Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.1957, Síða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
563
Smásagan:
Draugur
TVÆR menntakonur í Nýa Englandi
ákváðu að fara skemmtiför til Kali-
forníu í sumarleyfi sínu, og ferðast á
eigin bíl fram og aftur. Á leiðinni vest-
ur skoðuðu þaer Steingjörvingaskóg og
Grand Canyon, en á heimleiðinni lögðu
þær leið sína um Saltvatnsborg.
Þær voru báðar greindar og hleypi-
dómalausar, og höfðu mikla ánægju af
ferðalaginu.
Svo var það seint um kvöld að þær
voru staddar úti á hinum miklu slétt-
um í Kansas. Þær voru að keppast við
að ná ákveðnum gistingarstað. En þeg-
ar þær áttu um 50 km. ófarna þangað,
bilaði bíllinn. Hvorug þeirra kunni að
gera við hann, þær höfðu aldrei, frem-
ur en sumir bílstjórar, fengið nokkurn
nasaþef af þekkingu á hreyflum. Þvi
var ekki um annað að gera fyrir þær
en bíða og treysta á að einhver góður
maður færi þar um veginn og gæti
komið þeim til hjálpar. En eftir nokkra
bið varð þeim ljóst, að enginn bíll
mundi verða þar á ferð fyr en með
morgni.
í þessum vandræðum sínum koma
þær auga á tveggja hæða hús, ómálað,
er stóð eitt sér eigi alllangt frá veg-
inum. Þær heldu nú þangað, en fóru
mjög varlega, því að þær óttuðust að
varðhundur mundi vera þar. Þó kom-
ust þær slysalaust heim að húsinu og
börðu að dyrum. Enginn kom til dyra.
Og er þær höfðu knúð hurðina um
hríð, þóttust þær vissar um að húsið
mundi vera í eyði. Treystu þær nú a
hurðina og fundu að hún var ólæst. Þá
hýrnaði nú heldur yfir þeim. Þær fóru
inn í húsið, kölluðu hátt hvort nokkur
væri þar, og lýstu með vasaljósum sín-
um í hvern krók og kima.
Þarna var allt í bezta lagi, það sáu
þær undir eins, stofan með húsgögn-
um og eldhúsið með öllu því, sem þar
á að vera. En þykkt ryklag var á öllu
og á því mátti sjá, að langt var síðan
að fólk hafði verið þar.
Konurnar hrósuðu sínum sæla fyrir
að hafa komizt í húsaskjól, og þeim
kom saman um, að þær skyldu sofa í
stofunni um nóttina. Þarna var alveg
sæmilegur legubekkur, og þær sóttu
voðir út í bílinn til þess að breiða ofan
á sig. Hjá eldstónni var nóg af þurru
brenni. Þær kveiktu upp eld, og við
ornar sér
geislana af arninum, sem fóru flökt-
andi og hlýir um alla stofuna, gengu
þær til hvílu og fellu þegar í væran
svefn.
Nokkrum klukkustundum seinna
vaknaði önnur þeirra við það, að henni
fannst endilega að einhver ókunnugur
maður hefði komið inn í herbergið. Og
í sama bili hrökk hin einnig upp með
andfælum. Þær fundu báðar að kaldur
gustur fór um herbergið, og það var
sem loftið væri mengað af saltri sjáv-
argufu, enda þótt þær væri hér 1500
km. inni í landi. Og svo sáu þær hvar
ungur maður gekk inn í stofuna! Ann-
ars gekk hann ekki, það var eins og
hann liði áfram, og þær heyrðu hvorki
þrusk né fótatak. Hann var í sjóklæð-
um og sjóstígvélum og það var sem
vatn drypi úr rauðum skegghýung á
kjálkum hans. Hann gekk rakleitt að
arninum og kraup þar niður skjálfandi
og nötrandi til þess að orna sér.
Þá rak önnur konan upp skelfingar-
óp. Maðurinn sneri sér við með hægð,
andvarpaði raunalega og leystist svo
upp og varð að engu. Nær örvita af
ótta heldu konurnar dauðahaldi hvor
í aðra og þorðu sig ekki að hreyfa fyr
en morgunsólin skein inn um rykugar
gluggarúðurnar.
„Eg sá hann — eg er alveg viss um
að eg sá hann!“ sagði önnur.
„Auðvitað sástu hann, eg sá hann
líka“, sagði hin, og svo benti hún á
blett fyrir framan arininn. Þar var
ofurlítill bleytupollur og í honum lá
snifsi af grænleitu þangi.
Þær hröðuðu sér nú út undir bert
loft, en önnur þeirra hafði þó rænu á
því að taka þangsnifsið. Hún helt því
milli gómanna og eins langt frá sér og
hún gat. Þegar það var orðið þurrt,
stakk hún því niður í handtösku sina.
Skömmu seinna bar bíl að þarna og
bílstjórinn var svo greiðvikinn að
hann tók bíl þeirra í eftirdrag og dró
hann til næstu viðgerðarstöðvar. Með-
an bílaviðgerðarmaðurinn var að
stumra yfir bílnum, spurðu konurnar
hann um húsið, sem þær höfðu verið
í um nóttina.
„Það hlýtur að vera hús Newtons"
sagði hann kæruleysislega, „það hefur
nú staðið í eyði í tvö ár Þegar New-
ton gamli dó, arfleiddi hann Tom son
sinn að húsinu og öllu sem í því var.
En strákurinn vildi ekki stunda búskap
og fór austur á bóginn. Hann var eitt-
hvað að tala um að hann ætlaði að
verða sjómaður eins og afi. Og síðan
hefir ekkert til hans spurzt".
Þegar konurnar komu heim, fóru
þær með þangið í rannsóknarstofu. Það
var þá enn mjúkt og rakt. Forstöðu-
maður staðfesti ágiskun þeirra.
„Jú, þetta er þang, um það er ekki
neinum blöðum að fletta", sagði hann.
„En þetta er sérstök og merkileg þang-
tegund, því að hún finnst hvergi nema
á sjóreknum mönnum".
Þá sneru þær sér til blaðsins
„Evening Sun“ og blaðamaður þar
rannsakaði siglingaskýrslur til þess að
vita hvort hann fyndi þar nafn Thomas
Newtons frá Kansas. Hann komst að
því, að Thomas Newton hafði ráðizt
sem fullgildur háseti á vöruflutninga-
skip, sem hét „Robert B. Anthony"
hinn 14. apríl 1937. Sex vikum seinna
hafði skip þetta farizt í ofviðri undan
Grænlandsströnd og allir menn
drukknað.
t^ð®®®6>^_>
Fita og æðastífla
AMERÍSKUR sérfræðingur, dr. Lesem
J. Boer í Dearborn, varar menn við
þeirri „heimsku“ að forðast allt feit-
meti, í því skyni að megra sig. Hann
segir að menn þurfi að fá um 25% af
feitmeti í fæðunni, annars sé við búið
að menn fái lifrar- og nýrnaveiki.
Ekki er hann heldur trúaður á af
menn fái krónæðastíflu af því að et»
feitmeti. Orsakir til hennar sé allt aðs-
ar, svo sem efnasamsetning blóðsins
lögun æðanna og strit, og vel geti verið
að skortur sérstakra efna í fæðunni
geti og valdið þar nokkru um. Það sé
að minnsta kosti staðreynd, að karl-
mönnum sé hættara en kvenfólki við
að fá krónæðastíflu.
Það var í hjúkrunarkvennaskóla og
læknir var að halda fyrirlestur.
— Verstu óvinir okkar eru gerlarnir,
sagði hann. Þeir valda óteljandi sjúk-
dómum. En nú skulum við athuga
þetta betur. Segir mér ungfrú Jóhanna,
hvernig stendur á því að svo margir
sjúklingar eru í yðar deild?
Jóhanna roðnaði, en svaraði þó: —
Eg er í fæðingardeildinni, læknir.