Lesbók Morgunblaðsins - 23.06.1963, Blaðsíða 2

SVIP-
MVND

Bandaríski skopleikarinn og
grínistinn Bob Hope varð
sextugur 29. maí s.l., sama dag og
John F. Kennedy Bandaríkjaforseti
vexð 46 ára. Þrátt fyrir þennan ald-
ur hefur Hope varðveitt ungæðis-
íega gamansemi sína fram á þennan
dag. Hann heldur því fram, að hann
hafi sagt fleiri brandara um ævina
en nokkur annar maður. í blaðavið-
tali árið 1957 sagði hann: „Ég held
ég hafi sagt a.m.k. 250.000 brandara.
Og séu endurteknir brandarar tekn-
ir með í reikninginn — þ.e.a.s. brand
arar sem ég hef sagt oftar en einu
sinni við ólíka hópa á ferðum mín-
mn — þá skiptir talan milljónum."
„Ég efast um, að nokkur maður ann-
ar hafi sagt jafnmarga brandara/ sagði
hann, og bætti síðan við glottandi: „Hver
annar hefur fengið taekifæri til þess?“
c
ennilega kemst enginn grínisti í
hálfkvisti við hann að því er snertir
reynslu 1 skopleikjum, útvarpi og sjón-
varpi, kvikmyndum (yfir 50 talsins) og
stjórn á veizlum, góðgerðasamkomum
og ýmsum ððrum mannfundum. Auk
reglulegrar vinnu í kvikmyndum, út-
varpi og sjónvarpi kom hann að jafnaði
fram einu sinni í viku hverri hér og
þar í Bandaríkjunum, og þegar Hope
kom fram var hann ekki ánægður fyrr
en áheyrendur í heild bókstafiega vein-
uðu af hlátri.
í seinni heimsstyrjöld ferðaðist hann
um heim allan og skemmti bandarísk-
um hermönnum. I Kóreu-stríðinu kom
hann líka á vettvang og létti löndum
sínum á vígstöðvunum erfiðar stundir.
Eftir heimsstyrjöldina hefur hann farið
víða og skemmt bandarískum hermönn-
um erlendis, einkanlega um jólin.
A.rið 1961 lagði Stuart Symington
fram þingsályktunartillögu I öldunga-
deiid Bandaríkjaþings þess efnis, að
forsetanum yrði falið að láta gera sér-
stakan gullpening handa Bob Hope, þar
eð hann væri „mest metni og vinsæl-
asti sendiherra Bandaríkjanna í víðri
veröld." Symington benti á, að Hope
hefði eytt 18 jólum á bandarískum her-
stöðvum erlendis.
Á heimsstyrjaldarárunum ferðaðist
Bob Hope hátt í tvær milljónir kíló-
metra til að skemmta bandarískum
hermönnum, allt frá Norður-Afríku til
afskekktra eyja á Kyrrahafi. Alls stað-
ar létti hann mönnum lífið með gaman-
sögum og bröndurum, sem virtust óþrjót
andi. Hann hafði sérstakt lag á að gera
góðlátlegt grín að sjálfum sér, og var
það mjög vinsælt. Ein af eftirlætissög-
um hans er um heimsókn á hermanna-
sjúkrahús. Þegar hann kom inn í eina
sjúkrastofuna, tók hann eftir því, að
ungur hermaður gaf honum nánar gæt-
ur.
„Herra Hope“, sagði pilturinn að lok-
2 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
um, „þér græðið mikla peninga, er það
ekki?“
Hope vissi ekki á hverju hann mátti
eiga von næst en svaraði játandi og
kvað laun sín mega teljast góð.
„Hvers vegna í ósköpunum látið þér
þá ekki klippa yður?‘‘
H lutverkið sem Hope lék bezt og
átti mestum vinsældum að fagna meðal
hermannanna var saklausi einfeldningur
inn, sem sífellt var að rata í ógöngur
og hættuleg ævintýri, en bjargaðist jafn-
an á síðustu stundu með því að fremja
enn meiri axarsköft.
Árið 1958 hélt Bob Hope upp á 25
ára afmæli sitt sem „stjarna" með því
að koma í fyrsta sinn fram í sjónvarpi
í leiknum sem gerði hann frægan á
Broadway árið 1933, „Roberta". Þar end-
urtók hann brandarann sem varð vin-
sælastur 25 árum áður. í leiknum er
tízkusýning, sem Hope stiórnar, og við
eitt tækifæri segir hann: „Síðir kjólar
valda mér engum áhyggjum — ég hef
gott m,inni.‘‘
F yrir störf sín á stríðsárunum
hlaut Bob Hope margháttaða viðurkenn-
ingu bæði frá hernum og skemmtanaiðn
aðinum bandaríska. Haustið 1947 komu
um 1400 leiðtogar skemmtanaiðnaðar-
ins saman í Hollywood til að hylla Hope
með veglegu hófi. Þar voru haldnar
fjölmargar lofræður og margir góðir
brandarar sagðir. Kay Kyser komst svo
að orði, að Hope hefði dregið styrjöld-
ina á langinn, þar sem hann hefði látið
undir höfuð leggjast að heimsækja sex
herbúðir. Jack Benny kvaðst hafa þekkt
Hope á erfiðleikatímum hans, áður en
hann kynntist Bing Crosby, „þegar hann
hafði aðeins tíu textahöfunda.“
í þakkarræðu sinni kvaðst Hope ekki
hafa trúað að nokkur mennskur maður
gæti verið eins góður og fram hefði
komið í ræðum vina sinna, en þeir
hefðu þó að lokum sannfært sig!
Margir evrópskir blaðamenn virtust
undrandi, þegar Hope sagði þeim, að
kvikmyndir hans, sjónvarpsþættir og
önnur verkefni útheimtu átta textahöf-
unda. Þegar hann sá undrun þeirra sagði
hann: „Gieymið því ekki, að forseti
canaanKjanna hefur fjóra textahöfunda
til að hjálpa sér með ræðurnar — og
hann þarf ekki að vera fyndinn."
Þó margir hendi gaman að texta-
höfundunum, sem Bob Hope styðst við,
er hitt alkunnugt, að hann er mjög hug-
myndafrjór og fljótur að kasta fram
bröndurum af litlu tilefni. Hann er
alltaf „á sviðinu.'1
fjob Hope og Bing Crosby voru
nákomnir vinir, léku saman golf, ferð-
uðust saman, héldu sameiginlegar sýn-
ingar og rifust þegar svo bar undir. Þeir
fengu þá snjöllu hugmynd að fara með
glettur sínar upp á kvikmyndatjaldið,
og varð úr því „The Road to Singapore“,
fyrsta kvikmyndin í samstæðum flokki,
sem hlaut miklar vinsældir og færði
þeim mikið fé. Aðrar slíkar „Road“-
myndir fjölluðu um Zansibar, Marokkó
og jafnvel Útópíu. f öllum þessum kvik-
myndum fór Dorothy Lamouc með kven-
hlutverkið.
Þó Bob Hope sé mikill galgopi, er
hann líka séður kaupsýslumaður. Auk
þeirra gífurlegu tekna, sem hann hefur
af kvikmyndum, sjónvarps- og útvarps-
þáttum, á hann hlutabréf í ýmsum góð-
um fyrirtækjum sem gefa af sér mik-
inn arð.
B 5k Hopes, „I Never Left Home'
sem kom út árið 1944, seldist í rúmlega
1.600.900 eintökum, og ágóðinn af henni
nam 175.000 dollurum, sem fóru til góð-
gerðastarfsemi. Þessi bók fjallaði um
ferðir höfundar meðan hann skemmti
hermönnum víða um heim.
„So This Is Peace“ (1946) var líka
metsölubók. Hún er safn af skrýtlum
og skopsögum um ástandið sem ríkti,
eftir að friður komst á og menn urðu
aftur að semja sig að gömlum venjum.
Sjálfsævisaga Hopes, „They Got Me
Covered", kom út árið 1941.
Hin miklu afköst Hopes eiga greini-
lega rætur að rekja til þess, að hann
kann að slappa af og njóta hvíldar.
Hann vinnur mikið og fljótt, en gætir
þess að láta engan hlut raska jafnvægi
sínu.
K ob Hope, sem upphaflega hét
Leslie Townes Hope, er Breti að ætt-
erni. Hann fæddist í Eltham í Englandi
árið 1903 og var einn af sex systkinum.
Árið 1907 fluttist hann með foreldrum
sínum til Bandaríkjanna og settist að
í Cleveland. Meðan hann var í mennta-
skóla lærði hann steppdans, en sneri sér
síðan að hnefaleik til að halda vext-
inum. „Ég hélt vextinum, en það gerði
nefið á mér ekki,‘‘ sagði hann síðar.
Að loknu menntaskólanámi fékk hann
atvinnu hjá bílasölu og kveðst hafa
haldið henni vegna þess hve létt honum
var um tungutak. Fyrsta tækifærið til
að koma fram á leiksviði fékk hann,
þegar kvikmyndaleikari, sem var að
sýna í borginni, auglýsti eftir auka-
þætti á sýningu sinni. Hope fékk einn
vin sinn til að æfa með sér dansþátt, og
þeir höfðu tveggja vikna sýningu upp
úr krafsinu. Síðan fengu þeir starf hjá
farandleikflokki, og loks var Hope fal-
Framh. á bls. 6
Utgefandi: HL Arvakur, Reykjavfk.
Framkv.stj.: Sigfús Jónsson.
Ritstjórar: Siguróur Bjarnason frá Vicur.
Matthías Johannessen.
Eyjólfur Konráð Jónsson.
Auglýsingar: Ami Garðar Kristinsson.
Ritstjórn: AðalstræU 6. Simi 22480.
21. tölublað 1963