Vísir - 25.03.1977, Blaðsíða 2

' 1*4 ...
í Reykjavík
T
Á islensk kvikmynda-
framleiðsla framtið
fyrir sér?
Sigurveig Einarsdóttir, húsmóö-
ir: Ég veit þaö varla. Ég held þó
aö fæstir láti islenskar kvikmynd-
ir, eins og t.d. Morösögu, fram
hjá sér fara.
Ragna Ragnarsdóttir, húsmooir: I
Þaö skyldi maöur vona. Ég heldl
aö þaö sé nauð-*
synlegt aö viö gerum okkar kvik-l
myndir sjálf.
Stefán Björnsson, nemi: Já.hún á
þaö vissulega. Eftir að hafa séö
Morðsögu er ég ekki i nokkrum
vafa. Þaö er mjög jákvætt fram-
tak.
Hreiöar Sigurbjarnarson, bif
reiöarstjóri: Já, ég held þaö. Is-
lenskar myndir eru aö minnsta
kosti mjög æskilegt fyrirbæri.
Vilhjálmur Friöriksson, verka-
maöur: Já, aö mínu áliti er alltof
lltill gaumur gefinn þeim sem
áhuga hafa á aö gera kvikmyndir.
Þaö vantar aö visu fjármagn, en
meöan áhuga- og hæfileikamenn
eru til, þá er framtiöin ekki svört.
Föstudagur 25. mars 1977
visnt
greinilega konungiega.
Þetta var á dansleik sem
lamaöir og fatlaöir efndu til i
húsi sinu aö Hátúni i Reykjavik i
fyrrakvöld. Þetta er fyrsti dans-
leikur sinnar tegundar sem
haldinn er hér á landi og tókst
meö ágætum.
Erlendis til dæmis á Noröur-
löndunum eru slikir dansleikir
vel þekktir. Þar eru lika haldn-
ar danskeppnir fyrir fatlaöa og
Ekki þekkjum viö þennan dans. En þaö er greinilegt aö fólk nytur hans og leggur sitt Itrasta af mörkum
til ab vel takist.
Ljósmyndir Visis Loftur
þykja meö meinháttar atburö-
um.
Enn eru ekki danskeppnir
haldnar hér fyrir fatlaöa en á
þessum fyrsta dansleik fyrir
fatlaöa fór fram danskennsla.
Fólk dansaöi poika og ræla og
valsa eins og á dansleiknum
fræga á Gili og menn höföu viö
orö aö fjöriö væri ekki siöra en
þar. Harmónikan var þanin til
hins Itrasta og fólk skemmti sér
SOKKÓTT FOLALD í FRYSTINN
Þeir sem hafa vanist þvi aö
boröa hrossakjöt vita, aö þaö er
herramannsmatur, og heföu Is-
lendingar mátt læra á þvi átiö
áöur en þeir féllu úr ófeiti viö
hliö hrossa sinna, s.s. I móöu-
harðindunum og á öörum tim-
um fjárfellis og manna. Nú er
nokkuö slöan tekið hefur veriö
upp aö nýju át á hrossakjöti,
eftir langvinna fordóma af trú-
arlegum ástæöum, allt frá þvl
aö kaþólska kirkjan gekk meö
oddi og egg gegn blótsiöum
þeirra, sem f skuggaskilum trú-
arskiptanna upp úr árinu eitt
þúsund trúöu bæöi á Krist og
Þór. Nú er þaö ekki lengur nein
nýlunda aö sjá hrossakjöt aug-
lýst til sölu I biöbum. Þvi er þó
ekki aö neita, aö auglýsingar
þessar geta veriö viökvæmt
mál, einkanlega sé veriö aö
birta myndir af gæöingum meö
upplýsingum um hagstæö kaup I
frystikistuna.
Orsök þessara hugrenninga er
einmitt aö rekja til auglýsingar
frá ágætu fyrirtæki, sem til-
kynnir aö þaö hafi folaldakjöt til
sölu. I augiýsingunni prjónar
brúnsokkótt folald, þannig aö
byggingu aö augljóst er aö þar
fer gæðingsefni. Nú gæti ein-
hverjum þótt þetta skrltin þula,
en þeir sem þekkja eitthvaö til
hrossa fá allt annaö yfir sig en
aukna matariyst, þegar þeir sjá
blandaö saman á einum staö
glæsilegu brúnsokkóttu folaldi
og lýsingu á kjötgæöum þess.
Þvi þótt hrossakjöt sé boröaö er
enn nokkur skilsmunur á kjöt-
inu og skepnunni sjálfri I sinni
fegurstu mynd. Ber fyrst og
fremst aö lita á þetta sem vin-
samlegar uppiýsingar handa
þeim, sem hafa meö slátrun
hrossa aö gera.
Til skýringar þeirri viö-
kvæmni, sem rfkir I þessum efn-
um, skal getið hér sögu af mikl-
um og þjóökunnum hestamanni,
sem nú er látinn. Hann seldi
reiöhest sinn til afsláttar, sem
ekki er í frásögur færandi. Þetta
var á árum fábrotnari versiun-
arhátta. Oftar en hitt keyptu
menn afsláttarhross á iæti, eöa
vissu nokkur deili á þvi hvaöan
kjötiö var komiö. Nema svo
mikiö er vfst, aö sá sem keypti
kjötiö af fyrrgreindum reiöhesti
vissi öll deili á skepnunni og
hver haföi átt hana. Nú bar svo
viö aö fyrrgreindur hestamaöur
var oft á ferðalögum. Kom hann
á bæinn, þar sem maöurinn bjó,
sem haföi kevpt afsláttar-
hrossiö, og þáöi þar góöan
beina. Boröaöi hestamaöurinn
mikiö af kjöti, og þegar hann
haföi lokiö máltiöinni þakkaöi
hann fyrir sig meö fögrum orö-
im og lét sérstaklega orö aö þvi
iggja hve kjötiö heföi veriö
?ott. Bóndinn uggöi ekki aö sér.
I hans augum var allt hrossa-
ijöt eins. Hann sagöi þvi eitt-
ívaö á þá leiö, aö vel væri gest-
irinn aö þessu kjöti kominn,
enda væri þaö af gamia reiö-
hestinum hans. Hestamaöurinn
staröi agndofa á bóndann. Svo
stökk hann upp úr sæti sinu og út
á hlab, þar sem bunan stóö upp
úr honum meö höröum hrföum
og hætti hann ekki uppsölunni
fyrr en allur matur var af hon-
um genginn. Þessi saga, sem er
sönn, sýnir ein meö ööru aö
hross veröa aö likindum aldrei
venjuleg sláturdýr. Til þess
standa þau manninum of nærri.
Aö vfsu hafa sumir hesta-
menn komfö I veg fyrir hugsan-
leg slys af þessu tagi meö því aö
heygja hesta sfna, og einnig
vegna þess aö þeim finnst eng-
inn annar viöskilnaöur koma tii
greina. Er þaö kapituli út af
fyrir sig hve margir hestar hafa
veriðheygöir og hvar. Þessi siö-
ur hefur veriö rlkjandi allt frá
fyrstu tlö og er enn f góöu gildi.
Þess eru dæmi aö menn hafi
efnt til erfisdrykkju eftir hesta
og fengiö skáld tii aö yrkja um
þá erfiljóö. Yfirleitt er sá skáld-
skapur einhæfur, mest um spor
þeirra og tilþrif og jafnan dýrt
kvebinn. Þegar þetta er haft i
huga má Ijóst vera, aö ekki eflir
þaö sölu hrossakjöts aö sýna
prjónandi gæöinga — og
sokkótta i þokkabót.
Svarthöföi