Lesbók Morgunblaðsins - 14.01.1989, Blaðsíða 2

ÞYZKALANDSP I ST I LL
MED TÖLVU I
FARANGRINUM
Af Því Þegar heil járn-
BRAUTARSTÖÐ FÉLLí STAFI
Synd væri að segja að ég
hafí verið með mikinn far-
angur. Ég hafði ekki einu
sinni stungið jakkafötun-
um niður í töskuna, hvað
þá íslensk-þýsku orðabók-
inni ofan í bóka- og
möppukassann litla sem ég
ákvað að láta fylgja mér yfír hafíð. Að vísu
var tölvan mín með f för — og hennar fylgi-
hlutir, eins og skjárinn, lyklaborðið og prent-
arinn. Þegar pökkun var lokið kvöldið fyrir
brottför kom í ljós að umfang tölvunnar og
því sem henni fylgir hafði margfaldast við
það að vera komið fyrir í hinum vemdandi
pakkningum. Farangurinn var orðinn væg-
ast sagt umfangsmikill og meira en svo að
ég gæti borið hann einn, þótt ekki væri
nema af tæknilegum ástæðum.
Stefnan var tekin á dvergríkið Lúxem-
borg, en áfangastaðurinn var lítið sveita-
þorp í nágrenni borgarinnar Siegen, sem
er nákvæmlega í Þýskalandi miðju. Þorpið
mitt, sem heitir Anzhausen, kalla ég nafla
þessa stóra lands.
Ég hafði tekið að mér fyrir ferðaskrif-
stofu nokkra að fylgja hópi íslenskra ferða-
langa frá Lúxemborg til Trier og sjá til
þess að hlutimir gengju greiðlega fyrir sig.
Ég lét slag standa með þetta og hafði sleg-
ið áhyggjum mínum um tölvuflutningana
upp í kæruleysi.
Því er samt ekki að leyna að það var
farið að fara um mig í þann mund sem hjól
vélarinnar kysstu flugbrautina í Lúxemborg.
Er ég sá pinkla mína síðan koma með færi-
bandinu inn í flughöfnina fór mér að renna
kalt vatn á milli skinns og hömnds — enda
klæddur leðurfrakka. Það var deginum ljós-
ara að ég gæti tæpast í bráð veifað höndum
tómum og tekið á móti ferðahópnum opnum
örmum þegar hann stigi upp í rútuna, sem
beið okkar.
í HINNI2000 ÁRA BORG TRIER
Án þess að hafa í upphafí reiknað dæmið
til enda og velt hleðsluvandanum fyrir mér,
kom ég öllu dótinu fyrir á handvagni, nema
svarta tröllaplastpokanum sem geymdi
sæng mína og kodda, sem og myndavélar-
töskunni sem ég brá um öxl mér Tollverðim-
ir grænklæddu horfðu á þennan hálfsköll-
ótta mann samúðarfullum augum þegar
hann rogaðist með vagninn til þeirra. Þeir
spurðu hveiju þetta sætti og virtust ekki
hafa miklar áyggjur af því hvað í kössunum
væri úr því ég væri á leið til Þýskalands.
Hópurinn skilaði sér fljótt og vel og
haldið var af stað áleiðis til Trier. Á leið-
inni var rætt um dæilegt veitingahús Trier-
borgar, æfagamla vínmenningu og 2000 ára
sögu þessarar merku borgar. „Tölvuspurs-
málinu" var aftur slegið upp í kæruleysi.
Á landamærum Lúxemborgar og Þýska-
lands gerðu þýsku tollaramir engar athuga-
semdir, þeir litu ekki einu sinni á vegabréf-
in. Ég andaði léttar þar eð ég hafði í þetta
sinn komist hjá fundahöldum með þessum
annars samviskusömu embættismönnum
vegna tölvuflutninga minna.
Fyrr en varði renndum við inn í borgina.
Áður en ekið skyldi með fólkið á hótelið var
farinn hringur um miðbæ Trier og rennt
framhjá hinum fomu menningarleifum frá
tímum Rómveija — eins og borgarhliðinu,
brúnni yfír Moselána og kirkjuskipinu.
Það lá vel á ferðafólkinu enda biðu þess
nokkrir dýrðardagar í þessari ágætu borg.
Ég ráðlagði fólkinu af þeim sökum, en
margir voru komnir í þeim erindum að
versla og gera góð kaup, að gleyma sér ekki
í viðskiptunum. — Skynsamlegt væri að
reyna heldur af fremsta megni að njóta alls
þess sem Trier hefur upp á að bjóða, þó
ekki væri nema að snæða góðan mat á
kvöldin og smakka hin ágætu vín.
Tollþjónar Gerast
tortryggnir
Fljótlega eftir komuna á hótelið spurði
hótelhaldarinn eftir mér og tilkynnti að
komnir væru tollverðir sem vildu ná tali af
mér. Þar eð Trier er skammt frá landamær-
unum hefur tollgæslan sérstakar gætur á
allri umferð um borgina. Það var enda
greinilegt því einhver tollvarðanna kvaðst
hafa séð bílstjórann og mig rogast með
þessa líka kassa inn á hótelið. Þeir voru
flórir saman, þrír einkennisklæddir og einn
í borgaralegum kæðum. Þeir voru ákaflega
vingjamlegir og spurðu mig fyrst um ferðir
mínar. Síðan báðu þeir mig um að greina
frá innihaldi þessara voldugu kassa, sem
ég gerði. Ég kvaðst vera á leiðinni til Sieg-
en þar sem ég hygðist búa næstu misserin
og þetta væri tölvan mín, sem ég gæti ekki
með nokkru móti verið án. Ég var látinn
opna kassana og sýna þeim innihaldið. Þeir
sáu strax að hér var ekki um ónotað tæki
að ræða og létu þetta því gott heita og
báðust innvirðulega afsökunar og því að
hafa valdið mér þessum óþægindum og ósk-
uðu mér að lokum ánægjulegrar dvalar í
Þýskalandi.
Hótelhaldarinn kvaðst aldrei hafa lent f
því fyrr, að hótelið hans fylltist af tollvörð-
um. Honum varð svo mikið um að hann
bauð mér upp á bjórglas á kostnað hússins.
En Adam var ekki lengi í Pardfs. Nú
skyldi förinni haldið áfram og í raun sá ég
ekki fyrir mér hvemig í ósköpunum ég
kæmi nú öllu draslinu á leiðarenda. Ég pant-
aði leigubíl því nú skyldi haldið á jám-
brautarstöðina. Bílsfjórinn kom inn á hótel
að sækja mig og spurði hvort ég væri með
einhvem farangur. „Já,“ sagði ég og benti
honum á ferðatöskuna, svarta kassann með
prentaranum, bókakassann og að síðustu
myndavélartöskuna. — Það var ekki eins
og blessaður maðurinn ætlaði að sýna far-
þega sinum þjónustulund og láta hendur
standa fram úr ermum við að koma farangr-
inum í bílinn. Nei, ekki aldeilis. Honum féll-
ust hendur um sinn. Þegar hann hafði jafn-
að sig hófumst við handa við flutninginn.
Raunir á
JÁRNBRAUTARSTÖÐVUM
Þegar komið var á stöðina fræddi bílstjór-
inn mig á því að á þýskum jámbrautarstöðv-
um væm engir burðarmennimir og það
væri undir hælinn lagt hvort ég fyndi yfír-
leitt handvagn undir pjönkur mínar. Það
tókst sem betur fór. Með vagninn varð ég
að rogast að farmiðasölunni þar sem af-
greiðslumaðurinn rak upp stór augu og
spurði hvert ferðinni væri heitið. Ég keypti
miða til Kölnar.
Nú var mér mikill vandi á höndum. Til
þess að komast á brautarpallinn þar sem
Kölnarlestin átti eftir að nema staðar, varð
að fara um undirgöng, niður óteljandi tröpp-
ur og upp jafnmargar hinum megin. Ekki
leist mér á blikuna og spurði einn stöðvar-
starfsmanninn hvað ég ætti til bragðs að
taka, — ekki væri óhætt að ég selflytti far-
angurinn því tæplega þorandi að skilja neitt
eftir á glámbekk. Mér yar bent á að reyna
að koma mér vel við einhvem ökumann
hinna rafknúnu dráttarvagna sem væru í
ferðum á jámbrautarstöðinni með póst og
frakt. Sem betur fór var mér tekið forkunn-
arvel af einum þeirra, sem flutti farangur
minn á réttan stað. Áhyggjur mínar fram
að þessu höfðu verið óþarfar. Það er með
ólíkindum hvað tilviljanir geta á stundum
verið skemmtilegar. Vandi minn var svo
gott sem leystur. Ég átti von á því að verða
sóttur á jámbrautarstöðina í Köln.
AðgátSkalhöfð . . .
Það var mikill léttir að geta sest rólegur
í aftasta farþegavagn Kölnarlestarinnar, við
hlið roskinnar nunnu, eins nálægt almættinu
og eigum sínum og unnt var.
Lestin silaðist af stað. Vagninn var þétt-
setinn fyrsta spölinn. Fólk var á leið úr
vinnu. Lestin átti eftir að nema staðar á
hveiju einasta krummaskuði sem farið var
fram hjá. Tíminn leið hægt. Sætin eru auk
þess hörð og óþægileg. Innan skamms tók
mig að verkja í rasskinnamar og var sífellt
að færa mig til. Líðanin minnti á óþol það
sem í sitjandann kemur þegar líða tekur á
langar leiksýningar í Þjóðleikhúsinu við
Hverfísgötu. Áður en varði vorum við aðeins
tvö eftir í vagninum. Ung og löguleg stúlka,
sem var að lesa franskt tískublað, Belle.
Skömmu áður en komið var til bæjarins
Eueskirchen varð mér á að hefja upp raust
mína og spyija stúlkuna hvort hún vissi
hvað langt væri eftir til Kölnar. Hún varð
svo hissa á því að ég skyldi hafa lokið upp
munni mínum að hún varð alveg orðlaus.
Loks tókst henni að spyija á móti í undmna-
rrómi: „Hvað?“ Ég endurtók spuminguna
hálf skelkaður á þessum viðbrögðum. Stúlk-
an hristi þá hausinn, stóð upp úr sæti sínu
og gekk að útgöngudyrunum. Lestin renndi
að stöðinni í Euskirchen og sú stutta struns-
aði heilög á svipinn í burtu. Nú fór samt
að síga á seinni hlutann.
ÞESSA HEIMS EÐA ANNARS?
Um kl. 19 nam lestin loks staðar á aðal-
jámbrautarstöðinni í Köln. Þar er jafnan
margt um manninn og við lá að viðstaddir
féllu í stafí þegar ég hóf að afferma frakt-
vagn lestarinnar og stafla góssinu á hand-
vagn sem mér tókst að teygja mig í. Sumir
tóku að telja pinklana og stinga saman
neQum um þennan undarlega farangur. Ég
lét sem ekkert væri og sagði stundarhátt á
máli innfæddra, en samt einsog við sjálfan
mig: „Það er ekkert spaug að ferðast með
tölvur sínar um langan veg.“ Sumir létu
þessa athugasemd góða heita, aðrir urðu
greinilega enn sannfærðari um það að ég
væri tæplega þessa heims.
Kunningjar hans komu í þann mund aðvíf-
andi og gekk maður undir manns hönd að
koma hafurtaskinu inn í skutbflinn sem
beið fyrir utan.
Við skildum mannhaf aðaljámbrautar-
stöðvarinnar í Köln hlessa eftir og héldum
til Siegen, sem er í raun aðeins snertispöl
frá Köln, 100 km, og ekið er á hraðbraut
alla leið.
En tölvan góða er komin á sinn stað og
er farin að gegna hlutverki sínu í nýjum
heimkynnum eins og ekkert sé sjálfsagðara.
Höfundurinn fæst viö ritstörf í Þýzkalandi eins
og fram kemur í greininni. Hann mun fram-
vegis skrifa pistla frá Þýzkalandi, sem birtast
munu í Lesbók.
Eftir HJALTA JÓN
SVEINSSON