsta hjartans
grunni, að ég hefi með þessu stór-
kostlega syndgað gagnvart almátt-
ugum guði, brotið vðar konunglegu
Hátignar lög, vanhelgað það heil-
aga og hávirðulega embætti, sem
mér óverðugum var trúað fvrir og
hneikslað söfnuðinn. Og þetta hefir
steypt mér. og mínum niður í
dýpstu eymd svo að það Veldur
mér daglega hjartasorg, sálarkvöl-
um og hryggð, að ég er tæplega
með réttri rænu.
Þess vegna fell ég í auðmýkt og
grátandi beiskum tárum fram á
fótskör yðar konunglegu Hátignar
háa veldisstóls, allraundirgefnast
biðjandi að yðar konunglegu Há-
tign mætti þóknast með sinni há-
loflegu meðaumkun og mildi að
líta á þetta neyðarinnar ástand og
allranáðarsamlegast að frelsa mig
undan þeim falsaradómi og tilunnu
líkamlegu refsingu, sem yfir mér
vofir, sem sé að missa hönd og
æru. En þótt eignir mínar hrökkvi
ekki fyrir sektum, svo að ég ásamt
aldraðri móður, sem kostað hefir
nám mitt, og vesalli konu, sem
hvorug á neina sök á ógæfu minni,
eigi ekki annars úrkosta en ganga
fyrir hvers manns dyr og biðja
beininga, dirfist ég þó alls ekki,
vegna óverðugleika míns, að fara
fram á frekari uppreist hjá yðar
konunglegu Hátign.
Eg mun aftur á móti óaflátan-
lega biðja hinn algóða guð, meðan
mér endist líf, að hann launi yðar
konunglegu Hátign þá konunglegu
náð og sakaruppgjöf, sem ég allra-
undirgefnast beiðist, með allri
himneskri og jarðneskri blessun,
svo að yðar konunglega Hátign og
öll konungsættin megi njóta lang-
varandi gæfu og gengis hér á jörð-
inni og síðan öðlast óforgengilega
heiðurs og dýrðarinnar kórónu í
himnaríki, ,Þess óskar og biður
óaflátanlega, svo lengi sem lifir,
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
yðar konunglegu Hátignar allra-
náðugasta herra og erfðakonungs
allraundirgefnasti og óverðugasti
þegn.---------
Þess má geta hér, að Magnús
Gíslason amtmaður hefir móttekið
samtímis bæði lögþingsstefnu
beiðnina og náðunarbeiðnina, því
að hann skrifar á hvort tveggja í
Viðey hinn 15. ágúst að þessi mál
sé afgreidd frá sér. Hefir Þorgeir
þá sjálfsagt verið þar og þeir báðir
ráðgast um við Skúla fógeta, því
að nauðsynlegt var að fresta fram-
kvæmd dómsins þangað til svar
væri komið frá konungi. Fyrirskip-
aði Skúli því að málið skyldi koma
aftur fyrir héraðsdóm.
Var það svo tekið fyrir á Býar-
skerjaþingi 22. ágúst af Þorsteini
Hákonarsyni og 8 meðdómendum.
Var þar lögð fram náðunarbeiðni
Þorgeirs áskrifuð af amtmanni.
Varð úrskurður dómenda þessi:
— Þorgeir Markússon hefir játað
fyrir rétti og meðgengið þann mis-
verknað, sem hann er sigtaður fyr-
ir, nefnilega að hafa forfalsað einn
og uppdiktað annan kaupmanns-
seðil á yfirstandandi sumri 1753, og
þá til sinna gagnsmuna brúkað,
fyrir hverja yfirsjón hann játar
sig forbrotið hafa hönd, æru og
búslóð. En sökum þess hann hefir
hér fyrir réttinum framlagt gen-
part af sinni allraundirdánugustu
Supplique til hans Kgl. Maj. að fá
allranáðugasta befríun frá for-
þéntum dómi og straffi ____ þá er
ekkert víðara af þessum rétti yfir
Þorgeiri Markússyni statuerað
þangað til hans Kgl. Maj. vilji og
ráðstöfun um hans afdrif í þessu
máli hér á landi á ný opinberast.
En á meðan er svo vel hans per-
sóna sem bú undir forsvaranlegri
umsjón og varðhaldi sakafalls for-
paktarans í Gullbringusýslu, vel-
eðla hr. landfógeta Skúla Magnús-
sonar.....
Á sjálfan aðfangadag næstan hér
á eftir náðaði konungur Þorgeir frá
handar og ærumissi.
IÐRUNARSÁLMUR
Þorgeir iðraðist mjög verknaðar
síns og hann lét sér ekki nægja
að lítillækka sig sem allra mest
fyrir konungi, heldur orkti hann
nú langan iðrunarsálm, sem kall-
aður var „Sjöstefjasálmur”, vegna
þess að hann var í sjö flokkum. Um
það segir séra Sig. B. Sivertsen:
„Sjöstefjasálmurinn inniheldur
eins syndugs manns iðran og aftur-
hvarf, lýsir hans eigin viðurkenn-
ingu fyrir guði, viðkvæmni og
angri út af broti sínu. Hér að auki
eru eftir hann „Iðrunarsaltari“ í
20 sálmum og „Huggunarsaltari**,
báðir prentaðir á Hólum 1755 fyrir
tilhlutan amtmannsins Magnúsar
Gíslasonar, hverja hann (þ. e. Þor-
geir) orkti árið eftir hann féll“.
Þessir sálmar voru aftur prentaðir
á Hólum árið 1775, en þá var Þor-
geir látinn. Má á því sjá, að nokk-
uð hefir þótt til þeirra koma.
Til þess að gefa mönnum sýnis-
hom af skáldskap Þorgeirs og
hvernig honum hefir verið innan
brjósts um þær mundir er hann
sótti til konungs um náðun, skulu
hér tekin nokkur erindi (þó ósam-
stæð) úr Sjöstefjasálminum:
Ó, guð og drottinn allsvaldandi!
Ég kem nú til þín sárt harmandi
synd mína, hver nú orðin er
ofþung mikils til byrði mér.
Aldrei skal ég af því láta
auðmjúklega brot mín játa,
því sá, sem lækning fús vill fá
fyrst um sjúkdóminn kvarta má.
En þó það afbrot yfirtekur,
sem angur þetta hjá mér vekur,
og allt hvað hlýt ég illt af því,
er það mér huga frekast í.
Sjá því, guð, hversu sárt ég harma
og sundurbrotnum vængi barma:
Af þvl að fitin föst er mín
forsmán ég lið og s&ra pin.