Lesbók Morgunblaðsins - 08.10.1972, Blaðsíða 14

þarna í nágrenninu, svo að ég
neitaði því.
— I>ér kölluðuð ekkert á
mig?
— Nei, neina það þá liafi ver
ið npp úr svefni, sagði ég. —
Mér er sagt, að ég tali stund-
um upp úr svefni — en sjálf-
ur man ég ekki eftir því.
— Ekki gerið þér það venju
lega.
Ég gat vart hugsað mér,
hvað hann gæti séð við
aðra konti og eiga jafn fallega
eigjnkonu og frú Lannisfree,
velti þvi fyrir mér, hvað hann
mundi gera af þessari konu,
þegar kona hans kæmi heim.
Nú skildi ég til fulls fótspor-
in, enda þótt ég botnaði enn
ekki neitt í saltvatninu. Senni-
lega átti konan heima einlivers
staðar liandan við vatnið og
synti því yfir það og kæmi
hingað beinustu Ieið. Það gæti
verið svar við þessu öUu —
nema seltunni. Hún var svo
föst i huga mínum, að ég gat
ekki stillt mig um að nefna
liana.
— Er hér nokkurs staðar
salt vatn í nágrenninu, hr.
Lannisfree?
— Ekki fyrr en í sjónum.
— Eruð þér viss?
Ég gæti ratað blindandi um
allt nágrennið hérna. Hvers
vegna spyrjið þér?
Ég varð kindarlegur. — Af
því, sagði ég, — að vatnið á
hurðarlásnum yðar og gólfinu
er sjór.
Hann roðnaði fyrst en föln-
aði svo upp. Hann beit á jaxl-
inn. — Það er eins og hver
önnur bölvuð vitleysa! sagði
hann harkalega.
Ég fór fram í eldhús, náði í
tuskuna, sem ég hafði notað til
að þui-rka með og hélt henni
að nefinu á honum. — Þefið
þér af þessu! sagði ég.
Hann gerði svo. Svo horfði
hann á mig, eins og með við-
bjóði og hristi höfuðið.
— Það er sjávarlykt af því,
sagði ég.
—• Þetta er ekki annað en
ímyndun, Jack. Fleygið þér
þessu, og svo ekki orð um það
meir.
Ég lilýddi, en það breytti
bara engu. Þessi tuska var sjó-
blaut. Og þegar hún þornaði
var á henni eins og hvít liéla.
Ég þekki sjávarvatn til hlítar,
og mér getur ekki skjátlazt
uni það. Ef þetta er ekki salt-
vatn, veit ég ekki, hvað salt-
vatn er.
En allan þennan dag var
Lannisfree þögull og niðurdreg
inn. Ilann snerti ekki á verki,
og eina skiptið, sem hann sagði
orð við mig eftir þetta, var þeg
ar ég kom að honum þar sein
hann sat og horfði á opið úrið
sitt og á litlu myndina af kon-
unni sinni.
— Ég vil, að þér þegið yfir
þessu við frú Lannisfree
þegar hún kemur, sagði hann.
— Sjálfsagt, sagði ég. — Ég
skal steinþegja.
En þetta kvöld koinu svo
endalokin.
Það var heiðskírt tungl-
skinskvöld og tunglið óð í
nokkrum smáskýjum, sem liðu
yfir himininn, og það var ynd-
islegur greniilmur í loftinu, og
veðrið þannig, að maim lang-
aði ekkert í rúmið og við fór-
um þá heldur ekkert snemma í
Iiáttinn, heldur tefldum tvær
skákir, en Lannisfree var ekki
með hugann við það og um
klukkan ellefu gengum við
loksins til náða.
Ég var þreyttur, en mig lang
aði ekkert til að sofna. Mér
var iimanhrjósts eins og manni
verður, þegar maður veit eitt-
hvað vera yfirvofandi. Ég þótt
ist alveg viss um, að konan
myndi koma aftur og nú skyldi
ég opna fyrir henni og tala við
hana. Ég lá því glaðvakandi.
Ég heyrði gömlu klukkuna á
arinhillunni slá tólf, síðan eitt
og loks tvö.
Og þá heyrði ég dyrnar opn-
ast, alveg eins og nóttina á
undan, og eftir á að hyggja,
held ég, að það hafi verið
einmitt á sama tíma. Ég heyrði
þetta fótatak, sem rétt eins og
hvíslaði eftir gólfinu, frá úti-
liurðinni og stanzaði svo við
dyrnar hans. Og svo lieyrði ég
rödd hennar, alveg eins og
nóttina á undan:
— Roger! kallaði hún. —
Eoger!
Ég gekk að hurðinni hjá mér
og opnaði. Ég leit fram.
—o—
Hún stóð þarna í svo sem
tíu feta fjarlægð og sneri að
mér baki. Og hún var komin
að dyrunum hjá Lannisfree.
En ég varð liissa — og það
meir en ég hafði búizt við. Ég
hafði búizt við henni í sundföt
um, en í þeim var hún ekki. Hún
var í ferðafötum, svipuðum og
konur nota almennt, og ég gat
séð úr dyrununi hjá mér, að
hún var remiblaut og hafði
sýnilega orðið fyrir einhverju
slysi.
— Ég gekk fram og sagði:
— Hvers vegna gangið þér
ekki bara beint inn?
Hún sneri sér liægt við og
það fór kuldi um mig allan.
Hún sagði ekkert, heldur stóð
þarna bara og horfði á mig.
Svo gekk hún eitt skref fram
og andlitið Ienti í tunglsgeislan
um, og ég sá, að þetta var frú
Lannisfree sjálf.
— Afsakið, frú Lannisfree,
sagði ég.
— Hvar er Roger?
— Þér vitið, að hann er
þarna inni, sagði ég.
— Hurðin er læst.
— Lykillinn minn gengur að
henni.
— Þakka yður fyrir.
Ég tók upp lykilinn minn
og rétti henni. Hönd hennar
var köld og ég gat næstum
heyrt tennur hennar glamra.
Þegar ég rétti henrii lykilinn,
sá ég augun í henni. Þau líkt-
ust ekki augunum á litlu mynd
inni, sem Lannisfree hafði inni
í úrinu sínu, þau virtust alls
ekki sjá mig, heldur horfa
beint gegn um mig og vera föst
á einhverju, og hún virtist
aldrei renna þeim til liliðar,
heldur horfa þeim beint fram
fyrir sig, og hún tók lykilinn
og sneri að dyrunum og reyndi
lykilinn við hana. Og ég var
alveg að kafna í sjávarþefn-
um, svo sterkur var liann, og
mér fannst liann meira að
segja smjúga undir hurðina
hjá mér, eftir að ég var kom-
inn inn til mín.
Og þá heyrði ég Lannisfree
æpa. Aðeins einu sinni, en það
var skelfilegt, en ekki vissi ég,
hvort það var af undrun yfir
að sjá konuna sína koma svona
snögglega. Hann kaUaði upp
nafnið hennar: — Myra! Ekki
neitt annað.
— Ég er komin, Roger, sagði
hún.
—O—
Ég heyrði einhver hljóð og
hélt, að hún væri að komast úr
blautu fötunum, en eftir
skaninia stund heyrði ég hana
ganga út úr herberginu og út
úr húsinu. Eg opnaði gluggann
og leit út. Tunglið skein á heið
um himni, en ég gat ekkert séð.
Ég steig út á svalirnar, og þá
sá ég hana ganga gegn um
skóginn, áleiðis til lækjarins,
en frá vatninu. Hún hafði alls
ekki farið úr blautu fötunum,
en gekk þarna bara beint frá
húsinu, og ég gat séð hana i
tunglsljósinu eins greinilega
og ég sé þig núna.
Ég svaf lítið það sem enn
lifði nætur og um morguninn
voru votu sporin þarna enn og
hurðarlásinn hjá Lannisfree
blautur, og ég þurrkaði þetta
aUt og beið svo þess, að hann
kæmi fram. En liann kom bara
ekki, og loks fór ég inn í her-
bergið lians, þegar hann svar-
aði ekki barsmíðinni á hurðina,
og fann hann þá alveg eins og
hann var þegar hreppstjórinn
kom síðar að honum dauðum í
rúmi sínu, með langt svart hár
hert að hálsinum, eins og heng
ingaról!
Þetta var réttum sex khikku
stundum eftir að ég sá frú
Lannisfree.
Og þess vegna trúi ég því
ekki, þegar verið er að segja
mér, að Lannisfree hafi farið
með konuna sína út frá strönd-
inni í Maine, þennan dag fyrir
næstum mánuði og hrint henni
í sjóinn og drekkt henni, af
því að hann hafi verið afbrýði-
samur út í manninn, sem sagt
var, að frúnni litist á, — jafn-
vel þótt lík liennar fyndist því
að ég sá hana eins greinilega
og ég sé þig nú, með hvítt
tunglsljósið skínandi á hendur
hennar og andlit, þegar hún
gekk gegn um skóginn í átt-
ina til sjávar.
Málverk eftir Hieronimus Bosch
Paul Evans
Hljómlistar-
mennirnir
(Sjá málverk Hieronimusar Bosch)
Hljóðfæraleikararnir eru naktir, þeir
liggja á bökum sínum, píndir af öskrum
hinna svallsömu í hclvíti.
Einn þeirra
heldur á mikilli flautu, einn er fordæmdur
til snauðrar tónlistar, einn er hlckkjaður
við háls liitu sinnar.
Étgefandl: H.f, Árvakur, Reykjavík
Framkv.stJ.: Haraldar Sveinsson
Kltstjórar: Matthfaa Johannessen
Eyjólfur KonráS Jónssun
AðstoSarrltstJ.: Styrmlr Gunnarsson
RltstJ.fltr.: Gísli SÍgurSsson
Auglýslngar: Árni Garðar Kristinsson
Ritstjórn: ASalstrætl 6. Simi 10100
Þeir hafa enga áheyrendur. Þeir svallsömu
munu ekki lirósa þeim, þjakaðir
af peningagræðgi, hjörtu þcirra sundurtætt
af hunduni.
Sigurður Eyþórsson þýddi.
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
8. október 1972