Lesbók Morgunblaðsins - 26.03.1961, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
173
vörum komið þannig fyrir að þær
gangi sem mest í augun. Fæstir
koma svo á flugvöllinn, að þeir
fái sér ekki þann drykk, sem kall-
aður er írskt kaffi. Það er blanda
af kaffi og viskí með rjómafroðu-
ofan á. Þessi drykkur er fundinn
upp til þess að fagna með far-
þegum, sem fljúga heimsálfa milli.
Allt er gert í fríversluninni til
þess að losa ferðamenn við sein-
ustu aura sína. Þar eru afgreiðslu-
stúlkur valdar vegna fegurðar og
hlýlegs málróms, og þær eru eins
og konungsdætur í framkomu.
MIKIL BREYTING verður á
landslagi þegar komið er norður
til Galway. Þar er hið gamla ír-
land. Þarna standa stráþaktir og
hvítkalkaðir bóndabæir meðfram
vötnunum og út við hafið. Þarna
eru fjöll, sem verða dimmblá í
kvöldskuggunum þegar sólin sezt
í áttinni til Ameríku.
Þeir segja líka að Kolumbus
hafi lagt í vesturför sína frá Gal-
way. Hann hafi beðist þar fyrir í
Nikulásarkirkjunni áður en hann
lagði á stað, og til vonar og vara
fengið mann frá Galway til að
vera á skipi sínu „Sancta Maria“.
Norðvestur frá Galway liggur
vegurinn milli vatna, elfa og
strandar, en klettótt fjöll ber við
loft. Þar eru litlir kartöflugarðar
upp um allar brekkur, og grjót-
garðar umhverfis. í Connemara
töluðu allir gelisku. Ef eg spurði
börn um eitthvað, voru þau svo
feimin að þau þorðu ekki að
svara, eða þau tóku til fótanna og
hlupu burt. En hvílík dásamleg
börn í þessu hrjóstuga landi! Eg
dáðist að hinum björtu augum
þeirra, rjóðum vöngum, þrýstn-
um leggjum og óhreinum, berum
fótum.
Mér hnykkti við að sjá hve
mörg tún voru komin í órækt og
kofarnir þaklausir. En þarna
mátti enn sjá asna undir mó-
klyfjum og ungar og gamlar kon-
ur rogast með mó á bakinu.
Þarna frétti eg að hákarlsveiðar
á Archill-ey væri nú í fullum
gangi. Hákarlinn kemur í torfum
undir írland seint í marz og held-
ur þar til fram í júní. Og þetta er
einn af þeim stöðum þar sem það
er atvinnuvegur að veiða hákarl.
Eg fór því rakleitt til Archill.
Þessi ey er hálend og hrjóstug,
en hún er tengd við land með
garði og brú. Helzti maðurinn
þarna er Joe Sweeney. Hann á
búð rétt við garðinn og hann er
helzti maður hákarlaveiðanna.
„Við veiðum hákarlinn vegna
lifrarinnar", sagði hann. „Úr ein-
um hákarli getum við fengið allt
að 500 kg. af lýsi. Stærstu hákarl-
arnir eru 30 fet á lengd. Við fáum
um 800 hákarla á ári. Þeir eru
ekki hættulegir, en það er ekki
gott að verða fyrir sporðaköstun-
um í þeim“.
Eg fór út á vestasta höfðann.
Þar var illur daunn af hákarls-
þjósum og frá bræðslustöðinni í
Kjalvík. Þessi ódaunn fylgdi mér
margar vikur; hann sat fastur í
fötunum mínum og gaus upp úr
ferðatöskunni þegar eg opnaði
hana. En þarna var góður gisti-
staður og þar fekk eg þann bezta
lax, sem unnt er að fá.
Um morguninn hætti eg mér
aftur niður í ólyktina hjá vör-
inni, en komst blessunarlega fljótt
um borð í ferju, og svo var hald-
ið út k- veiðistöðvarnar, sem eru
þrjár sjómílur undan landi. Þar
voru fyiýr þrír „curraghs“ og
vöktu yfir netjunum. Þau eru
lögð beint út frá landi og hvert
net er 100 feta langt. (Þessir cur-
raghs eru flatbotnaðir bátar, grind
-in er úr tré, en segldúkur strengd
-ur yfir í stað skinna áður).
Við sáum hvar nokkrir hákari
ar lentu í netjunum. Þar skaut
upp haus, ugga eða sporði og óðar
reru mennirnir þangað. Einn mað-
ur stóð í hverjum báti með stöng
í hendi og lagði hákarlana, svo