Tíminn - 11.07.1967, Qupperneq 5

'R.íÐJIIDtAGUIt 11. jálí W67.
TÍMINN
Móðiría var viss um að hræði■
leg mistök hefðu átt sér stað
— Skipt á bömum á fæðingarheimili í Austur
ríki og óvenjuleg lausn málsins.
Það gerðist fyrir 18 árum á
fæðingasrtofnun í Austurríki,
að tvær telpur fæddust samtím
is, og þegar þær voru lagðar
í móðurarma, varð önnur
móðirin þess fuHviss, að hræði
leg mistök hefðu átt sér stað,
hún hefði ekki feugið hið
rétta bam. En enginn, ekki
heldur hin móðirin vildi viður
kenna, að ruglazt hefði verið
á bömum. Loks nú eftir 18
ár, hefur fengizt lausn á þessu
hörmulega máli, lausn, sem
allir aðilar geta sætt sig við.
Létla stúlkan, sem lögð var
í arma Ghristina Arzt júnd-
morgun árið 1949 var mjög
faffleg, með Ijósan hárlúibba og
blá aiU'gu, — 'barn, sem Ihver
einasta móðir ihefðí getað ver
ið stolt af. En frlá fyrstu
stunidu var Ikonan mjög efins
og óróleg.
Bæði Ohristine Airzt og mað
ur Ihennar, Ernst voru dökk
ytfírlitum, svarthærð og brún-
eyg, og börn iþeirra tvö, Paul-
ette og Emst toáru hið sama
svipmót. En þessi nýfædda
dóttur, sem seinna hlaut nafn
ið -Gertrude var óvenjulega Ijós
á brún og 'brá, bláeyg og ljós
hærð.
Þetta var lotfvaxið skilningi
hennar, og hún spurði eina
ljósmóðurina á spítalanum,
hvort ek'ki væri möguleiki á
því, að þau mistök hefðu orð-
ið, að ihún hefði fengið barn
annarrar kionu. Ljósmóðirin
varð ævareið ytfir þesisu, og
sagði, að svo óskapleg mistök
hefðú' aldrei orðið á þessari
fæðingaristofnun. Hún sagði
mjlög ábveðin við Ohristiane,
að merkimiði vær,i látinn á
handlegg bvers barns jafn-
skjótt og það fæddist, og þessi
miði væri ekki tekinn af fyrr
en móðirin færi heim af stofn
uninni.
Þessa skýrimgiu varð Ohrist-
ine að láta sér nægja, og hún
gat ekkert í málinu aðlhaifzt, og
þar sem ljósmóðirin og einn
af lœknum stotfnunarinnar
höfðu sagt henni að börn líkt
ust stundum foreldrum sínum
ekfei hið minnsta, heldur hefðu
ertfðareinikenni frá forfeðrum
fullvissaði hún mann sinn um,
að þessi litla stúlka væri ljós
hærð, þar sem annað hvort
þeirra hj'óna hefði að öllum
líkindum átt ljóshærðan föð
ur.
Em sjátf var Ohristine ekki
fullviss. Hún talaði við nokkra
hjúkrunarnema á stofnuninni,
og fná þeim fékk hún þá vitn
eskju, að í næstu sjúkrastofu
við hana hefði legið kona að
nafni Angela Oismuller, og
hefði hún orðið léttari um
alveg sama leyti og hún sjálf.
Bæði börnin hefðu samtímis
verið 'borin inn í barnaherberg
ið, þar sem þau hefðu verið
þvegin og snyrt, og hitt barn
ið hefði og verið telpa.
Jafnskjótt og Ohristine hafði
náð sér eftir fæðinguna, ákvað
hún aS leita Angelu Oismúller
uppi og flá að líta á barnið
hennar.' Hún hafði ærna
ástæðu til að vera efins fannst
henni, og eins og hún sagði
síðar við réttarhöldin hafði
hún ekki fengið að sjá barn-
ið fyrr en 20 klukkustundum
eftir fæðinguna. í Ihvert sfcipti
sem Ihún hafi 'beðið hjúkrunar
konurnar að sækja barnið,
höfðu þær svarað mjög önug-
lega til að þær hefðu ekki
tíma til þess, og 'hún yrði að
bíða eins og hinar mœðurnar.
Og þegar hjúkrunarkonan
kom loks með barnið og 'lagði
það í faðm hennar, læddist efi
að henni þegar í stað.
Þegar Ohristine tókst loks
að hafa uippi á heimilisfangi
Angelu Oi'smúller kom upp úr
kaf.inu, að konan var sfcilin
við mann sinn og var flutt
án þess að hafa látið vita
um væntanlegt heimilisf'ang.
Telpan, sem skírð hafði verið
Brigette Ihafði verið látin í
fóstur af Barnaverndarnefnd
inni á staðnum, og Ohristine
gat ekki fengið upplýsingar
um, hvar það var.
Hún reyndi lengi að hafa
upp á Angeli O-ismúller, en
leitin bar ekki árangur. Hún
gaíist því upip yið svo búið, og
reyndi hvað hún gat til að
fullvissa sjálfa sig um, að ótti
sinn reyndist ástæðulaus, þar
sem Gertrude væ-ri vitaskuld
dóttir hennar. Maður hennar
hafði ekki hugmynd um þess-
ar hugrenningar hennar og
virtist alls ekki efins um, að
Gertrude væri dóttir þeirra.
Mlánuðir og ár liðu, en ef-
inn nagaði Ohristine eftir sem
áður. Hún ætlaði sér að finna
Angelu Oismúller, enda þótt
það virtist ógerlegt. Hún aug-
lýsti eftir henni í dagblöðum,
en aldrei kom neitt svar, og
barnaverndarnefndin ’vildi alls
ekki gefa upplýsingar um Ang-
elu og barnið. Eftir því sem
árin liðu varð Ohristine Arzt
æ vissari í sinni sök, hræðileg
miistök hlutar að hafa átt sér
stað miorgun þann, sem dóttir
hennar fæddist. Mann hennar
var einnig farið að gruna, að
nuglazt hefði verið á börnum
Gertrude var ekki aðeins ólík
hinum systkinum sínum í út-
liti, en á al'la lund var hún
eins og aðs'kiotadýr í fjölskyld-
unni. Samt sem áður létu
Ohristine og Ernzt börnin
aldrei vita um þessar illu grun
semdir, og sýndu' henni a'lveg
jafnmikla ástúð og ummönn-
un og öðrum börnum sínum,
og þeim þótti alveg eins vænt
um hana. 15 ár liðu og þá
fyrst 'hillti undir iausn á þessu
mikla vandamáli. Eitt dagblað
anna flutti frétt um nokkuð
óvenjuleg réttarhöld. Angela
nokkur Oismúller hafði látið
stefna fynrverandi eiginmanni
S'ínum og barnsföður fyrir að
borga ek'ki það meðlag með
dóttur þeirna Brigitte, sem
honum bar. Hún hafði einung
is verið 18 ára gömul, þegar
barnið, Brigitte fæddist, og
árið 1952 hafði hún skilið við
mann sinn, en gifzt aftur þrem
ur árum síðar, og ytfárvöldin
höfðu gert Oismúller að borga
ákveðið meðlag með telpunni.
Oisimúller borgaði einnig
nokku.rn tíma, en árið 1953
Brigitta — myndin var tekin, þegar hún var 18 ára.
fluttist 'hann frá Austurríki,
settist að í Frakklandi, og
stóð ekki við skuldbindingar
sínar. Send var út tilkynning
um að láta handtaka hann,
og þegar hann kom grunlaus
til Austurríkis árið 1964 var
hann te'kinn fastur og sóttur
að lögum. Oismúller sagði við
réttarlh'öldiin, að það væri að
vísu rétt, hann hefði búið með
konu sinni um þetta leyti, sem
hún varð barnsihafandi, en
samt alla tíð verið fullviss um,
að hann ætti ekkert í þessu
barni. Angela hefði horfið frá
honum nokkrum mániuðum áð
ur en barnsins var von, og
strax þegar hann hefði lifið
barnið hefði hann orðið viss i
sinni sök, því að barnið líikt-
ist hvorki honum né fjöl-
skyldu hans hið allra minnsta.
Hún var óvenjulega dö'kk yfir-
litum, brúneyg, svarthærð og
hárprúð en bæði hann oig Ang-
ela vo-ru ljóshærð og bláeyg.
Hann kvað þetta orsökina fyrir
því, að 'hann fae.fði ekki viljað
borga með barninu.
Þegar hér v-ar bomið sögu,
hafði Angela tekið telpuna til
sín á ný, þar eð eiginmaður
hennar hafði lýst því yfir, að
hann vildi með mikilli ánægju
ala barnið upp sem sitt eigið.
Hann kærði sig auk þess koll-
óttan um meðlagið frá Ois-
múller, en yfirvölddn kröfðust
þess, að 1 ögunum yrði fram-
fylgt, og Oismúller yrði gert
að greiða sitt mánaðar-
lega meðlag.
Oismúller sagði, að það væri
a.m.k. hægt að láta fara fram
blóðflokkarannsókn til að
ganga nokkt.rn veginn úr
skugga um faðerni Brigitte.
Ef það væd gert, kvaðist
hann reiðuibúinn að taka úr-
skurði sérfræðinganna, því að
hann'vissi, að þótt rannsóknin
leiddi í ljós, að hann og Bri-
gitte væru af einum og sama
blóðfloikki væri faðernið þó
ekki þar með fulls'annað.
Svo sem vænta mátti vakti
þetta mál óskipta athygli
þeirra Ohristine og Ernst Arzt,
og nú voru _þau þess fullviss,
að endi yrði brátt bundinn á
þeirra löngu leit. Þau feng-u
móður Ernst til að Mta eftir
b'örnunum og héldu til Vínar-
borgar til að hitba Angelu Ois-
múller og sjá Brigitte. Sama
dag og þau komu þangað, úr-
skurðuðu sérfræðingar, að Ois-
múl'ler og Brigitte væru af
gjörólíikum blóðflokku'm, og
Mlsiannað vséri, að Oismúller
væri ekki faðir barnsins. Þess-
t-tn úrskurði varð engan veg-
inn-á móti mælt, og þegar þess
ar óyggjandi sannani-r lágu
fyrir, var ekki annað að gera
en slíta réttahhöld'Unum en
Oismúller fékk þó þunga ofaní
gj'öf fyrir að hafa ekki látið
fara fyrr fram blóðflokkarann
sókn, svo að hægt hefði verið
að komast hj'á þessari óþarfa
fyrirhöfn.
Ernst og Ohri-stine Arzt fóru
nú heim til Angelu, sem nú
var giift Heger, og sögðu hennj
frá sínum illu grunsemdum.
Þau þurftu ekki annað en ldta
sem snöggvast á Brigitte, þau
sáu strax, ,ð grunur þeirra
hafði verið á rökum reistur,
.telpan var sem smækku.ð mynd
af Christine. Án allra minmstu
Framhald á bls 15.
Á VÍÐAVANGI
BakreikningsvígíS
Þegar borgarstjóri var að
reyna að réttlseta bakreikning
sinn á reykvísKa útsvarsgreið-
endur á borgarstjórnarfundin
um s. 1. fimmtudag, varði bann
sig úr vígi, sem hann kvaðst
liafa hlaðið sér við afgreiðslu
fjárhagsáætlunarinnar í des, s.
1. úr fyrirvara, sem hann
kvaðst hafa haft, og las hann
þessi ummæli, sem hann kvað
rétt höfð eftir honum sjálfum.
Morgunblaðið segir einnig
svo um þetta í forystugrein
s. 1. laugardag og birtir fyrir
varann:
„Þeir segja í fyrsta íagi,
að svikizt hafi verið aftan að
borgurunum, og það jafn þótt
rif juð hafi verið upp fyrir þeim
eftirfarandi yfirlýsing, sem
Geir Hailgrímsson borgarstjóri
gaf hinn 1. des- 1966:
,,Það er auðvitað athuga-
semdavert við frumvarpið að
fjárhagsáætlun, sem hér er
lagt fram, að eigi skuli vera
ætlað neitt fjárframlag til
þess að greiða skuldbindingar
og halla Bæjarútgerðar
Reykjavíkur. Það hefur þó
ekki verið talið fært að gera
það á þessu stigi málsins, með
an óvíst er hvernig álagning
útsvars og aðstöðugjalda kem
ur út. Komi sú álagning vel
út, liggur það auðvitað fyrir
að ætla af slíkum umframtekj
um fjárframlag til bæjarút-
gerðarinnar. En að svo miklu
le.vti sem á borgarsjóð fellur
á næsta ári greiðsla eða
grciðslur vegna Bæjarút-
gerðarinnar, hljótum við að
taka fjármagn frá öðr-
um framkvæmdum borgarinn-
ar til þess að standa skil á
halla Bæjarútgerðarinnar“.
Önnur útgáfa í Mbl.
Framangreindan fyrirvara
segist borgarstjóri hafa haft,
og því hafi viðhorf hans í
þessu átt að vera öllum ljóst,
og því sé ekki komið aftan að
neinum nú með útsvarshækk-
uninni.
Hér skal ekki að svo stöddu
um það deilt, hver orð borgar
stjóra um þetta liafa verið, en
aðeins bent á bað, að þegar
Morgunblaðið kynnti þennan
fyrirvara borgarstjóra annan
des. 1966 var útgáfan nokkuð
önnur, eða á þessa leið feit-
Ietruð aftán á blaðinu:
,,Það er auðvitað athuga-
semdarvert, að í fjárhagsáætl-
un ársins 1967 er ekki áætlað
fyrir halla BÚR“. sagði borg-
arstjóri, „en ef slíkar greiðsl
Vjr falla á borgarsjóð á næsta
ári, verður að taka fé til
þeirra frá framkvæmdum borg
arinnar. Ljóst er að ákvörðun
í þessum efnum verður ekki
frestað lengur en útséð er um
nú fyrir jól, hvort togarar fái
fyrri vciðisvæði“
í þessari útgáfu kynnti
Morgunblaðið fyrirvara eða
yfirlýsingu borgarstjóra um
halla BÚR, og blaðið hafði
hana innan gæsalappa til
þess að það færi ekki milli
mála að hér væri rétt eftir
haft. í þessari útgáfu, eða
þeirri sem Morgunblaðið
kynnti Reykvíkingum, er
hvergi minnzt á fyrirætlun um
útsvarsliækkun síðar vegna
halla BÚR, heldur aðrar leiðir-
Og hvers vegna birti Mfcl.
ekki vfirlýsingu borgarst.Tóra
zétta, heldur einhverja
allt aðra útgáfu. Af þessu er
Framihald á bls. 14.