Tíminn - 02.03.1968, Blaðsíða 2

LAUGARDAGUR 2. marz 1968.
2_____________,______________TÍ.MINN

SJONVARPIÐ
Myndin sýnir Þorstein Ö. Stephensen í hlutverki sínu í leikritinu
„Romm handa Rósalind“ eftir Jökul Jakobsson, sem flutt verður í
Sjónvarpinu mánudaginn 4. marz
Talisvert hefur borið á því,
einfcuim nú í seinni tíð, að lýis-
ing &bújdlíólþiáittann,a sé léleg.
Sikuggarnir falla oft þveröfugt
við það sem á að véra, og otft
viíll svio óheppilega til, að þeir
lenda beint á þátttafcenduim,
svo að þeir verða fcolsvartir, og
niæsta óbugnanlegir ásýndum.
Þetita fcom m. a. fyrir á Blaða
mannafunidi á Söstudaginn, er.
þar mlátti vant greina andiits-
drætti stjémanda, og sömu með
ferð fékfc hún Rannveig okk-
ar í barnalþeattinum á sunnu-
dag. Þetta ætti að vera algjör
óþarfi, Ijósabúnaðurinn ætti
að vera sæimilegri en svo, að
þeir sem á sfcerminum sjást
þurfi að vera eins og drauigar.
í annan stað vil ég geta þess,
að óvenjumikið hefur borið á
ósamræmi í mynd og tali að
undanförnu, bæði í fréttaþátt
um og öðru innlendu efni, og
er það all'taf mjög svo hvimieitt
og greinilega ekki öðru um
að fcenna en hroðvirkni þeirra,
sem búa efnið út til fLutnings.
Lánsfjaörir eða
rýrar fjaðrir
Ennþé einu sinni aetila ég að
minnast á innlenda efnið í
sjónivarpinu, eða öliu heldur
efnisleyisið. Ef frá eru taldir
noikkrir fastir stúdíóþæittir og
fréttir, er dagskráin eiginlega
að öilu leyti byggð uipp á er-
lendium þáttum og fcvikmyndum,
og hefur svo verið frá árdögum
sjónvarpsins. Fyrst, þegar sjón
varpið var nýstofnað og mann
ekia hiáði mjög starfsemi þess,
var þetta oifboð skiljianlegt og
afsakanlégt, en enda þótt tals
verð reynsla sé komin á, og
margt ágætra manna og kvenna
bafi bætzt í starfsmannahóip-
inn, ber dagskráin þess býsna
líitil merki, enniþá eru Dýrling
ur og Steinaldarmenn, villidýr
og annað af erlendum toga
uppistaðan og þungamiðjan í
dagskránni. Hvað er það nú,
sem amar að, er það mannekla
enn, er það fjársfcortur, eða
er það fcan'nsfci hugmyndafiæð
þeirra sem dagsfcránni ráða?
Það er sjálfsagt miklu ódýr
ara að kauipa erlendar spólur
og þurfa ekki að gera annað
en renna þsim í gegn, heldur
en vinna innlenda þætti, en
það er áreiðanleaa hægt að
gera góða hluti án þess að mifc
ið sé borið í, og óþyrmilega sé
komið við pyngjuna. Til að
mynda mætiti taka ýmsar hua
ljúfar og skemmitilegar sögur
tifl upplestrar í sjónvarpi, .fg
gera einfalda og ódýra fcvvk
mynd, sem svarar að einhveriu
leyti til efnis. Óþarfi væri að
rekj'a söguþráðinn algjörlega í
myndum, heldur væri nóg, að
bregða upp einhverju sem
rninnti á hann, áróttaði hann
og gerði söguna rneira lifandi.
Og margt, margt fleira mœtti
gera án mikils tilkostnaðar, m.
a. bregða upp svipmyndum af
lifsferli íslenzkra stórmenna,
látinna eða lifandi, —
ekki væri það verra, fela e:n
hverjium góðum manni að
semja uim ]>á góðan og
skemmtilegan texita, sem sdð
an mæitti flytja með filmuibúit-
um og Ijósmyndum. Ef svo ila
vill til, að starfsfóilk sjónvarps
ins hatf'i aliveg nóg á sinni
könnu, er engin goðgá að fá
eimhverja góða menn úti í
bœ til að vinna eofalda dag
skrárliði í aðalatriðum, og fiá
síðan kunnáttumenn á sviði
kvifcmyndaitæfcni, innan sjón-
varps eða utan til að snurfuisa
þetta á eftir.
Enda þótt toositnaðiarminna
sé að kaupa efni enlendis frá,
er peningunum, sem í það fer,
mibliu verr varið, en þeim, sem
fara í gerð innlendra diagskrár
liða, sem þó skiljamlega verða
aldrei eins tæknilega fulikomn
ir og flotit, eins og framleiðslfa
gamalla og gróinna sjónvarps-
sitöðva. Við byggj.um ekki upip
sjónivarpsitæikni naeð því að
rúlla í gegn erlendum spólum
í erg og gríð og vera algjörir
þiggjend'Ur, heldur á sjónvarp
ið ofckar 'að vinna meira uipp á
eindœmi en það gerir, marka
nýjar brautir, brvdda upp á
nýjungum, og umfram allt ekki
leita oif langt yfiir skammt
þeirri viðleitni að njóta vin-
sælda hjá sjiónvarpsiáiborfend-
um. Það má efcki endalaust
sikreyta sig með lánsfjöðrum,
rýrar fjaðrir eru alla vega
stoárri, ef þær er.u efcta.
Um efní liSinnar viku
Síðasti þáttur spurninga-
keppni sjónvarpsins var alveg
sérlega góður enda þótt átak
anlegt væri að sjá, hversu hall
oka Skattstofan fór. Þetta sann
ar enn, það sem ég hef áður
drepið á, að stofnanirnar eru
aill'S ekki nægilega vandar í
vali keppenda. Ailt um það
var þátturinn hraður og
skemmtilegur, og greinilega
vel undir búinn og helzt svo
vonandi það sem eftir er, eða
í úrslitakeppninni. Ég vil þó
enn íitreka nauðsyn þess að
hiafa til taks einhvern dómara
til að stoera úr um vafiaatriði,
sgm alltaf geta komið upp i
svona keppni.
Þættir Ósvaldar Knudisen s.
1. miðvitoudiags.kvöld voru Ijóm-
andi góðir og vel teknir og
ekiki spillti texti dr. Kristjáns
Eldjárns fyrir. Ætti sjónvarp-
ið að gera meira af því að fá til
flutnings myndir og þætti eftir
kl. 20.30.
menn, sem eitthvað hafa starf
að að kvifcmyndagerð, og ætti
það að vera lyftistöng fyrir
marga er hafa þetta fyrir tóm
stundaiðju, og mu.ndi jafn-
framt auka mjög fjöibreytni
innlendis efnis í sjónvarpi.
Barnaiþátturinn á sunnud'ag
inn var lélegur, þegar undan
eru skilin Rannveis og krummi,
sem alltaf standa fyrir sínu, en
er- ekki bráðurn komið nóg af
söng- og lúðraisveitum, sem
fcraikkar hafa yfirleitt ekfcert
gaman af. Hér með er innlent
efni liðinnar viku talið, ef
frá er skilinn B'l'aðama'nnafund
ur, er þótti dautfur í þetta sinn.
Guðrún Egilsom.
Hafíð hæfílegt
bil milli ökutækja
Árið 1067 orsökuðu'sit 14,1%
árefcstra og umferðarsiysa í
Reykjaivík af því, að of stutt
bil var miili öfcutækja, en
1006 var sama orsök 13,7%
alilra árefcstra og umferðarsilysa
í Reykjavík. Tiltölulega
mikill hiuti þessara á-
rekstra og umferðarslysa
eiga sér stað á götum, þar
sem umferð er milkil. Öfcu-
menn þefekja þær löngu raðir
bifreiða, sem myndast á mikl
um umferðaræðum,, þegar um-
ferðin er hivað þéttost, t. d.
rétt fyrir og eftir hádegið Þá
freistast öfcumenn oft til að
aka óeðlilega málægt þeirri bif
reið, sem á umdan er ekið.
McS því að aka of nærri því
ökutæki sem á undan er, lok-
ast útsýnið fram á veginn að
verulegu leyti. Ökumaður, sem
efcfci hefur fuillfcomið útsýni ytf-
ir yegimn framuind,an, er oft
ekfci í viðbragðsstöðu, er
skyndilega hætto ber að, sem
krefist þess að öfcutækið sé
stöðv'að. Við að afca of nærri
nœstu bifreið á undan, glatast
oft einnig tækifæri til löglegs
framúraksturs. Vegurinn fram
undan verður ökumanninum
sem lofcuð bók. í þessu sam-
bandi verða ökumenn að hafa
í huga hin ma.rgivísle.gu atosturs
sikilyrði, einkum áhrif hálka
af völdium ísingar og bleyto
hemil.unarvegalengdina. fsing
eða bleyta á akbraut, stórauka
hemlunarvegalengd bifreiðar,
og krefjasf þess, að sérstök vai
úð sé sýnd.
Beinið athyglinni að akstrin
um.
Oft beinist athygli ökumanna
að öðrum hlutum en þeim '-em
varða öryggi við aksturinn, svo
sem gangandi vegfarendum a
gangstéttum, verzlunarglu'ggum
eða farþegum í þifreiðinm
sjálfri. Þegar athyglinni er
síðan beint að afcstrinum á ný,
Jafnvel viS miög góS akstursskilyrSi eiga sér stað árekstrar, sem orsakast af því, aS ekiS var of ná-
lægt bifreiS þeirri, sem ekiS var á undan. Of oft er ökumaSurinn meS huga sinn viS annaS en aRstur.
inn sjálfan og hann nær ekki aS stöSva bifreiS sína í tæka tíS til aS koma í veg fyrir árekstur.
er oft um seiaan að stöðva
ökutækið og koma í veg fyri.r
að aka á næstu bifreið á und-
an, sem þurft heiur að dragi,
úr hraða eða hemla. Ekið heí
ur verið of nærri henni. Góð-
ur ökumaður miðar akstur sinn
alltaf við það. að hann geti
stöðvað bifreið sína á þriðjung
þeirrar vegalengdar, sem auð
er og hindrunarlaus framund-
an.
Góður ökumaður hefur ávallt
hugfast, að bifreið, sem ekið er
á undan, getur snögghemlað,
jafnvel þó hann sjái ekki ástæ?
una til hemlunarinnar: