Alþýðublaðið - 10.09.1993, Page 4

4 ALÞÝÐUBLAÐIÐ
RÖKSTÓLAR & FÖSTUDAGSFLUGAN
Föstudagur 10. september 1993
RÖKSTÓLfíR
Ævintýrið af Davíð Rauðhettu,
úlfinum Halldóri og ömmu neytanda
Nýjasta skinkuævintýri þjóðarinnar
hljóðar svo: Einu sinni var indæl hús-
móðir sem hét Hagkaup. Hún átti unga
hrokkinhærða dóttur sem hét Davíðína
Oddsdóttir en var alltaf kölluð Rauð-
hetta vegna þess að hún átti svo fallega
rauða kápu með hettu sem hún brá yfir
sig þegar vildi fela ásjónu sína. Einu
sinni útbjó Hagkaup fallega nestiskörfu
með danskri skinku og sagði Rauðhettu
að fara til ömmunnar sem var fársjúkur
neytandi sem bjó í skóginum, innilokuð
og fjarri öllum almennilegum kjörbúð-
um. Amma hafði fengið kveisu vegna
þess að hún hafði étið yfir sig af kinda-
kjöti og höfuðverk út af hinu háa verði
sem hún þurfti að borga fyrir ærkjötið.
Hagkaup rétti Rauðhettu skinkukörfuna
og sagði henni að passa sig á stóra,
hættulega úlfinum Halldóri sem át all-
ar skinkur sem urðu á vegi hans.
Rauðhetta lagði flautandi og trallandi
af stað. En þegar hún var komin inn fyr-
ir skógaijaðarinn, mætti hún úlfinum
Halldóri. Úlfurinn Halldór spurði Rauð-
hettu hvert hún væri að fara með
skinkukörfuna. Rauðhetta sagði eins og
var. Þá sagði úlfurinn Halldór: „Viltu
ekki tína nokkur blóm handa ömmu
þinni, ríkislögmanni og öðrum góðum
vinum þínum?“ Það fannst Rauðhettu
snjöll ráðagerð. En á meðan Rauðhetta
tíndi blómin, skaust úlfurinn Halldór að
húsi ömmunnar. Halldór barði dyra og
fársjúka amman stundi: „Hver er þar?“
„Það er bara ég, Rauðhetta, elsku amma
mín,“ sagði Halldór lymskulega. „-
Komdu inn, það er opið,“ sagði amma
neytandi alveg grandvaralaust. Og inn
stökk Halldór og gleypti ömmuna með
húð og hári. Þegar hann hafði ropað og
klórað sér á maliakútnum, fór hann í
náttserk ömmunnar og setti upp gler-
augun. Síðan lagðist hann í rúmið.
Rauðhetta tfndi og tíndi blóm. Eitt
handa ömmu, eitt handa Hannesi vini
sínum, eitt handa Krumma og eitt
handa Guðmundi þjóðminjaverði.
Rauðhetta var komin í svo gott skap að
hún teygði sig eftir fallegri gleym-mér-
ei handa Þorsteini æskuvini. En þá
fannst henni nóg komið og hætti við.
Hún sleit hins vegar snöggt upp presta-
kraga handa Frikka. „Hann getur slitið
af henni blöðin og velt því fyrir sér hvort
ég elski hann eða elskj hann ekki,“
hugsaði Rauðhetta og bældi niður hlát-
ursskrækina. Hún leit til sólar og sá að
tíminn hafði hlaupið frá henni. Rauð-
hetta setti öll fallegu blómin í skinku-
körfuna og hraðaði sér glöð í bragði til
ömmunnar.
Þegar Rauðhetta kom að kofadyrun-
um, bankaði hún lauslega á dymar og
gekk inn. Henni þótti amman eitthvað
torkennileg en hugsaði með sér: „Það er
kannski ekkert skrýtið að amma sé blá
og svört með uppblásna vömb. Svona
verður víst fólk sem borðar yfir sig af
kindakjöti og borgar svo mikið fyrir
það.“ Rauðhetta hristi krullumar og val-
hoppaði að rúminu. Hún rétti ömmunni
skinkukörfuna og sagði: „Gjörðusvovel,
elsku amma. Loksins færðu almennileg-
an mat, skinku frá Danmörku!“ Amman
sleikti út um, beraði tennumar og
hvessti á hana augun. Rauðhetta hrökk
við og spurði síðan varfæmislega: „Af
hverju ertu með svona stór augu?“ Am-
man svaraði: „Það er vegna þess að ég
geti séð þig betur." En úlfurinn hugsaði
með sjálfum sér í framhaldi: „Og fylgst
betur með helvítis vitleysunni í þér.“
Rauðhetta kyngdi og spurði aftur: „En
hvers vegna ertu með svona stór eyru,
amma mín?“ Og aftur svaraði amman:
„Það er vegna þess að ég geti heyrt bet-
ur til þín.“ En hugsaði glottandi: „Sú
lætur ljúga að sér. Auðvitað eru eymn
stór svo ég geti heyrt jarmið í öllum
blessuðum kindunum og eigendum
þeirra.“ Enn herti Rauðhetta upp hug-
ann og spurði: „En elsku amma mín, af
hverju ertu með svona stóran munn?“
Og mamman svaraði að bragði: „Það er
vegna þess að ég geti betur étið þig!!“
Og amman eða réttara sagt Halldór, því
þetta var úlfur í ömmugervi, stökk fram
úr rúminu og gleypti Rauðhettu í einum
bita.
Hér hefðu auðvitað átt að vera sögu-
lok svo allar kindumar og eigendur
þeirra hefðu getað unað við sitt til ævi-
loka. En því er ekki að heilsa. Sagan
heldur því miður áfram.
Þegar Halldór var búinn að innbyrða
Rauðhettu ofan á ömmuna, nartaði hann
í dönsku skinkuna og hugsaði með sjálf-
um sér: „Ég nenni ekki að éta þessa
skinku, það er nóg af henni fyrir í malla-
kútnum á mér.“ Svo ropaði hann og fret-
aði lágt og lagðist upp í mjúkt og ylvolgt
rúmið. Og steinsofnaði.
I skóginum var veiðimaðurinn Jón
Baldvin á vappi. Hann var vanur að
vitja ömmu neytenda öðm hverju og
fylgjast með velferð hennar. Þegar hann
kom að kofanum, brá honum heldur í
brún. Hvergi var ömmu neytanda að sjá,
heldur hrjótandi úlfmn í sjúskuðu
ömmugervi uppi í rúmi. Veiðimaðurinn
Jón hafði snör handtök, dró upp hnífinn
sem hann hafði fengið að gjöf í Bmssel
og brá kutanum á vömb úlfsins. Út ultu
Rauðhetta og amman. „Hvað er ég bú-
inn að segja ykkur oft að vara ykkur á
úlfinum,“ spurði veiðimaðurinn hvat-
lega. „Maður þarf nú að hlusta á öll
sjónarmið," maldaði Rauðhetta í móinn
og hagræddi lokkunum. Veiðimaðurinn
hlustaði ekki á vælið í Rauðhettu og bar
inn nokkra þunga steina sem hann
smellti inn í vömb úlfsins og saumaði
fyrir í hasti meðan amman horfði orð-
vana á aðfarimar. ,JIóhanna systir
kenndi mér að sauma,“ sagði veiðimað-
urinn afsakandi yfir þessum kvenlegu
tilburðum. Síðan benti hann Rauðhett-
unni og ömmunni að læðast út með
skinkukörfuna.
Á meðan þrenningin gæddi sér á skin-
kunni í leynilegu skógarijóðri, vaknaði
úlfurinn Halldór. Hann var með haus-
verk og dálítið slæma samvisku en
reyndi að hrista hrollinn úr sér. „Þetta er
eins og að loknum veisluhöldum á Bún-
aðarþingi. Skrambi er ég þyrstur og
þungur í maga,“ hugsaði hann. „Það ör-
ugglega vegna þess að ég nartaði í
skinkuna.“ Svo staulaðist hann út úr
rúminu og skjögraði niður að ánni til að
drekka. En þegar hann hallaði sér fram á
árbakkann, ultu steinamir til í maga
úlfsins og hann steyptist í hylinn.
Og enn hefur úlfurinn Halldór ekki
komið úr djúpunum en öðm hverju birt-
ast um hann fréttir í Nýja Tímanum, þar
sem segir að brátt sé von á Halldóri á ný
og þjóðin skuli ekki örvænta. Og lýkur
hér ævintýrinu.
Veiðirabb Alþýðublaðsins
Þrátt fyrir að nokkrir dagar séu eftir í þeim ám sem síðastar loka er
vertíðinni 1993 svo gott sem lokið. Þeir allra hörðustu þrauka þó fram á
síðasta dag, oft í von um þann stóra.
Haustin skapa gjarnan afslappaöra andrúmsloft við veiðarnar og í
veiðihúsunum en þegar birtan er endalaus.
Stemmningin á kvöldin getur verið mikil og það er á þessum tíma sem
flestar veiðisögurnar fjúka. Trúlega hefur fátt verið sannara sagt en að engin
saga sé svo lygileg að hún geti ekki verið sönn. Hér á eftir er veiðisaga sem
ætti að geta komið mönnum í gott skap. Hún er bandarísk, en allir
stangveiðimenn eru bræður þegar á bakkann er komið, sama hvaðan þeir
eru. Hið sameiginlega tungumál þeirra er þráin til að vera við ána og
nálægðin við hina tiginbornu vatnabúa.
Sagan af gamla Joe
PaS bar til í litlum bæ upp í Montana fylki í Bandaríkjunum fyrir nokkrum
árum að gamli veiðivörðurinn dó. Héraðið er ríkt af fengsælum veiðivötnum
með stórum silungum og því var strax gerð gangskör í að auglýsa eftir
nýjum veiðiverði. Það gekk hinsvegar heldur rólega. Enginn á svæðnu hafði
áhuga á starfinu. Eftir langa mæðu fékk einn þorpsbúanna þá hugmynd að
setja auglýsingu í eitt af blöðunum í stórborginni og láta á það reyna hvort
það bæri árangur.
Og viti menn. Umsókn bart snarlega. Umsækjandinn var ungur
lögreglumaður, Jim að nafni, sem sagði í bréfi sínu að hann hefði ekki
aðeins áhuga á starfinu heldur væru veiðar hans aðal áhugamál.
Þorpsbúarnir höfðu engar vífilengjur, sendu bréf til baka og hann ráðinn.
Liðu nú einhverjir dagar, en svo birtist á myndarlega jeppa ungi maðurinn,
mættur til starfa. Þorpsbúum leist strax vel á Jim, röggsamur og ákveðinn
og heiðarlegur reyndist hann í hvívetna.
Jim þótti tilhlýðilegt að reyna að kynnast sem flestum þorpsbúa og gerði
sér því iðulega ferð á krána á kvöldin. Fljótlega varð hann þess áskynja að
einn þorpsbúa, gamli Joe, var álitinn vera fiskimaður í meira lagi og heyrði
margar tröllasögur af veiðum hans. Fékk Jim nú mikla löngun til að fara til
veiða með gamla Joe og læra handtökin af snillingnum. Eitt kvöldið á
kránni var sá gamli staddur þar og nú áræddi Jim að færa þetta í tal.
Joe tók því fálega í fyrstu, en sagði síðan að hann gæti svosem tekið hann
með í fyrramáliö. "Hvenær eigum við að leggja í hann, er ekki ágætt að fara
svona um 6 leidð"? spurði Jim. "Nei", sagði Joe, "ég næ í þig svona um 11
leitið, það er fjandans nóg." Jim þótti súrt að eyða sjálfum morgninum
svona, en sagði ekkert. Morguninn eftir kom Joe skröltandi á eldgamalli
jeppadruslu og Jim bar veiðistangimar og allan útbúnað í bílinn. Hófst nú
hrikaleg tveggja tíma ökuferð upp í fjöllin og Jim var sannfærður um að sá
gamli myndi leiða sig á einhvem "leynistað", frábæran til veiða. Loks
koma þeir að feiknalegu vatni þar sem gamalt bátræksni lá í fjömnni.
Eftir að hafa útbúið bátinn héldu þeir af stað. Fyrst sigldi Joe í um
klukkutíma norður eftir vatninu, beygði síðan á bakborða og áður en varði
voru þeir komnir inn í þrönga vík, girta háum klettum. Jim var farinn að
titra af tilhlökkun og nú stöðvaði gamli Joe bátinn. "Jæja, eigum við ekki
að fara að renna"? spurði Jim. "Ja, bíddu aðeins" sagði Joe. Síðan teigði
hann sig rólega niður í brúna leðurtuðru sem hann hafði meðferðis. Dró
þaðan upp dínamítstúbu, kveikti í þræðinum og henti henni út í. Báturinn
kastaðist til þegar sprengingin varð en síðan byrjuðu að fljóta upp stærðar
silungar allt í kring.
Jim missti allgerlega stjórn á sér. "Nú siglum við þegar til lands, ég kæri
þig fyrir brot á öllum veiðireglum og vona sannarlega að þú fáir bæði
ærlegar sektir og fangelsisvist fyrir þessa svívirðu"!! Jim lét dæluna ganga
en Joe haggaðist ekki. Hann teigði sig hinsvegar aftur ofan í tuðruna, dró
þaðan aðra dínamítstúbu og kveikti í þræöinum. Rólegur hélt hann á henni
undir lestrinum frá Jim en þegar aðeins örlítið var eftir af kveiknum henti
hann henni skyndilega til Jim sem greip hana í fáti. "Jæja ljúfurinn", sagði
gamli Joe. "Nú hefur þú um tvennt að velja. Annaðhvort getur þú haldið
áffam að tala, eða þú getur byrjað að veiða!"
* * * * * * *
Það er sjaldgæft að komast í einkasöfn margra fluguhnýtara. Flugan hér að
neðan er úr einu slíku og hefur gefið nokkra laxa þó ekki sé vitað hvort
veiðimaðurinn skráði þá undir öðru en "Fluga". Skýring á nafninu er hins
vegar ekki föl.
SENDIBOÐINN
svartur íkomi
ávalt gull páhanafanir dökkvínrautt floss