Tíminn - 01.12.1966, Síða 8

8
TIMINN
FIMMTUDAGUK 1. desember 1966
MINNING
Gunnar Steindórsson
í dag er til moldar bonnn, vin-
vr minn og starfsfélagi, Gunnai-
Steindórsson. Hann lézt 23. f. m-
aðeins 48 ára að aldri. Mig lang-
ar að minnast hans örfáum orð-
um, en leiðir okkar lágu saman
um árabil, bæði í starfi fyrir sam-
vinnuhreyfinguna og i félagsmál
um. Síðustu mánuði átti Gunnar
við mjög erfiðan sjúkdóm að stríða
cn sýndi allan úmann fádæma
styrk og þrek í þeirri baráttu og
missti aldrei trú á bata. SU sumar
dvaldist hann um tíma erlendis
í læknisaðgerð, sem revndi mjög
á hann, en aldrei var að finna
neinn bilbug á honum fram á síð
ustu stund.
Gunnar Steindórssvi var fædd-
ur í Reykjavík 24. október 1918.
sonur hjónanna Steindórs Björns
sonar efnisvarðar frá Gröf og konu
hans Guðrúnar Guðnadóttur frá
Keldum. Hann ólst upp í foreldra
húsum hér í Rvík og var einn níu
systikina. Dvaldist hann þó oft með
frændfólki sínu í Grafarholti. Móð
ir Gunnars er látin fyrir möigum
árum ,en aldraður faðir fylgir nú
þriðja barni sínu tii grafar í dag.
Gunnar stundaði nám við héraðs
skólann að Núpi, hóf verzlunar
störf hér í Reykjavík, en hóf síð
an nám í Samvinnuskólanum 1940
og lauk þaðan prófi 1942. Starf-
aði á árunum 1942—1946 við Póst
húsið í Reykjavík og kom sér þeg
ar vel í starfi með dugnaði sin
um og árvekni. Á þessum tíma
stofnaði hann, ásamt fleirum, ís-
lendingasafnaútgáfuna h.f. og varð
framkvæmdastjóri hennar frá 1945.
Kom sér vel þekking hans á bók-
um og bókaútgáfu, þegar hann
nokkrum árum seinna gerðist for
stöðumaður Bókaútgáfunnar
Norðra, enda var hann líka víð-
lesinn. Þegar bókaútgáfan var lögð
niður fluttist hann milli deilda inn
an SÍS en síðustu tvö ár var hann
fulltrúi í Söludeild Samvinnu-
trygginga.
Gunnar hóf snemma afskipti af
íþróttamálum og var alla tíð mik-
ill áhugamaður um þau. Hann
var snemma virkur félagi í íþrótta-
félagi Reykjavíkur og formaður
þess í nokkur ár, m.a. á þeim tím
um, þegar ýmis beztu afrek íslend
inga voru unnin. Hann var félags
lyndur maður og hafði unun af
góðum félagBskap. Hiann tók virk-
an þátt í starfi Frímúrararegiunn
ar í Reykjavík, var formaður starfs
mannafélags Samvinnutrygginga
og var alls staðar vinsæll og góð-
ur félagi.
Sem náinn starfsfélagi Gunnars
um margra ára skeið og afskipti
ofckar af sameiginlegum félagsmál
um, tel ég mig hafa þekkt' Gunn
ar allvel. Hann sýndi mikla karl-
mennsku í veikindum sínum og
vildi gera sem minnst úr þeim,
þó að hann hafi innst inni vitað
að hverju (}ró. Hann var kvikur í
öllum hreyfingum og gleðskapar
maður í góðum vinahóp léttur og
hýr í viðmóti, góðgjarn og vildi
hvers manns vandræði leysa. Hann
var jafnan kátur og kunni góð skil
á góðri ldmrii. Hann var ákafa- og
dugnaðarmaður við starf sitt og
fram á síðustu stund ræddi hann
um það og jafnan var hugurinn á
vinnustað. Jafnvel undir erfiðari
sjúkdómslegu erlendis sl. sum-
ar leitaði hann sér frekari þekk-
ingar í starfi sínu til að betur
gengi, þegar heim kæmi. Velferð
og gengi fyrirtækisins var honum
mikils virði, en hverri stofnun er
mikill styrkur að slíkum starfs-
manni.
Árið 1942 giftist Gunnar eftir
lifandi konu sinni, Sigríði Einars
dóttur, yfirprentara Hermanns-
sonar í Reykjavík. Eignuðust þau
tvær dætur, Helgu, gifta Sig-
urgeir Steingrímssyni og Birnu
ógifta. Þó að áhugamál Gunnars
værú mörg, var velferð fjölskyld
unnar honum efst í huga. Hann
var frábær heimilisfaðir, sem áreið
aniega verður sárt saknað.
Ég hélt, að leiðir myndu liggja
lengur saman, en færi honurn nú,
að leiðarlokum, beztu þakkir frá
okkur, starfsfélögunum fyrir gott
samstarf. Ég persónulega sakna
góðs vinar og félaga áhugá'háns og
dugnaðar. Hann var aldrei hálf
volgur í starfi.
Eiginkonu, dætrum, öídmðum
föður og öðru skyldfólki votta
ég samúð mína.
í harmi er engin huggun betri
en sú að vita það, að vinir og
aðstandendur kveðja í dag góð-
an dreng, sem öllum vildi gott
gera.
Björn Vilmundarson.
Gunnar Steindórsison var fædd-
ur 24. október 1918, sonur Stein-
dórs Björnssonar frá Gröf og konu
hans Guðrúnar Guðnadóttur frá
Keldum, og var því aðeins réttra
48 ára er hann lézt hinin 23. nóv.
sl., en með Gunnari er genginn
einhver ágætasti drengur og mann
kostamaður sem óg hef kynnzt.
Saga Gunnars varð ekki iöng
í árum talin og næsta undravert
hve víða hann átti þess kost að
koma við og leggja hönd að verki
á svo skömmum tíma og gæti ég
trnað að margur mætti á langri
ævi teljast fullsæmdur af að hafa
starfað þó ek'ki væri nema að
hluta, að t.d. þeim félagsmálum
sem Gunnar tók þátt í. Skyldi þó
enginn halda að nokkurt starf
hafi verið vanrækt eða iinlega að
verki staðið enda langt frá hans
Skapi allt hangs eða hálfkæringur
við það, sem hann tók sér fyrir
hendur.
Gunnar var maður hinna ríku
tilfinninga og heita skaps þó hitt
sýndi hann og í sínum erfiðu veik
indum að hann kunni til fulls þá
íþrótt að gæta tilfinninga sinna
og dylja þær þegar honum þótti
þess veruleg nauðsyn. En svo
undarlegt sem það er hygg é» að
einmitt sá þátturinn í skapgerð
Gunnars sem beztur reyndist sam-
ferðamönnunum og mest reyndi
á hans eigin tíma, fyrirhöfn og
stundum þolinmæði var einmitt sá
þátturinn, sem þeim er fjær stóðu
eða Gunnar þekktu skemur, hætti
til að misskilja og það var hinn
ódrepandi vilji hans til að rétta
náunga sínum hjálparhönd, hve-
nær sem var og hvernig sem á
stóð. Sú ein skýring er fyrir hendi
að margir eiga bágt með að trúa
því, að náungi þeirra geri þeim
hvern stórgreiðann á fætur öðr-
um eingöngu vegna ánægjunnar
af að geta hjálpina veitt, en slík
var einmitt hjálpfýsi og greiða-
semi Gunnars.
Gunnar var um margt gæfumað-
ur, hann varð að vísu fyrir þeirri
raun að missa móður sína ungur
að árum, en hann ólst upp í stor-
um hóp glaðra systkina, var vina-
margur og eftirsóttur í félagsskap
annarra og starfaði lengstum að
þeim málum sem hann hafði áhuga
á og tóku hug hans Mnginn. Hann
giftist ungur ágætri ^ru Sigríði
Einarsdóttur og eignuðusx , «u sam
an fagurt og hlýlegt heimm
sem gott er að koma í vinahópi og
einn sér. Dæturnar tvær ólust upp
í foreldrahúsum við umönnun og
umhyggju og dóttursonurinn smái
varð augnayndi afa síns.
Ef til vill má segja 9em svo að
hver einstaklingur skuldi forsjón-
inni nokkuð fyrir þá góðu hluti
sem hún ljær honum og mjög er
misjafnt hversu til tekst með
greiðslu þeirrar skuldar en víst
er að í Gunnars tilfelli var skuld-
in greidd og það með rentum og
renturentum. Slíkum mönnum er
gott að kynnast og þeirra minning
lifir, sakir mannkosta og góðra
verka.
Gunnari frænda mínum og bróð
ur í raun þakka ég órofa vináttu
og tryggð við mig og mína, konu
hans og öðrum ástvinum sendum
við samúðarkveðjur.
E. Birnir.
KveSja frá stjéra Fram-
séknarfélags Reykjavíkur
I dag verður til moldar borinn,
Gunnar Steindórsson fulltrúi, er
lézt á Landakotsspítalanum 23.
stjóri Vikunnar en starfaði hin
síðari ár, sem fulltrúi hjá Sam-
vinnutrygigingum. Ungur að árum
nóv., aðeins 48 ára að aldri. Gunn i tók hann að starfa að félagsmálum,
ar var fæddur í Reykjavík 24. okt.
1918, sonur hjónanna, Steindórs
tók mikinn þátt í star.fi íþrótta
hreyfingarinnar, og var meðal ann
Björnssonar frá Gröf og Guðrúnar i ars formaður íþróttafélags Reykja
Guðnadóttur frá Keldum. Að víkur.
loknu námi í Samvinnuskólanum,
hóf hann störf á Pósthúsinu í
Reykjavík, en réðist nokkru síðar
til ísiendingasagnaútgáfunnar og
varð hann einn af eigendum henn
ar. Er bókaútgáfan Norðri keypti
íslendingasagnaútgáfuna hóf Gunn
ar störf hjá Norðra og var um
tíma forstöðumaður bókaútgáfunn-
ar. Um tíma var hann auglýsinga
Gunnar var einn hinna fjöl-
mörgu manna, sem skipaði sér
undir merki Framsóknarflokksins.
Hann starfaði mikið í samtökum
Framsóknarmanna hér í Reykja-
GísBi Sigurbjörnsson:
Það er svo margt,
sem er aðkallandi
ar. Gunnar geigndi fjöimörgum öðr
um trúnaðarstörfum fyrir Fram-
sóknarfiokkinn og sat í fulltrúa-
ráði Framsóknarfélaganna í
Reykjavík um árabil. Þegar litið | persónulega ekki að hafa neinar
er yfir farinn veg er margs að : áhyggjur í þessu efni, nema síður
Ekki eru þessar hugleiðingar ætl
aðar borgarstjóranum einum held
ur öllum þeim, sem eitthvað vilja
sinna málefnum eldra fólksins, en
þeir eru reyndar ekki allt of marg
ir. að eru svo ótal margt, sem
kallar að — og þetta með ellina,
— það afgreiðum við á sínum tíma
við skulum ekki alltaf vera að mála
þannlgamla á vegginn.
Formálinn er ekki lengri, en
málefnið er margþætt og vandmeð-
farið. Við þurfum ekki að fara að
gera meira til þess að einhvers
staðar sé pláss fyrir okkur, þegar
ellin færist yfir. Reyndar ætti ég
minnast, margar góðar minningar
renna í gegn um hugann, þegar
maður minnist Gunnars. Erfitt er
að skilja að hann, sem var mitt á
meðal ofckar fyrir svo stuttu síðan,
skuli nú vera kvaddur í burt í
blóma lífsins, og sfcilja eftir það
vík. Gunnar var kosinn í stjórn i skarð sem erfitt verður að fylla.
Framsóknarfélags Reykjavíkur fyr
ir sjö árum og sat í stjórn féiags
ins óslitið, fyrst sem gjaldkeri, síð
an sem ritari allt til síðustu stund
Jörð til sölii
Jörðin Austur-Meðalholt í Gulverjabæjarhreppi
er til sölu.
Þeir, sem hefðu hug á að kaupa jörðina, eru vin-
samlega beðnir að hafa samband við hreppstjóra
Stokkseyrarhrepps, Árna Tómasson, Bræðratungu,
sem gefur allar nánari'upplýsingar.
Eigendur.
Fyrir okkur félaga Gunnars i
stjórn Framsóknarfélags Reykja
víkur er sárt að sjá af honum, sem
við væntum svo mikils af í bar
áttunni fyrir sameiginlegum áhuga
málum. Með þessum fáu línum
viljum við þakka honum fyrir
persónulega vináttu, drengskap og
fórnfúst starf, sem hann vann í
þágu_ Framsóknarfélags Reykjavík
ur. Á þessum erfiðu tímamótum
sendum við konu hans, Sigríði Ein
arsdóttur, dætrum og öðrum skyld
mennum, okkar innilegustu sam
úðarkveðjur. En þótt kveðjustund
in sé sár, er eitt sem aldrei gleym
ist og það er minningin um góð
an dreng og félaga.
Kristinn Finnbogason-
sé, en samt er það nú þannig,
nauðsynlegt er að skrifa þessa
blaðagrein, sem ótal margar aðr
ar, yðar vegna. Þér þurfið stund-
um á aðstoð að halda. Vanda-
menn yðar, faðir, móðir, tengda
faðir tengdamóðir, afi, amma
langafi langamma — og stundum
þér sjálfur eða eiginkona yðar.
Allt betta fólk þarf ef til viil fyrr
eða síðar að komast á elliheim-
ili eða sjúkrahús og þá er betra
að plássið sé fyrir hendi, en það
verður efcki ef sama áhugaleysið
við ættum að nefna þau dvalarheim
ili. (Orðið elli er óvinsælt hjá svo
mörgum, þó að flestir vilji ná
hárri elli.) Þess vegna hefur ver-
ið reynt að glæða áhuga meðal
safnaða kirkjunnar á þéssu máli.
Nokkur sjóður er í vörzlu Biskups
skrifstofu og á hann að afhendast
til fyrsta elli- eða dvalarheimilis, er
starfrækt er af söfnuði. Verður.
vafalaust nokkur bið á, að hann
komist í réttar hendur.
Á hinum almenna kirkjufundi
í fyrra var rætt um, að kirkjan
beitti sér fyrir sérstökum minn-
ingar- og þakkardegi — degi ell-
innar — en ekkert hefur heyrzt
þaðan. Verður væntanlega að hafa
önnur ráð til þess að koma þessu
fram.
Heimilispósturimi er biað, sem
gefið er út fyrir vjstfólkið hjá okk
ur á Grund og í Ási í Hveragerði.
Þar er oft minnzt á ýmis mál,
sem varða eldra fólkið. Ef ein-
hver, sem les þessa grein ,hefði
áhuga á að fá Heimilispóstinn, þá
er sjálfsagt að senda hann. Líklega
verða þeir ekki margir. Að
minnsta kosti varð sú reyndin á
um daginn, er ég skrifaði í eina
blaðagrein, að ég væri ávallt til
reiðu, ef einhver vildi tala við mig
eða deyfðin í þessum málum ríkir! um þeSsi mál, að enginn kom. Áhug
áfram. Ag vísu ætti þettá með j jnn er nefnilega lítill, nema þeg
sjúkraplássins að lagast, auðvitað, ar j óefni er komið, en væri nú
verður ekki farið eftir aldri, þegar
farið verður að taka á móti sjúkl
ingum á nýju sjúkrahúsin, Borg-
arsjúkrahúsið og viðbyggingu
Landsspítalans.
Heimahjúkrun,
ekki rétt að fara að hugsa um úr-
ræði, áður en allt lendir í vand-
ræðum?
Spurningar um þessi mál koma
víst fáar, það er heldur ekki von,
aðstoð í heima svona hefur það verið í áratugi,
húsum á að koma í stað dvalar á — og heldur víst áfram enn. En
elliheimili hjá sumum, og getur j þó er ekki öll von úti. Við verð-
vissulega gert það í mörgum til-'um að trúa á dómgreind og skiln
fellum. En ég held þó. að fleiri ing fólksins — þó að það sé stund
elliheimili séu nauðsynleg, en um erfitt.