Lesbók Morgunblaðsins - 29.06.1969, Side 5

BÖKMENNTIR
OG LISTIR
ÞÁ
BARNIÐ
FINNUR
SMÁSAGA
eftir
Qliver Pell
Það var síðdegis, og logn og
sólin lágt á lofti. Keila og hin
fjöllin spegluðust í sjónum og
olíuskip sem stefndi til hafs.
Það var nýhafið aðfall og
sandurinn þurr í fjörunni,
þangað til gára bleytti hann,
ein sem náði lengst og svo tvær
aðrar.
Átta ára gamall drengur sat
á steini. Hann var í stuttbux-
um og með axlabönd, — grann-
ur með þunna vanga og há
kinnbein. Augun í honum voru
djúp og kyrr, og hárið frammá
ennið. Hann horfði út á sjó-
inn, á fjöllin og skipið í honum.
Skammt frá var annar dreng
ur, lítið eitt eldri, kannski tíu
ára. Hann var í síðum buxum
og með belti, — ekki grannur og
ekki feitur, — burstaklipptur,
fríður og fjörugur. Hann hljóp
um og tiínidi fliata steina og
fleytti kerlingar og masaði í sí-
fellu og hló.
— Ég keyrði traktorinn, allt
nema slá, kallinn gerði það
sjálfur. En ég gat það alveg,
— þá hefði hann orðið að
ganga á eftir með hrífu, —
— sástu þetta? Hrópaði hann,
— sextán, sautján, átján —
nýtt met, — mikið svakalegt
maður ha? varettekki flott,
hvað hefir þú getað mest, ha?
Hinn svaraði ekki, bara horfði
og það eins og dimmdi í aug-
um hans, þegar kerlingar hins
brutu hafflötinn og myndina í
honum. Hann beið og sá hana
raða sér saman að nýju, Keilu
og hin fjöllin og olíuskipið.
Þeir voru að hittast í fyrsta
sinn, eftir sumarið. Höfðu báð-
ir verið í sveit.
— Villt þú prófa, — hér ar
einn ægilega góður, fimmtán
kerlinga steinn ef þú vandar
þig. Sástu áðan, átján kerling-
ar? hrópaði hann og var mont-
inn á svipinn og lyfti öxlun-
um, og inniyf'luinum upp í brjóst.
— Ég þekki engan sem fleytir
ótján, hérna prófa þú. Hann
rétti stein að vini sínum.
— Nei, sagði hann, þá brotn-
ar myndin.
— Hvaða mynd?
— í sjónum.
Só eldri leit af vini sínum
og þangað sem hann horfði og
sá olíuskipið.
— Uss, það eru alltaf olíu-
skip maður, þetta er meira að
segj a ekkert stórt og skítugt.
— ... og Keila og hin fjöll-
in.
— Þau eru þarna lika alltaf.
— Já, ég veit það, en það er
eitthvað fleira þarna líka.
— Fleirra, hvað svo sem,
Bessastaðir kannske?
— Nei, eitthvað sem ekki
sést.
Sá eldri hætti að skima eftir
fleiru og leit snöggvast á vin
sinn, siem alitiaf var jaifn al-
vörugefinn og hæglátur.
— Hvað er það sem ekki
sést? spurði sá eldri.
— Ég veit það ekki.
— Hvernig veiztu þá um
það?
— Ég, ég bara finn það.
Spíttbátur kom með landinu
og frussaði hvítu striki, frá
stefni og aftur fyrir sig. Eldri
drengurinn fagnaði honum, því
þá lauk þunganum af svari
vinar hans.
— Nei, sérðu maður, svaka
kæna og fartin, úúúúú, æðis-
gengið, — finnst þér það ekki
æðisgengið. Svona vildi ég
eiga, og hljóðin í honum mað-
uir. Hainin hoppaði af hmfniingu
og lét öllum illum látum, en
báturinn þaut hjá og varð fljótt
eins og hvítur díll inn við Reyni
staðavör.
Yngri drengurinn hafði snú-
ið baki að sjónum og teiknaði
mynd af hundi í sandinn við fæt
ur sínar. Hinn sá að hafmynd-
in var brotin í mask og hann
stillti sig og leit á mynd vinar
síns.
— Hvað ertu að teikna,
hund? spurði hann, til að missa
ekki sambandið.
— Tobba.
— Það var líka hundur
á mínum bæ, ægilegur vin-
ur minn, — gelti í alla bíla og
drap minka, á ég að segja þér,
einu sinni . . .
— Nú er Tobbi dauður. Greip
hinn frammí fyrir honum.
Svolítil þögn.
— Dauður, hvað kom fyrir
hann, var keyrt áann?
— Nei.
Þögn
— Það var svona veður eins
og núna, nema það var í vor.
— Já.
— Við vorum að keyra skít,
fjósaskít. Það var ósköp heitt.
Flugurnar settust ekki á mann,
heldur hengi í bunkum í loft-
inu. Við mokuðum gamlan skít.
Hann teiknaði afstöðuna í
sandinn um leið og hann sagði
frá, og hinn drengurinn fylgd-
ist með af áhuga. Húsatóft með
dyrum fyrir vagn, hestvagn og
hestur fyrir.
— Tvistur var fyrir vagn-
inum, og hann hengdi alltaf
hausinn og eina löpp og dott-
aði meðan vagninn fylltist. Það
var svo heitt, loftið var þykkt.
Og svo einu sinni, við vorum
að byrja að moka í vagninn,
vorum að komast að fyrstu pás-
unni, — þá kom Tobbi grey-
ið, óguirliegia svekikjelisisleiguir
með hausinn oní jörðinni og
rétt diriattaðiist áfnam. Og Tviist-
ur svaf, með hausinn og eina
löpp hangandi. Já, kannski
svaf hann.
Tobbi ætlaði að leggjast í
skuggann undir Tvisti, — en
af því að Tvistur sá hann ekki
þegar hann kom, — þá brá
honum svo svakalega, þegar
Tobbi geispaði með ískri, — að
hann varð brjálaður.
Hann reigði hausinn upp í
loftið, rak upp skaðræðisvein
og hentist alveg óður niður
tún.
Annar kjálkinn á vagninum
fór á kaf í jörðina og vagn-
Fraimihald á bis. 10.
Mánaskin
Lítil fleyta rann
úr vör í Karasakí.
í afturelding
var hún horfin í hafdjúp
— en máninn skein sem áður.
Fujiwara no Kuniyuki (á lltu öld).
Tungíid í Kína
Með hægð beini ég
sjónum mót himni. Svífur
þar efra sama
tungl, sem í bernsku minni
lýsti yfir Míkasa?
Abe no Nakamaro (701—770).
Þráinn Bertelsson
þýddi úr sænsku.
29. júmá 1969 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5