Lesbók Morgunblaðsins - 14.09.1975, Síða 11

mannahópi, sem hann ætlaði að
fylgja til Marokkó daginn eftir og
veitti viðtöku smámynt i safnið
sitt.
Þegar ekið er í norður frá Lissa-
bon og leiðina til Fatima og Naz-
are er ljóst að landbúnaður er
ekki á þeim slóðum eins og land-
inn þekkir hann. Þar eru að vlsu
vfnberjaekrur vænar, ólívutré og
sfðan víðáttumikill skógur sem
unninn er korkur úr, en Portúgal-
ar framleiða mjög mikið af þess-
um nefndu vörum. Aftur á móti
sá ég hvergi dýr, ekki svo mikið
sem geit upp f kletti enda virðist
jarðvegur í þessum hluta ekki
henta til landbúnaðar.
1 syðri hluta Portúgal er aftur á
móti vfða frjósamt og gott land-
búnaðarland og þar eru væntan-
lega nautgripir f breiðum. En
Portúgal er snautt land að Iffs-
gæðum og eins og fram hefur
komið í grein sem ég hef skrifað f
Mbl. verða þeir að flytja inn
megnið af öllum matvælum sem
þeir eta. Aftur á móti er vínfram-
leiðsla þeirra fræg að gæðum og
portúgalskt portvfn, svo og létt
vfn, mjög bragðgóð. Og portú-
galski bjórinn Sagres er góður
líka, en ekki ýkja sterkur.
Einn daginn hélt ég í suðurátt,
þótt ekki kæmist ég svo langt enn
að sjá landbúnaðarhéruð þar
heldur. Þá er farið yfir hið mikla
mannvirki brúna yfir Tejo sem
var opnuð til umferðar fyrir fá-
einum árum og skfrð í höfuðið á
Salazar. Eftir byltinguna var brú-
in endurskfrð og kölluð 25. apríl-
brúin en hvorugt nafnið hefur
festst við hana. Portúgalar kalla
hana einfaldlega brúna yfir Tejo.
Hún er 2.277 m löng og 190 m yfir
sjó. Þegar yfir brúna kemur er
bærinn Alameda fyrir og þar
skammt frá gnæfir Christo-Rei
styttan yfir Tejo. Styttan er 28
metra há og stendur á 82 m háum
stöpli. Ég fór með lyftunni upp að
styttunni og sást þá nánast yfir
höfuðborgina alla, handan fljóts-
ins, og vftt til allra átta og langt út
á Atlantshaf.
Þegar ekið er lengra nálgumst
við bæinn Sesimbra. Þar er enn
ein kirkjan sem ferðamenn skoða.
Hún mun hafa verið byggð um
1600. 1 stað þess að skoða hana,
brá ég mér f gönguferð um kirkju-
garðinn. Legsteinar flestir í bók-
arlíki og gerðir úr marmara og
ljósmynd af hinum látna var und-
antekningarlftið greipt í marmar-
ann. Það vakti einkennilegar til-
finningar að ganga þarna um og
sjá andlit löngu látinna horfa á
mann, brosandi eða alvaleg, ailt
eftir því hvaða mynd ættingjarnir
hafa valiö á steininn. Leiðin voru
fagurlega skreytt blómum og
garðurinn allur hið sérstæðasta
augnayndi.
Þegar niður í Sesimbra kom var
farið á Hotel Espadarte. Þar hafði
verið dúkað langborð fyrir hóp-
inn, sem var væntanlegur frá
Lissabon þennan dag. Gestgjafinn
varð dálftið skrftinn f andlitinu,
þegar ég gekk í salinn og síðan
ekki söguna meir. Þetta var sem-
sé dagurinn þegar ég fór f ferða-
lag í fimmtiu manna bfl' án þess
að hafa aðra fylginauta en Ieið-
sögukonuna og bílstjórann. En
húsráðendur á Hotel Espadarte
ærðust þó hvergi og var nú borinn
í mig hver réttur á fætur öðrum
og mér hampað og hossað eins og f
raun og veru hefði hótelið eigin-
lega alltaf dreymt um að fá mig —
og ekki fleir f það skiptið í heim-
sókn.
Við ókum strönd frá Sesimbra
til borgarinnar Setúbal, sem er
iðnaðarbær. Áður var farið yfir
Serra da Arrabia, en á þeim slóð-
um er fagur þjóðgarður með þús-
undum trjá- og blómategunda.
María sagði að Setúbal væri
kommúnistabær, svo hryllti hún
sig í herðarnar. Ég spurði Maríu,
hvað hún hefði kosið. Hún svaraði
stuttaralega að slikt væri einka-
mál. Sfðar um daginn hallaði hún
sér að mér og hvíslaði því að mér
að hún hefði kosið PPD — sósíal-
demókrata, hefði um hrfð verið að
velta fyrir sér að kjösa CDS og
hún væri sérstaklega hrifin af
sósialistaforingjanum Mario Soar-
es. Svo að valið hefði verið henni
ákaflega erfitt.
Þegar við komum til Lissabon
að lokinni þessari ferð var klukk-
an tekin að halla í sjö. Inni í
borginni bærðist ekki hár á höfði,
hitinn var aðeins að lækka, lík-
lega kominn niður í þrjátiu stig
og þá var gott að eiga ekki langt
að fara frá Játvarðargarðinum við
Pombaltorg og geta drifið sig í
hressandi steypibað á Hotel Flor-
ida.
Útsýni úr þjóðgarSinum Serra da Arabia
Póstkort hefur veriS gert af
börnunum þremur sem sáu Mariu
guSsmóSur 13. mai 1917.
Ein á ferS I fimmtiu manna bil.
BRIDGE
í eftirfarandi spili vinnur sagnhafi lokasögnina á skemmtilegan
hátt.
NorSur
S: Á-D-6-4-3
H: Á-K-D
T: 10-9-4-2
L: 7
Vestur
S. G-10-7-5
H: 10-7-6-4-2
T: 5
L: K-10-9
Sagnir gengu þannig:
SuSur
1 T
3 L
4 T
7 T
Austur
S: K-9-2
H: G-8-5
T: K-G-7
L: D-6-5-3
SuSur
S: 8
H: 9-3
T: Á-D-8-6-3
L: Á-G-8-4-2
Norður
2 G
3 T
4 H
P
Vestur lét út hjarta 4 og útlitið er allt annað en gott hjá sagnhafa.
Drepið var i borði með drottningunni, laufa 7 látiS út, drepið meS ási,
enn látið lauf og trompaS i borði. Nú var tigull 4 látinn út. austur lét
sjöið og sagnhafi drap með áttunni. Enn var lauf látið út, trompað I
borði, spaða ás var tekinn, spaði látinn út, trompað heima, lauf látið út
og trompað í borði. Spaði var nú látinn út, trompað heima, hjarta látið
út og drepið i borði með kóngi.
Nú var staðan þessi:
Norður Vestur Austur Suður
S: D-6 S: G S: — S: —
H: Á H: 10-7 H: G H: —
T: — T: — T: K-G T: Á-D
L: — L: — L: — L: G
Sagnhafi lét nú út hjarta ás og kastaði í laufa gosa heima. Siðan var
spaði látinn út og austur var varnarlaus og spilið var unnið.
Aöalsteinn Ingölfsson
BÍLSLYS
Askur var enginn drumbur, hann stökk
sem unglamb, neytti lifs einsog
vinberja og sá allt i hendi sinni
Nú liggur hann i morgunsárinu
einsog sveðja, gapir ráðalaus að fölmána,
hugur hans hjúfrar sig að Pólstjörnu.
limir hans eru mold i annað sinn
og augu hans innanum lækjarsili.
Champion Jack Dupree
(Tileinkað Jöni Múla)
Bljús er krabbi
sem hefur nagað holdið
undan hörundi hans
aðeins skilið eftir
kvein i hrukkunum
nóturnar, hvitar
og svartar, sprikla saman
einsog silfurfiskar: Hér
hlýtur að liggja hundur grafinn
röddin einsog sagarblað
og bitur sig inni orðin
og þögnina
einsog safarika ferskju
og við hverfum á braut
með bljús og svartanótt
i æðum, undir fölu skinni,
án þess að skilja andardrátt þeirra