Lesbók Morgunblaðsins - 04.10.1986, Blaðsíða 10

Edda Jónsdóttir: HJuti af myndverkinu FjöJJ, 1986.
Lisa K. Guðjónsdóttir: Eyðijörð, 1985.
Jenný Guðmundsdóttir: Úr myndröð um Konuna.
Fríðrika Geirsdóttir: EngiII, 1986. Dúkskurður.
athygli. Þannig var að við Björg Þorsteins-
dóttir höfðum fengið inngöngu í svonefnt
„Atelier 17“ í París, margfrægt grafíkverk-
stæði sem rekið var af enska þrykklista-
manninum Stanley William Hayter. Atelier
17 var ekki skóli heldur verkstæði þar sem
grafíkerar úr öllum áttum komu til að bæta
við þekkingu sína. Þeir skildu eftir nokkur
þrykk í vörslu Hayters og hluta af þeim
sendi hann til íslands svo við gætum haldið
sýningu á þeim.
En hvað með innlendar sýningar;
var erfitt fyrir ykkur að plægja akur-
inn?
Grafík Eða Málverk?
Eins og ég sagði þá fékk sýningin í Unu-
húsi frekar dræmar undirtektir. Að vísu
skrifuðu tveir gagnrýnendur um sýninguna,
en það voru ekki beysnir dómar. T.d. sagði
annar þeirra að karlmennimir sýndu ágæt
tilþrif, en konurnar væru efnilegir byijend-
ur. Svona var það nú í þá daga. En 1972
var haldin norræn grafíksýning og þá gerði
sænska sendinefndin sem hingað kom sér
lítið fyrir og keypti eina mynd af hveijum
íslensku þátttakendanna. Þetta varð til að
opna augu fólks fyrir þessari ungu list-
grein. í kjölfarið fylgdi hver sýning félagsins
á fætur annarri og fengu rífandi undirtektir.
Var það þá sem fólk tók við sér og
fór að hamstra grafík eins og sumir
vilja meina? Eða finnst ykkur að
grafíklistin hafi orðið fyrir ómaklegri
gagnrýni vegna þess hversu vel hún
selst?
Það er gjörsamlega úr lausu lofti gripið
þegar menn halda því fram að grafik seljist
eins og heitar lummur. Kannski eru einn
eða tveir sem selja nokkuð stöðugt, en obb-
inn selur ekki nema kringum sýningar og
þá helst þegar um einkasýningar er að
ræða. Auk þess er ekki hægt að miða verð
á grafík við verð á málverkum, því u{>phæð-
irnar eru svo miklu lægri. Fólk verður að
skilja það að þegar það kaupir þrykk, þá
er það að kaupa hluta af fmmmynd. Það
getur búist við því að sjá sömu mynd á
fjölda heimila. En menn fara með fleipur
þegar þeir halda því fram að sala á grafík
skyggi á sölu málverka.
Góðar Horfur
En að lokum, hveijar eru horfumar
í sambandi við grafík? Hafa íslend-
ingar nokkurn áhuga á öðm en
málverkum?
Horfumar eru mjög góðar sagði Daði.
Félögum hefur fjölgað mjög upp á síðkastið
og möguleikar til sýninga erlendis em alltaf
að verða meiri. Fjölbreytnin hefur einnig
aukist, þótt menn séu að vissu leyti að
hverfa æ meir til hefðbundinna aðferða.
Framtíð íslenskrar grafíkur er því björt. En
hvað varðar hitt, þá er það staðreynd að
íslendingar hafa verið og em mjög þröng-
sýnir í mati sínu á list. Til að mynda þá
hafa teikningar aldrei höfðað til þeirra, enda
er einungis einn listamaður starfandi í
landinu sem kallar sig teiknara. Það er
hann Flóki.
Stafar þetta vanmat af heimsku, eða
skortir einfaldiega kynningu á gildi
svartlistar?
Það skortir tilfinnanlega upplýsinga-
streymi varðandi svartlist, sem og aðra
myndlist. Það er raunar furðulegt hve mik-
inn áhuga almenningur hefur á myndlist
þegar þess er gætt hve litla umfjöllun hún
fær á vettvangi fjölmiðla. Það er stórfurðu-
legt hve mörg heimili í landinu skarta
myndlist. Útlendingar reka upp stór augu
þegar þeir koma hingað og sjá fleiri mál-
verk prýða stofur venjulegs fólks. En þetta
verður að rækta, því það er ekki sama hvaða
myndlist fólk hefur fyrir augum alla daga.
Það þarf að hlúa að smekk manna, ekki
síður í myndlist en bókmenntum og það
verður ekki gert nema með miklu átaki,
s.s. aukinni kynningu í fjölmiðlum.
Þegar ég kveð þau Ragnheiði Jónsdóttur
og Daða Guðbjörnsson og óska þeim góðs
gengis, verður mér hugsað til allra þeirra
tækifæra sem við höfum til að efla íslenska
menningu, en látum ónýtt vegna hleypidóma
og þröngsýni.
í innganginum að viðtalinu var einkum
stuðst við ágætan formála Aðalsteins Ing-
ólfssonar að sýningarskrá á tíu ára af-
mælissýningu íslenskrargrafíkurárið 1979.
HALLDÓR B.IÖRN RlINÓLFSSON