Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1978, Síða 11

Travis Walton (sjá frásögn hans, sem hér fylgir með) lýsti diskverja Þannig og teiknaði
samstarfsmaður Waltons eftir lýsingunni. Til hægri: Ekki er Það ný bóla, að fólk sjái furðuhluti
á lofti. Þessi teikning er í gögnum hjá Sögufélaginu í Chicago og lýsir Því, Þegar menn Þar
um slóðir sáu þaó sem Þeir nefndu loftskip 12. apríl 1897.
svo við vissum ekki hvað hitt sagði. Þá
endurlifðum við þetta allt. Þá kom líka
í Ijós að við höfðum farið um borð í þetta
geimfar. Læknirinn lofaði okkur að heyra
af segulbandi það sem við höfðum sagt
og þá var auðheyrt að við höfðum fariö
út úr bílnum og gengiö þennan mjóa stíg.
Og þar var hópur karla. Þeir voru stuttir
og Ijótir og öðruvísi en fólk — en ég geri
mér ekki Ijósa grein fyrir hvernig þeir voru.
Ég var ekki hrædd en þegar bílvélin
stöðvaðist og þrír komu að bílnum, varð
ég gripin skelfingu. Einn þeirra rétti
höndina upp aö andlitinu á mér og þá
varð ég alveg frá. Mér fannst ég vera
sofandi en ég vildi ekki sofa. Loks tókst
mér aö vakna og þá voru þessir karlar allt
í kringum okkur. Og tveir tóku undir
handleggina á mér og aðrir tveir drógu
Barney. Ég kallaði „Barney, vaknaðu", og
einn sagöi rétt við eyrað á mér meö
skrítnum framburði en þó á ensku: „Heitir
hann Barney?“. Og ég sagði: „Þér kemur
það ekki við“.
Þá sá ég geimskipiö. Þaö glampaöi á
það í tunglsljósinu. Það stóö á jörðinni
og viö gengum upp einhvern stiga, og inn
um opnar dyr. Barney fór inn um aörar.
Herbergiö var kringlótt eins og kaka og
þarna var skært bláleitt Ijós sem skein út
úr veggjunum. Fyrst treysti ég mér ekki
til að horfa á þessa karla en svo sá ég
að augun í þeim voru svört og stingandi
og óhugnanleg. Mér fannst ég horfa í
augun á snák. Þeir voru ekki með eyru og
hörundiö var gráleitt. Samt fannst mér
þetta vera menn — eða líkt mönnum —
og líklega svona á miðjum aldri.
Þeir settu mig á stól og skoðuðu í mér
augun, eyrun, nefið, hálsinn og háriö. Einn
skoðaði á mér húöina í gegn um smásjá
og honum varð eitthvað mikið um. Hann
tókst allur á loft og kallaði í annan. Svo
settu þeir mig upp á borö og fóru að prófa
taugaviöbrögðin í mér og lögðu einhverja
víra viö mig eins og við heilalínurit.
Svo náði einn í eitthvert tæki meö nál
og setti viö naflann á mér og þá æpti ég:
„Nei, nei, þetta er sárt“. Þá uröu þeir hissa
og annar þeirra lagði hendina yfir augun
á mér og þá hvarf sársaukinn. Ég þóttist
skilja aö þeir ætluðu ekki að meiða mig.
Annar sagði að þeir væru aö athuga,
hvort ég væri ófrísk.
Þegar þessi náungi fór inn í herbergiö
til Barneys þá sagði ég við hinn: „Get ég
ekki fengið eitthvaö til sönnunar því aö
þetta hafi gerst?“ „Hvað viltu fá?“, spurði
hann. Ég leit í kring um mig og sá þá bók
með einhverjum táknum sem raðað var í
dálka. „Ég tek þessa bók“, sagði ég og
hann sagði: „Gott og vel“. Svo kom þessi
rannsóknarmaöur eða hvaö ég á aö kalla
hann aftur inn með fölsku tennurnar hans
Barneys í annarri hendinni og fór að
banka í tennurnar á mér. Ég sagði honum
aö viö misstum stundum tennurnar af
slysförum eöa vegna veikinda eða af
elli.„Hvað er elli?“, spurði hann. Ég gat
ekki komið honum í skilning um að okkur
er ætlað að verða hundrað ára en fæstum
tekst það.
Og svo sagði ég: „Hvaðan ert þú?“, en
þá opnaði hann vegginn og sýndi mér
stjörnukortið. Breiöu línurnar sýndu þær
leiöir sem þeir færu oftast, en mjóu
línurnar þar sem þeir færu sjaldan.
Brotnar línur sýndu hvert þeir færu í
rannsóknarleiðangra.
Ég var bara kát þegar við vorum að
fara, en þá heyrði ég að þessi áhöfn eöa
hvað það nú var, fór að pískra og þrefa
um eitthvað. Þá kom foringinn til mín og
tók af mér bókina. „Þaö er búið að
ákveða aö þú eigir að gleyma þessu öllu“,
sagði hann. Ég varö svo reið að ég fór að
grenja og ég sagöi: „Ég skal aldrei gleyma
þessu“. Og svo sagði ég: „Ég gat ekki
svaraö öllum spurningunum, en ég skal
sjá um aö þið getið hitt færara fólk ef þið
komiö aftur". Og þá sagöi hann: „Ég veit
ekkert um það, við ákveðum þaö ekki“.
Svo ég spurði: „En hvernig á,ég að vita,
hvar ég get hitt ykkur ef þið komið
aftur?“, og þá sagði hann: „Það er enginn
vandi. Viö finnum alltaf þá sem viö ætlum
að finna".
Frásögn
Travis Walton:
Viö vorum 7 saman að vinna viö aö
grisja kjarrlendi á Mogollon Rim 10 mílur
suður af Heber í Arisona. Þetta var í
nóvember 1975. Viö vorum að Ijúka
dagsverkinu og bjuggumst til aö leggja af
staö heimleiðis. Þaö var farið að rökkva
svo viö settum rafmagnssagirnar í bííinn.
Viö ókum þarna eftir skógargötunni og
sáum þá allt í einu þetta Ijós í þykkninu
fram undan. Ég hélt fyrst aö þetta væri
bara af sólarlaginu en þegar viö komum
út úr skóginum sáum við þennan furðuhlut
svífandi þarna. Allir ráku upp undrunaróp
og viö stöðvuöum bílinn. Þetta var svona
um 60 fet í þvermál og í laginu eins og
tvær steikarpönnur og það sveimaði um
það bil 30 fet frá jöröu og lýsti af því. í
miðjunni var dökk rák en þó ekki neinir
gluggar svo séð væri, en frá þessu lagði
hita.
TRAVIS WALTON
CIIARLES IIICKSON
BETTY IIILL
Ég stökk út úr bílnum og gekk nær. Um
leið heyröi ég suð eins og þegar vél er
ræst. Svo hækkaði hljóöið og varð að
ískri. Þá ætlaöi ég aö snúa viö — stóö
þarna hálfboginn — en um leið og ég rétti
úr mér, sortnaði mér fyrir augum eins og
af rafmagnsstuði.
(Félagar Waltons sem þarna voru
staðfesta aö Ijósgeisli frá farartækinu hafi
lent framan á brjóstið á honum og hann
hafi hentst á loft og skolliö síðan til jarðar.
Þeir uröu ofsahræddir og lögöu á flótta.
Skömmu síöar sáu þeir hvar farartækið
leiö til lofts og hvarf. Þegar þeir komu
aftur á staöinn, var Walton hvergi
sjáanlegur).
Þegar ég kom til meövitundar lá eg á
bakinu uppi á einhverskonar bekk og var
gagntekinn sársauka um allan skrokkinn.
Eg lá bara kyrr og var að reyna að átta
mig á hvar ég væri. Ég sá að eitthvað lá
ofan á brjóstinu á mér — eitthvert tæki
eöa hvaö ég á að kalla það, úr gráleitu
plasti og þetta féll alveg aö mér. Skyrtan
var dregin upp um mig en ég var í
jakkanum. Ég furðaði mig á því að ég
hafði ekki verið færður úr honum því það
var heitt þarna inni. Ég hélt aö ég væri
á sjúkrahúsi. Svo leit ég til hliðar og sá
þá þessa þrjá náunga eöa furöufugla
standa yfir mér. Þeir voru frekar smávaxn-
ir ef miðaöa er við meðalhæð manna —
hálslausir, smágeröir í andliti meö stór
egglaga augu. Snjóhvítir voru þeir í
framan meö fimm fingur á hvorri hendi en
engar neglur. Munnurinn var lítill en þeir
yrtu aldrei á mig. Þeir voru í síðum
brúnleitum víöum samfestingum, kraga-
laúsum og ermarnar rykktar að úlnliðnum.
Ég reis upp í fáti og þá datt þetta tæki,
sem ofan á mér var, á gólfið. Ég stökk á
fætur og rak þeim sem stóö hægra megin
viö mig bylmingshögg og tók mér stöðu
upp við vegginn. Ég fór að öskra á þá en
þeir stóðu bara aögeröarlausir og fóru
svo út. Ég var hræddur um aö þeir kæmu
aftur svo ég fór líka út en í gagnstæða átt.
Þá kom ég fram í dimman gang og loks
í hringtaga herbergi. Á miöju gólfi var stóll
með um 25 hnöppum á hægra arminum
og einhvers konar gírstöng vinstramegin.
Birtan inni var heldur lítil þarna en þó var
eins og stjörnur sæjust gegnum vegginn.
Ég veit aö þaö er ótrúlegt, en mér fannst
þær sjást í gegnum vegginn. Loftið var
hvolflaga og stjörnur sáust líka í gegn um
gólfið.
Ég settist í stólinn og færði gírstöngina
og þá hreyfðust stjörnurnar . Þarna var
lítiö grænt tjald á veggnum og þegar ég
ýtti á hnapp komu svört strik á þetta
gjald. Svo þorði ég ekki að ýta á fleiri
hnappa.
Þá heyröi ég umgang og leit við og sá
þá mann — mennskan aö sjá — koma
inn. Þarna voru nefnilega tvenns konar
verur. Þeir sem ég sá fyrst voru um 150
cm á hæð og í þessum brúnu fötum og
svo hinir síðarnefndu. Þeir voru bara eins
og venjulegt fólk. Þessi var á hæö viö mig,
kraftalega vaxinn, ungur í útliti og þó
þroskaður með skollitt hár. Hann var í
aðskornum bláum einkennisfötum meö
hjálm á höföi og eitthvað svart á fótunum.
Ég gekk til hans og fór að æpa eitthvaö
að honum. „Ertu frá jörðinni?" eða
eitthvað þess háttar. Hann gaf mér
bendingu um að koma nær og ég hugsaði:
Hann er jaröarbúi. Hann brosti og tók um
handlegginn á mér og við fórum út og inn
í lítið herbergi. Þaö hlýtur aö hafa verið
loftþétt því þar vorum við smástund og
svo fórum við áfram út.
Þetta farartæki sem við komum úr
virtist vera inni í stórri byggingu eöa skýli.
Því var skiptí smærri einingar með
þilplötum. Tvö eða þrjú önnur farartæki
sem þarna voru, voru töluvert öðruvísi en
þaö sem viö komum úr, Þó voru þau öll
disk-laga.
Viö gengum eftir svalagangi og inn í
herbergi með sjálfrennandi hurðum eins
og eru á lyftum. Þar inni var þrennt —
tveir karlar og ein kona. Öll áþekk. Þau
settu mig í stól og sá, sem kom með mér,
gekk aftur út. Ég reyndi aö tala viö þetta
fólk en þau önsuöu mér ekki. Virtust þó
full samúðar og mér fannst þau ekki hafa
neitt illt í huga. Svo var ég lagöur upp á
borö og ég veitti enga mótstööu. Þau
lögöu eitthvað fyrir vitin á mér — líklega
grímu og ég missti meðvitund.
Síöan vissi ég ekkert fyrr en ég lá á
götunni fyrir utan Heber. Ég leit upp og
sá Ijós vera að hverfa. Ætli það hafi ekki
verið hurð að lokast á farinu. Það hvarf
svo beint til lofts. Ég heyrði engan
vélargný og var hissa á því. Það var engu
líkara en það hefði rofið hljóðmúrinn —
hvarf svo bara.
Þannig lýstu Þeir Charles Hickson og Caivin Parker (sjá frásögn þeirra, sem hér fylgir með)
diskverjum, sem þeir sáu eins og greint er 1973. Til hægri: Lögregluforingi í Alabama sá
undarlega veru á þjóðvegi árið 1973 og náði þá þessari mynd.