Lesbók Morgunblaðsins - 14.01.1989, Blaðsíða 15

Ævintýralegar útivistarferðir:
eftir Salbjörgn
Óskarsdóttur
Óbyggðajól var hugmynd, sem
skaut uppi kollinum á haustmán-
uðum 1986, að nota gott frí til
að ganga á skíðum frá Sigöldu
til Þórsmerkur. Málið var reifað
og varð brátt að alvöru. Eftir
ýmsar vangaveltur vorum við orð-
in §ögur sem vorum ákveðin í að
fara. Við fjórmenningamir vorum
Birgir Finnbogason jámsmiður,
Einar Magnússon rafvirki, Styrm-
ir Sigurðsson nuddari og greinar-
höfundur, skrifstofumaður að at-
vinnu og leiðangursstjóri hópsins.
Undirbúningur hófst strax um
haustið; upplýsingaöflun, birgða-
söfnun og ýmsar endurbætur á
útbúnaði. A Þorláksmessu var
pakkað niður og um fjögurleytið
að morgni aðfangadags hittumst
við í Kópavoginum og lukum við
að pakka. Þá skiptum við með
okkur birgðum og hver raðaði sínu
í tvo bakpoka, annan stóran sem
bundinn var á þotu og hinn minni,
sem við bárum. Farangurinn var
alls um 25 kg á mann. Ef allt
gengi vel, áttum við að komast á
leiðarenda á fimm dögum. Vistir
voru þó til átta daga og var það
mest frostþurrkaður matur og
annað léttbært æti.
Klukkan var 5 þegar við vorum
tilbúin til brott(arar. Okkur öllum
og farangrinum var troðið í Range
Rover-jeppa og bflstjóri okkar,
sem lét fiíslega hafa af sér morg-
unblundinn, var Kristberg Snjólfs-
son.
Skafrenningur var á leiðinni
austur fyrir fjall, en skánaði svo
er austar dró. Við fórum sem leið
liggur upp Þjórsárdal. Gekk ferðin
vel, þar til kom að Hrauneyjar-
fossvirkjun. Þá var glerhálka á
veginum og í beygjunni að virkj-
uninni snerist bfllinn á veginum
og rann út í skafl. Við mokuðum
hann lausan og settum keðjur
undir.
Það var ekki orðið fullbjart
þegar við komum til Sigöldu, en
það var ekki langt í það. Við vor-
utn dágóða stund að korria far-
angrinum á þotumar. Kristberg
reyndi að telja okkur hughvarf.
„Svo hefur hún æðislega rauðvín-
ssósu með kjötinu", klykkti hann
út með, eftir lýsingu á matreiðslu-
snilld móður sinnar. Svo' fór hann
og við áminntum hann að aka
varlega, nú værum við ekki til að
moka hann upp. Við stóðum og
horfðum á eftir honum eins lengi
og bflljósin sáust og héldum svo
af stað. Fljótlega þurfti ég að
stoppa og binda um aftur. Það
er ekki sama hvemig hnútum
baggamir em bundnir.
Framan af var lítiil snjór og
við þræddum skaflana. Færið var
ágætt, en heldur fannst okkur
Birgi brekkunum hafa fjölgað frá
því við fórum þama um með
Ferðafélaginu um síðustu páska,
þá laus við farangur en nú með
þotur í eftirdragi. Við fóram ekki
hratt yfir og að Bjallavaði komum
við um tvöleytið eftir um þriggja
tíma göngu. Þar var áning og
síðan héldum við fyrir Hnausana
og yfir hraunið. Það fór að
skyggja, en við vildum frekar
freista þess að ná í skálann í
Landmannalaugum en að fara að
tjalda strax. Veðrið var líka mjög
gott, svo við gengum áfram eftir
áttavita. Ailtaf dimmdi meir og
meir, enda hvorki tunglskin né
stjömubirta að ráði, en veðrið var
enn jafn milt og gott. Við gengum
í suðurátt, eftir áttavitanum.
Brátt fór að halla á fótinn og
héldum við okkur að komast á
Frostastaðaháls og þá færi nú að
styttast í skálann. Hálsinn er nú
ekki hár, en okkur fannst brekkan
aldrei ætla að taka enda. Sáum
að okkur hlaut að hafa borið að-
eins af leið og þetta hlytu að vera
Norðumámur, sem við væram að
fara yfir. Efst bratumst við í
gegnum snjóhengju og komum
þar í dúnmjúka lausamjöll. Gang-
an sóttist okkur nú hægar. Niður
af fellinu komum við í Norðumá-
mshraun og þar voram við ýmist
að missa fótanna í gjótur undir
snjónum eða reka tæmar í og
lirasa. Þreyta fór nú að segja til
sín eftir 11 tíma á göngu. Birgir
vildi endilega komast í skálann,
en við hin voram orðin sátt við
að láta fyrirberast þama um nótt-
ina. í hraunbolla grófum við holu,
sem var rétt svo mátulega stór,
að við gætum öll legið þar. Aðeins
einn komst að til að moka í einu
og var það eftirsótt starf, því hin-
um kólnaði svo á meðan. Skriðum
við ofan í svefnpokana eins og
við komum fyrir, í gönguskónum
og regngallanum. Oðram megin
og alveg ofan í holunni sváfu
strákamir samanþjappaðir, með
Styrmi svefnpokalausan í miðj-
unni, fyrir ofan þá lá ég, saman-
brotin í öllum liðamótum. Við
reyndum að loka holunni með
segldúk, en það var ómögulegt
að hemja hann. Þó ekki væri þetta
þægilegt ból, sváfum við vel um
nóttina og dreymdi steikur og
kræsingar. Fórum við ekki á fæt-
ur fyrr en um 9-leytið á jólamorg-
un og hafði þá veðrinu slotað tii
muna, auk þess sem birti óðum.
Einar reyndi að hita súpu á
prímusnum, sem náði ekki að
hitna almennilega. Mat höfðum
við engan borðað kvöldið áður,
aðeins nartað í frosið og ólystugt
smurt brauð og frosnar smákök-
ur, auk þéss sem einhver átti
frosna konfektmola. En nú fóram
við að finna fyrir hungri og vonuð-
umst eftir að komast sem fyrst í
skálann í Laugum, fyrr skyldi
jólamaturinn ekki tekinn upp.
Við gengum af stað. Þegar við
komum þar að sem vegurinn kem-
ur niður af Frostastaðahálsinum
fórum við að kannast betur við
okkur. Fljótlega komum við svo
að skúmum að Sólvangi, sem
hýsir landverði Nattúravemdar-
Ljðsm. S.Ó.
Komið tíl móts við Keflvíkinga.
Ljósm. S.Ó.
í skálanum í Laugum: Styrmir, Einar og Birgir.
Ljósm. Salbjörg.
Gististaðurinn á jólanótt. Einar eldar súpu.
Styrmir dyttar að þotunni.
fram hjá tveimur skiltum sem
vísuðu á Hnausapoll og þau rétt
stóðu þau upp úr snjónum. Þama
var færið orðið mjög hart.
Nú var orðið niðamyrkur. Leið-
in lá utan í Tjörvafellinu, hliðar-
hallinn var óþægilegur því harð-
fenni var mikið. Eg ákvað að
færa mig niður á jafnsléttu á eft-
ir Styrmi, en Einar og Birgir héldu
sig í brekkunni. Skyndilega var
fótunum kippt undan mér og ég
rann spöl. Það tók mig smástund
að átta mig á aðstæðum. Það var
skollið á rok og fíngert kófið
smaug alls staðar. Skammt fyrir
ofan mig lágu Birgir og Einar,
en Styrmir sást hvergi. Eg kall-
aði, en heyrði varla í sjálfrí mér.
Þá mundi ég eftir ljósinu mínu,
sem átti að vera í hólfí utan á
bakpokanum. Mér tókst að fiska
það upp og blikkaði i þá átt, þar
Ljósm. S.Ó.
sem ég taldi hann vera. Hann kom
fljótlega, en farangurslaus og
bara á einu skíði, Hitt fauk út í
buskann og þegar hann sá ljósið,
leysti hann sig frá þotunni og kom
upp brekkuna. Það var ekki stætt
á skíðunum, svo við urðum að
taka þau af okkur og komast á
brodda. Um leið urðum við að
klæða okkur í regngallana gegn
kófinu sem alls staðar smaug. Og
það þurfti að halda við farangur-
inn sem vildi Qúka burt. Við vor-
um búin að húka þama alllengi.
Birgir leit á úrið og óskaði gleði-
legra jóla, en við litlar uridirtekt-
ir. Okkur var nú farið að kólna
og þurftum að halda af stað aft-
ur. Við leituðum að þotu Styrmis,
en það var eins og myrkrið hefði
gleypt hana. Það var ekki um
annað að ræða en að halda áfram,
þó þarna færi allur farangur hans,
■ nema sá sem hann var með á
bakinu. Þotumar voru nú til traf-
ala, þær vildu feykjast til og velt-
ast um. Það fór að losna um
umbúnaðinn á minni þotu, en áður
en ég náði að lagfæra hann fauk
í burtu poki með tjaldinu og ýmsu
fleira. Hann fannst ekki aftur.
Við söfnuðum nú öllum skíðunum
á þotu Einars og héldum áfram
fótgangandi og gættum þess vel
að halda hópinn.
Okkur miðaði sæmilega áfram,
öll á brodd nema Styrmir. Hvergi
var skjól að fá fyrr en við komum
í hraunið fyrir sunnan Tjörvafel-
lið. Einn steinn var þar áberandi
hæstur og reyndum við að grafa
okkur í fönn í skjóli við hann, en
snjórinn var alltof harður. Þá ák-
váðum við að skilja skíðin eftir
og ég skildi einnig eftir bak-
pokann, en tók úr honum það
helsta og setti í minni pokann og
dró svefripokann á eftir mér. Dó-
tið ætluðum við að finna aftur
næsta dag, nú vildum við fara að
komast í húsaskjólið. Skíðunum
stungum við upp á endann og
voru þau vel skorðuð í harðfenn-
inu. Og steinninn skar sig svo úr
nágrenninu, a.m.k. eins langt og
við sáum.
Gengum við nú áfram og alltaf
Jólanótt í Norð-
umámshrauní
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 14. JANÚAR 1989 15