Lesbók Morgunblaðsins - 18.02.1962, Side 3

Eftir Guðmund L. Fribfinnsson
u
M leið og ég hafði lokið upp dyrun
um, skynjaði ég blámann í augum
drengsins. Það var fleira fólk fyrir í
biðstofunni og ég muldraði „góðan
dag“ eins og gengur — fór síðan úr
frakkanum og leitaði mér að snaga.
Maðurinn og konan, sem sátu í horn-
inu, voru undarlega mjó og
minntu á göngustafi, sem höfð-
ingjar reisa upp við vegg í fund-
©rherbergi til að hlýða á þá tala,
Afsteypur hversdagsleikans, hugs-
aði ég og kom óvart við mjóan
fót stúlkunnar um leið og ég
seildist til að hengja upp hatt-
inn. Ég baðst afsökunar og gat
ekki varizt því að sjá hreyifingu
vöðvans í kálfa stúlkunnar u-m leið
og ihún kippti snöggt að sér fœ-tin-
um. Þótt þetta væri mjög hvers-
dagslegt, nam hugur minn þó
6taðar við þessa örlitlu vöðva-
hneyfingu eitt andartak eða svo.
Meðan ég var að svipast um eftir
sæti, hafði þó hjól huga míns
snúizt svo, að ég var farinn að
velta því fyrir mér, hverja þýð-
ingu það hefði, ef manneskjan
væri gædd þeim eiginleika að
igeta séð sjálfa sig m-eð annarra
eugum og skynjað annarra til-
finningar nákvæmlega á sama
Ihátt pg þeir. Allt í einu faunst
mér, að þetta kynni að hafa
mjög mikla þýðingu.
Ég hafði rétt komið mér fyrir
í auða stólnum í horninu annars
vegar við gluggann og kippt lítið
eitt í skálmarnar á buxunum
mínum ofanvert við hnén, þegar
sjómaðurinn birtist í dyrunum.
Ég sá strax, að hann var sjó-
maður. Það var yfir honum einhver
frumstæður ferskleiki, og peysan hans
kom í ljós óðar og hann hafði hneppt
frá sér úlpunni. Hann gerði það með
vinstri hendi, heldur ófimlega, og fór
eér hægt. Hendur hans voru stórar, og
vísifingur hægri handar var í miklum
umbúðum og stóð út í loftið. Við horfð-
um öll á hann, einnig þeir, er áður
höfðu neglt augu sín við gólfið. Mað-
urinn var ekki í jakka utanyfir peys-
unni, og hann tók sér sæti á auðum
stól við borðið gegnt drengnum, hélt
undir hægri olnbogann, og íingurinn
stóð sver og ánalegur út í loftið. Siðan
gerðist ekki neitt. Drengurinn hélt
áfram að skoða myndablöðin á borð-
inu, og milli þess að dynur bílanna
barst utan af götunni, heyrðist tístið í
prjónum konunnar, sem sat í*horninu
hinumegin við gluggann. Hún var að
prjóna sokk — svolítið ömmuleg, og
rauður hnykilpaufi veltist í tösku við
fætur henni. Allir kepptust við að
þegja. Dyr biðstofunnar stóðu opnar
og af og til heyrist hurð falla að stöf-
um einhvers staðar í stofnuninni, en
hjúkrunarkona gengur fyrir dyrnar,
hvít eins og rjúpa í vetrarfiðri.
A
** llir stólar I biðstofunni eru nú setn-
lr. Og þegar gráklædda konan með
hlutlausa andlitið kom inn, var sjó-
maðurinn fyrstur til að standa upp og
bjóða sæti. Fyrst færði hann sig yfir
að veggnum og stóð þar með veiku
höndina eins og í fatla. Seinna kom
hann að borðinu þeim megin sem
drengurinn var og tók að gægjast í
myndablöðin með honum. Drengurinn
leit upp með langdegi í bláum augum,
og ljósi hárlokkurinn, sem féll í mjúk-
um bug niður á ennið yfir vinstri auga-
brúninni færðist ofurlítið til um leið
og hann hreyfði höfuðið. Síðan er enn
haldið áfram að bíða og þegja. Blöðin
eins og þetta hægt?“ spyr hún og lítur
á konuna, sem situr við hlið henni.
„Til hvers eru eiginlega læknar? Ann-
ars er bara einn læknir fyrir mér. Ég
leita aldrei annarra", bætir hún við
og hnykkir höfði. Og konan með hlut-
lausa andlitið samsinnir að þetta sé
alls ekki hægt. „Mér var sagt að koma
klukkan eitt og finnst þetta þó orðið
Iiggja í óreglulegri hrúgu á borðinu:
gamall Tími, Life, Famelie Journal,
myndablöð og sitthvað fleira, sem
ævinlega er á biðstofum og menn
skoða yfirleitt út úr leiðindum. Hins
vegar virðist drengurinn hafa sérstakt
augnamið með öllu sínu grúski. Hann
tekur ekki blöðin af handahófi, lítur
aðeins á sum, en skoðar önnur vand-
lega og leggur allt skipulega frá sér.
Þannig líður tíminn, og afsteypurnar í
horninu hallast hvor upp að annarri,
stúlkan með höfuðið að öxl piltsins. Ef
gengið er fyrir dyrnar líta allir upp,
jafnvel þeir, sem annars einblína ofan
í gólfið. En hvítklædda stúlkan, sem
allir vænta að birtist í dyrunum til að
nefna nafn einhvers og segja síðan:
„Gerið þér svo vel“, hún kemur ekki.
Stundum er sjúkravagni ekið eftir
ganginum — dauf meðalalykt — sjúkl-
ingurinn eins og gulnað lauf í fyrstu
haustsnjóum og er samstundis horfinn.
Loks heyrist einhver varpa öndinni
mæðilega og segja um það bil í hálf-
um hljóðum, að þetta sé þreytandi seta.
Rétt undir eins samsinnir annar, að það
sé þreytandi. „Ég skil bara ekkert í
lækninum, ef hann fer ekki að koma“,
heyrist loks í fullri raddhæð úr horn-
inu. Allir líta upp. Manni finnst nær-
því undarlegt að heyra talað x þessari
stofu.
Konan í horninu hættir að prjóna
og lýsir því yfir, að sér hafi vei-ið
sagt að mæta hér klukkan tíu í morg-
un. „Bráðum fjórir tímar. Er nú annað
nógu langt samt. Þér voruð sannarlega
heppnar að hafa þó með yður verk-
efni“.
„Ég er nú bara hrædd um að hnykil-
paufinn minn hrökkvi skammt, ef mað-
ur á að sitja hér til eilífðarnóns", svar-
ar konan í horninu og fer aftur að
prjóna.
•ætisvagninn hefur margsinnis
numið staðar hjá ljósastaurnum
hinumegin við göt
allir hafa vænzt. Hún stendur í dyrum
biðstofunnar hvítklædd, styður á hnapp
í veggnum, og ljósið flæðir frá hvítu,
kúlunni í loftinu um auða veggi þessa
húss og þögul andlit fólksins, sem situr
þar og bíður. Konan í hoi'ninu hættir
að prjóna, lætur hendur hvíla í skauti
sér og nefnir nafn ákveðins læknis —<
spyr, hvort hann sé ekki enn til við-
tals. „Eða er læknirinn ef til vill alls
ekki í stofunni? Ég átti að mæta hér
klukkan tíu í morgun og hef beðið
síðan“, bætir hún við, og í röddinni er
broddur af tortryggni og gremju.
Jú, stúlkan fullyrðir, að læknirinn sé
hér, en hann sé enn vant við látinn.
„Ég skal láta lækninn vita af yður“,
segir hún og er farin.
Konan í horninu tekur aftur upp
prjóna sina, verður enn ömmulegri en
fyrr og segist hreint ekkert skilja i
lækninum að segja fólki að koma
mörgum klukkutímum áður en hann
er tilbúinn að taka á móti.
„Ó, eins og það sé ekki alla tíð
svona hjá þessum læknum", segir kon-
an við hlið henni og er einnig orðin
umburðarlynd. „Ég held maður sé svo
sem ekkert óvanur að bíða eftir lækn-
um“.
Rökkrið færist yfir, og bílarnir aka
orðið með ljósum. í votu malbiki göt-
unnar eru ljós þeirra eins og hrædd,
formlaus andlit á eilífum flótta. Fólk
gengur á gangstéttinni, og götuljósin
varpa á það birtu sinni um stund, en
eftir andartak er það komið inn í hús
eða horfið fyrir húshorn, og ný Ijós
skína ef til vill yfir því á annarri götu.
Sjúklingi er en-n ekið eftir gangi
stofnunarinnar, og tvær hjúkrunarkon-
ur fylgja. Þær eru fallegar í hvítu
búningunum sínum og minna á ham-
ingjusaman draum, þegar þær líta rétt
snöggvast við um leið og þær svífa
fyrir dyrnar.
Um leið og drengurinn lagði frá sér
myndablöðin og tók úr barmi sér kross-
gátuna slöngvaði hann fram þessari
spurningu eins og af tilviljun og án
þess að beina máli sínu til nokkux-s sér-
staks:
„Og ef læknirinn væri svo einnig að
bíða‘. Hann hló lágt og hélt áfram
eins og hann væri að tala við sjálfan
sig. „Ef hann væri nú að bíða eftir því
að sjúklingarnir séu tilbúnir að taka
við lækningunni“.
Svona barnaskap svaraði auðvitað
enginn. Konan með hlutlausa andlitið
saug upp í nefið, en afsteypurnar og
konan í horninu litu með hluttekning-
arsvip á drenginn. Kannski vantaði
hann ekkert utan skeggið og húfuna til
að vera jólasveinn í augum okkar allra.
* íminn líður, og sokkurinn, sem kon-
an í horninu prjónar lengist hægt
og hægt. Loks hlykkjast hann í kjöltu
hennar eins og rauð slanga.
Framh. á bls. 15.
una. Það heyrðist
ískur í hemlum
h-ans og síðan lágt
surg, þegar hjólin
dragast rétt snöggv
ast við malbikið.
fólk stígur út, en
annað kemur í þess
stað og tekur sér
sæti eða stendur
bara, þegar allt er
orðið fullt, og held
ur sér í málmpíp-
urnax í lofti vagns
ins. Brátt tekur
litilshátt-ar a ð
bregða birtu, og
götuljósin, sem
sýndust hlutlaus í
dagsbirtunni eins
og gleymd tungl,
taka nú smám sam
an að skýrast. Loks
kemur stúlkan, sem
Bandaríkin:
Grafskriftir
Eftir Ezra Pound
Ftr í
Fú í elskaði háfleyg ský og hæðir,
æ, hann dó úr drykkju.
Lí PÓ
Lí Pó dó líka drukkinn.
Hann reyndi að faðma tunglið
í Gula fljótinu.
Sig. A. Magnússon þýddi
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3