Lesbók Morgunblaðsins - 18.02.1962, Page 12

ÚB MYNDABÓK
LÆKNIS
V:
IÐ urðum hrifin hvort af öðru við
kennilegum yndisþokka, dálítið kanvís-
um, en tilgerðarlausum, því að hún var
ósvikið náttúrubarn. I>að var fágun í
fasi hennar og hreyfingum, sem ekki var
fengin á færibandi neins snyrtingarverk-
stæðis, heldur hlaut að vera kynborin
arfur frá löngu gleymdum formæðrum.
Hverjar höfðu þter verið og hvaða hjört-
um höfðu þær komið til að slá heitar og
örar? Hún var tæplega í meðallagi að
hæð, beinvaxin og grönn, hárið dökkt og
augun brún. Það lúrðu Freyjukettir bak
við þessa augasteina og einhver óljós
eftirvænting og forvitni, eins og hjá
þeim, sem er að byrja lífið og gengur í
þeirri trú, að það sé gullið ævintýri.
Eg gat ekki að því gert að virða hana
fyrir mér í laumi, því að eg var að velta
því fyrir mér, hvaðan hefðu borizt fræ
þessa suðræna blóms. sem óx hér úti
við heiðarbrún. Var það ef til vill ein-
hver hlýr straumur frá Bretagne eða
Baskalöndum, sem hafði fleytt þeim í
fyrndinni upp að útkjálkaströnd þessa
norðurhjara?
Hún minnti mig helzt á dádýr eða
hind, þrátt fyrir pokabuxurnar, sem
kvenfólkið í sveitinni hafði tekið upp á
árunum milli styrjaldanna. þegar það fór
að ríða í hnakki, og fóru því flestu skelfi-
lega, en gátu ekki leynt mjúkum og fögr
um vexti hennar. Eg fann, hvernig
örmjóir þræðir, fínir eins og hýjalín, en
sterkir eins og gleipnir, ófust um
okkur. því að eg var í engum efa um, að
henni leizt einnig vel á mig. Það mátti
lesa það í augum hennar og látbragð
hennar var vitni um það, þótt hæverskt
væri. En eg var líka læknirinn, lærður
og vel búinn, sem hafði séð framandi
staði og kom með ilm fjarlægra ævin-
týraheima inn í fábreytni lífs hennar.
Sjálf var hún nýlega flutt
inn í þennan útkjálka hér-
aðs míns úr umhverfi, sem
var enn þá afskekktara. Eg
var í skólaskoðun, kominn
þarna í gljáfægðum bíl, en
hún hafði komið á reið-
skjótanum sínum til þess
að kvarta við mig um ein-
hvern smáræðis kvilla. Eg
skildi, að það var bara tylli
ástæða, hún hafði komið
á minn fund af einskærri kvenlegri for-
vitni.
VIÐ áttum samleið dálítið á veg, svo
að eg greip til þess bragðs að bjóða
henni að aka með mér í bílnum mínum
áleiðis. Hún stóðst ekki þá freistingu,
en fékk krakka til að fara með hestinn
sinn og settist upp í framsætið hjá mér.
Hún hafði aldrei séð slíkt farartæki fyrr
og ánægjan ljómaði af hverjum drætti í
fíngerða andlitinu hennar, þegar bfllinn
rann með 60 kílómetra hraða eftir sietfc*
um og svolítið bugðóttum melgötunum,
sem eru miklu skemmtilegri í björtu
veðri og þurru heldur en þráðbeinn, upp-
hleyptur vegur.
Leiðir okkar skildi skammt fyrir neð-
an bæinn hennar í hvarfi frá honum
undir grasi gróinni brekku, þar sem
lyngið angaði í þurrum móunum. Þar
ætlaði hún að bíða eftir hestinum sínum.
P. V. C. Kolka
Hversvegna er
Volkswagen
effirsóttasti bíllinn
Vegna Jbess:
ir að Volkswagen hefir loftkælda
vél, sem hvorki frýs á eða sýður,
og því engin vandræði vegna
vatnskassa.
ir að Volkswagen lætur vel að stjórn
við erfið skilyrði, spyrnan er
meiri, af því að vélin, er aftur í
— í aur og bleytu, lausum sandi
og snjó er Volkswagen því
aksturshæfari.
* að á Volkswagen er sjálfstæð
íjöðrun á hverju hjóli, sem eykur
ökuhæfni hans á holóttum vegum
og kröppum beygjum.
að Volkswagen útlitið er alltaf
eins, þótt um endurbætur og nýj-
ungar sé að ræða.
að um 4000 kunnáttumenn fylgj-
ast með hverjum einstökum Volks
wagen bíl á hinum ýmsu fram-
leiðslustigum.
ir að hann er sparneytinn á benzín
en það er staðreynd, sem Volks-
wagen eigen.dur getað sannað.
ir að varahlutaþjónustan er góð og
ódýr og endursölumöguleikar
hans því mun betri en á nokkrum
öðrum bíl.
Volkswagen fvrir allt
— fyrir alla
Volkswagen
er
5
manna bill
ÞÚSUND.

W* v
ísSn,

Heildverzlunin Hekla hf.
Alltaf fjðlgar
VOLKSWAGEN
Hverfisgötu 103 — Sími 11375
Það var „Indian summer", rauSbrúnn
og gulur haustblær á laufinu, mýkri og
dularfyllri en sterkgrænn gróðrarlitur
vorsins og hásumarsins.
Gleymdi eg að geta þess, að eg var um
fertugt, en hún áttatíu og eins árs? ÞaS
fékk eg að vita og eins hitt, að heima
beið karlinn hennar, blindur og karlæg.
ur, niutíu og eins árs að aldri. Hvað
eftir annað hrópaði hún í barnslegri
gleði: „Hvað ætli honum Óla mínum
verði að orði, þegar eg segi honum. að
eg hafi ekið með nýja lækninum í fína
bílnum hans?“ Hún hlakkaði eins og
krakki til að gera hann hluttakandi J
þessu óvænta ævintýri, sem hún hafði
lent í.
ARI síðar var eg sóttur til sjúklings
bænum, þar sem þau hjónin
dvöldu nú í skjóli ættingja sinna. Hún
kom inn í stofu til þess að þakka mér
fyrir síðast og bjóða mér að heilsa upp
á hann Óla sinn. Gamli maðurinn sat
uppi í rúmi sínu, blindur en að öðru
leyti andlega hress. hreinn og sællegur
með mikið silfurhvítt hár kem-bt og
strokið. Hún strauk blíðlega yfir koll.
inn á honum og sagði: „Þetta var mi
einu sinni falíegur maður, læknir minn.
Og fjörugur--------“. bætti hún svo við,
með glettnisglampa í brúnu augunum
sínum.
Óli gamli var hagmæltur og hafði
sér það til dægrastyttingar að yrkja
rímur út af skammagreinunum í Tíman-
um, sem kona hans las fyrir hann. Hann
lofaði mér að heyra nokkrar vísur en
á öðru rúmi í þessu litla herbergi sat
kona, bersýnilegur fáviti, sem var alltaf
að blanda sér inn í samræðurnar. Ingunn
hastaði á hana hvað eftir annað og sagði:
„Þegiðu, Manga mín, og vertu ekki að
grípa fram í fyrir lækninum.“ Svo kom
allt í einu móðurumhyggjan upp í henni.
Fávitinn var með mjög stórt brunaör,
sem náði frá munni og langt niður á
háls. Það hafði dregizt saman, flett
neðri vörinni við og togað hana niður á
kjálkabarð. „Haldið þér, læknir minn,
að það sé ekki hægt að gera við andlitið
á henni Möngu minni? Hún brenndist
svona, þegar hún var á öðru árinu. Eg
fór einu sinni með hana til hans Sigurð-
ar heitins Pálssonar læknis. en hann
sagði, að þetta væri ekki hægt að Iaga.“
■— „Það er ef til vill hægt“ sagði eg.“ en
það er orðið nokkuð seint". Þá var eins
og Ingunn áttaði sig. Hún hafði gifzt
Óla sínum kornung og fávitinn hennar,
sem hún hafði alltaf orðið að stunda
eins og smábarn, var kominn yfir
sextugt.
ÞAÐ eru komin yfir tuttugu ár síðan
þessar þrjár undarlegu manneskj
ur hurfu í aldanna ómælanlega skaut, —r
silfurhærði öldungurinn, sem lá blindur
i rúmi sínu. en sá atburði þjóðlífsins i
spéspegli Tímans og setti þá á svið í
rímum, stúlkan með afskræmda andlitið,
sem var óvitabarnið hennar móður sinn-
ar fram á sjötugsaldur, og nettvaxna,
fallega konan, sem fórnaði langri ævi
fyrir litla heimilið sitt, en hélt einkenni-
legum yndisþokka og barnslegri lífsgleði
til þess síðasta.
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS