Tíminn - 24.12.1966, Page 5

/
LAUGARDAGUR 24. desember 1966
TÍMINN
17
Róbert Abraham Ottósson
hægt að snúa sér að annarri
skemmtan.
Dagskráin á nýársdag hefst
kL 13 með ávarpi forseta ís-
lands herra Á-sgeirs Ásgeirsson
ar. í þetta skipti tal'ar hann úr
sjónvarpssal og kemur ræðan í
útvarpi og sjónvarpi sam-tímis. B
Þá eru endurteknar Svipmynd
ir af innlendu og erlendum
vettvangi og kl. 14.20 er gert
hlé á útsetningu.
Kl. 16 verður fl-utt stutt
ævintýri fyrir börn .Það er
um litla stúlku sem fær nýja
brúðu í jólagjöf, og hendir
þeirri gömiu. Sú gamla sættir
sig vitaskuld ekki við þessa
meðferð og gerir uppreisn.
Þetta er ágæt óminning ti>l
barna, sem haí-a fengið margt
og vnikið í jólagjöf.
Kl. 16.10 syngja The Har-
bour Lites jólalög og þjóðlög
frá ýmsum löndum. Tlhe Har
bour Lites er söngtníó frá
NýjaiSjálandi, sem hér var
á ferð fyrir skömmu og
skemmti í Glaumfoæ. U-ppt'aka
þessa þáttar er gerð rétt áð-
ur en þeir fóru héðan. Þá fá
um við að sjá afbragðsgóða
bandaríska kviíkmynd, sem tek
in var í Grikklandi. Hún fjall
ar um lítinn dreng Manolis,
sem býr í litlu og fátæku þorpi,
og við fylgj-um honum eftir
einn sólarlhring í lífi hans.
Þessi fcvikmynd hefur hlotið
verðlaun á Edinborgarhátíð-
inni. Kl. 17.25 kemur þáttur
inn um Dýrlinginn, honurn lýk
ur kl. 18.16 og þar með er
sagan öll.
Ómar Ragnarsson
ingarinnar voru úr skafrenn-
ingi, en gluggar og dyr úr
nístandi vindum. Þar voru
fleiri en hundrað salir, allt eft-
ir því, hvernig snjórinn hlóðst
í skafla. Stærsti salurinn tók
yfir margar mílur. Allir voru
saiirnir lýstir bjöntum norð-ur-
Ijósum, og þeir voru svo tóm-
ir, svo ískaldir og skínandi.
Aldrei var þar neinn gleðskap
ur, ekki svo mikið sem dálítill
bjarndýra-dansleiknr, þar sem
stormurinn gæti spilað -upp í
dansinn og hvítafoirnirnir stig-
ið hann á afturfótunum og lát-
ið sjá sína laglegu tilburði.
Ekki einu sinni dálítið spila-
samkvæmi með snoppungum
og hrammaslögum. Ekki einu
sinni svo vel, að hvítu tóu-
ungfrúrnar hefðu þar nokk-
urn tíma kaffisamsæti. Það var
tómlegt, stórfenglegt og kalt í
sölum snædrottningarinnar.
Norðurljósin lýstu og loguðu
svo nákvæmleg-a, að telja mátti
til, hvenær þau stóðu hæst eða
lægst. í rniðjum þessum enda-
lausa snjósal var frosið stöðu-
vatn. Var svellið á því sprung-
ið í ótal stykki, en svo ná-
kvæmlega var eitt s-tykkið líkt
öðru, að það var sannkallað
listaverk, og á miðju svellinu
sat snædrottningin, þegar hún
var heima og sagðist hún þá
sitja í skuggsjá skynseminnar,
og fcvað hún hana vera þá einu
og þá beztu skuggsjá, sem til
væri 1 iheimi þessum.
Karl litli var he-lfolár af
fculda, já, svartur ð kalla
mótti, en hann fann ekki til
þess, af því að snædrottning-
in hafði kyisst úr honum kulda-
hrollinn og af því að hjarta
hans var nálega orðið að ís-
kekki. Hann var að rogast með
nokkur flöt og randhvöss ís-
stykki, og mátaði þau saman
á alla vegu, sem hugsazt gat,
eins og þegar við erum að
leika okkur að örsipáum tré-
töflum og leggj-um þær sam-
an í myndir. Það er kínverska
spilið, s-em svo er kallað. Það
var áþekkt, sem Karl hafði nú
með höndum. Hann raðaði ís-
töflum sínum í myndir ,og það
hinar margtorotnustu. Það var
hyggjuvits ísspilið. í hans aug-
um voru myndirnar hreinasta
fyrirtak og fjarskalega mikils-
varðandi. Það stafaði af gler-
korninu, sem sat í auga hans.
Hann raðaði í heilar myndir,
sem voru skrifað orð, en aldr
ei gat hann komizt niður á,
hvernig hann ætti að raða í
það orðinu sem hann vildi, en
það var orðið, eilífð. Hafði snæ-
drottningin sagt við hann:
„Ef þú getur fundið út þá
mynd, þá skaltu vera þinn
eiginn herra, og þá gef ég þér
alla veröldina og spánnýja
skauta." En hann gat það
ekki. „Nú þýt ég burt til heitu
landanna," sagði snædrottning
in. „Þangað ætla ég að fara
og gó niður í svörtu pottana,“
Það vom eldfjöllin Etna og
Vesúvius, sem hún átti við.
„Ég ætla að hvíta pottana dá-
lítig að innan með ís og snjó.
Flaug þá snædrottningin af
stað, og Karl sat aleinn eftir
í stóra, tóma íssalnum, sem
náði yfir, margra mílná svæði.
Hann honfði á ísstykkin og
þreytti sig á sífelldum heila-
brotum í frosthörkunni og
kúrði þarna grafkyrr og stirðn
aður, svo ekki var annað að
sjá, en að hann væri með öllu
helfrosinn.
Þó einmitt kom Helga litla
í höllina inn um stóra- hliðið.
Blésu þar nístandi vindar, en
hún las kvöldbæn eina og lægð
ust samstundis vindarnir, eins
og þeir ætluðu að fara að sofa.
Gekk hún þá inn í stóru auðu
og köldu salina og kom auga á
Karl. Hún þekkti hann, hljóp
um háls honum, hélt honum
fast að sér og kallaðú „Karl,
elsku Karl litli! nú hef ég þá
fundið þig.“
En hann sat grafkyrr, stirð-
ur og kaldur. Þá grét Helga
litla heitum tárum og hrundu
þau niður á brjóst Karls. Þau
leituðu inn í hjarta hans, þau
þíddu ískökkinn og eyddu gler
brotinu, sem var fyrir. Hann
horfði á hana, og hún söng:
„Við barnið Jesúni bezt
oss gefst að tala,
þar blómgvast rósir neðst
í lægðum dala.“
Þá kom upp grátur fyrir
Karli. Hann grét svo, að spegil
kornið losnaði og hrundi úr
auga 'hans. Hann þekkti hana
og kallaði upp fagnandi:
,3elga! elsku Helga litla! hvar
hefurðu verið svo lengi? Og
hvar hef ég verið? En hvað
hér er kalt! Og hvað hér er
tómt og víðáttan endalaus!"
Og hann vafði sig fast að
Helgu, og hún hló og grét af
gleði. Og svo mikill var fögn-
uðurinn, að jafnvel ísstykkin
dönsuðu af kæti allt í kring-
um þau, og þegar þóu voru
þreytt orðin og lögðust til
hvíldar, þá lágu þau einmitt í
þeim stöfum, sem snædrottn-
ingin hafði talað um við Karl
og sagt, að ef hann fengi út-
grundað þá stafi, þá skyldi
hann vera sinn eiginn herra,
og þá skyldi hún gefa honum
alla veröldina og spánýja
skauta.
Og Helga kyssti á kinnar
hans og þær urðu rjóðar og
blómlegar. Hún kyssti á hend-
ur hans og fætur og hann varð
hill og hraustur. Nú mótti
snædrottningin gjarnan koma
heim aftur, því lausnarforéf
KarLs stóð þarna greinilega
skrifað með glæjum ísstykkj-
um.
Og nú leiddust þau bæði
burt úr 'höllinni stóru og héldu
af stað. Þau töluðu um ömmu
gömlu og rósirnar uppi á þak-
inu, og þar sem þau fóru um,
þar lágu vindar í dái og sólin
brauzt fram úr skýjunum. Og
þegar þau komu að runnanum
með rauðu berjunum, þá stóð
hreinninn þar og beið þeirra.
Fylgdi honum þá hreinkvíga
með stálmafull júgur og lét
hún kálifa sína sjúga sig og
kyssti á granir þeirra. Og nú
fóru þau þaðan, Karl og Helga
og létu hreindýrin bera sig.
Komu þau fyrst til Finnakon-
unnar og ornuðu sér þar 1
heitu stofunni og fengu tih
sögn um heimleiðina. Síðan
komu þau til’ Lappakonunnar,
og hafði hún saumað handa
þeim ný föt og gert að sleð-
anúm þeirra eins og þurfti. '
Og hreinninn og hreinkvíg-
an hlupu samsíða sleðanum og
fylgdust með þeim allt að
landamærunum. Var þar farin
að koma upp fyrsta grænkan
og þar kvöddu þau Karl
og Helga hreininn og Lappa-
konuna. Og öll kvöddust þau
með virktum. Nú fóru að
kvaka fyrstu smáfuglarnir, á
skógartrjánum voru lgrænir
brumhnappar, og út úr skóg-
inum kom ung stúlka ríðandi.
Þekkti Helga hestinn, því hon
um hafði verið beitt fyrir gull-
vagninn fyrrum, en stúlkan
hafði skínandi rauða húfu á
höfði og skammbyssu í hylkj-
um framan við hnakkinn. Var
þetta ræningjastúlkan litla, og
vék því svo við, að henni
hafði tekið að leiðast heima-
veran, og ætlaði nú fyrst uih
sinn norður eftir, en í aðra
átt síðar, ef hún kynni ekki
við sig. Hún þekkti undireins
Helgu, — og Helga þekfcti
hana,- og varð þar fagnaðar-
fundur.
„Þú ert fallegur hlaupa-
gosi,“ sagði hún við Karl litla,
„mér þætti gaman að vita,
hvort þú ert þess verðugur, að
hlaupið sé á heimsenda þín
vegna.“
En Helga klappaði henni á
vangann og spurði frétta um
prinsinn og prinsessuna.
„Þau eru komin af stað Ó1
annarra landa,“ svaraði ræn-
ingjastúlkan.
„En krákan þá?“ sagði
Helga litló.
„Já krákan er nú dauð,“
svaraði hún, tamda kærastan
er orðin ekkja og gengur með
svartan ullbandsspotta um fót-
inn. Hún kveinar og fcvartax,
en bull og þvaður er það allt
saman. — En segðu mér nú,
hvernig þér hefur gengið og
hvernig þú hafðir uppi á hon-
um Karli.“
Og þau Karl og Helga sögðu
Framhald á bls. 23.
ÆVINTÝRI
H. C. ANDERSEN
1 fjórða jólablaði TÍMANS í gær var jólaspil, sem byggt er á ævintýri H. C. Andersen, |
,,Snædrottningin“. Nú vitum við, að þið eigiðmörg hver Ævintýri H. C. Andersen og jóla-
spilið hefur vakið forvitni ykkar þannig, að ykkur langar til að lesa ævintýrið. En það er
skki víst, að Ævintýri H. C. Andersen séu til á öllum heimilum og því hefur okkur dottið í
hug að birta hér sjöunda og síðasta kaflann um Snædrottninguna, þar sem segir af höll
Snædrottningarinnar.
SNÆDROTTNING
Veggirnir í höll snædrottn-