Lesbók Morgunblaðsins - 04.12.1977, Síða 5

Júlíus Streicher. Þegar búið er að
drepa Gyðinga til síðasta manns,
sagði hann, mun mannkynið lifa
hamingjuriku lífi æ síðan. . .
fyrir réttinn. Það reyndist ekki mikið á
honum að græða. Til að mynda kom í
ljós, að honum var alls ekki kunnugt um
ýmsar helztu samþykktir Þjóðabanda-
lagsins, enda þótt hann hefði verið utan-
rikisráðherra Þýzkalands i sjö ár! Og
yfirheyrslunum lauk með eftirfarandi
orðaskiptum hans og Rudenko,
hershöfðingja, sækjanda Sovétmanna:
„Viðurkennið þér, að innlimun
Tékkóslóvakíu hafi verið árás af Þjóð-
verja hálfu?"
Ribbentrop: „Nei, það viðurkenni ég
ekki.“
Rudenko: „Viðurkennið þér, að Þjóð-
verjar hafi ráðizt á Fólverja að fyrra
bragði?"
Ribbentrop: „Nei, ég verð að svara
þessu sama.“
Rudenko: „Viðurkennið þér að
hernám Danmerkur hafi verið yfirgang-
ur af hálfu Þjóðverja?"
Ribbentrop: „Nei. Að þvi, er Foring-
inn sagði mér var hernám Danmerkur
varúðarráðstöfun, og það var gripið til
hennar vegna þess, að Englendingar
voru i þann veginn að lenda."
Rudenko: „Viðurkennið þér, að
hernám Belgíu, Hollands og Luxemburg-
ar hafi verið yfirgangur af Þjóðverja
hálfu?“
Ribbentrop: „Ég verð að svara þessu
sama og hinum spurningunum; nei, ég
viðurkenni það ekki.“
Rudenko: „Viðurkennið þér, að
hernám Grikklands hafi verið yfir-
gangur af hálfu Þjóðverja?"
Ribbentrop: „Nei“.
Rudenko: „Viðurkennið þér, að inn-
rásin í Sovétrikin hafi verið yfirgangur
Þjóðverja?"
Ribbentrop: „Nei, það var ekki yfir-
gangur í almennum skilningi þess
orðs“ ...
Þessar undanfærslur og útúrsnúning-
ar dugðu Ribbentrop þó að sjálfsögðu
ekki; sannanirnar gegn honum voru of
miklar, hann átti sér ekki varnar von.
Gyðinga
vinur
í raun
Sama var að segja um Júlíus Streicher,
sem kom fyrir réttinn í apríl. Hann
sveikst undan öllum sökum, sem á hann
voru bornar og reyndi ýmist að eyða
þeim ellegar koma þeim á aðra. Hann
þóttist jafnvel ekki hafa haft hugmynd
um það, að Gyðingar væru myrtir i
stórum stíl í Þýzkalandi. Var sem hann
kæmi af fjöllum, er hann var spurður
um þetta. Þá hélt hann því og fram, að
ætlunin að baki hatursáróðrinum gegn
Gyðingum, sem hann hélt uppi árum
saman í blaði sinu „Der Stiirmer", hefði
verið sú að koma þvi til leiðar, að stofnað
yrði nýtt þjóðríki Gyðinga utan Þýzka-
lands!
Griffith-Jones, sækjandi Breta, las
upp fyrir honum klausu úr biaði hans
frá því i febrúar 1944. Þar stóð þetta
m.a.: „Sá, er semur sig að háttum
Gyðinga er skepna, giæpamaður, og
verðskuldar sömu örlög og þeir —
tortimingu, dauða". „Haldið þér því enn
fram“, spurði Griffith-Jones svo, „að þér
hafið viljað stofna þjóðriki handa
Gyðingum?" „Já,“ svaraði Streicher.
„Þessi orð koma pólitiskum fyrirætlun-
um minum ekkert við. Þér getið ekki
tekið svona klausur upp úr blöðum og
blásið þær upp i pólitiskar fyrirætlanir.
Þér éerðið að gera greinarmun á póli-
tiskum stefnumiðum og blaðagreinum.
Það er sitt hvað“. Griffith-Jones lét sér
þetta svar nægja í biii og hélt áfram:
„Setjum svo. En nú skuium við fletta
upp i biaðinu frá 2. marz á sama ári. Þar
stendur: Það verður að steypa
Gyðingum, þeim fædda glæpalýð, út i
yztu myrkur. Þá, en ekki fyrr, er von tii
þess, að afgangurinn af mannkyninu
höndii hamingjuna. Þegar eilif nótt kem-
ur yfir Gyðinga rennur um leið eilífur
dagur yfir oss hinum“. „Var það ætlun-
in“, spurði Griffith-Jones, „að eilif nótt,
rikti í hinu fyrirhugaða þjóðriki
Gyðinga?“ „Þetta er einungis orða-
leikur, andgyðinglegur að vísu, en
kemur pólitiskum fyrirætlunum ekkert
við fremur en hitt“. „Það má vel ver, að
þetta sé andgyðinglegur orðaleikur. En
Ernst Kaltenbrunner yfirmaSur
öryggislögreglunnar og handlang-
ari Himmlers. Vitni bar, að hann
hefði komið í heimsókn í fangabúð-
ir og látið sýna sér hinar ýmsu
manndrápsaðferðir til skemmtunar.
merking hans er ljós: það er verið að
boða til fjöldamorða. Viðurkennið þér
það?“ „Nei“, svaraði Streicher.
GriffithJones hélt áfram. „Þá skulum
við fletta upp í blaðinu frá 25. maí á
sama ári. Þar stendur þetta m.a.:
„Hvernig getum við bægt þessari hættu
frá, svo að mannkynið komist aftur til
heilsu? Nákvæmlega eins ,og maður
vinnur bug á smitsjúkdómi. Hann segir
sóttkveikjunum strið á hendur.
Mannkyninu batnar ekki fyrr en búið er
að útrýma Gyðingum, þessum skæðustu
sóttkveikjum, sem sögur fara af. Það
verður ekki hjá því komizt; mannk.vnið
veröur ekki læknað af sjúkdómi sínum
fyrr en búið er að eyða sóttkveikjunum,
sem ollu honum. Og þá dugir ekkert kák.
Meðan einhverjar sóttkveikjur lifa er
víst, að sóttin kemur upp aftur fyrr eða
siðar. Það verður því að drepa Gyðinga.
þessi meindýr. til siðasta manns". „Til
siðasta manns", endurtók Griffith-Jones.
„Haldið þér þvi enn fram, að þér hafið
viljað stofna sérstakt riki handa
Gyðingum?" „Já, það er nú nokkuð
langur vegur milli svona blaðaklausu og
þjóðarmorðs“. „Ég skal lesa yður svolítið
meira“, sagði þá Griffith-Jones, „Það er
úr blaðinu frá 10. ágúst og hljóðar svo:
„Gyðingarnir munu tapa í þessari
orrustu og Gyðingdómurinn eyðast.
Gyðingar munu upprættir verða, þeir
munu verða drepnir til siðasta manns“.
„Á að skilja þessi orð svo, að stofnað
skuli sérstakt riki Gyðinga?” „Þetta er
einungis spá, framtíðarsýn". svaraði
Streicher. „Það má alls ekki skilja þetta
svo, að verið sé að hvetja til þjóðar-
moðrs, lífláts fimm milljóna rnanna". ..
Þvi miður fyrir Streicher hafði hann
jafnan tekið svo til orða í blaði sinu, sem
hér má sjá, að enginn læs maður gat
villzt á merkingunni, og undanfærslur
hans fyrir réttinum voru vita þýðingar-
lausar.
Verjanda
bauð við
skjólstæð-
ingnum
Ernst Kaltenbrunner, aðstoðarmaður
Himmlers og yfirumsjónarmaöur út-
rýmingarbúðanna kom fyrir réttinn 10.
desember 1945. Sakirnar, sem á hann
voru bornar voru svo hroðalegar. að
féiagar hans á sakabekknum þokuðu sér
frá honum og verjandi hans veigraði sér
við þvi að taka í hendina á honum!
Sönnunargögnin gegn honum voru
ærin og þau voru ótvíræð. Ilann hélt
samt fram sakleysi sinu i lengstu lög og
þverskallaðist jafnvel, þótt honum væru
sýndar tilskipanir með undirskrift hans.
Hann hélt þvi fram, að undirskriftirnar
væru falsaðar! Þó kom þar, að hann
viðurkenndi, að ýmsir glæpir mundu
hafa verið framdir i fangabúðum — en
engir þó í hans valdatíð, að því er hann
vissi. Ekki stóð sú staðhæfing lengi, að
sovézki sækjandinh las t.d. upp í sóknar-
ræðu sinni framburö vitnis, sem verið
hafði fangi í Mathausenbúöunum. Sá
kvaðst muna það vel, er Kaltenbrunner
kom eitt sinn i heimsókn og „lét sýna sér
þrjár liflátsaðferðir; og voru menn fyrst
hengdir, aðrir siðan skotnir og enn aðrir
drepnir meö eiturgasi".
Kristilegur sósíalisti
og bjargvættur
Pólverja
Fritz Sauckel, yfirforingi i SA og siðar
SS og nokkurs konar verkalýðsráðherra
Hitlers var borinn þeirri sök m.a., að i
valdatið hans heföu fleiri en fimm
milljónir útlendinga verið fluttar
nauðugar heiman að frá sér til Þýzka-
lands og settar þar til nauðungarvinnu
og hefði þetta fólk sætt „hinni hrylli-
legustu meðferð". Var Sauckel talinn
bera höfuðúbyrgð á framkvæmd þessara
þjóðflutninga. En hann kannaðist ekkert
við það. Kvaðst hann vera sannfærður,
kristilegur sósialisti, og blásaklaus af
öllu misjöfnu. Enn hann varð ramm-
flæktur í framburði sínum og heila-
spuna og hlaut hann dauðadóm fyrir
störf sín að „verkalýðsmálum".
Hans Frank, fyrrum landstjóri í Pól-
landi var sömuleiðis blásaklaus aö eigin
sögn. Hann fullyrti að engir glæpri
hefðu verið framdir í hans stjórnartíð i
Póllandi; hann hefði einungis gripið til
„nauðsynlegra friðunarráðstafana"! Þaö
væri allt og sumt. Um hin skipulegu
fjöldamorð í fangabúðum i Þýzkalandi
hefði hann ekkert vitað. Honum heföi
ekki verið sagt frá þeim!
Hann hélt því fram. að SS-menn sem
nefndir voru og staðið höfðu fyrir stór-
felldum hryðjuverkum, hefðu ekki verið
undir sig settir heldur Heinrich
Himmler, og bæri hann því enga ábyrgð
á illvirkjum þeirra. Þvert á móti hefði
hann gert allt, sem i hans valdi stóð til
þess að bjarga mannslifum og hefði sér
tekizt að forða tugum þúsunda manna
við dauða.
Þvi miður var þessu öfugt farið: hann
hafði sent tugi þúsunda manna i
dauöann, og það varð fljötsannað. í ræðu
sinni las sækjandi upp þessa klausu eftir
Frank; hún var frá því í mai 1940: ...
nú notfærum við okkur það, að menn i
útlöndum hafa allan hugann við vestur-
vigstöðvarnar. drepum nokkur þúsund
Pólverja — og byrjum á foringjum
pólsku leyniþjónustunnar...
Og í dómsorðinu stendur þetta m.a.:
„Stjórn Franks i Póllandi var ógnar-
stjórn. Og það var nokkur visbending
um það, sem koma skyldi, er hann komst
svo að orði við fréttamann í febrúar 1940
(og visaði þar til tilkynningar von
Neuraths um líflát tékkneskra
stúdenta): „Ef ég skipaði svo fyrir. að
fest skyldi upp tilkynning í hvert sinn.
sem sjö Pólverjar eru skotnir kæmi brátt
að því, að skógar eyddust i landinu; það
þyrfti svo mikinn trjávið til þess að
framleiða pappirinn i tilk.vnningarar!““
Frank var dæmdur til dauöa — eins og
allir hinir, sem áður voru taldir.
— WERNER MASER
Kaltenbrunner neitaði öllum sakar-
giftum eða kom þeim á forvera
sinn, Reinhard Heydrich. En
sannanirnar voru órækar, og
glæpirnir svo hroðalegir, að
verjandi Kaltenbrunners veigraði
sér við því að taka í hendina á
honum!