Lesbók Morgunblaðsins - 07.11.1976, Blaðsíða 2

!
:
!
í
C
l
t
i
t
GREINARHÖFUNDUR telur, að karlmaðurinn sé frá náttúrunnar hendi
,,prógrammeraður" til þess að vera ekki við eina fjölina felldur og þessvegna
eigi ekki að taka eins hart á framhjáhaldi eiginmanna. Auk þess telur hann
að framhjáhald eiginkonu sé meira tilfinningalegs eðlis og þessvegna
alvarlegra mál.
FRAMHJAHALD
Einhverjum kann að virðast
það ótrúlegt, en satt er það samt,
að nú á dögum lfta flestir hjóna-
bandsbrot kvenna mildari augum
en sams konar yfirsjónir karla.
Ekki alls fyrir löngu var þetta
kannað f Þýzkalandi og þá kom á
daginn, að 44% aðspurðra lá
mjög illa orð til eiginmanna, sem
héldu fram hjá konum sfnum —
en aðeins 36% fordæmdu ótrúar
eiginkonur. Munurinn nam sé sé
8%. f niðurstöðu könnunarinnar
var þetta orðað svo, að „vart yrði
hneigðar hjá öllum þorra fólks til
þess að taka strengilegar á yfir-
sjónum karla en kvenna f þessu
efni“.
Þessu var þveröfugt farið hér
áður fyrr. Þá þótti ekki tiltöku-
mál, að karlmaður héldi framhjá
konu sinni; aftur á móti var það
ófyrirgefanlegt, ef eiginkonan
gerði sig seka um lausung. Skoð-
anir manna á þessum efnum hafa
nú breytzt nokkuð frá þvf sem
var. En mfn skoðun er nú sú, að
gamla afstaðan sé mun skynsam-
legri en hin nýja. Nú heyri ég svo
sem f anda mótmælakór lesenda
minna af kvenkyni. Og ekki þarf
ég að spyrja um röksemdir
þeirra; þær þekki ég fyrir: Forð-
um daga áttu ótrúar eiginkonur
það á hættu að ala eiginmönnum
sfnum ávexti syndarinnar; nú er
sú hætta úr sögunni — svo er
getnaðarvarnatöflum fyrir að
þakka. Náttúrulega verða alltaf
slys einstöku sinnum. En jafnvel
þá má afstýra frekari leiðindum.
Fóstureyðingalöggjöf er nefni-
lega orðin svo frjálsleg vfðast
hvar. Og sfðast en ekki sfzt: er
ekki búið að ákveðaþað, að karlar
og konur skuli hafa jafnan rétt?
Það, sem öðrum leyfist hlýtur
einnig að leyfast hinum.
Ég hef skýrt og skorinort svar
við þessu. Hvað snertir mig gilda
jafnréttislögin ekki um framhjá-
hald! Eflaust vildi kvenfrelsis-
hreyfingin helzt steikja mig
kvikan á teíni fyrir þessi orð. En
ég læt mér það f léttu rúmi liggja.
Svonefndar „frjálsar“ konur eru
Rudiger
Boschman
ekki bærar að dæma um ást,
tryggð og hjúskaparbrot. I þessu
mati hef ég reyndar stuðning af
orðabókum; þar fá kvenfrelsis-
konur þessar einkunnir: frjáls,
óháð, óbundin, hleypidómalaus,
firrt kvenleika. Sfðasta merking-
in er mergurinn málsins. Kven-
frelsiskonum þykir það vonandi
ekki mjög ruddalegt þótt ég full-
yrði, að þær telji sig ekki sérlega
„kvenlegar“ f gömlum skilningi
þess orðs. Þessi afneitun kven-
eðlisins kann að skipta litlu máli
á flestum sviðum mannlffsins. En
hún varðar miklu hvað snertir
hjúskaparbrot! Hjúskaparbrot
konu, sem gædd er óskertu kven-
eðli, er allur annar handleggur en
hjúskaparbrot karlmanns. Ég
held þvf fram, að maður þurfi alls
ekki að verða konu sinni ótrúr f
hjarta sfnu þótt hann haldi fram
hjá henni og það jafnvel oft og
mörgum sinnum. Hjúskaparbrot-
in eru honum aðeins ævintýri,
stundargaman. Hann þarf ekki að
bindast viðhaldi sfnu andlegum
böndum. Það hlýtur eiginkona
aftur á móti að gera; hún getur
ekki annað.
Þessi er nú munurinn á körlum
og konum. Kvenfrelsiskonur virð-
ast ekki enn hafa uppgötvað
þennan mun. A.m.k. verður þess
ekki vart f málflutningi þeirra.
En athugum aðeins það, sem ger-
ist, þegar karlmaður heldur fram
hjá konu sinni. Vitað er, að
náttúran hefur „prógrammerað"
karla þannig (svo tekin sé
lfking úr tölvumðli), að þeim
er eðlilegt að vera ekki við
eina fjölina felldir. Sáralftið þarf
til þess að koma körlum f kyn-
ferðislegt uppnám. Einkum hefur
sjónræn egning skjót áhrif á þá.
Það nægir, að „eðlilegur" karl-
maður komi auga á velvaxna
konu; hann bregður þá sam-
stundis við eftir „prógrammi“
náttúrunnar. Hann hugar Iftið að
skapgerð eða gáfnafari konunnar.
Þrýstinn barmur eða stutt pils
duga til að fanga athygli hans svo,