Alþýðublaðið - 29.07.1988, Síða 4

4
Föstudagur 29. júií 1988
+ MINNING +
Eysteinn Guðjónsson
skólastjóri Djúpavogi
F 03.04.1949 D. 04.06.1988
Þegar ég kom austur á
Djúpavog sumarið 1985, óraði
mig ekki fyrir því, að ég ætti
eftir að standa við altari kirkj-
unnar þremur árum síöar, að
kveðja minn besta vin. En nú
hefur það sannast einu sinni
enn, og við líka fengið að
reyna það á síðustu vikum
hér eystra, að bilið á milli lífs
og dauða er svo ákaflega
stutt; enginn ræður sínum
naeturstað.
I þetta sinn kom dauðinn
óboðinn, og svo óvænt, og
hreif með sér góðan dreng í
blóma lífsins. Við sitjum eftir
hljóð, agndofa, grátbólginn,
reið yfir því aö hafa verið
slegin svo gjörsamlega út af
laginu, án þess að hafa getað
komið við nokkrum vörnum.
Ótal spurningar leita á hug-
ann, en fátt er um svör.
Það er ekki trúleysi, sem
fæðir af sér þessi viðbrögð
okkar, heldur söknuður, að fá
ekki lengur að sjá þennan
mann, hafa á meðal okkar,
leita til hans með hin ýmsu
vandamál, sem hann jafnan
leysti svo vel úr, gantast með
honum, vinna, gleðjast.
Margar bækur hef ég lesið,
eftir að þessi hörmulegi
atburður gerðist á Djúpa-
sundi, milli Búlandshafnar og
Eskilseyjar á Hamarsfirði, að
Eysteinn féll út af bát sínum
og drukknaði, bækur, sem
fjalla um þessi umskipti frá
jarðlífinu til annars lífs, því
mér fannst að mér vegið frá
Guði, skyldi ekki hvers vegna
þetta varð að gerast. Ég kall-
aði Guð til ábyrgðar fyrir að
hafa ekki komið til hjálpar,
fyrir að hafa ekki með almátt-
ugri hönd sinni bægt þarna
dauðanum frá.
En við lestur þessara bóka,
einkum þó einnar þeirra, varð
mér brátt Ijóst, að þessi
ásökun mín var ekki reist á
styrkum grunni.
Höfundur bókarinnar, sem
er prestur í söfnuði gyðinga í
Bandaríkjunum, varð fyrir þvi,
að sonur hans fæddist með
svo kallaöan öldrunarsjúk-
dóm, og dó úr hrörnun og elli
aðeins 14 ára gamall. Fjöl-
skyldan vissi lengi að hverju
stefndi, en gat ekki með
nokkru móti skilið, hvers
vegna Guð legði slíka byrði á
hana. Faðirinn, sjálfur guðs-
maðurinn, huggarinn, settist
niður, magnvana, og leitaði
svara.
Að lokum komst hann að
þeirri niðurstöðu, að það
væri ekki Guð, sem skapaði
okkur þjáningarnar, heldur
væru það tilviljanir, lögmál
náttúrunnar, örlögin. Hann
komst líka að því, að okkur
hefði aldrei verið lofað þján-
ingarlausu lífi, heldur því, að
við skyldum aldrei þurfa að
vera ein i sársauka okkar og
þjáningum, að við gætum
alltaf haft aðgang að brunni
styrks og máttar, sem duga
myndi til þess að lifa af
harmleiki og óréttlæti lífsins.
Að þessari niðurstöðu
fenginni sá hann að hreinsa
þyrfti „mannorð" Guðs, ef
svo mætti að orði komast,
þar eð honum væri að ósekju
kennt um, er dauðinn stigi
harkalega niður fæti. Og nú
segir þessi lífsreyndi maður
öllum þeim, er vilja hlusta, aö
Guði verði ekki kennt um
sársauka okkar. Og ég finn
og veit, að þetta er rétt hjá
manninum. Því hvernig má
það vera, að Guð, sem í Kristi
boðar miskunnsemi og kær-
leika, geti á sama tíma verið
boðandi og höfundur
grimmdar og miskunnarleys-
is? Slíkt fær ekki staðist.
Ég trúi á Guð, sem er and-
stæðingur þjáningar og
dauða, á Guð, sem býður
fram aðstoð sína þegar sorg-
in þjakar. Ég trúi á Guð, sem
þurfti að gefa þessum heimi
einkason sinn, til þess að
brjóta vald dauðans á bak
aftur. Og ég trúi á Guð, sem
bíður nú með opinn faðmirin
handan grafar, takandi á móti
öllum þeim er hverfa úr þess-
um heimi. Dauðinn getur
slegið menn í valinn, en hann
megnar ekki lengur að halda
þeim í greip sinni. Atburðirnir
við Jerúsalem, á páskunum,
fyrir bráðum 2000 árum, sáu
fyrir því. Þar fór lífið með sig-
ur af hólmi.
Eftir þetta líf bíður okkar
framhald, nýr heimur, annað
svið, þar sem vitundin, sálin,
hinn andlegi líkami fær gist
um komandi tíma. Þangað
hverfum við öll þegar stund
okkar kemur, og þar munum
við hitta okkar góða vin,
Eystein Guðjónsson, meðal
annarra.
En nú erum við stödd í
þessum heimi, og rétt eins
og við megum aldrei gleyma
þeim, er hverfa frá okkur til
annars veruleika, þá megum
við heldur ekki gleyma þeim,
er standa eftir hjá okkur. Líf-
ið helduráfram. Eysteinn
hefði viljað, að ég minntist á
það. Við skulum því reyna að
leiða hjá okkur þá spurningu,
hvers vegna dauðinn kvað
dyra, en spyrja þess í stað,
hvert við getum leitað, þegar
sá óboðni gestur hefur tekið
einhvern frá okkur. Ég tel, að
Guð einn megni að gefa
styrk, huggun og von í þraut-
um lífsins, og veit, að hann
finnur til með hinum syrgj-
andi. Megi hann koma með
blessun sinatil fjölskyldn-
anna í Steinum og Röst, sem
þyngstu byrðina hafa, og
dýpstu sárin.
Það er vissulega sárt að
kveðja. En minningin um
þennan dreng mun lifa
ókomna tíma, björt og hrein.
Sigurður Ægisson
KVEÐJA
Mig skortir orð og hcerra hugarflug,
að hnýta þinni minning krans í Ijóði,
og birta það, sem býr í mínum hug,
sem best ég kysi, frœndi’ og vinur góði.
Þú fórst svo skjótt, sú fregn var öllum sár,
menn fá ei þokað dauðans myrka skugga.
Við sjáum aðeins ástvinanna tár,
en ekki þann, sem kemur til að hugga.
Þú valdir starf sem var þér eflaust kcert,
að vísa börnum leið til mennta heima.
Ég veit, að mörg, sem hjá þér hafa lært,
þar hlutu auð, sem þau munu’ aldrei gleyma.
Þú vildir kærleik kveikja’ í þeirra sál,
í krafti trúar á hið sanna’ og góða.
Þú kenndir þeim hið fagra móðurmál
og minntir þau á kraftinn sögu’ og Ijóða.
Það hlóðust á þig ýmis vandaverk;
þú vildir hverju góðu máli sinna.
Til átthaganna ástin þín var sterk
og að þeim var þér Ijúft að fá að hlynna.
Að byggja upp og bæta allra hag,
það boðorð var þér æðst í þeirra vanda.
Þú vildir sjá hér allt með bœttum brag,
og bœ, sem skal um aldir traustur standa.
Þá kveðjum við þig klökkum huga nú;
í kirkju okkar ríkir djúpur friður.
Við biðjum þess í bœn og helgri trú,
að blessun streymi’ af himni til vor niður,
og þerri af augum þinna harmatár
og þeirra ráð í hendur sínar taki,
og þó um stundir sorgin verði sár,
að sólbjört minning hjá þeim œtíð vaki.
Jón Sigurösson frá Rjóöri
TIL MÓÐUR
Lausar stöður
Nokkrar stöður lögreglumanna hér við embættið eru
lausar til umsóknar. Umsóknum skal skilað til skrif-
stofu minnar fyrir 1. september n.k.
Umsóknareyðublöð fást á skrifstofu minni og hjá
lögreglustjórum um land allt.
Lögreglustjórinn á Keflavíkurflugvelli,
27. júlí 1988.
1«1
ígf Utboð
Innkaupastofnun Reykjavíkurborgar fyrir hönd Hita-
veitu Reykjavíkur óskar eftir tilboðum í lögn dreifi-
kerfis 11. áfanga hitaveitu í Hafnarfjörð.
Útboðsgögn verða afhent á skrifstofu vorri að Frí-
\kjrkjuvegi 3, Reykjavík gegn kr. 10.000,- skilatrygg-
h^gu. Tilboðin verðaopnuð ásamastað miðvikudag-
inn 10. ágúst n.k. kl. 11.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVIKURGAR
: Frikirkjuvfegi 3 — Simi 25.800 — Postholf 878 — 101 fljjiykjaiik
TIL KONU
— og barna
Mœt er, og mikil,
minningin bjarta.
Laitguð er tund mín,
lítið mitt lijarta.
— Bærinn er hljóður.
Brá hérna birtu.
Brotinn er skjöldur.
Söguna segja
sjávarins öldur.
— Faðmurinn kaldur.
Tár falla tíðum,
treginn er þungur.
Faðirinn frómur
fór burt svo ungur.
— Sárt er að kveðja.
Herrann á himnum
harminn bitrt taki.
Englar hans allir
yfir svo vaki.
— Líf heldur áfram.
Söngurinn þagnar. Sonurinn dáinni?
Sjávarins hrammur?
Lífsneistinn slökktur? Lokuð nú bráin?
Ljárinn svo rammur?
Móðirin grætur. Minningar streyma.
Myndirnar bjartar.
Elskaður faðir; unglingur heima;
aldregi kvartar.
Ráð eru lítil, rétt eins og brysti
róður við hleina.
Harmurinn þungur. Hjálpin frá Kristi
huggunin eina.
Megi hann koma, meistarinn fróði,
mund þína kyssa.
Sæll er hjá Guði sonur þinn góði.
Sú er mín vissa.
Verndi þig englar, vefji þig örmum,
vaki þér yfir.
Mörg sé ég tár á mannanna hvörmum.
Minningin lifir.
Ljúfasta Ijóð mitt
lœt ég þér fœra.
Vongóð mí vertu
vina mín kœra.
— Guð ykkur styrki.
Sigurður Ægisson
Siguröur Ægisson