Lesbók Morgunblaðsins - 09.10.1993, Blaðsíða 8
Síöan reiö Þóröur til féskiptis
vestur til Saurbæjar meö
tólfta mann og gekk þaö
greitt því aö Þóröi var óspart
um hversu fénu var skipt.
Þóröur rak vestan til Lauga
margt búfé. Síöan baö hann
Guörúnar. Var honum þaö
mál auðsótt viö Ósvífur en
Guörún mælti ekki (móti.
Brullaup skyldi vera aö
Laugum aö tíu vikum sumars.
Var sú veisla aliskörugleg.
Samför þeirra Þóröar og
Guörúnar var góð. Þaö eitt
hélt til aö Þorkell hveipur og
Knútur fóru eigi málum á
hendur Þóröi Ingunnarsyni aö
þeir fengu eigi styrk til.
Annaö sumar eftir höföu Hólsmenn selför í Hvammsdal. Var Auöur
aö seli. Laugamenn höföu selför í Lambadal. Sá gengur vestur í
fjöll af Sælingsdal.
Auður spyr þann mann er smalans gætti hversu oft hann fyndi
smalamann frá Laugum. Hann kvað það jafnan vera sem líklegt
var því að háls einn var á milli seljannna. Þá mælti Auöur:
Þú skalt hitta í dag smalamann frá
Laugum og máttu segja mér hvaö
manna er aö veturhúsum eöa í seli og
ræö allt vingjarnlega til Þóröar sem þú
átt aö gera.
Sveinninn heitir aö gera svo sem hún
mælti. En um kveldiö er smalamaður kom
heim spyr Auður tíöinda. Smala maöur
svarar.
þykja góö aö nú er breitt hvílugólf milli
rúma þeirra Þóröar og Guörúnar því aö
hún er í seli en hann heljast á skálasmíö
og eru þeir Ósvífur tveir að veturhúsum.
... —mmi mm „mnm , i l inl——
Vel hefir þú ^
njósnaö, og haf
söölað hesta tvo er
menn fara að sofa.
Smalasveinn gerði sem hún bauö og nokkuru fyrir
sólarfall sté Auöur á bak og var hún þá aö vísu (
brókum. Smalasveinn reið öörum hesti og gat varla
fylgt henni, svo knúöi hún fast reiöina. Hún reiö suöur
yfir Sælingsdalsheiöi og nam eigi staðar fyrr en undir
túngaröi aö Laugum.
Þá sté hún af baki en baö smalasveininn
gæta hestanna meöan hún gengi til húss.
Auöur gekk aö dyrum og var opin hurö.
Hún gekk til eldhúss og að
lokrekkju þeirrar er Þóröur lá í
og svaf. Var hurðin fallin aftur
en eigi lokaö fyrir. Hun gekk í
lokrekkjuna en Þóröur svaf og
horföi í loft upp.
Þóröur lá lengi ( sárum og greru
vel bringusárin en sú höndin
varö honum hvergi betri til taks
en áöur. Kyrrt var nú um
veturinn.
Þá vakti Auður Þórö en hann snerist á hliöina er hann
sá aö maöur var kominn. Hún brá þá saxi og lagði á
Þóröi og veitti honum áverka mikla og kom á höndina
hægri. Varö hann sár á báöum geirvörtum. Svo lagöi
hún til fast aö saxið nam í beöinum staöar. Síöan
gekk Auöur brott og til hests og hljóp á bak og reið
heim eftir þaö.
Þóröur vildi upp spretta er hann fékk
áverkann og varö þaö ekki því að hann
mæddi blóörás. Viö þetta vaknaði Ösvífur
og spyr hvaö títt væri en Þóröur kvaöst
oröinn fyrir áverkum nokkurum. Ósvífur
spyr ef hann vissi hver á honum hefði
unniö og stóö upp og batt um sár hans.
Þóröur kvaöst ætla aö þaö heföi Auöur
gert. Ósvífur bauð að ríöa eftir henni, kvaö
hana fámenna til mundu hafá fariö og væri
henni skapaö víti. Þóröur kvaö þaö fjarri
skyldu fara, sagöi hana slíkt hafa að
Auður kom heim í sólarupprás
og spuröu þeir bræöur hennar
hvert hún heföi farið. Auöur
kvaöst farið hafa til Lauga og
sagöi þeim hvaö til tíöinda
haföi gerst í förum hennar. Þeir
létu vel yfir og kváöu of lítið
mundu aö orðið.
8