Lesbók Morgunblaðsins - 29.10.1988, Side 11

Við erum mættir...
dóttir hennar, tekur svo Jökul á hné sér og
linnir ekki látum fyrren hann klárar af disk-
inum. Síðan á að kaupa hunang og bera í
munninn. Daginn eftir eru bólumar orðnar
agnarsmáar og Jökull tekur gleði sína.
Jökull og ég urðum að vera inni á meðan
þetta gekk yfír en það varð til þess að
Garpur og Kristjón uppgötvuðu „gæjahús-
in“. Þeir tveir láta sig hverfa á morgnana
og koma síðan úr leiðöngmm sínum með
margt furðudót. Þeir hafa komist inní
„gæjahús" og lokið upp dyrum hinna leynd-
ardómsfullu, yfírgefnu húSa, sem standa
rétt eins og hver önnur hús, alls staðar í
þorpinu. Ef til vill er gluggi upp á gátt á
annarri hæð og opið út á svalir einsog ein-
hver birtist þar bráðum. En dymar era læst-
ar með hengilás og múrsteinum hlaðið í
neðstu glugga. Húsin eiga að vera í friði.
Þama á bara tíminn heima. Og hvorki ætl-
ast til þess að túristar né heimamenn fari
inn. Á meðan er hægt að dvelja við að þar
liggi flársjóður falinn og framliðnir svífi
milli hæða. Kristjón lætur það ekki aftra
sér, en tekst að bijóta upp lás. Inn fara
þeir bræður og rannsaka hvem kima. Fom-
Íeifafræðingurinn kemur upp í Kristjóni,
fínnur Ijósmynd af manni sem hefur búið í
húsinu. „Hann hefur verið læknir. Hús-
Melónugrikkland og listsköpun í bak-
grunni.
gögnin liggja í hrúgu í bakgarðinum, nálar,
meðalaglös og hlustunarpípa. Hann flutti
burtu árið 1957. Það hangir uppi dagatal
frá þeim tírna." „Gæjahúsin" urðu aðalieik-
vangurinn í nokkra daga. Þegar Jökull
hresstist, breyttist hann líka í „gæja“ og
siðan svifu þeir allir á braut. En svo missa
gæjahúsin aðdráttarafl sitt. Það þarf að
finna nýja leiki. Það finnst mömmunni gott
sem þó er veik fyrir gömlum húsum. Gæja-
húsin eru nefnilega stórhættuleg. Það þarf
ekki nema eina veika fjöl í gólfi á þriðju
hæð og þú hlunkast alla leið ofan í kjallara.
SYNT í bláum helli
Dag einn era einhver leiðindi í liðinu. Við
eram búin að vera hér í sex vikur, gónum út
í loftið og nennum ekki í sjóinn. En við
eram duglegust á eyjunni við að fara í sjó-
inn og eram oft allan daginn. En í dag
dugar það ekki. Ég reyni að hugsa um nýj-
ungar niðjatalinu til skemmtunar. „Við för-
um í bláa hellinn," kveð ég upp. „Yorgo á
spSttbátnum" rekur veitingastað, gerir út
20 tonna bát og feijar túrista í bláa hell-
inn, sem er Akrópólis eyjunnar. Bara það
að fara í spíttbát er meiriháttar. Við geys-
umst útúr höfninni, meðfram eyjunni, sigl-
um fyrir þverhnfpi. Svo verðum við að
beygja okkur alveg ofaní bátinn og siglt er
í gegnum gat á fjallinu. Og dýrðin blasir
við. Allt er blátt. Við stingum okkur til
sunds með froskalappir og kafaragleraugu.
Við eram blá inní bergmálinu. Það er meira
að segja blár fiskur á ferð í hellinum. Eftir
þetta er Yorgo á spíttbátnum, dýrkaður eins
og skurðgoð og ekki að ófyrirsynju. Tvíbur-
amir færa honum listaverk að gjöf; teikning-
ar sem gerast inní hellinum. Við skoðum
líka þjóðminjasafn, annan dag þegar þarf
að breyta tii. Þar er merkilegastur kafara-
búningur ævafom. Líklega tvöföld þyngd
viðkomandi kafara. „Þetta er ekki kafari,"
segir Garpur. „Þetta er geimfari," segir
Jökull og starir á ægistóran hjálminn. „Þetta
er geimkafari," segir Kristjón.
Við föram í fleiri bátsferðir. Eric og Vera,
Við ætium að róa út í geiminn.
kattaeigendur frá Englandi, bjóða okkur á
klettaströndina. Þar era alvöra öldur sem
brotna. Heitar tjamir iðandi af lífi. Við leik-
um í gúmmíbát og læram að róa. Kristjón
kveikir eld á klettunum en veit ekki hvað
á að gera við eldinn. En sendir svo bræður
sína að góma kexpakka. Þeir bjóða hinum
fullorðnu sóldýrkendum ymdislegar kolsvart-
ar kexkökur.
NlCO OG JÓHANNA í
TVEIMURHÚSUM
Við föram í sjóinn ýmist hjá „leikhúsinu"
eða hjá hótelinu. Nikó er hótelstjóri og verð-
ur besti vinur okkar. Á hótelinu er spila-
kassi, ein umferð kostar bara 6 krónur og
Kristjón verður strax stigahæstur á eyjunni
í leiknum. Nikó býður okkur í eldhúsið, reið-
ir fram límónaði og baglava, sem er grfsk
kaka og hann bakar. Það er ekki nokkur
leið að borga. Nikó minnir mig á afa Krist-
jón. Hann er merkilegur kall, auk þess að
vera hótelstjóri rekur hann búgarð uppi á
fjalli þar sem hann býr á vetuma. Hann fer
flestar leyniferðir til óvinalandsins, er ná-
granni okkar og svo er hann afi hennar
„Jóhönnu í tveimur húsum". Hún er 2 ára
hnáta og kemur venjulega í heimsókn níu
Kafað eftir ævintýrinu í volgum sjónum: Kristjón og tvíburamir Garpur ogJökuIl.
á morgnana og lætur greipar sópa um leik-
fangakassana og flissar framan í tvíburana
sýni þeir áhyggjur út af dótinu sínu, sem
hverfur með Jóhönnu. En svo fara þeir að
iána henni leikföng að fyrra bragði. „Jó-
hanna í tveimur húsum“ virðist búa í tveim-
ur húsum og það finnst okkur mikið til um.
Hún býr hjá afa og ömmu en líka hjá for-
eldrum sínum og tveimur eldri systram. „Tí
canes, how are you, kalimera, helló,“ segir
Jóhanna í tveimur húsum, en Exstasiu,
tengdadóttur Nikó, sem var frá Ástralíu,
fannst gaman að kenna Jóhönnu ensku.
Jóhanna i tveimur húsum skríkir og skelli-
hlær og kyssir tvíburana, svo þeir roðna
alveg niður í tær.
Kvöld eitt býður Nikó okkur í mat. Ber
á borð grískar og tyrkneskar kræsingar.
Það er ótrúlegur friður í fallega húsinu
hans. Við höfum borðað á veitingahúsum
svo lengi að við voram næstum búin að
gleyma hvað er gott að borða heima. Bara
við, engin hávær tónlist, engin bið eftir
matnum, engar þaulsetnar Stjánabláasögur.
Þetta er alveg himneskt. Nikó er góður
gestgjafi og það era sykraðar fíkjur í eftir-
mat. Strákamir bjóða honum góða nótt með
kossi. í garðinum hans Nikó á París heima.
Það er stór Lassíhundur, sem býr þar ásamt
sjö köttum. Nikó bauð okkur oft í mat eftir
þetta og það var ævintýri í hvert sinn. Þeir
eignast fleiri vini, það er „strákurinn með
punktana", sonur prestsins, með freknur,
og Mína sem er sex ára. Mamma mínu á
búð og gaukar stundum að þeim sykurstöng-
um. Eg er ekki granlaus um að þeir séu
báðir jafnskotnir í Mínu. Þeir tilkynna mér
stundum á kvöldin, að þeir ætli út að elta
stelpur og slást við stráka. „Það er mest
gaman að elta stelpumar," segja þeir ábúð-
arfullir. Ég velti því fyrir mér, hvort það
séu þeirra eigin hugmyndir, eða komnar úr
kolli Kristjóns, en verð engu nær. Þeir hljóta
hvort sem er allir að eiga fullt af sameigin-
legum leyndarmálum og leikjum, sem ég fæ
aldrei að vita um. Ég fæ samt að vita ótrú-
lega margt og stundum er engu líkara, en
við séum öll jafngömul, „þegar við látum
öll alveg einsog fífl".
Það era sporðdrekar á eyjunni. Ef þeir
bíta er stórhætta á að deyja og það verður
að þjóta til læknis ef það gerist. Það er pælt
í sporðdrekanum, okkur er sagt að þeir leyn-
ist oft undir steinum. Okkur kemur því ekki
til hugar að velta við steinum í gönguferðum
okkar. Ég fæ samt að vita það síðasta dag-
inn, að vitanlega er Kristjón búinn að velta
við mörgum steinum, í von um að sjá sporð-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 29. OKTÓBER 1988 11