Lesbók Morgunblaðsins - 07.11.1976, Blaðsíða 4

þaksins uppúr. Og hvar er öll þessi
aska núna, spyrferðalangurinn.
Henni hefur verið ekið á brott og það
voru þó nokkrar skóflur áður en búið
varað hreinsa hvern krók og kima.
Þá kom í Ijós hvernig húsin voru
útleikin; þessi traustbyggðu hús. Nú
minna þau á fréttamyndirnar frá
Beirút, þar sem ekki linnir kúlnahríð’
Málningin hefurjagast af þeim; viða
eru veggir krosssprungnir og neglt til
bráðabirgða fyrir gluggana. En það er
lika verið að taka til hendinni. Flest
húsin eru seld; sumpart til hinna fyrri
eigenda og sumpart til fólks, sem
fyrst fluttist til Eyja eftir gos. Einn
þeirra er Óskar Sigurpálsson lyftinga-
meistari og lögreglumaður. Hann var
önnum kafinn að gera við þakið á
myndarlegu húsi, sem hann mun
hafa fest kaup á.
Ég kom í hús þarna, sem leit hreint
ekki illa út að utanverðu. En að innan
var ekki byrjað að taka til hendinni,
og þar blasti við i hverju skoti viður-
styggð eyðingarinnar. Þetta var í
rauninni eins og fokhelt hús; allt
trékyns hafði grotnað i sundur í bak-
araofni öskunnar, sem fyllt hafði
hvern krók og kima.
Húsiðað Kirkjubæjarbraut 7 sker
sig úr að því leyti, að þar er endur-
reisnin lengst komin og auðséð á öllu,
að dugnaðarlega hefur verið tekið til
hendinni. Þakið hefur verið bætt með
nýjum plötum, gler komið í glugga og
málning á veggina. Merkilegast af
öllu þótti mér þó að sjá falleg blóm i
garðinum og nýjar þökur á blettinum
svo hann var iðgrænn.
Fyrir þessari merku viðreisn standa
hjónin Fanney Ármannsdóttir og Sig-
urður Jóelsson, bæði innfædd í Eyj-
um og hafa alla tið búið þar, utan fáa
mánuði þegar gaus. Ekki þarf lengi
að ræða við þau til að sjá, að þar er
heilbrigt dugnaðarfólk, öndvegis full-
trúar fyrir þann kjarna úr þjóðinni,
sem ekki er alinn upp við að láta rétta
sér allt á silfurfati, en treystir fyrst og
síðast á eigin dugnað, svo og guðs
hjálp og góðra manna, þegar á reyn-
ir. Þau hafa bæði gnægð af heil-
brigðri skynsemi og tilfinningu fyrir
því broslega í tilverunni; slikt fólk er
sem betur fer til ennþá, ekki sízt úti á
landí — og mætti margur öfunda t
það sem hærra hreykir sér.
Svo segja mér Vestmannaeyingar,
Þannig litu þau út í sumar húsin við
hraunbrúnina, þau er næst stóðu
eySingunni, þegar hrauniS hætti aS
renna. Þau hafa nú flest veriS seld
og byrjað er aS þétta sprungur og
sumstaSar flutt inn.
KANNSKI er of mikið sagt að húsin
við Kirkjubæjarbraut séu eins og eftir
styrjöld; að minnsta kosti standa þau
uppi. Þetta hafa verið myndarleg
hús, flest kjallari, hæð og ris og öll
steinsteypt. Skemmst er frá því að
segja, að á þessu svæði fór allt á kaf í
ösku. Og hraunbrúnin er aðeins stein-
snar i burtu eins og ógnvekjandi
veggur, sem nú er raunar verið að
græða upp. Sumstaðar rýkur upp úr
sáðgresinu, sem litaði brekkurnar
grænar í sumar og áður en langt um
líður verður allt grasi og gróðri vafið,
þar sem aðeins var askan svört.
Jafnvel langt utan við hraunið sjálft
— undir Kirkjubæjarbrautinni — er
bullandi hiti. Við eitt húsið, sem að
vísu var ennþá ekki íbúðarhæft, hafði
húsbóndinn grafið brunn, sem var
mettaður af svo brennheitri gufu, að
maðurinn var búinn að koma sér upp
einkahitaveitu sem þar að auki virtist
einfalt og ódýrt mannvirki. Fátt er svo
með öllu illt, mætti segja um það.
Maður trúir varla að askan hafi náð
jafnt þakbrúnum og sumstaðar jafn-
vel yfir þökin. Á myndum sem teknar
voru í gosinu má sjá, að viða stóð
einungis reykháfurinn og efsti hluti
Húsið Kirkjubæjarbraut 7, sem þau
Fanney og Sigurður hafa gert upp.
Þakið var brotið, spellvirkjar höfðu
brotið glerið, þótt búið væri að
negla fyrir gluggana og hæðin og
kjallarinn voru hálffull af ösku og
allt ónýtt, sem þar var inni.
UR
ÖSKUNNI
Litiö inn hjö Fanneyju Ármannsdöttur og
Siguröi Jöelssyni ö Kirkjubœjarbraut 7 í
Vestmannaeyjum. Eftir Gísla Sigurösson