Lesbók Morgunblaðsins - 17.08.1969, Blaðsíða 12

ujna hríá. <5a optureK- taw údt kona; húa
úagonnL sár hana huar' uar l fclöm sJÖJtífcýa og
h«li á hrufchu. L honimm
roJhlaió^ oé oaJjaum þong- boL húas> ckuuáa og oin®» ct
komur hormþaro^Gáxndi.
mjénotú.cW þur ohkortoá
tþL nsrm {aUm og höggnx
houwx • fiónn doolur þcxr
hóU. oinn s»hojmjmt fnx
oLguQUinura Lykst upp
Ftunn sór- oá húa gongur
oá sam. oinn Ló. folknn cg
bcr- úr ferukfcunnL möá
hondlnnL ú sXiýúpunn
hóJainn ar ocsr {codur- úá
houúnn og iotti. &uo ho{uá.
iá oié bdlinn.ogucxrá þcá
þogor fas* 09 úpruaái. hourui
uiá oftur-. þotto. somcx broo^
(ðh hún oíá too oácx þrýx
oáro. og úfruoáu þocr qw\&
oiá. "þú óá di^ngurCnnaá [(andmoxina hdú&bóa.úéan
hartuTgo. og hjó hanxhana drojp honn þó. «r hún hafói
hpgg þoL nú þóm&t honn onduHLföoá. ‘þagarhana
oijsx hooá yOc ofturgórQu oojt búin oá þuL jor honn
&jó){ur tú 09 rcyndó. hocrt
&4r- Usíhúít. oá lifgx húvx
fóttnu ó. &ojma hódd 09 ton
unnL cg xúá á öjrjúpann.
úr hrukkunni ag töfc&t þoÓ
qWrí. eiáur <an óðurrGjöiál
hounn nú ýmCat aó hxrvn,
lifgoáL uaknn oáadrap.
SVIPMYND
FramihaM af bls. 2.
Drottningin bar kvíðboga fyr
ir, hvemig Kairli vegnaði í
fyrstu. En er hann hafði náð
sér, efir að hafa komizt að
raun um, að honum var ætluð
vist á fremur kuMalegu svefn-
lofti ásamt níu drengjum öðr-
um, einsetti hann sér að láta
ekki bugast. Drottningin hafði
ákveðið að óska ekki eftir neins
konar undanþágu honum til
handa og sýndi sjálf mikla
sjálfsafneitun með því að forð-
ast heimsóknir þangað.
Honum var aetlað að ráða
fram úr vandamálum sínum í
æsku án sénstaiknar ihlturtuinaT;
og — ef til vill hefir honum
giraimizit, að ledkfömigin, sem
honum voru send frá höllinni,
voru fátæklegri en hinirdreng-
irnir fengu.
Karl gætti þess ávallt að
rækja skyldustörf af kostgæfni
svo sem að búa um rúmið sitt
og leggja fram sinn skerf við
ræstingar.
ó að skólinn gerði sitt
bezta, naut Karl sín þar ekki.
Augljóst var, að hann var inn-
hverfur og tilfinninganæmur að
lundarfari gagnstætt föður hans
sem var glaðlegur og opinskár.
Á ljósmyndum frá þessum
tíma virðist hann vera feiminn
og klunnalegur drengur. En þar
kemur einnig fram einbeitni,
sem vekur hugboð um, að hann
muni yfirstíga hvers konar örð-
ugleika.
Hann átti stöðugt erfitt með
að afla sér vina, sem olli hans
nánustu miklum áhyggjum. í út
varpsviðtali því, sem áður er
vitnað til, kvaðst hann hafa orð-
ið var við, að fólk áfeUdist aðra
fyrir að leita hylli hans. Hann
fann, „að fólk, sem var í raun-
inni eftirsóknarvert að kynnast
hélt sig í fjarlægð, af því að
það kærði sig ekki um slíkar
aðdróttanir.
Myndavélar voru stöðugt á
lofti og sögur komust á kreik.
Eiin var á þá Leið, að hann
hefði efnt til uppboðs á nokkr-
um eigna sinna í því skyni að
stofna sjóð, er skyldi varið til
að halda veizlu á svefnloftinu.
Þessar sögur læddu þeim grun
að fólki, að prinsinn hneigðist
til vafasamrar kaupsýslu, og
eitt sinn hlaut hirðfréttaritar-
inn að hnekkja fregn í amer-
ísikiu blaði þess efnis, að Karl
hefði verið svo ósvífinn að selja
myndir af sér gegn ríflegu
gjaMi.
Slik aðdróttun kemur engan
veginn heim við hina næmu
sómatilfinningu Karls og þá við-
leitni hans að láta engan skugga
falla á hina tignu fjölskyldu.
Sú athugasemd, sem hann
gerði eitt sinn um viðurværi
sitt á sikóiiamium, að harun væri
elkikii vainiur svo ríkiutegiu fæðd
heimia, kemur ágætflieiga heirn
við barnslega ósk systur hans,
er hún fór eitt sinn ásamt móð-
ur sinni á jólamarkað: „Ég vUdi
að við hefðum efni á að kaupa
raunrvieriuteg spii í sta'ð þess að
þurfa að mála þau sjálf."
Karl mátti þola ýmsar glós-
ur í sikóliainium, svo siem að hliusita
á félaga sína hafa yfir hinar
sérstöku bænir fyrir honum og
fjölskyMu hans, sem vikulega
voru þuMar í kirkjum lands-
ins. Hann varð að láta sér
lynda, að leynilögreglumaður
hefði vakandi auga með honum
þau fjögur ár, sem hann dvaldi
í Chieam; og að eitt sinin, er
orðrómur var uppi um, að hóp-
ur illræðismanna hygðist ræna
honum, kæmi þegar nokkur liðs-
auki lögreglumanna á vettvang.
Vitnisburður skólans um
Karl var á þá leið, að greind
hans væri meiri en í meðallagi,
en námsárangur hans hins veg-
ar rétt í meðallagi. Hann var
því hægfara á skólabrautinni,
eins og algengt er um þá, sem
eru dulir og búnir listrænum
hæfileikum.
Sumt af því nauðsynlegasta
lærði hann utan skólans. Þar
komst hann fyrst í snertingu
við leiklistina. Hún veitti hon-
um ekki aðeins sjálfsöryggi,
ekus og móð'ur hairus fyrr á ár-
um, heldur dýpri skilning á hlut
verki þjóðhöfðingjans, þarsem
hæfileikinn til að beita leik-
brögðum við hinar ýmsu seri-
moníur kemur að góðum not-
um.
Túlkun hans á Richard Cro-
uchback í skólaleiksýningu var
prýðilega snjöll að mati gagn-
rýnenda, og vafalaust hefir
angistin að nokkru komið beint
frá hjartaniu.
Karl Bretaprins er nú full-
tíða maður, og þær svipmyndir
sem hér hefir verið brugðið
upp frá uppvaxtarárum hans,
gefa því ekki að öllu leyti rétta
hiuigimynd uim hann aem vaxiirun
mann. Hann er að vísu hlé-
drægur og innhverfur, en hefir
öðlazt fullkomið öryggi í fram-
komu. Hann hefir til að bera
llátleysi og motatega kímnigáifiu,
sem fólk kann vel að meta.
Má því ætla, að hann geti orð-
ið vinsæll þjóðhöfðingi, enda
eru blöðin tekin að hampa hon
um óspart í seinni tíð. Auk þess
að vera búinn leiklistarhæfi-
leikum er hann ágætur hljóm-
listarmaður. Einnig leggur hann
stund á íþróttir með góðum ár-
angri og líkist að því leyti föð-
ur sínum.
Ní&stu áirin miun Karl búa
sig enn frekar undir það hlut-
verk, sem honum er ætlað að
takast á hendur. Er hann hefir
lokið háskólaprófi í Cambridge
þar sem hann stundar nám í
sögu, mun hann sennilega ganga
í sjóherinn og kynna sér að
því búnu starfsemi utanríkis-
þjónustunnar.
Eitt sinn í fyllingu tímans
giftist hann áreiðanlega skyn-
samri og fallegri stúlku, enda
þótt enn séu engin örugg teikn
á lofti, er bendi til þess. „Það
eimia góða við að kvasmast
prinseissu", saigði hanin nýtega,
„er, að þær vite, hvað bíður
þeiirma".
Hvað viðvíkur konungstign-
inni, verður Karl sennilega að
bíða lengi (langa — langafi
hans Játvarður VII var prins
af Wales í 59 ár, áður en hann
kom til ríkis eftir Victoríu
dirottnÍMgiu). Ekflri er með öfllliu
útilokað, að Elísabet afsali sér
völdum og fái þau syni sínum
í hendur einhvern daginn, en
heldur virðist þó ólíklegt, að
hún geri það, áður en hann hef
ir kjörið sér drottningu, og ef
til vill ekki fyrr en hann hefir
eignazt erfingja.
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
17. ájgúsit 1969
btvhLbhhi