Lesbók Morgunblaðsins - 30.01.1972, Blaðsíða 7
A
ströndinni
við
yzta haf
2. hluti
Eftir Gísla Sigurðsson
Tuttugu
börn
á tveimur
bæjum
- en öll eru farin
Steinunn í Naustvík er upp-
runnin af Langadalsströnd;
hún kann ekki við sig annars
staðar en hér á þessum bletti,
í . þessum djúpa hvammi og
fjörðurinn við túnfótinn. Það
kemur ekki til af góðu að þau
flytjast til Reykjavíkur á
haustin. „Mér hefur farið mik-
ið aftur síðan ég fór að standa
í þessum ferðalögum", sagði
Steinunn. Bezt væri að geta
verið hér alveg um kyrrt. En
snjóþyngslin, maður lifandi. Þó
taidi Steinunn ekki snjóflóða-
hættu.
Þau byggðu steinhús í Naust
vík, Steinunn og Guðmundur;
það var árið 1926. Mölin í
steypuna var tekin inni í f jarð-
arbotni og flutt á báti uppað
túninu. En upp snarbratt túnið
varð að reiða mölina í pokum.
Ög siðan að hræra steypuna í
höndunum. Þá var ekki um
annað að ræða. Síðar, þegar ég
kom að Álfhólum í Landeyjum
og ræddi við Valdemar stóð-
bónda, sagði hann mér svipaða
sögu af sinni húsbyggingu,
eitthvað eftir 1930. Hahn varð
að semja svo um, að sement
fengist tekið úr millilándaskipi
í Vestmannaeyjum. Þaðan var
siglt með það á báti upp að
Lándeyjasandi; umskipað í smá
bát, sem 'bar pokána uppá
sandinn og' bar vþr því lyft á
kiakk til >8 flytja'það síðasta
spölinn. Það er í ráúnirini ötrú
ieg dirfska a^( leggja i að
byggja steiijhús yið ^nnað eins
samgöngui.éýsí. jjö hefur
margfræg‘‘húsbypgirig Móniku
á Ijl.erkiguij1 ftanrisíu verið erf-
iðúst. Én pa(5 ’ér onnúr saga.
30. janúar 1972
Steinunn og Guðmundur
bjuggu í 52 ár í Naustvík og
hafa ugglaust lítið haft af fá-
sinni og einmanaleik að segja,
því níu urðu börnin, þar af
átta sem upp komust og sjálf-
sagt hefur blessun fylgt
hverju barni. Þau voru samt
leiguliðar alia tið. Tvær
dætur þeirra eru giftar og bú-
settar í Árneshreppi, eina dótt
ur eiga þau í Hrútafirðinum,
en hin börnin eru fyrir sunn-
an.
„Það var mikíll snjór í maí,
þegar við komum,“ sagði
Steinunn: „Það voru skaflar í
túninu fram í miðjan júli.“ Þau
höfðu heldur ekki lifað af
hlunnindum. „Það var enginn
reki“ sagði Steinunn, „en það
var þorskur hérna við túnfót-
inn og stundum silungur.
Hann sést nú ekki lengur.“
En hvar var heyfengurinn
tekinn; hér var hvorki tún né
engjar að sjá. Jú, það voru
slægjur uppi í fjalli; einhvers-
staðar á hjöllum langt uppi í
fjallinu. Og það hafði verið
miklum erfiðleikum bundið að
reiða héyið heim. Þegar maður
renndi augum uppeftir snar-
bi’öttum hlíðum fjallsins, virt-
ist raunar trúlegra, að
þar væri með öllu ófært fýrir
heybandslestir. En þetta hafði
allt farið vel og Steinunn var
þakklát fyrir að geta ver-
ið sumarið í Naustvík. En Guð-
mundur var nú alveg hættur að
greina ljós dagsins og fór ekki
út úr húsi. Við kvöddum og
héldum upp brekkuna og bær-
inn í Naustvík hélt áfram að
vera hljóður og þungbúinn líkt
Naústvík við norðanverðan
Reykjarfjörð. Bærinn stendur
í miklnm halla upp frá víkinni,
einn l)æja á löngum kafla frá
Keykjarfjarðarbotni og út að
Kjörvogi. Þó ekkert tún sé sjá-
aniegt, konm , gömlu hjónin í
Naustvík átta börnum til
manns.
Steinunu í Nausivík i bæjar-
dyrununi ásamt dótturdóttur
situii og hundinum á bænum.
Þau Steinunn og Guðnnmdur
ern í Reykjavík á vetrum en
eru .konnn. norður á vorin,
löngu áður en snjóa ieysir.
Framhald
í næstu öpnu
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7