Alþýðublaðið - 29.03.1996, Blaðsíða 5

FÖSTUDAGUR 29. MARS 1996
pijónales á bamaböm og seinna bama-
bamaböm, hinsvegar fíngerðustu teg-
und af hekluðum milliverkum og or-
keruðum blúndum á sængurver og
kodda og hafa öll bömin og fullorðin
bamaböm meðal annars eignast sllkar
gersemar.
Tengdamamma hafði sérstaklega
fallega söngrödd. Á ísafjarðarámnum
söng hún bæði í kirkjukórnum og
Sunnukómum og hún söng í kirkjukór
Óháða safnaðarins í Reykjavfk fyrstu
árin efdr að hún flutti suður. Söngur
var henni í blóð borinn, hún söng við
störf sfn, virtist kunna öll ljóð og sálma
og fór með íslenskt mál og texta. Okk-
ur fjölskyldunni hennar fannst hennar
rödd björtust og tæmst. Þær em góðar
minningamar um sunnudagsmorgna
með steikarilm úr eldhúsi og bjartan
söng Siggu tengdamömmu þar sem
hún tekur undir messusönginn í út-
varpinu, og þær einkennast af hugarró.
Siggu var gestrisni í blóð borin og
margir hafa haft á orði við mig gegn-
um árin hve elskulega, glaðlega og
opnum örmum hún tók gestum sem að
hennar garði bar. Þó þröngt væri á
þingi á Isafjarðarárunum var ávallt
auðsótt mál að hýsa góða gesti og
þeim vel gert. Þetta var eitt þeirra
heimila sem vinir bamanna sóttu í og
þar sem þeir fundu að þeir væm au-
fúsugestir. Alltaf opið hús og glaðværð
ríkjandi.
Flest tengdasystkini mín áttu sín
unglingsár í Kópavogi. Heimilið að
Álftröð 5 stóð gegnt Víghólaskóla,
gagnfræðaskólanum sem þá var, og
þetta gestrisna heimili varð eins og fé-
lagsmiðstöð vina, barnahópsins sem
með tveggja ára millibili fetuðu
fræðsluveginn upp í gagnfræðaskóla.
Frá þeim ámm em margar skemmti-
legar minningar bundnar við Álftröð-
ina og ótrúlegt að hugsa til þess hvem-
ig ávallt vom til reiðu kúfull kleinu-
box, jólakökur og annað góðgæti fyrir
hressa stráka og glaðar stelpur sem
fylltu eldhúsið hennar tengdamömmu.
AHir sem kynntust þessari yndis-
legu konu fengu á henni mikið dálæti.
Þannig naut hún ástríkis allra ung-
mennanna sem í áranna rás áttu hjá
henni skjól. Hún hlaut sérstakan vinar-
sess hjá systkinahópnum mínum, sem
hún sýndi mikla ástúð frá fyrstu kynn-
um, og þannig hefur hún laðað að sér
ólíkustu einstaklinga í gegnum árin.
Hún var bæði falleg og góð. Þegar ég
tæplega átján ára unglingur stundi því
upp við hana að við Sverrir sonur
hennar, sem þá var að hefja iðnnám,
ættum von á bami og værum hjálpar-
þurfi, tók hún mig undir sinn stóra fjöl-
skylduvæng og varð mér sú móðir sem
ung stúlka ( þessari aðstöðu þarfhast.
Hún lét sig ekki muna um í fyllingu
tímans að taka tilvonandi tengdadóttur
inn á heimilið og meðtaka hana í
bamahópinn sinn. Já, ég varð eitt af
hennar bömum og aldrei bar skugga á
í sambandi okkar sem varð að órofa
vináttu sem spannaði nærri fjörtíu ár.
Hún tók að sér að passa þetta fyrsta
barnabarn sitt Sigurjónu, sem frá
fyrstu tíð átti stóran sess í hjarta
ömmu, en þeim átti sannarlega eftir að
flölga bamabömunum sem áttu skjól
hjá ömmu í lengri eða skemmri tíma
og þann hóp skipuðu báðir synir okkar
Sverris, Eyjólfur Orri og Jón Einar.
Sjálf eignaðist hún Kristínu, yngstu
dótturina, árið efitir að hún varð amma.
Við bjuggum nálægt hvor annarri,
að undanskildum þeim ámm sem við
hjónin bjuggum erlendis, sem hefur
skapað eftirsóknarverðar ástæður fyrir
börnin okkar sem hafa átt í Siggu
tengdamömmu þá umhyggjusömu og
ástríku ömmu sem flesta dreymir um.
Fyrir börn og barnabörn er það góð
minning að hveiju sinni sem við sótt-
um hana heim, eftir að hún varð ein,
fagnaði hún okkur í einlægni og að
skilnaði kvaddi hún með bros á vör og
þakklæti fyrir komuna, aldrei ákúrur ef
nokkur tími hafði liðið frá síðustu
heimsókn, aldrei kvartað um einsemd
þó við vissum betur.
Þegar ég reyni að draga fram mann-
kosti Siggu tengdamömmu verð ég að
minnast á einstakt samband hennar og
Ingibjargar, yngstu dóttur Jóns, sem
bjó hjá Siggu og Jóni árin sem hún var
í framhaldsnámi. Það er ekki síst verk
tengdamömmu hve yngsta systirin er
sjálfsagður hluti þessa samheldna
systkinahóps og hún var sem eitt
þeirra, einnig nú á vökustundunum við
sjúkrabeðinn, sem staðfestir visku og
kærleik gjöfúllar konu. Tengdamóðir
mín var sannarlega merkiskona. Á
kveðjustundinni er mér efst í huga
þakklæti fyrir öll hin góðu ár. Blessuð
sé minning hennar sem nú fer í friði til
fundar við þá tvo sem hún hefur svo
sárt saknað.
Rannveig Guðmundsdóttir
í dag verður borin til grafar frá
Kópavogskirkju mikil heiðurskona.
Hún var búsett hér í Kópavogi í rúm-
lega 30 ár eða frá því að fjölskyldan
flutti frá ísafirði þegar maður hennar,
Jón. H. Guðmundsson skólastjóri,
gerðist skólastjóri Digranesskóla. All-
an þennan tíma hefúr verið mikill vin-
skapur milli okkar fjölskyldna og þar
átti Sigga stóran hlut, því hún var ein
þeirra sem öllum gat ekki annað en
þótt vænt um. Hún lét sér annt um alla,
og ævinlega þegar maður kom í Álf-
tröðina spurði hún, jæja Guðmundur
minn, hvað segir þú mér af mömmu
þinni og þínu fólld. Alla tíð bað hún
mann fyrir góðar kveðjur til ættingj-
anna með von um góða heilsu. Sein-
ustu árin kom hún oft í búðina til Sól-
eyjar, stundum til að versla en kannski
miklu oftar til að heilsa upp á mæðg-
umar og ævinlega klappaði hún þeim á
kinn áður en hún kvaddi. Þannig var
hún ávallt að hugsa um velferð vina
sinna.
Þó samskipti okkar hafi að sönnu
verið miklu meiri á meðan Jón var á
lífi, þá höfum við alltaf haldið okkar
góðu kynnum. Þegar ég h't til baka þá
gæti ég trúað að Jón og Sigga hafi ver-
ið það fólk sem ég heimsótti hvað oft-
ast. Bæði var það, að ég leitaði mjög
oft ráða hjá Jóni varðandi pólitíkina,
og svo var með eindæmum hlýlegt
viðmótið hennar Siggu, að mér fannst
alltaf gaman að koma í Álftröðina.
Síðustu árin bjó Sigga í Gljábakka, en
það húsnæði var byggt fýrir eldri borg-
ara (Kópavogi.
Vissulega er það svo, að þegar
maður ætlar að setja nokkur fátækleg
orð á blað um konu sem alla tíð helg-
aði líf sit heimilinu og uppeldi bama
sinn, var „bara húsmóðir", verður
manni orða vant. Þau heimili sem ég
og mín kynslóð ólumst upp í, heyra nú
því miður brátt sögunni til. Þannig
þykir það ekki lengur neitt sérstakt að
stjóma stóm heimili og ala upp mörg
böm. Þar reyndi fyrst og ffernst á hús-
móðurina sem alltaf þurfti og „átti“ að
vera heima.
Sigga hafði fallega rödd og hafði
mikið yndi af söng, enda söng hún
mikið. Alltaf þegar haldnar voru
skemmtanir fannst henni nauðsynlegt
að taka lagið og söng þá manna hæst.
Ég minnist þess ekki að hafa komið
heim í Álftröð og hitt Siggu í leiðu
skapi. Fyrir mér var hún einstaklega
lundgóð og þó h'fið hafi vitanlega ekki
alltaf verið henni neinn dans á rósum
þá lét hún mann aldrei finna annað en
að allt léki í lyndi hjá henni. Svona
manneskjur em gulls ígildi og þyrftu
að vera á hveiju heimili.
Þau hjón, Jón og Sigga, tóku mik-
inn og virkan þátt í starfsemi Alþýðu-
flokksins, fyrst á ísafirði og síðan í
Kópavogi. Álþýðuflokkurinn þakkar
þeim fyrir heilladijúgt samstarf í gegn-
um tíðina og víst er um það, að hreyf-
ing jafnaðarmanna er miklu mun fá-
tækari að þeim gengnum. Ég vil fyrir
hönd Alþýðuflokksins færa fjölskyld-
um þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Megi minningin um þessi heiðurshjón
lifa í hugum okkar allra.
Við fráfall Siggu viljum við Sóley
og fjölskylda senda bömum hennar og
þeirra fjölskyldum okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Blessuð sé minning
hennar.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Qpeqav isíemki ostuvinn ev kominn á
ostabakkann, foegar kami kóvónav matargevðina
- bvveWur eða djúpsteiktuv - eða ev einjfildlega
settuv beint í munninn
- bá et kátíðl
Q^slenskuv (égbeta
í kiydðollu
Frábær með fersbu saiati
og sem snarl.
Jáðala (sððvie
A ostabafcbann og með
bexi og ávöxtum.
>one
Góður einn og sér og
tilvalinn í matargerðina.

offtónda Qfðrie
Með bexinu, brauðinu og
ávöxtunum. Mjög góður
djúp- eða smjörsteibtur.

Qplvítm kastali
Með fersbum ávöxtum
eða einn og sér.
(áJljómaostuv
Á bexið, brauðið.
í sósurog ídýfur.
Yóamembevt
Einn og sér, á ostababkann
og í matargerð.

<0tóvi-JzJhmou
Ómissandi þegar vanda
á tii veisiunnar.
Æúxusgrja
Mest notuð eins og hún bemur fyrir
en er einbar góð sem fylling í bjöt- og
fisbrétti. Bragðast mjög vei djúpsteibt.
* W. s,
oPort (£alut
Bestur með ávöxtum, brauði
og bexi.

(£Peppevoneostuv
Góður í ferðalagið.

háðaostuv
Tilvaiinn til matargerðar - í súpur, ig. , ,-L
sósur eða til fyllingar í bjöt- og
fishrétti. Góður einn og sér.

f||ff fí
(áávitlauks (ápvie
Kærhominn á
ostababbann, með bexi,
brauði og ávöxtum.
ÍSLENSKIR
OSTAR, >
^tiNAsrA
&