Lesbók Morgunblaðsins - 04.02.1973, Qupperneq 2

þeir í natekverðinn. Til þess að komast að p álmalundinum, verða þeir að klifra upp svo
bratt fjall, að þeir verða að skríða á fjórum fótum.
Hér eru Tasadayar að tendra eid með þeirri fornu aðferö að mynda hita — og eld -
með núningi viðarteinungs. Þrír menn skiptast á.
VA&AftAJTAft
nýfundnir
steinaldarmenn
Það var árið 1966, að maður að
nafni Dafal, veiðimaður fná sunn
anverðum Filipseyjum, rakst á
helli í frumskóginum. í hellinum
var fólk — tuttugu og
fimm manns — karlar, konur og
börn af harla frumstæðum kyn-
flokki, áður ókunnum. Hann kaM
aði sig Tasaday, Dafal var fyrsta
ókunna andlitið, sem þetta fóík
hafði augum litið. Hér var um
fyrstu „innrásina" að ræða, a.m.k.
síðustu sex aldirnar, og ef til vill
síðustu tvö þúsund árin. Skógur
þessa kynþáttar, veglaus og ófær,
breiðist yfir hæðirnar á syðri
Muta Mindanao á Filipseyjum.
Hann hefur girt fyrir alla utan-
aðkomandi ágervgni, lokað úti öll
samskipti og þekkingu á umheim-
inum. Ef svo er, að einhverntíma
hafi menn tiaft vitneskju um Tasa
dayana, þá er það gleymt fyrir
óralöngu. Það er ótrúlegt, á tím-
um geimferða, að þeir skuli hafa
dulizt á næstu grösum við aðra
jarðarbúa sem lifandi leifar stein
aldar. En það getur orðið til þess
að þeim verði forðað frá tortím-
ingu.
Fyrsti fundur Dafals við þá,
þegar hann var að koma fyrir
veiðigildrum í skóginum breytti
hugmyndinni um hinn frumstæða
mann, sem talinn var grimmur
villimaður. SamSkipti hans við
Tasadayana, en þá hitti hann tíu
s nnum á árunum 1966—1971,
voru mjög vinsamleg. Það var
Dafal, sem fyrstur manna kom af
stað sambandi milli þjóðflokks-
ins og umheirnsins. Og hann átti
sinn þátt í því, að í júiímánuði
síðastliðnum var gerður út leið-
angur til skógarins, undir for-
ystu Manuel Elizalde, ráðgjafa
Filipseyinga um allt er varðar
minnihiuta hópa þarna á eyjun-
um.
Svo erfitt umferðar er á svæði
þeirra Tasadaya, að eina
færa leiðin til að nálgast þá er
úr lofti. Farið var með þyrlu, og
áhöfnin seig niður úr henni á trjá
toppa í grennd við þá. Þá var
mættur Bilayan, einn af Tasa-
dayum, til að fylgja komumönn-
um og vísa veg um skóginn.
Fyrsta hljóðið, sem aðkomumenn
heyrðu, eftir að þeir voru komn-
ir á ákvörðunarstað, voru raddir,
sem bárust frá berum klettum, að
því er virtist. Það tók leiðang-
ursmenn nokkurn tíma að koma
auga á gestgjafa sína, sem gægð-
ust fram furðu lostnir að baki
klettunum.
Þegar Tasadayarnir komu i
Ijós, sást að þeir voru skegglaus-
ir (þeir slíta af sér öll hár), og
naktir, að því slepptu að þeir
bera eins konar pung úr orkideu-
blöðum til að verja sig fyrir blóð
iglum og þyrnóttum jurtum.
Þessu er líkt farið um karla og
konur, nema 'hvað konurnar klæð
ast mittisskýlum úr blöðum. Ef til
vill er það af heilsufa rsleg-
um ástæðum, eða þá hvað ending
blaðanna er haldlaus, að þeir
endurnýja þau oft.
Heimkynni þeirra er hellasam-
m
Natek, fæða úr pálmaviðarmerg, soðin yfir eldinum. Natek eta Tasadayar annaðhvort
heitan eða láta hann kólna og þorna og búa til síðan úr honum kökur.
Hér er maður að verki. Hann er að búa til stein-
áhöld. Hann klýfur smásteina og nýr þeim við aðra
stærri, þangað til á þeim Ihefifr myndazt allhvöss
egg. Önnur tól eru tréhnífgr, grafspaðar, sköfur o.fl.
stæða, sem gengið er inn í gegn-
um lágar, bogmyndaðar dyr. Um-
hverfis vex iarðargróðurinn með
hitabeltrshraða — og engin tilraun
hefur verið gerð til að hemja
hann — og vatnið bunar niður
klettana. Inni fyrir loga tveir
eldar til að veita meíri hita en
regnskógurinn hefur upp á að
bjóða. Þarna eru engin legurúm,
aðeins steinar og trédrurPbar til
að sitja á.
Fólkið er ekki einu íbúarnir í
hellinum, heldur fuglar, leður-
blökur og skordýr; jafnvel
stærðarköngulær fá að lifa í friði.
Dýrin eru vinir þessa fólks: að
drepa þau til fæðuöflunar var al-
veg óþekkt meðal Tasadayanna,
þegar Dafal kom þarna. Stærstu
'skepnurnar, sem þeir höfðu drep
ið voru frosikar, sem þeir höfðu
gripið með höndunum 'í lækjun-
Framh. á bls. 11