Tíminn - 03.01.1968, Blaðsíða 7

MIÐVTKUDAGUR 3. janúar 1968
TIMINN
Heyrt á gamla árinu
7
Gieðilagt ár. fcæru landar!
Alk hins bezta vil ég óska ykk-
irr á'iþessu nýbyrjaða ári: Góðr
ar veðráttu, happasællrar ver
tíðar, verðhjöðnunar, hagstæðs
fisfcmarkaðs erlendis, góðrar
sprettu, og ails annars, sem
með þarf til að tryggja góða af-
fcomu þjóðarinnar til sjávar og
sveita.
>að er til siðs um áramót að
rekja atburði ársins, sem nýlið
ið er og reyna að spá í fram-
tíðina. En þar sem ég veit, að
þið þarna heima fylgist betur
með heimsviðburðunum en
flestir aðrir, þá ætla ég að hlífa
ykbur við sMkri upprifjun. Þess
í stað ætla ég að tína til þá
hluiti nokkra, sem ég hefi heyrt
skemmtilegasta á gamla árinu.
Engin manineskja hiér vestra
var meira umrædd á árinu en
Jiohnson, forseti. Þetta var erf
itt ár hjiá honum, eins og þið
öll vitið. Þrátt fyrir það, að
sikoðanakannanir hafi sýnt
hnignandi fylgi hans, heldur
hann ótrauður áfram á sinni
braut. Margar sögur eru sagðar
af óbifandí sj'álfstrausti hans-
Hér er ein slik.
Johnson var með kvenfugl
inci sinn niðri í Texas, á bu-
garðinum góða. Vinur hans
einn, útfararstjóri að atvinnu,
hafði verið að reyna að selja
honum grafreit, en hér er það
ekki óalgengt, að fólk tryggi
sór síðustu fasteignina meðan
það er enn í fullu fjöri. Nú
fór forsetinn með úifararstjór
anum að Mta á grafreitinn.
Leizt honum vel á jarðarskiik
ann, og vildi vita, hvað hann
ætti að bosta. Honum var
sagt, að verðið væri $4.000.00.
■S'agði þá Johnson: „Mér finnst
það nú vera all hátt verð, þe=>r
það er tekið með í reikninginn,
að ég ælla ekki að vera hér
lemgur en þrjá daga!“
Framifarir í samgöngumálum
hafa verið hér miklar. Flugfé-
lögin blómstra og sífellt eykst
fjöldi þeirra, sem þjóta um loft-
in blá í öllum mögulegum er-
indagjörðum. Samt veldur það
flugélögunum áhyggjum, að
um 50 milljónir landsmanna
hafa aldrei upp í flugvél stigið.
Margt fólk er enn þá hrætt við
að sleppa fótfestunni af jarð-
krimglunni. í því sambandi dett
ur mér í hug sagan af unga
manninum, sem fór í sína
fyrstu flugferð.
Hann var með lífið í lúkun-
um. Fékk hann sér sæti við
vænginn hægra megin pg starði
án afláts á hreyfilinn þeim
megin. Hann sat stífur á sætis-
bríikinni og starði á hreyfilinn,
eins og hamn væri hræddur um,
að hann stöðvaðist, ef hann iiti
af honum. Svona gekk í tæpan
klukkutíma. Gamla konan við
hlið honum, sem hallað hafði
S'ér vel aftur í sætið og augsýni
lega notið ferðarinnar. sneri
sér þá að honum og sagði;
„Ungi maður, ef þig langar að
: standa upp og teygja úr þér
augnafolik, þá skal ég passa
hreyfilinn fyrir þig á meðan!"
Þrátt fyrir allt, sem á hefir
gengið í þjóðmálunum hér, þá
gekk viðskiptalífið sinn vama
gang. Þar héldu áfram að hafa
forystu menn af ætt Abra-
hams, eins og þeir hafa gert
í aldaraðir. Sérstaklega iíkar
þeim lífið á jólakauptíðinni,
þegar hinir kaupa gjafir til
að færa hverjum öðrum í til-
efni af fæðingu frelsarans, sem
Abrabams-niðjar halda iiáttúr
lega ekki hátíðlega. í því sam-
bandi dettur mér í hug líil
saga, sem ég heyrði á árinu.
Fræðslustjórinn kom í heim-
sókn í barnaskóla í New York.
Hann fór inn í einn bekikinn og
talaði við börnin. Bauð hann
$5.00 verðlaun, ef einhver gæti
sagt sér, hver væri mestur mað
ur, sem nokkurn tíma hefði
verið uppi. Börnin komu með
ýmis svör: Washington, Lin-
ooln, Kólumbus o. s. frv.
Fræðslustjóri sagði, að þetta
hefðu aMir verið miklir menn,
en enginn þeirra væri sá, sem
hann hefði í huga. Þá rétti upp
höndina MtUl snóði í öftustu
röð, svarthæi'ður og nefstór.
Nefndi hann Jesú Krist, sem
reyndist vera rétt svar, og féfck
hann því fimm dollarana. í
næstu frímínútum kom kennar
iinn til sigurvegarans og sagði:
„Abraham, hvernig gaztu feng
ið af þér að segja þetta?“ Snáð
inn svaraði þá trúbróður sín-
um: „Móses er Móses, en bisn
ess er bisness!"
Öllum hugsandi rnönnum
veldur stórum áhyggjum hinn
sívaxandi flokkur þeirra ungu
manna og kvenna, sem sagt hef
ir sig úr mannfélaginu, hætt
að skera hár sitt og skegg og
fleygt sápunni út um gluggann.
Sífelldar mótmælagönsur þeirra
og annað umstang, hefir orðið
flestum hér til mikillar raunar.
Fæstir skilja hugsanagang
þe&sa fólks, sem kallar sig
blómabörn eða ,.himpies“, sem
mætti kanniske kalla himpi-
Sliíe ' -
gimpi á okkar ástkæru, óþjálu
tungu. Af þeim eru sagðar
margar sögur. Hér er ein.
Manmæta ein brá sér á mann
ætu-veitingaihús og hugðist gera
sér dagamun. Eftir að hafa
sezt niður, var henni sýndur
matseðillinn. Efst var glóðar-
steiktur Ameríkani með bak-
aðri kartöflu á $2,50. Svo kom
reykt íslendingslæri með bauna
jafningi á $1,75. Síðasta at-
riðið á seðlinum var ofnsteikt
himpigimpi með blönduðu
grænmeti og blómadýfu á $6.50.
Mannætan, sem vart mátti
mæla fyrir munnvatnsrennsli,
spurði þjóninn, hverju það
sætti, að himpi-gimpið væri
svo miklu dýrara en hinar kræs
ingarnar. „Þér vitið, herra
minn, hvað það er erfitt að
hreinsa þá,“ var svarið!
Um daginn var ég að tala við
landa, nýkominn að heiman-
IVÍeðal annars sagði hann mér
í fréttum, að nú væri búið að
opna jarðgöngin til Siglufjarð
ar. Rétt á eftir barst talið að
sjónvarpinu og sagði hann þá
þau tíðendi, að útsendingin sæ
ist nú á Siglufirði. Verandi illa
að mér í tæknilegum efnum.'
spurði ég, hvort Siglfirðingar
væru ekki óánægðir með að
hafa kringlótta mynd á sjón
varpsskermum sínum!
Að lokum er hér smá heil-
ræði, sem ég vona að skiljist i
þýðingu: Það er mjög ánægju
legt að vera mikilvægu^ en það
er mikilvægara að vera ánægju
legur.
Þórir S. Gröndal.
Fréttatil-
kynning frá
orðuritara
Forseti íslands hefur í dag
sæmt e-ftirgreinda menn heiðurs-
merkjum himnar íslenzku fáika-
orðu:
1. Herra Sigurbjörn Einarsson,
biskup íslands, stjögnu stórriddara,
fyrir emibættisstörf.
2. Bjarna Snæbjörnsson, lækni,
Hafnarfirði, stórriddarakrossi, fyr
ir lætonis- og félagsmálastörf.
3. Jónas Guðmundsson, fv. ráðu
neyti'sstjóra, stórriddaratorossi, fyr
ir félagsmiálastörf.
4. Björn Fr. Björnsson, sýslu-
mann. Hvolsvelli, riddaratorossi,
fyrir embættisstörf.
5. Gísla Bergsveinsson, útgerð-
armamn, Neskaupstað, riddara-
krossi, fyrir störf að útgerðarmál
um.
6. Helga Kristjánsson, bónda,
Leirhöfn, riddarakrossi, fyrir
búnaðar'- og félagsmálastörf.
7. Séra Jón Guðnason, riddara-
krossi, fyrir skóla- og ættfræði-
störf.
9. Loga Einarsson, hæsíaréttar-
dómara, riddarakrossi, fyrir emib-
ættisstörf.
9. Stefán G. Björmsson, fram-
fcvæmdastjóra, riddarakrossi, fyr-
ir störf að tryggingamálum og
störf í þágu skíðaíþróttarinnar.
10. Þór Sandholt. skólaistjóra,
riddarakrossi, fyrir störf á sviði
iðnfræðslu.
Reykjavík, 1. janúar 1968.
Orðuritari.
ar tii að taka aðra dóttUr
niína með. Við sjáum uú til,
— Það er nú vonandi að
þér njótið þessa ..lls, sem ber.t.
Framhald á bis, 31. '
Súsanna Guðjónsdóttir, séin
vann stóra vinninginn hjá SÍBS
við
»ÚN BROSTI hlýleeu, er liún konm, ég veit ekki. ,
kom tU dyranna. — H, 16, . : — Hvað ú nú að gera
vist vií ég tala viff ykkur, gttr: álía pénin«aiio?
iff;þ^svo velpe kanitó :Verðá engin vand-
Viff eruin srtödd l StórhoUi 8$, - fnfcffi meff það. Það eru aidrei
hjá Súsömxu C.uSjóuadóttur, . ; Vandweði meff slikt, hiá þeim
Hún fékk stóran vinning i , sem pica fjöiskyidur. Og ég
Happdrætti SiBS, heila millj- .véjt alveg, l.vað ég ætla aö
— Hvernig leggst þetta i i. f Þór attllð kannjke að fara
yður, Súsanrta? Hvaffa áhvif - jíl ttð ferðast? Eltthvert ú* i
hefur svona ævintýrftUímie ai i^ÍmUiií^ ZAá *' ■
burður á mann. á t . ^
— Það hefur engin áhrif á fcþáður M<ír hú til sumars i;:
mig, að mirunsta kosti ekki — Jú, «tii þuð hljóti nú
ennþá. ; ekki uð vera, svona kát og iif-
... . - ver«- svoria kát og lif-
^aö^eins^og éj| trui þessu : leB kouuJ ^ ^ ^ .f
alltaf verið hauei : og alltaf
unruð, haft góða heilsu. Og ég
þakka Guði fyrir það. Maður
veit efcki, livað það er gott að
vera heilbngður, því að þegar
heílsan er farin, þá er allt
farið, og engan vfginn .héSgt' '
að bjarga sér með neitt.
— Ég á nú dótiur úti I Nor»
egi og vildi gjarnan heirn-
sækja hana.
— Mig iieíur langað til uð I
Þessi urklippa er úr Morgunblaðinu
10.des.sl.Fyrirsögninsegirallt senisegja
þarf,Munið að endumýja
timanlega. Dregið 10. janúar IWdk
• SIBS 1968 ■