Lesbók Morgunblaðsins - 23.02.1980, Blaðsíða 8

Tónlistarlíf á ísafirði væri ugglaust
með öðrum og fátæklegri brag, ef
ekki hefði notið viö hugsjónamanns-
ins Ragnars H. Ragnars, sem kaus
sér búsetu þar í staö þess að starfa í
Reykjavík eins og flestir meiri háttar
tónlistarmenn okkar. Samt vita allir
landsmenn hver Ragnar H. Ragnar
er. Hann telst menningarviti í bezta
skilningi þess orðs og Ijós hans skín
skært og langt útfyrir heimabæ hans.
Þótt ísafjöröur sé með mestu og
beztu verstöðvum landsins, er starf
Ragnars vel metið þar.
Þegar Ragnar varð áttræður fyrir
rúmu ári, ákvað Sunnukórinn að
heiðra meistara sinn með málverki af
honum sjálfum og var Baltasar valinn
til verksins. í staö þess aö mála
venjulega, hátíölega uppstillingu, svo
sem tíökast á stórafmælum, valdi
Baltasar þann kost að mála mjög
frjálslega mynd af Ragnari þar sem
hann situr við hljóðfæriö og sjá má á
forsíöunni.
Æviferill Ragnars verður ekki rak-
inn hér, en eldur hugsjónanna brenn-
ur ennþá heitt, enda er Ragnar af
þingeyskum uppruna; fæddur á
Ljótsstöðum í Laxárdal, —
„aldamótamaður og uppalinn á vori
gróandi þjóölífs," eins og Jón Baldvin
Hannibalsson komst að orði í afmæl-
isgrein, sem hann reit um Ragnar
áttræðan. Jón sagöi þar ennfremur:
Þá er ótaliö ævistarf Ragnars í
þjónustu drottningar listarinnar, tón-
listarinnar. Henni hefur hann helgað
líf sitt allt. Og fimmtugur aö aldri,
þegar venjulega er fariö að halla
undan fæti hjá flestum dauölegum
mönnum, hóf Ragnar sitt annaö
ævistarf hér heima á Fróni. Þá tók
hann aö sér stjórn Tónlistarskóla
ísafjaröar, sem hann hefur gert að
úrvalsstofnun í tónlistaruppeldi þjóð-
arinnar. í þrjá áratugi hafa hundruö
æskúmanna hvaðanæva af landinu
notið handleiðslu meistarans á heim-
ili hans aö Smiðjugötu. Þar hafa
Ragnar og kona hans, Sigríöur Jóns-
dóttir frá Gautlöndum, skapað mesta
menningarheimili sinnar samtíðar á
íslandi. Löngu eftir aö þau hjón eru
öll, mun áhrifa þessa menningar-
heimilis gæta í lífi og ver.kum þeirra
snillinga, sem þau hjón hafa fóstraö
og komið til nokkurs þroska.
Það sem gerir Tónlistarskóla ísa-
fjarðar einkum sérstæöan, er það
sem Ragnar nefnir samæfingar.
Þessar launhelgar músikgyðjunnar í
verstööinni fara fram á heimili þeirra
hjóna um helgar, þegar aörir menn
og makráöari taka sér hvíld frá amstri
hversdagsins. Síngjörn hugmynda-
fræöi af því tagi er hins vegar ekki
viðurkennd í skóla Ragnar H. Þar er
ekki til siðs að fara í manngreinarálit
eftir ólíku gáfnafari eða heiman-
fengnum hæfileikum nemenda.
Þar slást í hópinn lítil sex ára hnáta
með fiðluna sína undir hendinni,
virðulegur embættismaöur meö
flautu hjarðsveinsins í fórum sínum
eða ung menntaskólastúlka, sem
sezt við flygilinn, þegar í stofu er
komið. Inn á milli eru allir aldurshóp-
ar, hver maður meö sitt hljóöfæri.
Allir hafa þeir nokkuð að iðja.
Sumir eru að fikra sig áfram meö
fyrstu gripin á þyrnum stráðum tón-
listarferli. Aðrir leika af áreynsluleysi
og þokka að hætti þroskaðra lista-
manna. Meistarinn hlustar á alla, jafn
Ragnar H. Ragnar varö áttræöur haustiö 1978. Af því tilefni lét Sunnukórinn á ísafiröi
gera málverk af söngstjóra sínum og meistara. Að höfðu samráði við frænda Ragnars,
Snorra Hjartarson Ijóðskáld, var Baltasar fenginn til verksins. Myndin prýðir forsíðu
Lesbókar í dag; hún er alveg ný af nálinni, hefur ennþá ekki verið formlega afhent
Ragnari, en verður aftur á móti ásamt fleiri myndum af sama tagi á sýningu Baltasars,
sem hefst á Kjarvalsstöðum í byrjun næsta mánaðar.
Ragnar H. Ragnar við flygílinn.
SUNNUKÓRINN
HEIÐRAR MEISTARA SINN
Ragnar með ungum nemanda sínum. Launhelgar tónlistargyðjunnar í verstöðinni.