Lesbók Morgunblaðsins - 11.10.1959, Síða 2
442
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Kristmann Guðmundsson skáld í garði sínum.
blóm með öðrum gulum blæ. Það
reynist vera laukjurt, náskyld æti-
lauknum okkar.
Skáldið romsar nöfnum á ís-
lenzku og latínu og bendir og sýn-
ir. Kristmann er beint kominn í
vígamóð. Þarna eru gríðarstórar
bóndarósir og þarna handan minni
hundarósir, dverg-írisar af ýmsum
litum og hvítar risa-mellifólíur.
Einhvers staðar er túlípan-tréð,
sem talið er eiga sitt heima í Pó-
dalnum í Ítalíu, og enginn hélt að
gæti tórað hérlendis. Við girðing-
una eru berbisrunnar með rauð-
bleikum blöðum og spirea með
fallegum, mjúkhvítum blómum.
Þá eru þær ekki ólaglegt augna-
gaman ferskjurnar, sem vaxa á
trénu í glerskálanum hans og senn
hafa náð fullum þroska. Þar er
einnig plómutré, en það ber enn
ekki ávöxt. — En þarna eru sem
sagt fleiri nöfn trjáa og blóma
nefnd á skammri stundu en ólærð-
ur leikmaður getur fest í minni. —
Þó gleymist manni ekki að hafa
séð þarna í eigin persónu hina eitr-
uðu Bella Donna-jurt, sem ungfrúr
í eina tíð notuðu til þess að fríska
upp á bjlrma augna sinna. —
— Og er þetta svo allt jarðhitan-
um að þakka? spyr fáfróður.
— Þetta er allt hægt þrátt fyrir
jarðhitann, segir skáldið og brosir
góðlátlega. — Hér er enginn jarð-
hiti. Hann eyðileggur allt. Jörðin
bólgnar svo upp á veturna, að fjöl-
æru jurtirnar skemmast. —
— Ég þykist með tilraunum mín-
um hafa fundið a. m. k. 2400 jurtir,
sem vel má rækta í venjulegum
görðum án jarðhita, af sæmilega
nötnum mönnum. —
— Vinna, jú, það kostar talsverða
vinnu, ja, mikla vinnu. — Þarna
í pottunum eru græðlingar, allir
merktir eftir tegundum. — Það
kom sveppur í þetta tré. Ég skar
sveppinn í burtu og málaði í sárið.
— Ég hef verið að ditta að plómu-
trénu, vafið legginn. Þrýst þarna
niður með stofninum. — Svona
græða Japanir trén saman, ekki
niður við rót, heldur fyrst beinan
legg og svo græðlinginn.
Hann bendir á háan runna: —
Þessi promus var dásamlega falleg-
ur í sumar, alþakinn þessum fínu,
hvítu blómum. — Jú, ég á gullregn.
Það blómstraði í fyrsta sinn í ár.
— Þá ættir annars að koma hingað
vikulega eitt sumar, þá myndurðu
sjá margt dásamlega fallegt, segir
skáldið með hálflygndum augum,
eitthvað nýtt í hvert sinn.
Á skammri stundu höfum við
ferðazt um allan blómaheiminn,
því að á þessum hektara í hlýju
kvosinni undir heiðinni eiga allar
heimsálfur og e. t. v. flest lönd sinn
fulltrúa á blómapingi í garði
skáldsins.
Við göngum úr garðinum eftir
trjágöngum að húsinu. Kristmann
bendir þar á dálítinn steindrang og
segir: — Þetta er nátttröllið. —
Ég skil — „Nátttröllið glottir“
Drangurinn minnir vissulega á
steinrunnið smátröll. Þetta tröll er
þó agnarögn óvenjulegt, því að það
virðist hafa kímnigáfu og á því má
sjá ýms svipbrigði. Kannske er það
eylítið upp með sér af að vera fræg
sögupersóna.
Kristmann bíður okkur inn.
Tíminn er naumur, og við skygn-
umst aðeins inn í vinnuherbergi
hans. Við sjáum bækur á veggj-
unum, þótt hálfrökkur sé annars
þarna inni vegna laufskrúðsins,
Úr garði skáldsins.