Lesbók Morgunblaðsins - 26.03.1961, Blaðsíða 6

170
sannleikans. Og enginn er sá er
hér í lífi höndli allan sannleikann.
Af því sem þegar var sagt, læt-
ur það að líkum, að ástríður þær,
sem hér höfðu okkur á valdi sínu,
hverjar sem þær voru, þær tök-
um við með okkur inn á hitt til-
verusviðið. Og ef þær eru illar,
er hætt við að þar eitri þær líf
okkar. Drykkjumaðurinn fer þang
að með fýsn sína, en þar er þess
ekki kostur að fullnægja henni
á sama hátt og hér. Og þá er hætt
við að hann leitist við að gera það
með því að ná valdi yfir einhverj-
um viljasljóvum meðbróður hér,
tengjast honum með einhverjum
þeim hætti er við skiljum ekki til
fulls, æsa upp í honum sömu
ástríðuna og leita sér fullnæging-
ar með hann sem millilið.
Öll erum við sömu hjálparþurf-
arnir þegar við fæðumst inn í
hina nýu veröld sem við vorum
við komu okkkar inn í jarðlífið,'
og öllum er hjálpin í té látin, sú
hjálp er vel mætti nefnast fæð-
ingarhjálp. En öll þurfum við líka
á frekari handleiðslu að halda,
og hana er ekki alltaf jafnauð-
velt að veita. Það fer algerlega
eftir hæfileika okkar sjálfra til
að veita henni viðtöku. í sumum
tilfellum (líklega býsna mörgum)
getur það um sinn verið allsend-
is ómögulegt. Ekki þarf slíkt endi-
lega að stafa af því, að sá hafi
verið illur mað>ur sem þar á hlut
að máli, heldur getur það stafað
af þeim rangsnúnu hugmyndum
er ég hefi áður minnst á. Þótt
ótrúlegt megi virðast, er það
stundum auðveldara í byrjun að
veita aðstoðina frá okkar veröld
heldur en hinni nýu. Mun varla
nokkur sá, er að ráði hefir sótt
fundi hjá góðum miðlum að hann
minnist ekki fleiri eða færri dæma
er staðfesta þetta. Venjulega er
það þá bænin sem hjálpar, og það
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þá jafnt þó að enginn miðill hafi
verið við málið riðinn, heldur er
það hitt, að vegna miðilsins fæst
iðulega vitneskja um þörfina.
Af mörgum dæmum, sem orðið
hafa á vegi mínum, vil ég geta
hér eins. Þjóðkunnur merkismað-
ur og samvizkusamur embættis-
maður, þá látinn fyrir fimmtán
árum, kom í samband þar sem ég
var á meðal fundarmanna. Hann
hafði verið hið mesta karlmenni
og nokkuð mikill fyrir sér, en
sæmdarmaður í hvívetna. Nokkuð
var hann gustmikill óg óhýr fyrst
í stað og sagði að stjórnendur
hefðu með hrekk komið sér í
sambandið og kvaðst mundu gera
það upp við þá er hann væri aft-
ur laus. Hann hafði dáið sem
harðsvíraður efnishyggjumaður og
stóð við skoðun sína fram í rauð-
an dauðann þegar prestur nokk-
ur, sem átti að hafa þekkt hann
betur en svo að trúa á árangur
af slíku, reyndi að telja honum
hughvarf. Og nú hafði ekkert ver-
ið honum fjær skapi en að fara að
viðurkenna villu sína, slík auðmýk-
ing sem það var að honum fannst.
En nokkuð mýktist skap hans,
enda hafði hann alltaf verið still-
ingarmaður. Hann kom með sann-
anir fyrir því hver hann væri, auk
þess sem orðalag hans eitt út af
fyrir sig var nokkur sönnun, og
um leið og hann kvaddi og fór,
hreytti hann út úr sér til eins
fundarmanna þeim orðum, sem
bæði voru ákaflega sterk sönnun
og svo spaugileg að allir skelli-
hlógu, nema miðillinn einn, sem
var steinsofandi. Þessi prýðismað-
ur, Sem ég ætla að lítt hafi verið
við ósannindi kenndur í sínu jarð-
neska lífi, játaði nú með nokkr-
um þrjózkukeim að sér hefði liðið
allt annað en vel fyrsta skeiðið
eftir að hann hóf sína nýju til-
veru: því að hann væri stiginn
yfir þröskuldinn gat hann ekki
látið sér til hugar koma. En hann
var gersamlega einmana og vissi
ekki sitt rjúkandi ráð. Þegar hann
var að gera þessa játningu, herti
hann sig loks upp og segir með
greinilegri baráttu við stolt sitt:
„Ef ég á að vera hreinskilinn, þá
voru það bænirnar hans séra N.N.
sem hjálpuðu mér bezt“. Klerk-
urinn sem hann nefndi, og þá var
látinn fyrir örfáum árum, hafði
verið einn þeirra er mest prýddu
íslenzka kirkju, og þó að hann
að sjálfsögðu prédikaði kristna
trú, en hinn væri algerlega trú-
laus á nokkur ósýnileg máttar-
völd, spilti það ekki vináttu
þeirra, sem verið hafði traust og
einlæg í marga áratugi. Mjög er
það sennilegt að prestur hafi beð-
ið fyrir vini sínum látnum, því að
bænrækinn maður var hann og
bænheitur.
Þeir hafa sumir komið á miðils-
fundi handan frá, sem sízt mundu
hafa gert svo meðan þeir voru
hér.
— o —
Ekki kemur mér til hugar að
minnast á Nýja testamentið sem
óskeikula bók; það held ég að það
geti ekki verið, enda ýmislegt ó-
samræmi þar að finna, og á sumu
sem þar er, hefi ég engan skiln-
ing. En hin undursamlegasta bók
er það, og menningartjón þjóðinni
hve lítið hún les það. En þegar
Matteusarguðspjall hvað eftir ann
-að talar um myrkrið fyrir utan,
þá er það ekki líkingamál, heldur
virðist þar svo rétt lýst því, er
sumra manna bíður handan landa-
mæranna að nær sannleikanum
verði ekki komist. Svo er að sjá
sem sumir menn deyi inn í svarta
myrkur, sökum breytni sinnar hér.
Þetta þykir ef til vill ekki tilhlýði-
legt að segja nú á tímum, svo