Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1976, Blaðsíða 2

Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1976, Blaðsíða 2
Eirfka við vinnu sína hjá Norræna félaginu. KONUR & JAFN- RÉTTI Erfiöust var togstreytan milli namsins og drengjanna ✓ Þuríður J. Amadóttir ræðir við EIRÍKU SIGURHANNESDÓTTUR nýstúdent frá Öldungadeild MH Mennt er máttur. Gildi þessara orða er óumdeilanlegt, ekki síst nú í kerfisbundnu menn- ingarþjóóféiagi, þar sem krafan um menntun er oró- in að lífslögmáii, sem ekki verður framhjá gengið. Enda miðar ríkjandi jafn- réttisstefna í menntunar- málum að því, að veita hverjum sem er möguieika til náms við sitt hæfi. Á síðustu árum hafa framfar- ir og fjölbreytni í fuiiorð- insfræðslu opnað fólki á öllum aldri nýjar leiðir til að hef ja og velja nám, eftir áhuga og aðstæðum til þess hverju sinni. Almenn þátttaka hefur ekki látið á sér standa, einkum virðast konur hafa þekkt þar sinn vitjunar- tíma. I langflestum grein- um Námsflokka eru þær f meiri hluta og má minnast þess að fyrstu stúdentarn- ir, sem útskrifuóust frá Öldungadeild Menntaskól- ans við Hamrahlíð, voru konur. Og enn eru þær þar í meirihluta. Með náminu hafa flestar þessar konur sinnt heimil- ishaldi, barnauppeldi og margar þeirra auk þess unnið hálf- eða heilsdags starf utan heimilis. Eftir því að dæma mætti að óreyndu ætla, að leiðin að markinu væri hvörki löng né ströng. En er það í reyndinnisvo? Þá spurningu legg ég fyrir Eiríku Sigurhannes- dóttur en hún hefur nýlega lokið stúdentsprófi frá Öldungadeild M.H. eftir þriggja og hálfs árs nám. — Það hlýtur að vera mjög ein- staklingsbundið, hvað stórt átak þarf til að ljúka þessu námi, segir Eiríka. Þar kemur svo margt til greina. Eg gerði mér ekki ljóst, hvað erfitt það mundi reynast, annars hefði ég trúlega hugsað 'mig um tvisvar. Eg hugleiddi það ekkert í upphafi, og ekki kom til mála að snúa aftur þegar nokkuð hafði miðað áleiðis, þótt ég gerði mér þá betur grein fyrir stað- reyndum. Og nú getur þú glaðst yfir árangrinum og unnum sigri? — Já, ég geri það að vísu, en sú spurning iæðist stundum að mér, hvort sá árangur hafi verið of dýru verði keyptur. Þetta nám mitt tók óhjákvæmilega talsverð- an toll af heimilislífinu. Þessi afstaða Eiríku skilst ef tii vill betur, þegar tekið er tillit til þéss, aö á undanförnum árum hefur hún haft ein á hendi forsjá heimilis síns og sona sinna þriggja. Auk heimilisstarfa hefur hún unnið fulla vinnu utan heim- ilis og oft aukavinnu-m.a. til að standa straum af íhúðarkaupum, sem hún réðst í á námstfmanum. A síðasta námsárinu gekkst hún undir erfiða aðgerð og vist á sjúkrahúsi, sem tafði nám og starf í fjóra mánuði. Meira en meðal hjartsýni og áræði sýnist þurfa til að leggja ekki árar í bát við slíkar ástæður. En hversvegna að leggja svo mikið kapp á framhaldsnám? Ilafðir þú ekki mjög sæmilega almenna menntun fyrir? — Jú, miðað við þær kröfur, sem gerðar voru til menntunar kvenna á mínum unglingsárum. Ég var í gagnfræðaskóla, það var á fyrstu árum skyldunámsins. Eftir það hætti ég námi í eitt ár, ekki var það þó vegna þess að mig vantaði áhugann, segir Eiríka. En við vorum fimm systurnar og ekki var hægt að gera allt í einu. Næsta skrefið var svo Kvenna- skólinn; ég lauk þar prófi vorið 1954. En þetta var mér ekki nægi- legt, möguleikar til að halda áfram voru bara ekki fyrir hendi. Þá var þetta líka álitið nægileg menntun fyrir stúlkur. Viðkvæðið var: Þú giftir þig og hefur ekkert við meira nám að gera. Og það var einmitt það, sem Eiríka geröi eins og flestar stúlk- ur gerðu þá og gera reyndar enn. En menntunarþörfinni var ekki fullnægt. Hún var haldin þeirri áráttu, að vera í sífelldri náms- leit. — Þá var ekki hægt að fara í nám, sem endaði með prófi og réttindum, nema með því að vera. f heilsdagsskóla, segir hún. Og það þótti ekki góð hugmynd fyrir húsmæður á þeim tíma. Til þess að bæta það upp, sótti Eiríka námskeið í ýmsum grein- um. — Þetta voru málanámskeiö, handavinnu- og föndurnámskeið og flestar námsgreinar, sem völ var á, segir hún. Á þessu tímabili spurðu vinir og vandamenn ekki um það, hvort ég valri á nám- skeiði, heldur á hvaða námskeiöi ég væri i svipinn. Þetta nám átti eftir að koma Eiríku að góðu gagni. Um tíma var hún búsett norður í Þingeyj- arsýslu. Þá tók hún að kenna kon- um þar handavinnu. Og eftir að hún fluttist aftur til Reykjavíkur, kenndi hún handavinnu og fönd- ur á Elliheimilinu Grund í fimm ár. — Það starf átti mjög vel við mig, segir Eirfka. Það er bæði gefandi og um leið þiggjandi starf að vinna með gamla fólkinu og umgangast það. Hjá því er að finna svo persónulegt mannlíf og mikla lífsreynslu og fræðslu, sem kemst til skila ef tími gefst til að sinna því. — Þetta starf vakti hjá mér áhuga fyrir iðjuþjálfun sem náms- og starfsgrein, heldur Ei- ríka áfram. í þeim tilgangi sótti ég námskeið í Danmörku, Þýzka- landi og Bandaríkjunum. Þó þetta væru tiltölulega stutt námskeið, urðu þau mér mikilsverð lífs- reynsla og viðfangsefnið heillaði mig. Þar kynntist ég því, hvað hægt er að gera til að hjálpa fólki aftur til sjálfsbjargar, sem orðið hefur fyrir áföllum og tjóni á heilsu sinni. Með sérhæfðri þjálf- un næst oft undraverður árangur. Þetta er vaxandi starfsgrein hér á 1andi og þörf fyrir fleira sér- menntað fólk á því sviði. Hversvegna gerðist þú ekki iójuþjálfi? — Þaö reyndist hægara sagt en gert, segir Eiríka. Þegar ég varð ein með drengina mína, fann ég mest til þess að hafa engin starfs- réttindi. Eg gerði þá tilraun til aö komast í nám í iðjúþjálfun, bæði vegna áhuga á starfinu og þess að námstíminn var þá ekki meira en tvö ár. Nú er hinsvegar búið að lengja námstímann í þrjú ár og inntökuskilyröi er nú stúdents- próf, sem ekki var krafist þá. Námið varð þá og verður enn að sækja til annarra landa og er því nokkuð kostnaðarsamt. Ég reyndi víða að fá lán fyrir námskostnað- inum en eignalaus einstæð móðir á ekki margra kosta völ í þeim efnum, sem ekki er svo óskiljan- legt, þegar kerfið á í hlut. Og þar með lagöir þú alla náms- drauma til hliðar í bili? — Já, ég einbeitti mér að því að sjá okkur fyrir sómasamlegu lífs- framfæri. Eg fór í fullt starf á skrifstofu og kenndi á kvöldin til að drýgja tekjurnar. Ég var hepp- in með húsnæði, það var að vfsu leiguhúsnæði og ekki öruggt til frambúðar. Þess vegna ákvað ég að nota tækifærið, þegar ég átti kost á að kaupa þessa íbúð, sem þá var í byggingu. En það var reyndar eftir að ég var komin í nám í Öldungadeildinni. Ibúöar- kaupin urðu til þess að ég neydd- ist til að skerða þann tíma, sem ég ætlaði náminu, með því aö vinna aukavinnu til kl. ellefu á kvöldin. Hvenær var þá tími til að sinna náminu? — Það var helst um helgar. Það varð að duga á meðan ég varð að vinna svona mikið. Og svo kom að því að þú lagðist á sjúkrahús? Gerði það ekki strik í reikninginn? — Þaö var ekki beinlínis upp- örvandi eins og á stóð, segir Eiríka. En það hafði þó þann kost að ég gat notað tímann til að lesa. Stærðfræðin varð þó að bíða, hana gat ég ekki lesið í rúminu. Kom þér aldrei í hug að hætta þcssari baráttu, gefast upp við námið? — Það má vel vera aö ég hafi einhverntíma verið svo þreytt, að hugsa um það í alvöru. En ég vissi að ef ég hætti mundi ég ekki hafa

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.