Lesbók Morgunblaðsins - 26.01.1985, Qupperneq 9

þess sem horfir. I dag rak ég augun í
tússklessu á vinnustofunni og ég meðtók
hana með listaverk. Þessi tússklessa er bú-
in að vera þarna lengi á sínum stað, alltaf
eins. Einungis afstaða mín til hennar hef-
ur breyst.
í raun og veru er málverk ekkert annað
en litur og léreft — og eitthvað af sjálfum
þér þegar best lætur. Mig langar ekki til
að mála náttúruna enda hefur hún aldrei
verið máluð eins og hún er heldur mála ég
til að túlka tilfinningu, viðhorf. Ef það
tekst er það mér nóg og ég er ánægður. Og
hvað viðfangsefnum viðvíkur: eru ekki all-
ar myndir sjálfsmyndir?
En myndlistargagnrýnin heftir því mið-
ur flesta þannig að fólk þorir ekki áð lýsa
tilfinningu sinni fyrir list af hræðslu við
Lesbók/Árni Sæberg
Bogga gamla. Ein af myndum Steinþórs á
sýningunni í Norræna húsinu.
að verða að athlægi. Hún heftir líka þá
sem eru að mála og átta sig ekki á þvi að
einlægnin skiptir meira máli en hvað ein-
hverjir kunna að telja sé gott eða fagurt.
Ef við tölum um gott eða vont er ég ansi
hræddur um að ekki sé hægt að tala um
framfarir á þeim básum. Eða hefur nokkur
„betra" verið gert en heillamálverkin í
árdaga? Ég er fullviss um að ekkert hefur
verið gert síðan sem er sannara, samofn-
ara náttúrunni og heimi þeirra sem þar
voru að verki. Þar er sko kraftbirting al-
mættisins á ferðinni. Það er varhugavert
að breyta gegn náttúrulögmálunum ekki
síður í málverkinu en lífinu.
Þó skiptir mestu máli að finna lykilinn
sem passar að undirmeðvitundinni og
opna hana og treysta henni því maður get-
ur óttalaust látið hana ráða ferðinni: hún
er sönn. Ég verð fullvissari um þetta með
hverri mynd sem ég geri. Dagvitundin er
ekki til annars brúks en að borga víxla
með og passa sig á bílum og brjálæðinu í
lífinu.
Mér er það meira virði en allt annað að
geta haldið áfram að mála og það án allra
ytri skilyrða, án þess að óttast hvað aðrir
kunna að hugsa. Ég þarf ekki annað en
litina mína og léreftið. Einn litur kallar á
annan lit og þá er ég byrjaður. Ég hugsa
ekkert, geri aldrei skissur, því skissa er
mynd út af fyrir sig (skissa er önnur mynd
en sú sem hún er drögin að), og allt í einu
hringir klukkan í kollinum á mér og mynd-
in er fullgerð. Þá veit ég að þetta er komið.
Jafnvel einn pensildráttur myndi eyði-
leggja hana. Þessi vinnubrögð hafa gert
mig hamingjusaman.
Steinþór Steingrimsson slær úr pípunni,
dreypir á síðustu kaffidreggjunum, stend-
ur upp og hverfur inn í myndirnar sem
fylgja þessari grein.
Gæli rerið tröll. Ein af myndum Samúels á sýningu hans.
Ostöðvandi
þegar hann er
kominn í gang
Samuel Jóhannsson
er þekktari í sinni heimabyggð, Akureyri, sem mark-
vörður en listamaður og þátttaka hans í sýningu þre-
menninganna í Norræna húsinu er fyrsta opinbera
Eftir Guðbrand Gíslason
skrefið út á listabrautina.
Samúel Jóhannsson, 38 ára
gamall Akureyringur, stóð í
anddyri sýningarsalanna í
kjallara Norræna hússins
og tók á móti gestum sem
komu aðvífandi með fyrstu
snjóflygsur vetrarins
bráðnaðar á augnlokunum
til að vera við opnun sýningar sem hann
átti hlutdeild að ásamt Steinþóri Stein-
grímssyni og Gunnari Erni Gunnarssyni.
Það er sagt að það sé svipað að opna
málverkasýningu í fyrsta sinn og að
standa á Lækjartorgi á föstudagseftir-
miðdegi með allt niðrum sig, en Samúel
bar spennuna vel. Hann hafði ekki sýnt
áður í Reykjavík og var hér í slagtogi með
sér þekktari mönnum og þar að auki með
fremsta plássið. Á vinstri hönd þegar inn
er komið voru teikningar hans af ástinni,
með losta í spenntri hryggjarlínu og blíðu
I stórum örmum og höndum og fingrum
sem minna á Fernard Léger og minna á
það að þessir útlimir annast merkjasend-
ingar fyrir tilfinningar sem rista dýpra í
rafstöð hugans en þegar t.d. auga er depl-
að enda hafa margir bráðnað undan snert-
Lesbók/KAX.
Ein af myndum Samúels á sýningunni í Nor-
ræna húsinu — skilgetið afkvæmi nýbylgju-
málrerksins.
ingu vísifingurs eða fleiri og sumir hafa
svitnað. Þessar hendur skutu líka upp
fingrunum í málverkum Samúels í fremsta
salnum ásamt tilheyrandi búkum og lim-
um öðrum, fólk allt saman, og litum sem
eru eins á litinn og sterkar tilfinningar.
Sjálfur er Samúel Jóhannsson rauður.
Hann er rauður á hörund og eldrauður á
hár og skegg. Svona litir menn þóttu sumir
miklir skapmenn í minni sveit og voru
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 26. JANÚAR 1985 9