Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1971, Qupperneq 12

"EN MÐ £R TIL Þ€1SS. RÐ f»0
RÆGIR SHNTCN OGTESPI
SYNIRMLS HÖSKULT':
K7 SKflLT BJÓÐR NJflLSSöNli
hGJTÍ OG LCYSA LRÍBROTT
flSÍ) GJÖFUM".
PEG SMl LGGGJfl RflÐITJ TILj
YGGIR VflLGRRÐUR.
NOKKRU SÍÐflR R€lí) ITÖRDUR TIL BGRGÞÓRST1V0LS
ÞGSSR RÉTRGCRÐ FGSTU ÞÖIRj
ÍTCD SÉR...
fEN ME GRU MRRGIR TIL
eFTIRMflLS UM RflNN OG
ÍMUNU ÞÁ NOflLSYNIR flF Þfílfl
feÖKUM. LRGPNIR NGRTfl ".
NxIflLS
5ÖGU
§8 ; • m
tthxi ..911

1 1

I ;

Smásagan
Framhald af bls. 4.
hvert annað húsgagn, steig á
bak hesti sínum og reið brottu
eins og ekkert hefði orðið tíð-
inda.
Upp frá þessu kvöldi áttu
þeir hana báðir. Enginn vissi
öll smáatriði þessarar hneyksl-
anlegu sambúðar, sem stríddi
gegn allri sómatilfinningu
fólksins þarna i grenndinni.
Þetta gekk svona tii í nokkr-
ar vikur, en þessi tilhögun
átti enga framtíð fyrir sér.
Sín á milli nefndu bræðurn-
ir aldrei Júlíönu á nafn, ekki
einu sinni til þess að kalla á
hana, en þeir voru ósáttir þótt
undir niðri væri og fundu sér
þrætuefni án tiitakanlegrar
fyrirhafnar. Þeir þráttuðu til
dæmis um sölu á nokkrum
nautshúðum, en voru í raun og
veru að þrátta um allt annað.
Cristian brýndi yfirleitt raust-
ina, en Eduardo gætti jafnan
stiilingar.
Án þess að gera sér þess
grein, voru þeir bræður orðnir
afbrýðisamir. í þeim óheflaða
félagsskap, sem þarna var i
grenndinni lét enginn maður
það uppi við annan og játaði
það ekki einu sinni fyrir sjálf
um sér að kona gæti skipt
máli, nema þá sem eitthvað að
girnast eða eignast, en Nilsen-
bræður voru ástfangnir. Og
þeim var auðmýking að þvá.
Síðdegis dag einn á Plaza de
Lomos rakst Eduardo á Juan
Ibarra, sem lét í ljósi aðdáun
sina á þessari stórsnjöliu til-
högun, sem þeir bræður hefðu
á hlutunum. Ég held að það
hafi verið þá sem Eduardo tók
hann taki. Engum leyfðist að
segja hnjóðsyrði um Cristian
í hans áheyrn.
Konan þjönaði þeim báðum
með undirgefni eins og skyn-
laus skepna, en hún gat ekki
leynt þvi, að óumdeilanlega var
henni yngri bróðirinn skap
felíldari og þótt hann hefði að
vísu ekki falazt eftir þessari
tilhögun á sambúð þeirra,
hafði hann ekki heidur visað
henni á bug.
Dag einn sögðu þeir Júlíönu
að ná í tvo stóla úr fremri
húsagarðinum og halda sig svo
fjarri, þvi þeir þyrftu að ræða
einslega um alvörumál. Hún
bjóst við löngum samræðum og
iagðist fyrir að fá sér blund,
en það leið ekki á löngu áður
en þeir kölluðu á hana aftur.
Þeir létu hana setja allar sín-
ar eigur í dálítinn pokaskjatta,
að ógleymdu glertalnabandinu
og litla krossinum, sem hún
móðir hennar sáluga hafði gef-
ið henni. Án þess að orðlengja
það frekar settu þeir stúlkuna
upp í kerruna og iögðu af
stað í langa ferð og stranga,
ájn þess að mæla orð frá vör-
um aila leiðina.
Það hafði rignt, vegirnir
voru erfiðir yfirferðar og
klukkan var orðinn ellefu að
kvöldi þegar þeir komu loks til
Morón. Þar afhentu þeir hana
forstöðukonu vændiskvenna-
húss á staðnum, eins og áður
hafði verið um samið. Cristi-
an tók við peningunum og lét
Ediuardo fá siinn hlut síðar.
1 Turdera reyndu þeir Nil-
sen-bræður aftur að vera
menn með mönnum, en voru þó
eins og fiskar fangaðir i neti
þessar ámælisverðu ástar
sinnar á stúlkunni. Þeir fóru
aftur að spila póker, slást og
drekka sig f.uiia öðru hvoru og
stundum fannst þeim kannski
sem nú gætu þeir um frjálst
höfuð strokið, en það kom fyr-
ir að annar hvor þeirra var
fjarri, kannski eðlilegra er-
inda, kannski ekki.
Nokkru fyrir árslok lét
yngri bróðirinn þess getið að
hann ætti erindi ti'l Buenos
Aires. Cristian fór til Morón
og í húsagarði húss þess sem
áður hefur verið á minnzt
þekkti hann aftur skjótta hest-
inn bróður síns. Hann gekk inn
fyrir. Bróðir hans beið þar eftir
því að röðin kæmi að honum.
Cristian sagðist svo:
„Fari þessu svona fram, er
það fráleitt slit á hestum. Við
verðum að hafa einhver önn-
ur úrræði með stúikuna."
Hann tók forstöðukonuna
talli, reiddi fram noikkra pen-
inga úr beltisipyngju sér og
þeir héldu burt með stúlkuna.
Cristian reiddi Júlíönu. Edu-
ardo rak sporana í hest sinn,
svo hann ekki sæi til þeírra.
Þegar heim var komið, sótti
allt í sama horfið. Þeim hafði
mistekizt að leiða málið til
iykta með einurö og hörku.
Báðir höfðu þeir faiiið í þá
freistni að reyna að vilia hin-
u.m sýn. Merki Kains var yfir
þeim, en þeir voru tengdir
traustum böndum. Þeir höfðu
sigrast á ótöldum erfiðleikum,
boðið byrginn ótal hættum, allt
af saman — og þeir kusu að
skeyta skapi sínu á öðrum —
á ókunnugum, á hundunum, á
Júiíönu, sem rekið hafði fleyg-
inn í sambúð þeirra.
Marz var nærri iiðinn og hit
inn var enn samur og jafn.
Sunnudag einn (það er siður á
sunnudögium að fara snemma í
háttinn), þegar Eduardo kom
heim frá kránni á horninu, var
Cristian að leggja á uxana.
Hann mælti svo:
„Haskaðu þér, bróðir. Við
þurfum að skiia nokkrum
nautshúðuim til Pardosfólksins.
Ég er búinn að láta þær í kerr
una. Við skulum hafa hraðann
á, nota okkur kvöldkulið."
Hús Pardosíjölskyildunnar iá
að ég held fyrir sunnan þá.
Þeir héldu eftir Camino de las
Tropas, en tóku svo á sig dá-
litinn krók. Landið var vítt
og faguirt fyrir sjónum þeim í
kvöldhúminu.
Þeir fóru hjá brúsk aí
þurrum marhálmi. Cristian
fleygði frá sér vindlitngnum,
sem hann hafðd kveikt í og
sagði eins ag ekkert væri:
„Jæja, bróðir, við skulum
kotna okkur að verki. Hræ-
fuglarnir leggja svo sitt af
mörkum síðar. Ég drap hana I
dag. Við skulum skilja haiia
hér eftir meö glingrið sitt allt,
hér, þar sem hún getur ekki
gert okkur neitt til miska
íramar.“
Þeir féllust í faðma bræðurn-
ir, við lá að þeir táruðust. Nó
batt þá enn eitt bandið — kon-
an, sem fórnað hafði verið
þungum harmi og sú kvöð að
gleyma henni.
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 4. júlí 1971