Lesbók Morgunblaðsins - 17.07.1966, Blaðsíða 13

m/mwm •DK <w mm ímwohar-
Wri: HAIHUfM<WOn-
Þ'A 5</ARAR L)LFRINW: S'JÁ L'IZR’M'ER 'A PEfJNA
DR&CILL SEfA EMQA FRÆíJÐ HUMA £K AF HLJÖÍA,
þOT £K SL'iíA 'ISUADR SV'A MJ'OTf ÖAWD. EW EF
ÞAT ER q'ÖRTMEOLISTDKVEL, POTT þAT ÍÝWISK'
L'lTIT.......- •••/
... t>A VCtMR ÞAT BfWD EICl'A M'lNA F/ÉTR,
þ/q SöqÐUÆSIRNlR, fíT WAWW MYWDl SKJÖTT
SONPR SL'lTA MJÖTTSILKItSAfJD, ER HANN HAFDI
FVRR C-ROTIT STÓRA J'fíRNFJÖTM,
£N EF ÞO FÆR £IQ ÞETTA DAWD SLITIT, Þ/í MUWTU
EKKI HR/EÐA MECA qOÐlW, SKVU/M VÉR pfí LEYSA
þlK.
ÚLFRINN SEQIR:
ÍFÞ'ER aiNDIÐHIK'SYfíAT
EK FÆKEIQI LEYSTMIK.Þfí
SKOLLIÐ Þ'ER SVA, AT MtFZ
MUW SEIWT VERÓA ArTAKA
AF YÖR WJ&LP. 'OFÓSS £M
£K AT L'ATA ÞETTfí C-AND'A
MIK LECWOA.EN WELDR £N
Þ'ER FRv-lÐ M’ER WUGAR, b’A
LEGGI EINW HVERR V0AR
HÖND S'/NA'/ HUWM M£R
AT VEÐl, AT ÞÉTTA SA.FALS-
LfíUSTQÖRT.
EN HVERR‘ASANNA SATiL ANNARS, OK ÞOTTI NÚ VERATvAO VANDR/EÐl,OK
VlLDl ENGI SÍNA HÖND FRAM SEUA, FVRR ENlVR L‘Et FRAM HÖND S'/NA
WÆQRI OK LEGQR 'I MUNN OLFlNUM. Etl ER ÍJLFRINN SPYRNiR Þ'A HARDW-
AÐI BANDIT, OK ÞVÍ HARÐARA ER WANN BRAOZK OM, ÞV/ SKARpARA VAR
BANDIT. ÞA HL'OAU ALUR WEMATÝR,— HANN l'ETHÖND S'iNA.
slóðir. Stoppa á eyrinni. Mennirnir
ríða fram á hundana. Stoppa. Horfa
niður í mölina. Snara sér af baki.
— Það er ekki um að villast, þetta
eru bein, segir bóndinn.
— Mannabein?
— Jú, svo mun það vera.
— Einhver, sem hefur farið í ána?
— Já, og það fyrir býsna löngu.
— Eigum við ekki að láta þau eiga
sig?
— Ekki kann ég nú vel við það.
— Hvað viltu gera?
— Við skulum tína saman beinin, seg-
ir bóndinn.
— Hvað ætlarðu að gera við þau?
— Við förum með þau heim.
— Ætlarðu að skreyta stofuna með
þeim?
— Eða setja þau undir koddann þinn
og vita, hvað þig dreymir?
— Heldurðu, að það sé séra Hrólfur?
— Gæti verið.
— Þá ættu að vera hér hestabein ein-
hvers staðar.
— Ætli áin hafi ekki séð um að skilja
þá að.
— Saman eru þeir á mónum á haust-
in.
— Þeir segja það.
— Líklega fara skeifurnar á Faxa að
verða nokkuð slitnar.
— Maður skyldi ætla.
Svo eru beindin tínd saman. Þau eru
jnórauð og leirrunnin. Býsna gamalleg.
— Ekki hafa þau dreifzt mikið, segir
■trákurinn.
— Nei, áin hefur grafið þau í eyr-
ina sama vorið.
— Og ekki komið hingað síðan?
— Ekki fyrr en nú.
— Ætlarðu að hola þeim í kirkjugarð-
inn?
— Datt það í hug, já.
— Og skilja sveitina eftir draug-
lausa?
— Þa-að verður hún ekki. Önnur teg-
und kannski.
— Já, — og miklu leiðinlegri.
Svo stíga þeir á bak. Ríða fram
bakkana. Beinapokinn hossast við
lend klársins. Hverfa við krók á ánni.
Enginn ríður norðan móinn.
En stormarnir þjóta sem fyrr á köldu
hausti. Tunglið veður í skýjum. Áin
dunar á eyrum. Kveður enn sinn gamla
söng.
Handan árinnar er bær á hjalla.
Hvítt steinhús með rauðu þaki. Kirkja
framundan bænum. Tún stórt um endi-
langan hjallann. Vegur í hlað.
Áin brunar við móinn. Fellur þar í
miklum ál. Strokar sig undir brú úr
steypu og stáli. Hár vegur spennir eyr-
ar milli brúar og bæjar. Haustnótt
grúfir yfir sveit.
Áin niðar á eyrum.
Á morgun rís nýr dagur.
Enginn ríður norðan móinn.
Jeppi kemur eftir malarvegi. Mótor-
hljóðið blandast hvin stormsins og nið~
árinnar. Ungar hendur halda um stýri.
Pilturinn horfir fram á veginn, skýtur
augum til förunautar. Sönglar og skraf-
ar á víxl.
— Fjári hvass.
— Uhu.
— Tra-lalla-la. Er þér kalt?
— Nei, nei, segir hún.
— Tra-lalla-la. Viltu mússík?
— Hélt ég hefði nú mússík.
— Já, alveg rétt. Tra-lalla-la.
Heyrðu, það var hérna hann séra Hrólf-
ur var á ferð á árunum.
— Séra hvur?
— Séra Hrólfur. Þú hefur heyrt um
hann.
— Aldrei heyrt hann nefndan. Hvað
vildi hann?
— Draugur, stúlka. Hvernig spyrðu?
— Aumingja maðurinn.
— Tja. Því ekki það?
— Jú, þeir fundu líka beinin einn
góðan veðurdag og potuðu þeim í
kirkjugarðinn þarna fyrir handan. Svo
var það búið.
— Enginn draugur meir?
— Nei. — Enginn draugur meir. Tra-
lalla-la, tra-lalla-la.
Svo keyrðu þau fram melinn. Það
svarrar í grjóti, þegar hjólin snúast
yfir mölina. Gulhvít ljós jeppans falla
a gráan veginn. Söngl piltsins hverfur
í storminn.
Haustnótt grúfir yfir sveit.
Áin niðar á eyrum.
Á morgun rís nýr dagur.
1960.
Meira en stór
Á riS 1922 ortt Stephan G. Step-
hanson kvæði um Reykjavík, sem dr.
Guðmundur Finnbogason kallaði „veg
legasta kvæðið, sem um hana hefir
verið kveðið“.
Hér fara á eftir tvö fyrstu erindin
og niðurlagserindið úr kvæði Step-
hans.
í fyrsta skiptið sem þig sá,
mér sýndist sú svo smá og lág
við þetta breiðablik af sjá
og blárra fjalla hring,
sem hefðir týnzt í tignar-há
þau tómin þig um kring.
En þegar mig að bryggju bar
úr blikur-villu tilsýndar,
ég fann, hve víðreist var
og rúmt um hug og hjarta þar,
við hrjóstur-breiðurnar.
Og þinna halla breiða-ból,
það byggði hvergi út himni og sól,
er ljósið haf og hauður fól
í hverfi lita elds,
frá víðáttnanna Völundstól
af vitum morgna og kvelds,
frá álfum ljóss þá liti ber
þitt lága-ris og veggur hver,
sem funi í fægðum eir
af skini báls, úr skuggum, er
í skjólum leynast þeir.
Svo eigðu, frjáls um aldurinn,
þín uppleit fjöll og hafdýpin
og veröld fyrir vöxtinn þinn,
eins víða og lönd og sjór!
og leiddu um sveitir út og inn
hvert afl, sem betur fór!
Með svifrúm fyrir karl og kvon,
og kjördóttur og fósturson,
sem hækkar heima-rór —
og hverja þína þroska-von,
svo þú sért meira en stór!
17. júlí 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13