Lesbók Morgunblaðsins - 17.09.1988, Blaðsíða 8
Dalalæða. Málverk frá síðastliðnu sumri Ljósmyndir: Lesbók/Bjarni.
Hringur eða bein lína
undum okkar bar saman í vinnustofu málarans
í gamla húsinu við Bjarnarstíg. Hringur var
svo nýkominn suður úr árlegri sumardvöl sinni
norður í Haga í Aðaldal, að ekki hafði gefízt
tími til að taka utan af myndunum, sem voru
afrakstur sumarsins. Þær áttu að fara á
sýninguna, sem nú hefur verið opnuð í Gall-
erí Borg. Hann er eins og bændumir sem
koma með fé sitt af fjalli eftir sumarið; fram-
undan er sláturtíðin.
Ég sá, að hann var enn við sama gamla
og góða heygarðshomið, - stundum meira
að segja í bókstaflegri merkingu og heystr-
iginn, dálítið rifínn á köflum undan veðmn-
um, var orðinn hluti af myndbyggingu ásamt
stráunum, sem stóðu út úr heyinu. Nú er
ekki víst að kaupstaðarfólk skilji þetta orða-
lag. Hey er ekki bara samheiti yfír gras,
sem heftir verið slegið. Hey er einnig stæða,
sem gengið hefur verið frá utanhúss og nú
er breitt yfír með striga í stað torfs áður
fyrr. Sýslungi Hrings, Guðmundur Friðjóns-
son á Sandi, skrifaði fræga smásögu, sem
heitir Gamla heyið og Hringur hefur stund-
um áður gert skil þessu fyrirbæri, sem heyr-
ir nánast sögunni til.
Hringur er einn af þeim málurum, sem
leita fanga í umhverfí sínu. Hann skáldar
ekki mótífín, heldur kemur hann auga á þau
á hversdagslegustu stöðum. Til dæmis innan
í votheystumi, þar sem glufa er milli veggj-
anna og yfírgerðarinnar og sólin skín inn
um glufuna og býr til fieti á kringlótta veggi
tumsins, svo úr verður nánast geómetrísk
abstraksjón. Hann sér myndefni í því sér-
stæða í hversdagsleikanum; til dæmis hey-
blásara og dreng, sem hefur silkisokk dreg-
inn yfír höfuðið til vamar heyrykinu. Þetta
gerir hann dularfullan í myndinni. En Hring-
ur málar þó aðeins það sem hann sér. Og
ekki er það alveg svo einfalt. Hann vinsar
úr, einfaldar; tekur aðeins með það sem
Nokkur orð í tilefni
sýningar Hrings
Jóhannessonar
í Gallerí Borg.
Afrakstur frá sumrinu norður i Aðaldal.
þjónar myndrænum tilgangi. En hann leitar
ekki á náðir skáldskaparins ellegar fanta-
síunnar, sem prjónar innaní eða samanvið
það sem höfundinum kann að detta í hug.
Hringur fann sjálfan sig í þeirri stefnu,
sem á sínum tíma var orðuð við nýraunsæi
og byggir á að einangra sumt úr úmhverf-
inu og sýna það í nokkuð nákvæmu ljósi.
Það getur verið bfldekk í polli, vímetsrúlla,
gamall mjólkurbrúsi eða hurðarhúnn. Fígúr-
an kemur sjaldan við sögu og yfírleitt em
miklar stillur í þessum myndum. Þær byggj-