Lesbók Morgunblaðsins - 26.01.1985, Side 8

V
Tveir expressjónistar
á sýningu í Norræna húsinu
Gunnar Örn Gunnarsson, Samúel Jóhannsson og Steinþór Stein-
grímsson stóðu saman að hressilegri sýningu í Norræna húsinu á
sama tíma og blaðaverkfallið í haust og varð því lítið um umfjöllun.
Lesbók átti samtal við Gunnar Örn á sl. ári og ekki þótti ástæða til
að gera honum frekari skil í bili, en þeir tveir, sem með honum
sýndu, eru minna þekktir en sýndu þarna eftirminnileg tilþrif.
Konur á fornum vegi Lesbók/Árni Sæberg
Hér á árum áður var
Steinþór Steingríms-
son allur í músíkinni.
Þetta var á „swing“-
árunum og Steini spil-
aði á píanó eins og
hann ætti lífið að
leysa með öllum
þekktustu hljómsveitum landsins, Birni
R., Svavari Gests og sjálfum sér og þá var
nú allt ísí, toppurinn, hégómagirndin kitl-
uð við aðra hverja nótu í jazzinum segir
hann nú, stelpur og brennivín, myljandi
fyllirí, glaumur og „If you aint got that
swing, you dont mean a thing“.
Nú málar Steinþór málverk og hlustar
ekki á tónlist aðra en þá sem gerist i fjör-
unni: sjávarhljóð, kríugarg, díselskelli og
andar að sér þeirri lykt sem fylgir sjónum
og mönnum á sjónum, saltlykt, þaralykt,
þanglykt, og lyktinni af díselskellunum og
í kyrrðinni af þessum hljóðum hugsar
hann málverk því þar er hann fyrst og
fremst til, í litnum og línunni.
Þó er ekki kyrrt umhverfis hann þar
sem hann situr við eldhúsborðið heima hjá
sér í Hæðargarðinum með tíunda kaffi-
bollann fyrir framan sig og pípuna í stór-
um en löngum fíngerðum höndunum og
fílósóferar, því Steinþór er með afbrigðum
fjörlegur maður þegar hann talar og ekk-
ert hundapurkulegt við hann eða augu
hans, blárri en nokkurt kóngablóð í ævin-
týrum.
— Ég er viss um að þörfin fyrir að
skapa býr í hverjum einasta manni. Hver
og einn getur samið lag, ort ljóð, málað
málverk ef hann vill það og vinnur að því.
Sköpunarþörfin er þó sennilega missterk
eftir því hver á í hlut, en alls staðar er hún
til staðar. Sjáðu börnin: Hvert einasta
barn tjáir sig með því að mála á vissu
aldursskeiði. Börn mála af meðfæddri ein-
lægni enda er einlægnin forsenda góðrar
myndar. Börnin klikka ekki, hvorki í lit né
formi, fyrr en þau eldast og verða knúð til
að taka mið af öðrum en sjálfum sér.
Þegar ég var strákur málaði ég — það
þótti voðalegt að dunda sér við liti — en
svo lagði ég pensilinn frá mér meðan ég
var í músíkinni. Það var ekki fyrr en 1969
að ég byrjaði aftur. Þá málaði ég 50 mynd-
Var alltaf að miða
sjiílfan mig víð aðra
Steinþór Steingrímsson
hefur áður haldið einka-
sýningar og árangur þessa
kröftuga expressjónista
kom ekki á óvart — en
hér fyrr meir var Steini
Steingríms í jassi og dæg-
urmúsík og þekktur fyrir
tilþrif við píanóið.
Eftir Guðbrand Gíslason
ir á tveimur mánuðum í skúr sem ég fékk
að vera í á Laugarnesinu og sýndi á eftir í
Klúbbnum. Mér fannst ég vera baðaður í
guðdóminum þarna í Laugarnesinu eins og
hvítþveginn engill og allt mitt verk um-
búðalaus tjáning — það sé ég núna eftirá.
En þessi sæla entist ekki lengi því ég fór
að fara á sýningar aftur, hafði ekki farið
síðan ég var strákur, og byrjaði að hella
mér útí bóklestur og stúdíur um myndlist.
Þá hrundi allt. Við tók tímabil þegar ég
vildi ekki játast því að þurfa að mála, ég
vildi ekki viðurkenna þörfina innra með
mér og hafði sektarkennd yfir því að mála.
Mér fannst ég ekki eiga það skilið. Á þess-
um tíma gerði ég margar myndir sem voru
afkáralega heimskulegar og ekki annað en
nervust fálm. Ég var sífellt að miða sjálf-
an mig við aðra, og gat ekki málað af ein-
lægni. En 1979 breytti ég um viðhorf. Ég
sýndi vini mínum sem er góður málari
myndirnar sem ég hafði gert í Laugarnes-
inu og skoðaði þær með honum og þá fann
ég í þeim líftaugina, sjálfan mig. Ég fór að
geta unnið frá sjálfum mér aftur. Það var
minn mesti sigur. Ég losnaði við gömlu
hégómagirndina, áráttuna við að gera öðr-
um en sjálfum mér til geðs. Nú skipta
myndirnar mig ekki lengur máli þegar ég
hef lokið þeim. Þær eignast sitt eigið lff, og
mitt heldur áfram óháð þeim. Og núna er
ég helst sakbitinn þegar ég er ekki að
rnála. Það er af sem áður var.
— Nú byrjar þú seint að mála af alvöru
— Ja, seint og snemma er ekki lengur til
í mínum orðaforða, heldur einungis dagur-
inn í dag og hvað ég geri þessa stundina.
Þannig eru líf og dauði ekki lengur faktor-
ar í mínu lífi. Ég bekenni ekki annan
dauða en þann sem maður skapar sér
sjálfur. Dauðinn er ekki annað en breyting
á niðurröðun efnis. Lífið heldur alltaf
áfram. En það er satt að ég byrjaði fyrst
að lifa þegar ég fór að mála af alvöru.
Það hefur hjálpað mér að leggja ekki
þennan hefðbundna mælikvarða „gott eða
vont“ við mín verk. Slíkt mat er í auga