Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1979, Blaðsíða 8

Inga og Birgir ásamt tveimur börnum sinum, Magnúsi og Góða veðrið á Akureyri á sinn þátt i þvi, að gróður dafnar þar
Laufeyju. með eindæmum vel.
Góða veðrið er stolt þeirra hér -
og mikið mál að það bregðist ekki
Rœtt við Ingu Magnúsdóttur og Birgi Bjömsson, semfluttu ífyrrafrá Hafnarfirði til Akureyrar.
Eftir Gísla Sigurðsson.
„Flóttinn til Reykjavíkur“
hefur verið alkunnugt fyrir-
bæri allt síðan á stríðsárunum,
en á síðustu árunum hefur
nokkur breyting orðið þar á og
talsvert um, að fólk flytjist
búferlum at höfuðborgar-
svæðinu út á land. Kannski á
byggðarstefnan sinn þátt í því
ásamt því, að mörgum þykir
nú orðið æði erfitt að búa í
Reykjavík til dæmis, vegna
útþenslu bæjarins og þeirra
vegalengda, sem fólk verður
að fara daglega til þess að
gegna allskonar erindum. Þá
ýtir einnig á eftir þessari nýju
þróun, að möguleikar til tekju-
öflunar eru rýmri víða úti á
landi, enda meðaltekjur
manna hærri. Fyrst og fremst
á það við um útgerðarbæina.
Hér á landi er ríkjandi mikil
festa í búsetu; margir eru
mjög ófúsir að yfirgefa heima-
byggð sína og mörgum höfuð-
staðarbúum finnst það sízt af
öllu fýsileg tilhugsun að flytj-
ast norður á Akureyri, vestur á
Bolungavík eða austur á Nes-
kaupstað. Á þessu er mikill
munur og í Bandaríkjunum til
dæmis, sem er feykilega
hreyfanlegt þjóðfélag og fólk
býr ekki lengur en í 5 ár á
sama stað að jafnaði.
Ástæðurnar fyrir því að fólk
tekur sig upp af Faxaflóa-
svæðinu og flyzt út á land, eru
ugglaust eins margar og þeir
sem flytja. Oftast eru þung á
metunum tilboð um betri
atvinnu, kannski betra
húsnæði og aðrir telja víst, að
lífið þar sé rólegra og minna
, kapphlaup við klukkuna. Til að
kanna þessi viðhorf ögn
nánar, hefur Lesbókin haft tal
af þrennum hjónum, sem öll
hafa nýverið flutzt búferlum til
Akureyrar. Ein fjölskyldan
fluttist úr Hafnarfirði, önnur úr
Grindavík og sú þriðja úr
Reykjavík og þetta fólk hafói
búið allan sinn búskap syðra.
Það hafði í för með sér veruleg
þáttaskil og umskipti og
verður að teljast stórátak fyrir
hvern sem er, þótt ísland sé í
sjálfu sér ekki stórt og kannski
sami grautur í sömu skál, hvar
sem verið er innan landstein-
anna. Átakið er fyrst og fremst
sálræns eðlis; nýtt umhverfi,
ný atvinna, ný íbúð og nýtt fólk
að kynnast og urngangast.
Sjálfsagt gengur það eitthvað
misjafnlega, en inn-
flytjendurnir til Akureyrar luku
upp einum munni um, að þar
væri gott að búa og þeim hefði
verið vel tekið.
Inga Magnúsdóttir og Birgir
Björnsson höföu búiö í Hafnarfiröi
um 20 ára skeið og orðiö þriggja
barna auðið. Birgir er innfæddur
Gaflari af Sjónarhólsættinni og
landskunnur handboltagarpur meö
FH. Hefur úthald hans í þeirri erfiðu
íþrótt verið allt að því með
eindæmum, enda er maðurinn knár.
Inga er fædd á Eskifirði; þau kynnt-
ust á Akranesi — að sjálfsögöu í
handbolta — en höfðu búiö allan
sinn búskap í Firðinum, þegar þau
fluttu norður.
Enn varö handboltinn áhrifavaldur
í lífi þeirra. Handboltadeildin hjá
Knattspyrnufélagi Akureyrar sóttist
eftir Birgi til þjálfunar og það varð úr,
aö hann tók boðinu og fluttist norður
í júlí í fyrra. Hann fékk vinnu sem
öryggisfulltrúi hjá Slippstööinni og
starfið er fólgið í því, að öryggis sé
gætt og til dæmis aö hlífar séu
notaðar eins og til er ætlazt.
Slippstöðin er frekar hættulegur
vinnustaður; þar vinna um 300
manns og brunahætta töluvert mikil.
Fyrir utan Álverið í Straumsvík er
Slippstöðin eina fyrirtækið á landi
hér, sem hefur stööugt öryggiseftirlit
og Birgir kveðst vera „svífandi um
svæðið“ og ekki vanþörf á, því oft
fara menn óvarlega, — ekki af
ásetningi, heldur af hugsunarleysi.
Og séu starfsmenn í vafa um að
eitthvað sé í lagi, er Birgir sá aöili,
sem þeir geta leitaö til.
Strax í fyrrahaust fór Birgir að
þjálfa strákana í handboltadeildinni
og í vetur stóð sú þjálfun 5—6 kvöld
í viku hverri, 1—3 tíma hverju sinni.
Af því má sjá, að það er ekkert
smáræðis starf , sem þar er unniö,
en þaö skal þó tekiö fram, að hér var
bæði um aö ræða þjálfun hjáj
meistaraflokki og unglingaflokki. í
sumar varð að mestu leyti hlé; þó
hefur Birgir þjálfað meistaraflokkinn
tvisvar í viku móstallt sumarið. Birgir
er vanur eldlegum áhuga úr FH og til
samanburðar um eldmóðinn fyrir
noröan segir hann:
„Hjá nokkrum mönnum er góður
áhugi ríkjandi, en almennt er viðhorf-
ið til handboltans mjög ólíkt hér og í
Hafnarfirði. Áhuginn í Firðinum er
ólíkt meiri, en góð efni eru ekki síður
hér. En þeir þurfa að kynnast því, að
menn verða að æfa allt árið, eigi
árangur að nást. Hópur stráka hér á
Akureyri er alveg reiðubúinn að
leggja eins hart að sér og með þarf
til að ná árangri, en þeir hafa bara
ekki kynnst þessu viðhorfi fyrr, né
lagt uppúr því að stunda handbolt-
ann svona stíft“.
Inga fékk vinnu í Útvegsbankanum
á Akureyri, vinnur þar fullan vinnu-
tíma og líkar vistin vel. Oftast fer hún
heim í hádeginu, en Birgir borðar þá
í mötuneyti Slippstöðvarinnar. Af
börnunum er það aö segja, aö
Sólveig varð eftir fyrir sunnan, enda
farin að búa í Hafnarfirði, en bæði
hún og kærasti hennar eru af lífi og
sál í handboltanum og hefur þeim
fæöst lítill FH-ingur. Magnús er
annars elztur, — hann fluttist með
foreldrum sínum norður, — er að
byrja aö læra húsasmíði nú í haust
og verður t iðnskóla í vetur. Laufey,
yngsta barnið á bænum, er 12 ára
og var í unglingavinnu í sumar.