Alþýðublaðið - 28.12.1988, Blaðsíða 2

2
Miðvikudagur 28. desember 1988
jmirciifiiÐ
Útgefandi: Blað hf.
Framkvæmdastjóri: Hákon Hákonarson
Ritstjóri: Ingólfur Margeirsson
Fréttastjóri: Kristján Þorvaldsson
BÍaðamenn: Friórik Þór Guðmundsson, Haukur Hólm
og Sólveig Ólafsdóttir.
Dreifingarstjóri: Þórdis Þórisdóttir
Setning og umbrot: Filmur og prent, Ármúla 38.
Prentun: Blaðaprent hf., Síðumúla 12.
Áskriftarsiminn er 681866.
Áskriftargjald 800 kr. á mánuði innanlands. í lausasölu 50 kr. eintakið.
AFSTAÐA AÐALHEIÐAR
BJARNFREÐSDÓTTUR
OG STAÐA STEFÁNS
VALGEIRSSONAR
Ríkisstjóminni hefur óvænt borist liösstyrkur úr rööum
Borgaraflokksins. Viö afgreióslu fjáröflunarfrumvarpa í
neðri deild Alþingis í fyrri viku, greiddi Aöalheióur Bjarn-
freösdóttir þingmaöur Borgaraflokksins, atkvæði meö
frumvarpi um vörugjald og frumvarpi um tekju- og eigna-
skatt. Afstaða Aðalheiöar byggðist á hinni pólitísku sann-
færingu hennar um aö nútímaþjóöfélag veröi að búa yfir
sterku tekjuöflunarkerfi ríkissjóös til þess aö halda upþi
heilbriöiskerfi, menntamálum, félagslegri umönnun,
samgöngum og öðrum málum sem við tengjum siö-
menntuöu þjóðfélagi sem býr við öryggi og velferðarkerfi.
Þessi afstaöa Aóalheiöar var ekki öllum flokksbræðrum
hennar aö skapi, enda eru miklir andstæðingar skatta
víöa í Borgaraflokknum, þó svo aö flokkurinn vilji
stundum kenna sig við mannúöarstefnu. Mannúö sem
byggir einungis á ölmusu hinna ríku til hinna fátæku er
hins vegar engin mannúö. Þá væri nær aö tala um góð-
gerðarstarfsemi; þegar hinir efnuöu hafa efni á og eru í
skapi til þess aö sóþa brauómolunum af allsnægtarborði
sínu yfir þurfandi alþýöuna. Sem betur fer standa rætur
Aðalheiðar Bjarnfreösdóttur ekki í slíkum jarðvegi. Aðal-
heiður er alþýöukona sem hefur tekist á við lífið meö
öörum hætti en flestir liösmenn Borgaraflokksins.
Hennar afstaða er skýr: Aðalheiður Bjarnfreösdóttur
sýndi meö atkvæðagreiðslu sinni um tekjuöflunarfrum-
vörpin aö hún kann ekki aö meta mannúö góðgerðar-
starfsins. Aöalheiöur veit að siðmenntað þjóöfélag byggir
á réttlæti og jöfnuði, öryggi og velferð, verður aðeins
skaþað með réttlátu skattakerfi. Ekki með náðaraurum
stórbubbanna.
Cln atkvæðagreiðslan í neðri deild í fyrri viku minnir á
aðrarstaðreyndir. Hún minnirtil að mynda á þá staðreynd
að núverandi ríkisstjórn var meðal annars stofnuð á
grunni þeirra yfirlýsinga Stefáns Valgeirssonar að hann
gæti tryggt öruggan meirihluta í báðum deildum. Fljót-
lega var þessi meirihluti nefndur huldumenn Stafáns
Valgeirssonar. Þessar yfirlýsingar tryggðu Stefáni Val-
geirssyni valdastöðu sem margir hafa jafnað við ráðherra-
stól. Stefán Valgeirsson hefur hins vegar ekki reynst sá
umboðsmaður í álfheimum sem margir hugðu. Bág
frammistaða Stefáns Valgeirssonar í umbjóðendamálum
sínum og svikin loforð hljóta að vekja þá spurningu, hvort
ríkisstjórnin þurfi að standa við sinn hluta samningsins.
Nú er mikið rætt um hugsanlega stjórnarþátttöku
Borgaraflokks eða Kvennalista. Gangi þær umræður í
hönd með aðild annarra hvorra umgetinna flokka, eða
jafnvel beggja, hljóta hins vegar að vakna sþurningar um
framtíðarstöðu Stefáns Valgeirssonar.
ÖNNUR SJÓNARMIÐ
Ólafur Ragnar: Vill fá Kvennalist-
ann i arma sina.
ÓLAFUR Ragnar Gríms-
son fjármálaráðherra hefur
áhyggjur af Kvennalistanum.
í fyrri viku mátti lesa viðtal
við fjármálaráðherra í Þjóð-
viljanum þar sem hann harm-
aði faðmlög Kvennalistans
við Sjálfstæðisflokkinn.
Ólafur Ragnar efaðist
aldrei að fjáröflunarfrumvörp
ríkisstjórnarinnar kæmust í
gegnum neðri deild. Fjár-
málaráöherra hafði þó gert
sér meiri vonir um skilning
Kvennalistans á frumvörpun-
um. Orðrétt segir hann í við-
talinu:
„En ég hélt kannski að
aðrir í stjórnarandstöðunni
yrðu reiðubúnari til að fara í
alvarlegar viöræður um þessi
mál, og ég leyni því ekki að
það eru mér vonbrigði að
Kvennalistinn skyldi ekki
vera fúsari til þess að ræða
þessi mál. Þær hafa auðvitað
sínar ástæður, sem við skul-
um láta liggja á milli hluta á
þessu stigi, en ég held að við
ættum að halda áfram að
reyna að fá þær til viðræðna
um framtiðarstefnumótunina.
Þvi auðvitað gengur það ekki
að Kvennalistinn sé að skipa
sér við hliðina á Sjálfstæðis-
flokknum mánuð eftir mánuð
og kannski ár eftir ár. Hann á
ekkert heima i þessum
íhaldsherbúðum, hann á
heima með okkur jafnréttis-
sinnum og félagshyggjufólki.
Og ég vona að það takist á
næstu vikum að skapa auk-
inn skilning á milli okkar og
þeirra, þó ekki hafi unnist
nægilegur timi til þess á
þessum síðustu dögum.“
Þessi sjónarmið eru allrar
athygli verð. Hvernig skyldi
Kvennalistakonunum líða í
örmum Ólafs Ragnars?
KRISTINN P. Benedikts-
son yfirlæknir Fjórðungs-
sjúkrahússins á ísafirði segir
frá ýmislegu skemmtilegu á
ferli sínum í viðtali við jóla-
blað Vesturlands.
Við klippum út frásögn af
ímynduðu hasspartí sem
hafði hinar ótrúlegustu af-
leiðingar:
„ „Já, ég get sagt frá væg-
ast sagt eftirminnilegu atviki
frá veru minni í Bolungarvík.
Það gerðist er ég kom þang-
að fyrst sem lítt eða ekki
reyndur læknanemi og fór að
sinna þar læknisstörfum. Ég
var búinn að vera þar í eina
viku og alltaf hafði verið full
stofan. Eitt kvöldið sit ég
einn heima. Fæ ég þá heim-
sókn, Þar er kominn gamall
skólafélagi minn og einn
besti vinur. Hann var þá aö
vinna á dýpkunarskipinu
Gretti við dýpkun i höfninni.
Varð ég að vonum glaður en
um leið hissa að sjá hann því
ég hafði ekki haft hugmynd
um veru hans í bænum.
Hann hafði með sér nokkra
félaga sína og var haft vín
um hönd. Ég bragðaði að
sjálfsögðu ekki á þessum
veigum þeirra, en þeir voru
örlítið við skál. Svo gerist
það að siminn hringir. Ég
svara og á hinum endanum
er drafandi karlmannsrödd
sem spyr eftir lækninum. Ég
segist vera læknirinn. Ég átti
í mestu erfiðleikum með að
skilja manninn, en hann
spurði þó að lokum: Er ekki
partý þarna? Ég sagði það af
og frá og skellti á. Einhverj-
um mínútum siöar leiðir einn
af gestum minum mann inn í
stofuna, sem var áberandi við
skál. Þekkti ég strax á rödd-
inni að þar var kominn mað-
urinn sem hringt hafði
skömmu áður. Eg gat ómögu-
lega verið að kasta honum
út, þar sem hann var ósköp
vinalegur að sjá.
Hann gaf sig fljótlega á tal
við vin minn, sem er mikill
húmoristi. Umræddur vinur
minn tottaði pípu af mikilli
áfergju. Vildi maðurinn
meina að i pípunni væri eitt-
hvað meira en vanalegt pipu-
tóbak. Vinur minn varð þá
laumulegur á svipinn og
sagði að ekki væri útlokað að
svo væri. Maðurinn vildi endi-
lega fá að smakka á þessu
dýrðartóbaki, en vinurinn
sagði það af og frá, þetta
tóbak væri sko ekki fyrir
hvern sem er. Maöurinn varð
hinn fúlasti en varð að sætta
sig viö þetta. Síöar leysist
samkvæmið upp og allir
halda til síns heima.
Eftir þetta fer alltaf fækk-
andi á stofunni hjá mér,
þangað til að í lok þeirrar
viku er fór í hönd kom ekki
einn maður á stofuna. Ég
skildi ekkert hverju þetta
sætti og var farinn að vafra
um gólf verkefnalaus, þegar
á stofuna til mín kemur lög-
regluþjónn i fullum skrúða.
Þaö var fornvinur minn Þórir
Steingrímsson, núvernandi
leikari og rannsóknarlög-
reglumaður. Hann segir við
mig: Kiddi, hvað þykist þú
vera að gera? Ef þú þarft aö
reykja hass skaltu gera það
einhvers staðar annars stað-
ar en fyrir framan íbúa þessa
bæjar! Ég kom alveg af fjöll-
um og spyr Þóri hvað hann
sé eiginlega að tala um. Þá
segir hann mér að þaö sé
haft eftir vissum manni í
bænum að það hafi verið
hasspartý hjá mér og sé á
hverju kvöldi. Ég bregst
ókvæða við og þá fyrst gerði
ég mér Ijóst hvað um var að
vera, aö þessi maður sem
komið hafði um kvöldið hefði
skrökvað þessu. Ég varð í
fyrstu mjög reiður Þóri vini
mínum fyrir að trúa þessu á
mig, en síðan afar sár út í
þann sem hafði gert mér
þennan óleik.
Ég segi Þóri síðan hvernig
í málinu liggur og bið hann
aö hjálpa mér að bera þenn-
an rógburð til baka. Þegar
hann sannfærist um að ég er
að segja satt gerist hann
hinn hjálplegasti. Ég segi
ekkert minna duga en að
maðurinn verði yfirheyröur
og að birt verði yfirlýsing frá
honum að um uppspuna hafi
verið að ræða. Þórir tekur vel
í þetta og gengur i verkið af
mikilli röggsemi. Hann yfir-
heyrir manninn sem játar að
hafa spunnið þetta allt upp,
ekki af þvi að hann hafi trúað
þvi að félagi minn hafi verið
með hass, heldur vegna þess
að hann hafi verið reiður yfir
því að þaö hafi verið hæðst
að honum. Hann ber þetta
því allt til baka og skrifar
undir yfirlýsingu þess eðlis.
Þá gerist það þegar Þorir
ætlar að birta yfiriýsinguna
góðu, að lögreglustjórinn í
bænum tekur fram fyrir
hendurnar á honum og bann-
ar honum að birta yfirlýsing-
una. Þá kom í Ijós ai lög-
reglustjórinn var góður vinur
þessa manns sem fyrir róg-
burðinum stóð. Þórir sætti
sig ekki við þessi málalok,
heldur flaug i skyndi suður
til Reykjavíkur, fór upp i
dómsmálaráðuneyti og talaði
þar við Baldur Möller ráðu-
neytisstjóra og fékk Jeyfi
beint frá honum til þess að
birta yfirlýsinguna. Það var
síðan gert og skömmu siðar
fór að fjölga aftur á stofunni
hjá mér, sem betur fer.
Þessi atburðu'r haföi meðal
annars þann eftirmála, að
tveim mánuöum síðar hrökkl-
aðist lögreglustjórinn í bæn-
um frá embætti." “
Það er greinilegt að æra
manna úti á landi er mjög
brothætt!
Kristinn Pétur Benediktsson yfir-
læknir: Rógburöur um imyndaö
hasspartí reyndist dýrkeyptur.
Einn
me8
taffinu
Þessi er sagður án ábyrgðar: Ólafur Ketilsson bílstjóri
með meiru var nýverið staddur í samkvæmi fyrir austan
fjall. Þetta var mikið og veglegt samkvæmi og meðal
gesta var Þorsteinn Pálsson, formaðurSjálfstæðisflgkks-
ins. Undir borðum heyrðist allt í einu þrumuraust Ó lafs
Ketilssonar: „Skál fyrir Steina!"
Allir lyftu glösum og skáluðu fyrir formanni Sjálfstæð-
isflokksins. En varla höfðu menn sett niður glösin fyrr en
raust Ólafs Ketilssonar gall við að nýju: „Skál fyrirSteina!"
Og aftur lyftu menn glösum og kinkuðu kolli til Þorsteins
Pálssonar. En varla höfðu menn drukkið út skálina, fyrr en
Ólafur hrópaði að nýju: „Skál fyrir Steina!“ Nú kom hik á
menn, en enn lyftu gestir glösum til heiðurs formanni
Sjálfstæðisflokksins.
Þá heyrðist í Ólafi Ketilssyni: „Hvað er þetta eiginlega?
Fæ ég skál fyrir sveskjusteinana, eða ekki!!??“