Lesbók Morgunblaðsins - 31.08.1991, Blaðsíða 7

I
SVEINN ÓSKAR
SIGURÐSSON
Minningin
Þá var ég einn
Vot urðu augu
Unglings
Þroski í æsku
Æra og andi
Urðu til
Samviska hrein
Hryggur ég varð
Vandamál
Maður varð til
Táningi úr
Út undir vegg
Vini og óvini
Óttaðist ekki
Hlekki
Hlátur í anda
Ástin á lífi
Ljósinu
Stúlkur í blóma
Brutust út
Einar
Sveitin mín
Mótaði anda
Handa mér
Álfar og tröll
HöIIin mín
Minningin
Höfundur er nemi í Háskóla íslands.
Jassinn er hluti af New Orleans.
Louisiana. Þetta er rauður pipar svonefndur
cayennapipar. Hann er logandi sterkur og
virðist notaður í allan mat. Fisk, rækjur,
allskonar kjöt meðal annars hvítt kjöt aligat-
orsins að ógleymdu áfengi, en þá var okkur
nú nóg boðið. Við vorum að geta okkur til
að þetta hefði verið aðferð til að geyma
fæðu eða jafnvel til að fela ýldubragð. Við
íslendingamir notuðum salt og mysu í gamla
daga til að maturinn hefði geymsluþol.
Nú er þessi fróðlega og skemmtilega ferð
senn á enda. Mér finnst ég vita þó nokkuð
meira nú en þegar ég kom hingað. Fólkið
hér er allt svo afslappað, fer sér hægt,
umferðin er hægari en heima og tekið er
tillit til gangandi vegfarenda. Það kom okk-
ur á óvart hvað fólk yfírleitt var illa upp-
lýst, við spurðum marga hvar Mississippi-
áin kæmi upp, en því gat enginn svarað,
yppti bara öxlum og sagði að hún væri
þama, og benti út í loftið.
Nú sit ég í flugvélinni sem flytur okkur
til Orlando. Við ákváðum að taka daginn
snemma. Vöknuðum árla morguns, borðuð-
um morgunmat, fengum að hlaupa smá
stund niður á franska markaðinn, átum
brauðsneið í einum grænum hvelli og ókum
síðan út á flugvöll á hundrað. Þar biðum við
í góða Qóra tíma til að missa nú ekki af
vélinni, en vel að merkja, sökum óróa í
háloftunum var flugvélin talsvert á eftir
áætlun. Þetta er nú allt gott og blessað,
allir stilltir enginn pirringur í selskapinu.
Mér finnst næstum því óþarfi að taka fram
samstöðu ferðafélaganna hún er með slíkum
ágætum að ekki hefir orði hallað í þá tutt-
ugu og sex daga sem ferðin hefur staðið.
Eflaust er ráðið góða, sem sumir hafa í
hávegum, lykill að stærra leyndarmáli en
við í fljótu bragði gerum okkur grein fyrir,
það er að segja. Gefa fólki að borða ef dynt-
ir og fýla koma upp. Skyldi vera best að
gefa þjóðunum sem alltaf eru að berjast
mat? Islendingar gætu með góðu móti gefið
smá fjall af lambakjöti frekar en að urða í
jörðu. Ég veit að þetta er engan veginn
góður „business" en svona lítur þetta út frá
mínu sjónarmiði.
Dagarnir sem við gistum New Orleans
voru fljótir að líða. Stór perla í minningunni
skín skært, vissulega er maður ríkari en ella.
Höfundur er húsmóðir á Seltjarnarnesi.
GUNNHILDUR
SIGURJÓNSDÓTTIR
Djúpsjávar-
reggie
Silkimjúkt volgt hafið
umlykur mig
þungur taktfastur trumbusláttur
í grenndinni
djúpið er óendanlegt
Hið óþekkta ryðst upp
brýtur yfirborðið
með ofsa og heift
trumbuslátturinn verður hraðari
hjartslátturinn fylgir eftir
óttinn í djúpinu
stundum
gárar hið óþekkta
yfirborðið
örlítið
Taktfastur trumbuslátturinn
viðheldur óttanum
í djúpinu
hið innra
Nú kanna ég djúpið
sé nýja undraveröld
litríka og framandi
sigra óttann
Höfundur er þroskaþjálfi.
Houmas House, eitt fegursta plantekruhúsið, sem nú er varðveitt.
sykur, ál og fleira breytt högum fólksins
hér um slóðir.
Um borð í skipinu leikur Dixieland hljóm-
sveit innandyra, þar eru á boðstólum smá-
réttir og drykkjarföng. Mér fannst gaman
að fara þessa ferð, hún tekur ekki langan
tíma og verði er stillt í hóf. Við gengum
heim á hótelið, því allstaðar vorum við mið-
svæðis. Eina sem við gerðum ekki þarna
áttum við að gera, það er að segja að láta
kúsk keyra okkur heim í asnakerru.
Mississippi er næstlengsta áin í Norður-
Ameríku, hún er breið og skolplituð. Áin
kemur upp tær og hrein í Minnesóta-vötnun-
um, rennur í gegnum tíu ríki Bandaríkjanna
uns hún fellur í Mexíkóflóann. Þá er hún
orðin að breiðvöxnum moldarlitum risa, tvö-
hundruð feta djúpu vatni. Stór flutninga-
skip sigla langt upp eftir fljótinu. Áin hefur
alltaf verið aðal samgönguleið um þessar
slóðir. Mississippi-áin gegndi stóru hlutverki
í tveim styrjöldum.
Louis Armstrong fæddist í New Orleans
og byijaði sinn frægðarferil með því að
spila á gufuorgel hjólaskipana sem sigla á
ánni. Oscar Hammerstein samdi 01’ Man
River um þetta stórfljót. Mark Tvain skrif-
aði margt um lífíð við og á ánni, hann hlaut
heimsfrægð að launum.
Bflstjórinn sem sótti okkur á hótelið, var
myndarmaður dökkur á húð og hár. Hann
sagði með talsverðu stolti að hann væri
Kajani. Það er blanda af Frakka og indíána.
Frumbyggjar hér um slóðir voru að sjálf-
sögðu indíánar. Um miðbik átjándu aldar-
innar komu hingað fransk-kanadískir kaþ-
ólskir menn frá Nova Scotia. Bretar höfðu
yfirráð yfir því landsvæði og vildu fá Frakk-
ana til að snúa frá kaþólskunni. En fólkið
vildi halda sínum trúarsiðum. Brugðu Bret-
arnir á það ráð að flytja fólkið til þessara
botnlausu fenja. Indíánarnir sem voru þar
fyrir greiddu götu þessa vesalings fólks.
Kenndu því að afla sér fæðu, nýta allskonar
jurtir til lækninga og fæðu. Indíánar voru
hið mesta friðsemdar fólk, allt öðru vísi en
sagft er um þá í kúrekakvikmyndum. Við
sigldum síkin á flatbotnuðum vatnabát, leið-
sögumaður okkar var fallegur ungur kaj-
ani, einn af afkomendum frumbyggjanna.
Margt framandi bar fyrir augu sem of langt
yrði upp að telja, en geymist í minning-
unni. Aligatorar sveimuðu um í vatninu,
stórar skjaldbökur sóluðu sig á trjábolum.
Við sáum engar slöngur en þær munu vera
algengar hér um slóðir. Landið í kring um
sýkin er marflatt, á einum stað var myndar-
legur hóll, og reyndist það vera kirkjugarð-
ur indíánanna, og nefnist því einkennilega
nafni „Jambalaya“. Stór kýpurviðartré setja
mikinn svip á gróðurinn. Á tijánum hanga
druslulegir litlausir flókar, þeir minna helst
á sinu. Þetta er nokkurs konar massi og
er nýtanlegur sem tróð (stopp) í húsgögn.
Henry Ford bílakóngurinn frægi lét stoppa
sætin í Ford módel 27 með þessu efni.
Þetta land er ekkert venjulegt, hægt er
að ganga nokkur skref þá byijar maður að
sökkva í kviksyndi. Stórt tré stendur á áber-
andi stað niður við bryggjusporð. í þá tíð
sem þrælahald var hér um slóðir, kom oft
fyrir að þrælar reyndu að stijúka, en flótt-
inn var ekki alltaf auðsóttur. Þeir svertingj-
ar sem náðust á flóttanum voru hengdir í
þessu tré öðrum til viðvörunnar. Tréð var
nefnt „gráttré" af augljósum ástæðum.
Ég get ekki skilið við þessa frásögn, án
þess að staldra aðeins við matarvenjur, eða
öllu heldur krydd sem notað er þama í
ANNA MARÍA
JÓNSDÓTTIR
Ég þegi
Veröld mín er líti{
svo flókin
Ég þegi
Ég óttast orð mín
þögnina
Ég óska svo innilega
að ég gæti notið andartaksins
Umhverfið mitt er hlýtt
en ég forðast það
Ég þegi
Ég óttast einmanaleikann
fjölmennið
Ég vildi ég hefði kjark
til að opna faðm minn
Að hvert augnablik
yrði mér gjöf
Ég þegi
Ég óttast þig
mig
Höfundur er nemi í Kennaraháskóla ís-
lands. Ljóðið er úr nýrri Ijóðabók sem
heitir „Að eiga sér draum".
STEFANÍA
EYJÓLFSDÓTTIR
Skólasystur
Þær voru almúgastúlkur
ungar og sterkar
er í bernsku
blésu á frostrósir
innan á rúðunum
Undurljúft voraði
fullar eftirvæntingar
og bjartsýni
héldu þær út í lífið
Með sakleysi
gáska og trú á lífið
tóku ungu meyjarnar
á móti ástinni
Sumarið kom
blómin sprungu út
af æðruleysi
undu þær vel sínum hag
í gleði og harmi
hlúðu þær að ástvinum
í síðsumartíð
litadýrðin bergnemur augað
er gróandinn skrýðist haustlitum
nýir sprotar hafa skotið rótum
Sáttar líta þær yfir gengin spor
Líf þeirra endurspeglar
hringrás tímans
og leyndardóm alheimsins
Það haustar
þær hafa kynnst sorginni
Strit hins daglega lífs
hefur slípað sálina
er geislar sem skíra gull
laus úr viðjum vana og hefða
að síðustu frjáls
Ljóðið er tileinkað Svölu Auöbjörnsdóttur
sem nú er látin. Höfundur er húsmóðir
og fulltrúi.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 31. ÁGÚST 1991 7