Lesbók Morgunblaðsins

Ulloq
Ataaseq assigiiaat ilaat
Saqqummersitaq pingaarneq:

Lesbók Morgunblaðsins - 17.07.1966, Qupperneq 13

Lesbók Morgunblaðsins - 17.07.1966, Qupperneq 13
m/mwm •DK <w mm ímwohar- Wri: HAIHUfM<WOn- Þ'A 5</ARAR L)LFRINW: S'JÁ L'IZR’M'ER 'A PEfJNA DR&CILL SEfA EMQA FRÆíJÐ HUMA £K AF HLJÖÍA, þOT £K SL'iíA 'ISUADR SV'A MJ'OTf ÖAWD. EW EF ÞAT ER q'ÖRTMEOLISTDKVEL, POTT þAT ÍÝWISK' L'lTIT.......- •••/ ... t>A VCtMR ÞAT BfWD EICl'A M'lNA F/ÉTR, þ/q SöqÐUÆSIRNlR, fíT WAWW MYWDl SKJÖTT SONPR SL'lTA MJÖTTSILKItSAfJD, ER HANN HAFDI FVRR C-ROTIT STÓRA J'fíRNFJÖTM, £N EF ÞO FÆR £IQ ÞETTA DAWD SLITIT, Þ/í MUWTU EKKI HR/EÐA MECA qOÐlW, SKVU/M VÉR pfí LEYSA þlK. ÚLFRINN SEQIR: ÍFÞ'ER aiNDIÐHIK'SYfíAT EK FÆKEIQI LEYSTMIK.Þfí SKOLLIÐ Þ'ER SVA, AT MtFZ MUW SEIWT VERÓA ArTAKA AF YÖR WJ&LP. 'OFÓSS £M £K AT L'ATA ÞETTfí C-AND'A MIK LECWOA.EN WELDR £N Þ'ER FRv-lÐ M’ER WUGAR, b’A LEGGI EINW HVERR V0AR HÖND S'/NA'/ HUWM M£R AT VEÐl, AT ÞÉTTA SA.FALS- LfíUSTQÖRT. EN HVERR‘ASANNA SATiL ANNARS, OK ÞOTTI NÚ VERATvAO VANDR/EÐl,OK VlLDl ENGI SÍNA HÖND FRAM SEUA, FVRR ENlVR L‘Et FRAM HÖND S'/NA WÆQRI OK LEGQR 'I MUNN OLFlNUM. Etl ER ÍJLFRINN SPYRNiR Þ'A HARDW- AÐI BANDIT, OK ÞVÍ HARÐARA ER WANN BRAOZK OM, ÞV/ SKARpARA VAR BANDIT. ÞA HL'OAU ALUR WEMATÝR,— HANN l'ETHÖND S'iNA. slóðir. Stoppa á eyrinni. Mennirnir ríða fram á hundana. Stoppa. Horfa niður í mölina. Snara sér af baki. — Það er ekki um að villast, þetta eru bein, segir bóndinn. — Mannabein? — Jú, svo mun það vera. — Einhver, sem hefur farið í ána? — Já, og það fyrir býsna löngu. — Eigum við ekki að láta þau eiga sig? — Ekki kann ég nú vel við það. — Hvað viltu gera? — Við skulum tína saman beinin, seg- ir bóndinn. — Hvað ætlarðu að gera við þau? — Við förum með þau heim. — Ætlarðu að skreyta stofuna með þeim? — Eða setja þau undir koddann þinn og vita, hvað þig dreymir? — Heldurðu, að það sé séra Hrólfur? — Gæti verið. — Þá ættu að vera hér hestabein ein- hvers staðar. — Ætli áin hafi ekki séð um að skilja þá að. — Saman eru þeir á mónum á haust- in. — Þeir segja það. — Líklega fara skeifurnar á Faxa að verða nokkuð slitnar. — Maður skyldi ætla. Svo eru beindin tínd saman. Þau eru jnórauð og leirrunnin. Býsna gamalleg. — Ekki hafa þau dreifzt mikið, segir ■trákurinn. — Nei, áin hefur grafið þau í eyr- ina sama vorið. — Og ekki komið hingað síðan? — Ekki fyrr en nú. — Ætlarðu að hola þeim í kirkjugarð- inn? — Datt það í hug, já. — Og skilja sveitina eftir draug- lausa? — Þa-að verður hún ekki. Önnur teg- und kannski. — Já, — og miklu leiðinlegri. Svo stíga þeir á bak. Ríða fram bakkana. Beinapokinn hossast við lend klársins. Hverfa við krók á ánni. Enginn ríður norðan móinn. En stormarnir þjóta sem fyrr á köldu hausti. Tunglið veður í skýjum. Áin dunar á eyrum. Kveður enn sinn gamla söng. Handan árinnar er bær á hjalla. Hvítt steinhús með rauðu þaki. Kirkja framundan bænum. Tún stórt um endi- langan hjallann. Vegur í hlað. Áin brunar við móinn. Fellur þar í miklum ál. Strokar sig undir brú úr steypu og stáli. Hár vegur spennir eyr- ar milli brúar og bæjar. Haustnótt grúfir yfir sveit. Áin niðar á eyrum. Á morgun rís nýr dagur. Enginn ríður norðan móinn. Jeppi kemur eftir malarvegi. Mótor- hljóðið blandast hvin stormsins og nið~ árinnar. Ungar hendur halda um stýri. Pilturinn horfir fram á veginn, skýtur augum til förunautar. Sönglar og skraf- ar á víxl. — Fjári hvass. — Uhu. — Tra-lalla-la. Er þér kalt? — Nei, nei, segir hún. — Tra-lalla-la. Viltu mússík? — Hélt ég hefði nú mússík. — Já, alveg rétt. Tra-lalla-la. Heyrðu, það var hérna hann séra Hrólf- ur var á ferð á árunum. — Séra hvur? — Séra Hrólfur. Þú hefur heyrt um hann. — Aldrei heyrt hann nefndan. Hvað vildi hann? — Draugur, stúlka. Hvernig spyrðu? — Aumingja maðurinn. — Tja. Því ekki það? — Jú, þeir fundu líka beinin einn góðan veðurdag og potuðu þeim í kirkjugarðinn þarna fyrir handan. Svo var það búið. — Enginn draugur meir? — Nei. — Enginn draugur meir. Tra- lalla-la, tra-lalla-la. Svo keyrðu þau fram melinn. Það svarrar í grjóti, þegar hjólin snúast yfir mölina. Gulhvít ljós jeppans falla a gráan veginn. Söngl piltsins hverfur í storminn. Haustnótt grúfir yfir sveit. Áin niðar á eyrum. Á morgun rís nýr dagur. 1960. Meira en stór Á riS 1922 ortt Stephan G. Step- hanson kvæði um Reykjavík, sem dr. Guðmundur Finnbogason kallaði „veg legasta kvæðið, sem um hana hefir verið kveðið“. Hér fara á eftir tvö fyrstu erindin og niðurlagserindið úr kvæði Step- hans. í fyrsta skiptið sem þig sá, mér sýndist sú svo smá og lág við þetta breiðablik af sjá og blárra fjalla hring, sem hefðir týnzt í tignar-há þau tómin þig um kring. En þegar mig að bryggju bar úr blikur-villu tilsýndar, ég fann, hve víðreist var og rúmt um hug og hjarta þar, við hrjóstur-breiðurnar. Og þinna halla breiða-ból, það byggði hvergi út himni og sól, er ljósið haf og hauður fól í hverfi lita elds, frá víðáttnanna Völundstól af vitum morgna og kvelds, frá álfum ljóss þá liti ber þitt lága-ris og veggur hver, sem funi í fægðum eir af skini báls, úr skuggum, er í skjólum leynast þeir. Svo eigðu, frjáls um aldurinn, þín uppleit fjöll og hafdýpin og veröld fyrir vöxtinn þinn, eins víða og lönd og sjór! og leiddu um sveitir út og inn hvert afl, sem betur fór! Með svifrúm fyrir karl og kvon, og kjördóttur og fósturson, sem hækkar heima-rór — og hverja þína þroska-von, svo þú sért meira en stór! 17. júlí 1966 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.