Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1973, Side 4

Saga í sjö þáttum eftir Hrafn Gunnlaugsson 1. hluti
I. kafli
Eins og að framan segir, náði
sögusviðið yfir allt svæðið
norðan við heimskautsbauig:
Dönsk læknisdóttir skríður
yfir Norðurpólinn í leit að unn
usta sánum sem er í höndum
mannræningja í Kanada. Á leið
inni yfir heimskautið lendir
hún í aðskiljanlegum ævintýr-
um: Berst við ísbjöm, drepur
hjörð villihunda, dettur tvisv-
ar fram af hengiflugi óg þrisv-
ar í jökulsprungur. 1 lo.k hvers
kafla reyna óupplýstir Eskimó
ar að nauðga henni, en 'þegar
þeir hafa togað hana úr brók-
inni, snýr hún á 'þá oig steypir
þeim fyrir björg eða drekkir
þeim í Ishafinu. Aukreitis sef
ur hún fáklædd úti á stórhríð
og á í höggi við blóðþyrstan
rostung. En hvað se'm á dynur,
liður henni ekki úr hugskoti
dreymið augnaráð hans og hvít
ar vísindamannshendumar.
Svaðilförinni iýkur með því að
hún bjargar unnusta sinum og
gengur að mannræningjunum
dauðum. Þá kemur í ljós að
ræningjarnir eru Kínverjar
sem undirbúa eyðingu Evrópu
og ætla að bræða Grænlands-
jökul til að skapa nýtt Nóa-
flóð. Læknisdóttirin og unn-
usti hennar finna að síðustu
íiugvélarflak á isnum fullt af
gulli og ílytjast aftur til Dan-
merkur í ást og sæiu.
Ég sat upp á Landsbóka-
safni og átti fullt á fangi með
að halda huganum við þýðing-
una. Þetta var dönsk fram-
haldssaga sem eitit dagblað-
anna hafi keypt réttinn að. Ég
lagðist fram á borðið og lét
hugann reika: Vegna kuldans
og frosthörkunnar hefst grið-
arlegur hárvöxtur á líkama
læknisdótturinnar svo að hún
kafloðnar eins og útigangs-
hross. Þegar unnusti hennar
sér þetta ferlega óargadýr
hlaupa að sér með útbreidda
hramma, grípur hann hagla-
byssu og lógar unnustu sinni
fyrir misskilninig eins og
Óþelló.
Ég lauk þýðingunni með erf
iðismunum og las siðan próf-
örk að enskri vikublaðagrein
sem nefnd'st Listin að kv’ppa
hundum.
Klukkan var langt gengin
i átta þegar ég yfingaf Lands-
bókasafnið. Eftir að konan mín
dó kveið ég iðulega fyrir að
koma heim á kvöldin. Heima
minnti allt á hana og einmana-
leikinn varð enn sárari.
Stundum fann ég svo sterkt til
nálægðar hennar, að ég gerði
mér ferð fram í eldhús til að
ganga úr skugga um að ég
væri einn í íbúðinni. Tómieik-
inn hvelfdist yfir mig eins og
dýflissa og ásæknar minninigar
ólu á eirðarleysi mínu. Tæki ég
mér eitthvað fyrir hendur leit-
aði sama spumingin á mig: Til
hvers? Til hvers ertu að
þessu? — Og ég þeytti frá mér
hálfkláruðum verkefnum.
Fiúði úr húsinu.
Mér varð ónotalega við þeg-
ar ég rak augun í sendibréf i
forstofunni. Það var tii mín. Þó
utanáskrifin væri vélrituð var
ekki laust við að bréfið kæmi
mér kunnuglaga fyrir sjónir.
Póststimpillinn reykvískur og
frá deginum áður. Umslagið
gráhvítt og af algengustu igerð.
Sendandi hafði ekki hirt um
að setja nafn sitt aftan á. Á vél
ritaðri örk af stærðinni A4 var
eftirfarandi texti:
Reykjavik 8. nóvember ‘71
Hreindýrið mitt!
Ævitámar eyðast. Senn bera
dægrin spurnir af dauðanum.
Af hverju ertu alltaf að þessu
drepleiðinlega kjaftæði í Út-
varpinu? Hver hefur áhuga á
rómverskum heimilisiðnaði eða
býflugnarækt? Andiausara
þrugl hefur aldrei heyrzt.
Hættu að kveljia Miustentíur og
haltu þig við þessar ómerki-
legu þýðingar sem þú slettir
út um allt. Vandræðakerlinigar
eins og þú eiga engan itilveru-
rétt. Skorkvikindi eru alls stað
ar til ama. Þeim ber að eyða.
Ég hef ákveðið að koma þér
fyrir hið blóðþyrsta kattarnef.
Eirtu ekki ánægður? Ha! Læt
heyna í mér fljótlega. Færi þér
dauðann eins og gular tenn-
ur. Deyja drottins sauðiir.
Deyja hálffrændiur.
Virðingarfyllst,
Veiðimaðurinn
II. kafli.
Átti þetta að vera brand-
ari? Saklaus igrikkur? Eða var
einhver að reyna að hræða
mig? Hver þá? Saamast sagna
eru kunningjar mínir í Reykja
vík færri en fingur annarrar
handar. Bemskuvinir mínir
eru aillir á Seyðisfirði eða Ak-
ureyri. Og sá sem fæst ein-
göngu við þýðingar eignast
ekki vinnufélaga. Ég og konan
mín vorum sjálfum okkur nóg.
Auk þess er ég á þeirri skoð-
un að maður elgnist ekki vini
eftir tvítugt. Það eru bara
kunningjar. Og kunningjar
eru bara að hafa gott af
manni. Annars væru þeir ekki
kuinin'inigjair manns.
Nafnlaus bréf bera með sér
einhvern óhugnað. Eitthvað
óhreint. Það er eins og að
skjóta imam'n' í bakið tái' eið kom
ast hjá að horfa framan i hann.
Ég vissi ekki hvaðan á mig
stóð veðrið. Hver átti sökótt
við mig? Ég hef ekki igert á
hlut nokkurs manns. Ekki
drepið svo mikið sem skorkvik
indi. Voru þessar ásakanir
nokkuð annað en öfund? Hann
öfundaði mig vegna útvarps-
þáttanna. Hann — hver? Nei,
þetta haut að vera grin!
Grín? Gat verið um alvöru að
ræða? Hótun? Nei.
Myrkrið var skollið á þegar
ég settist upp í leigubíl með
viskibragð í munninum og til-
kyniniti brosamdi: Hótel Loft-
leiðir.
III. kafli.
Regnbogaljósin tindra. Tón-
lisitin byiigjast. Þú svífur um háð
sveigótta haf, ilaufaður, ljúfleg
ur. Faðmar adla og kyssir. Bréf
ið löngu týnt og tröllum gefið.
Hráskiinm daiganna freyðandi
eins og Afródite. Og nú geng-
ur þú blómkvistur í dansleik.
Yfir ólgandi úthöfin skara frei
gátur með skínandi trjónur og
irismiklar gnoðir myija ölduna
umdir glæstum brjósbum. Frá
bari til bars berst hið straum-
þunga fljót. Og kvenlegt meyj
arhljóð umvefur borðfagrar
skeiðir og hlýrdreyrðar gsCieið-
ur. Þú ert hjálmkvik hetja.
Eðallyndur kappi. Útvalinn af
hinni rósfinigruðu morgun-
gyðju til eilífs sigurs.
— Fyrst nauðgaði hann mér,
síðan fórum við i göngutúr og
þá nauðgaði hann mér aftur.
— En gasalagt, hvað sagði
Nonni?
— Nonni! Ég lét hann sko
heyira það að ef h'ann gerði
þetta aftur segði ég honum
allt.
—- Hverj um?
— Nú Nonna, skilurðu.
— Já, ég skil, ég skil.
Tvær laufléttar igaleiður dón
uðu við barinn og töluðu um
einhvern Nonna. Nonni, Nonni
Nonni — Nonni frelsishetja!
Mér Mó hugur. Ég kæröi imdg
kollótitan um alla Nomna. önn-
ur freigátan var irauðhærð