Alþýðublaðið - 18.12.1986, Blaðsíða 13

Fimmtudagur 18. desember 1986
13
n í
kerfinu
að. Hver er t.d. munurinn á orkunni
til húshitunar úti á landi eða í
Reykjavík? Hver er munurinn á
símakostnaði og á hann rétt á sér?
Ég sé t.d. ekki að það sé neitt rétt-
læti í því að maður á Ólafsvík eða
Langanesi skuli veralátinni borga
símaiðgjöld eftir kílómetravega-
lengdum við höfuðstöðvar stjórn-
sýslunnar í Reykjavík. — Af hverju
ekki öfugt? Af hverju eiga Reykvík-
ingar ekki að borga sömu gjöld, öll
þjóðin?
Byggðamál eru líka á þann hátt
hvernig samgöngumál eru um land-
ið, þar sem um er að ræða hafnar-
mál, vegamál og flugmál. Einnig
ber að nefna menntamál og heil-
brigðismál. Ég veit að það hafa orð-
ið stórkostlegar framfarir á þessum
sviðum en það hefur líka mikið orð-
ið útundan. Ég tala nú ekki um rétt-
arstöðu fólks gagnvart símakostn-
aði, húshitun og búsetukostnaði yf-
ir höfuð.
aldrei getað skilið að það eigi að
vera einhver sérstakur hópur í þjóð-
félaginu sem á fiskiauðlindirnar.
Geti selt ávísanir á fiskistofninn á
milli manna hér og þar í þjóðfélag-
inu. Þetta er alveg nýtt fyrirbrigði
sem við teljum ekki af hinu góða og
jafnvel hreina spillingu“
— Nú er afstaða manna til kvót-
ans nokkuð mismunandi eftir
landshlutum. Kann að vera að
stjórnmálamenn séu að nota völd
sín til að hygla einum á kostnað
annars. Það heyrist t.d. lítið kvartað
undan kvóta fyrir austan?
„Okkur ber að varast, að ræða
þessi kvótamál á öðrum grundvelli
heldur en þeirri höfuðnauðsyn, að
við þurfum að takamarka sóknina í
fiskistofnana. Allt annað krafs í
þessu máli hefur eflaust verið meint
til bóta. Þar á meðal svæðaskipt-
ingin. Það sem er hins vegar mergur
málsins er að það er ekki glóra í því
að hægt sé að færa fiskveiðirétt-
indi, með því að selja lausafé sem
fiskiskip eru, á milli staða. Þarna er
um að ræða heimildir til þess að
veiða hundruði tonna úr þorsk-
stofninum, eins og t.d. við höfum
upplifað hér í Ólafsvík með því að
selja fiskiskip til Vestmannaeyaja Þá
færðum við til 4 til 5 þúsund tonn af
okkar fiskikvóta. Þetta getur ekki
gengið þar sem þetta er ein þjóð og
ein auðlind. Menn verða að reyna
að koma á einhverju réttlæti í
þessu. Það gengur ekki að hægt sé
að braska með og selja ávísanir til
að heimila veiði úr fiskiauðlind-
inni. Þetta eru menn að selja sem
aldrei hafa borgað tíeyring fyrir —
þeir eru allt í einu orðnir eigendur
að þessum rétti. Ég held það væri
nær, ef þjóðin hefur efni á að búa
til viðskipti á borð við þetta, að
snúa sér að endurnýjun fiskiskipa-
stólsins.
Það er engin umræða í gangi í
þjóðfélaginu um að endurnýja
fiskiskipin okkar. Þetta er kjarni
málanna, hvort við höfum skip til
að róa með okkar ágætu sjósókn-
ara og útgerðarmenn, — eða höfum
við þau ekki eftir nokkur ár?
í dag er að sögn útgerðarmanna
útilokað að Iáta smíða og reka skip.
Þetta hlýtur að vera eitthvað óeðli-
legt. Af hverju var t.d. hægt að
borga skipin á sjötta og sjöunda
áratugnum en ekki á þeim áttunda
og níunda með svipaðan afla og
betri markaði. Þetta er eitt mesta al-
vörumál sem snýr að sjávarútvegs-
plássunum og þjóðinni. — Við
verðum hins vegar að hætta þeirri
vitleysu að örva lausafjárviðskipti
með fiskiskip af því að það er hægt
að hengja á þau ávísun í formi
kvóta.
Byggðastefna
„Ég hef velt mikið fyrir mér
þessu hugtaki, byggðastefna. Ég
álít að byggðastefna sé bara eðlileg
stjórnmál hverrar þjóðar. Þetta á
ekki að vera neinn sérstakur mála-
flokkur. Byggðastefna felst í því
hvort hún er á hverjum tíma rétt eða
röng. Hún felur t.d. það í sér hvort
hér býr ein þjóð eða tvær í landinu.
Tökum sem dæmi búsetukostn-
Gjaldeyrisráðstöfun
til landshlutanna
„Þrátt fyrir kvóta erum við búnir
að fiska um 19.500 tonn við getum
ekki áætlað þetta að verðmæti í út-
flutningi minna en um 8—900
milljónir króna. Við sjáum það að
miðað við íbúafjölda hér er þetta á
milli sjö og áttahundruð þúsund
krónur á hvern íbúa, sem við erum
að búa til af útflutningsverðmæt-
um, sem þjóðinni vantar nauðsyn-
lega sem mest af.
Ég held að það væri eðlilegra, að
sæti eftir mikill hluti af þessum
verðmætum hér á staðnum. Við
teljum okkur hafa hér allt sem þarf.
Við höfum banka og fjölhæfa fisk-
verkendur og útgerðarmenn sem
gætu tekið mikið af þessu í sínar
hendur. Við höfum fógeta í Stykk-
ishólmi sem við þurfum að sækja til
í 80 km fjarlægð til að fullgilda út-
flutningsgögn og aðra pappíra. En
það er ekkert i vegunum að gjald-
eyristekjur sitji að mestu leyti eftir.
Við vitum að laun og aflahluti, 4—
500 milljónir sitja eftir. En vitum að
öðru leyti ekki hve mikið situr eftir
af þessuí1
Bjartsýnn
„Ég held að ef þessi íslenska þjóð
ætlar að eiga einhverja framtíð í
þessu landi þá fari það mikið eftir
því, hvort okkur takist að vera einn
hópur með svipaðar skyldur og
svipuð réttindi. — Jú, ég er vissu-
lega bjartsýnn á að það takist. Ég
tel, að þrátt fyrir að okkur íslend-
inga greini á um marga hluti þá sé-
um við að mörgu leyti öfundsverð
þjóð. Ég held að í þessu harðbýla
landi takist okkur að ala fólk upp í
þeirri þjóðmenningu að erja okkar
auðlindir við erfiðar aðstæður.
í Norðurhöfum verðum við von-
andi áfram lengi ómengað svæði og
sóst eftir náttúrugæðum frá okkur.
Við verðum að kappkosta að verja
þessar auðlindir okkar" sagði Elín-
bergur Sveinsson í Ólafsvík.
Staðreyndin er sú að það er eins og
sjávarútvegurinn hafi ekki verið í þeirri
röð í efnahagskerfinu sem honum ber
að vera.
6 metsölubækur
loksins á
ÍSLENSKU
Snæfálkinn
eftir Chraig Thoinas
Drekabrúin
eftir Emmu Drummons
Grípandi saga um ástir,
hetjuskap og sársaukafull
mannleg samskipti.
Verö kr. 1.180,00
Hvað veröur um heimsfrið-
inn? Frábær bók sem virð-
ist ætla að ná gífurlegri
útbreiðslu.
Verð kr. 1.180,00
Dómari og böðuli
eftir Mickey Spillane
Mike Hammers einka-
spæjari framfylgir réttlæt-
inu meðan lögreglan
stendur ráðþrota.
Verð kr. 1.080,00
Þriðja stúlkan
eftir Agöthu Christie
Hercule Poirot í essinu
sínu. Það var morð í upp-
siglingu eða var það þegar
að baki?
Verð kr. í.080,00
Laun ástarinnar
eftir Caroline Courtney
Spennandi saga um ástir
og ævintýri.
Verð kr. 980,00
Grímuklæddi
riddarinn
eftir Caroline Courtney
Spennandi skáldsaga um
ást og rómantik.
Verð kr. 1.080,00