Lesbók Morgunblaðsins - 04.11.1956, Blaðsíða 11

39
’-BÓK MORGUNBLAÐSINS
SMÁSAGAN
VELKOMINN!
ÞAÐ byrjaði með því, að þjónustu-
skeyti kom til símstoðvarinnar í Öl-
bjerg:
— Eftir tilmælum hirðmarskálksins
tilkynnist að hraðlestin staðnæmist í
Ölbjerg kl. 3 á morgun.
Símamaðurinn var ekki lengi að
skilja hvað þetta þýddi. Konungurinn
ætlaði að heimsækja Ölbjerg. Hvílík
frétt!
Símskeytið var að vísu ekki ætlað
til birtingar, en þetta var svo merki-
legt að símamaðurinn gat ekki á sér
setið að segja frá því í veitingahúsinu,
þegar hann kom þangað til þess að eta
kvöldmat.
Veitingamanni brá s vo við þessa
stórfrétt, að hann hrækti tóbakstugg-
unni út úr sér beint á gólfiö. Og svo
'oöivaði hann sér upp á, að þetta skyldi
sannarlega verða merkilegasti við-
burðurinn í allri sögu Ölbjergs. Að
minnsta kosti höfðu ’þar ekki skeð
slík stórtíðindi síðan Andrés sífulli
varð vitlaus, gekk berserksgang og
hótaði að skjóta bæargjaldkerann, og
lauk með því að Andrés var tekinn
fastur og ser'’" • rr’-’eitt í drykkju-
mannahæ1:, : •' "!di afvatn-
ast.
En nú : . •, er gera
mundi ölbjc j : svipstundu.
Um nokkrar km.í-;usiundir mundi
þorpið verða misdepill alls ríkisins.
Útvarpið mundi flytja frásagnir um
það, og öll blöðin mundu skrifa um
það — konungsheimsóknina í Öi-
bjerg! Og veitingamaður sagði að það
hefði sannarlega verið kominn tími til
þess, að þeir háu herrar teldi það
tímabært að konungur kæmi þangað
í heimsókn. Staðurinn átti það skilið.
ölbjerg var sannarlega fyrirmyndar
þorp!
Fregnin um konungsheimsóknina
fór eins og eldur í sinu um allt þorp-
ið. Veitingamaðurinn sagði kaupfé-
lagsstjóranum frá því, og þegar þetta
var kunnugt orðið í öllum helztu
menningarstofnunum þorpsins, veit-
ingahúsinu, búðinni og símstöðinni, þá
gat ekki liðið á löngu að fréttin bær-
ist í hvern krók og kima í þorpinu.
Og innan stundar vissu allir stórtið-
indin: Kóngurinn kemur á morgun!
Um kvöldið komu helztu menn
þorpsins saman í veitingahúsinu, því
að nú varð að ráða ráðum sinum. Hans
hátign konungurinn átti það skilið að
þeir tæki virðulega á móti honum.
Margir tóku til máls. Umræður urðu
mjög fjörugar. Og að lokum urðu menn
sammála um hátíðahöldin.
Allt helzta fólk þorpsins skyldi taka
á móti konungi á jámbrautarstöðinni,
með hljómsveit þorpsins, Sören spilara
og þrjá menn hans í broddi fylkingar.
Þegar lestin renndi inn á stöðina,
skyldi hljómsveitin leika konungs-
marsinn, og síðan skyldi oddvitinn
ganga fram og halda ræðu og bjóða
hans hátign velkominn. Enginn er víst
svo skyni skroppinn að halda að odd-
vitinn hafi vonað að fá heiðursmerki
fyrir það. Alls ekki.
Þegar móttökuathöfninni væri lokið,
skyldi konungur setjast upp í bíl odd-
vitans og aka með honum um skreytta
götuna, þar sem fánar smullu i golunni
og veifur blöktu, alveg eins og þegar
landbúnaðarsýningin var þar hérna
um órið. Svo skyldi ekið til veitinga-
hússins og þar sezt að veizlu, og lagði
veitingamaður sérstaklega mikla á-
herzlu á þetta atriði. Og það skyldi
nú verða veizla í lagi, samboðin hin-
um göfuga gesti og til sóma fyrir mót-
tökunefndina og þorpið.
Fundinum lauk og menn voru eins
og á nálum út af öllu því, sem átti að
ske daginn eftir. Oddvitinn flýtti sér
heim til þess að taka saman ræðuna,
aðrir ruku til að skreyta götuna og
járnbrautarstöðina, og kona veitinga-
mannsins hóf þegar undirbúning að
veizlunni.
Svo rann morgundagurinn upp og
sólin skein á svo skrautlegan bæ, að
hann var óþekkjanlegur. Allt var sóp-
að og fágað, fánar út úr hverjum
glugga og meðfram götunni stóðu fána-
stengur í röðum og veifur á böndum
milli þeirra. En á jámbrautarstöðinni
hafði verið gerður fagur sigurbogi og
á honum stóð með stórum stöfum:
VELKOMINN!
Á járnbrautarpaliinum söfnuðust nú
saman allir helztu rnerrn þorpsins
ásamt konum sínum og dætrum. All-
ir voru í beztu fötum sínum. Gömul
kjólföt, angandi af reyr, höfðu verið
dregin upp úr kistum og skúffum og
rykið burstað af þeim. Hljómsveit
Sörens stóð fremst og til hennar
heyrðist við og við stuttir og snöggir
tónar, þegar hún var að reyna homin.
En í hæfilegri fjarlægð stóð svo al-
menningur í stórum hóp, og þar voru
öll börnin, því að skólanum var iokað
í dag.
Og allt I einu sáu menn eitthvað
rautt álengdar og þá gullu við hrópin:
Hraðlestin! Hraðlestin er að koma!
Það var mikil nýung, því að alla
aðra daga órsins lét hraðlestin eins og
Ölbjerg væri ekki til, og renndi þar
fram hjá á fullri ferð, svo að þorps-
búar fengu ekki annað en reykinn úr
henni yfir sig. En nú átti hún þó að
koma við. í dag átti hún að staðnæm-
ast hér — hér í ölbjerg. í dag var
Ölbjerg jafnoki höfuðborgarinnar —
já, jafnvel meiri en höfuðborgin.
Eftirvæntingin jókst. Hljómsveitar-
mennirnir fitluðu vandræðalega við
homin. Oddvitinn rifjaði ræðuna upp
í huganum í hundrað og sjötugasta
sinn.
Nú var lestin komin í námunda við
brautarpallinn. Skyldi hún ekki nema
staðar? Jú, nú hemlaði hún, það dró
úr ferð vagnanna og hljómsveitar-
menn settu hornin á munn sér. Lestin
stóð kyr. Hljómsveitin hóf að leika
konungsmarsinn af þrumandi krafti.
Allir störðu á vagndymar. Og nú opn-
uðust þær, og út kom — hver haldið
þið — enginn annar en Andrés sífulli.
Hann fór hægt svo að sér skyldi ekki
skrika fótur og hann var með blaða-
stranga undir handleggnum. Hann
var kominn heim úr afvötnuninni. Og
þarna stóð hann nú á eldrauða flos-
dúknum, sem konungur hafði átt að
ganga eftir, horfði sitt á hvað á vint
sína í hreppsnefndinni og það var
undrunarsvipur á honum. Eitt og eitt
tár rann niður kinnamar, en hvort það
voru brennivínstár, eða hann komst
svona við, er ekki gott að segja.
Hornablásturinn hætti. Þögn sló á
alla.
Oddvitinn fann að allir horfðu á
sig. En nú var hann ekki í því skapi
að halda hátíðarræðu. Samt ætluðust
allir til þess af honum að hann segði
eitthvað. Margutanaðlærð ræðan
vafðist fyrir honum. Hana var að því