Vísir - 04.12.1977, Blaðsíða 13

VISIR
Sunnudagur 4. desember 1977.
Viðtal: Páll Pálsson
Myndir: Jens Alexandersson
Ein elsta hljómsveitin i poppinu er hljómsveitin Haukar. Hafa
þeir löngum þótt ein mesta stuöhljómsveit sem troöiö hefur upp á
sviöi gegnum árin. Mun þaö einkum vera vegna hressilegrar fram-
komu og liflegs lagavals, sem þeir hafa áunniö sér þann titil.
Þrátt fyrir langan starfsaldur er tiltölulega stutt síöan Haukar
hófu aö gleöja aödáendur sina meö þvi aö gefa út plötur, en þaö var
fyrst árið 1975 aö út kom tveggja laga plata, .þrjú tonn af sandi, sem
náði miklum vinsældum. i fyrra kom siöan fyrstá langspil þeirra og
hét það „Fyrst á röngunni...” A dögunum kom annaö langspiliö sem
heitir ,,...svo á réttunni”. Mun næsta plata þeirra þvi sennilega
heita Tjútt, tjútt, tra la la o.s.frv.
i tilefni nýju plötunnar hitti Helgarblaöiö Gunnlaug Melsteö,
forystuhaukinn, aö máli i þvi skyni aö fræöast örlitiö um þessa
merku hljómsveit og afstööu hans til tónlistarlifsins i dag.
Rafn Jónsson. Sú útgáfa Hauka
gerði plötuna Fyrst á röngunni..
Síðastliðið vor hættu aftur allir
nema ég. Þá fær bandið á sig
núverandi mynd með endur-
komu Svein Arve og Berta +
Valgeir Skagfjörð og Ingólf
Sigurðsson. Nýlega hætti
Valgeir og Guðmundur
Benediktsson kom i staðinn. Af
þessu má sjá að mannaskipti i
Haukum eru tið, enda mun
Guðmundur vera Haukameð-
limur nr. 65. Ég tel ekki örar
mannaskiptingar slæmar. Þær
lifga hljómsveitina fremur en
hitt.
Flugið hafið
— Hver er ferill hljómsveit-
| arinnar, svona i stuttu máli?
Gunnlaugur: Það mun hafa
I verið i byrjun siðasta áratugs
sem Haukurinn hóf sig til flugs.
Stofnandi hljómsveitarinnar
var Helgi Steingrimsson. Ég
treysti mér nú ekki til að rekja
| ferilinn fram til ’69, en það var
þá sem ég slóst i hópinn. Þá
| voru i Haukum, auk Helga,
Guðmundur Ingólfsson, kona
| hans Helga Steinþórsdóttir og
Ólafur Bachmann trymbill, sem
kom úr Mánum. Við spiluðum
aðallega i gamla Sigtúni, eða
allt fram til ársins 1971. Þá
hættu Guðmundur, Helga ög Óli.
1 þeirra stað komu svo Engil-
bert Jensen og Sveinn Guðjóns-
son og hljómsveitin flutti sig yf-
ir á Röðul, þar sem við lékum
um skeið.
A timabilinu sem við spiluð-
um i Sigtúni þurfti He!gi að taka
sér fri um mánaðartima. Var þá
Svein Arve fenginn til þess að
leysa hann af. Siðan fór Svein til
Noregs til þess að gegna eins
árs herþjónustu en hann er
norskur rikisborgari. Áður en
hann fór hafði það orðið að sam-
komulagi að hann héldi áfram
með okki^r þegar hann kæmi aft-
ur. Berti hættir siðan ’72 og fer i
Trúbrot. bá kom Rafn Haralds-
son til sögunnar. Það var þá
sem við byrjuðum að spila á
fimmtudögum og sunnudögum i
Klúbbnum, en þar vorum við
fastráðnir i nokkur ár. Það var
mjög skemmtilegt timabil.
Helgi hættir
Nú, svo kom að þvi að Helgi
hætti eftir að hafa verið ein 12 ár
með Haukum og stofnar umboð-
skrifstofuna Demant. Um sama
leyti yfirgaf Sveinn Guðjónsson
einnig bandið. Þetta er árið ’75.
Þá fengum við Kristján
Guðmundsson pianóleikara,
sem nú er i Póker. Þannig skip-
uð starfaði hljómsveitin þar til i
júli i fyrra, en þá hættu allir
nema ég. Ég var ekkert á þeim
buxunum að hætta, svo ég fékk
til liðs við mig þá Magnús
Kjartansson, Rúnar Þórisson og
Plata á næsta ári
— Nú eru Haukarnir með
langan starfsaldur að baki.
Hvers vegna farið þið svona
seint út i hljómplötuútgáfu?
Gunnlaugur: Það var lengi
búið að standa til að gera plötu,
áður en við létum loks verða af
þvi. Ástæðan er tviþætt, annars
vegar höfðum við einfaldlega
svo mikið að gera i spila-
mennskunni að við máttum ekki
vera að þvi, en hins vegar var
ekki komið almennilegt stúdió
til landsins svo við hefðum þurft
að gera hana erlendis. En strax
og Hljóðriti var settur á laggirn-
ar fórum við af stað. Þess má
geta hér i leiðinni, að við erum
þegar byrjaðir að huga að gerð
annarrar plötu sem við vonum
að komi á markaðinn næsta vor.
Fólkinu snúið við
Rœtt við Gunnlaug Melsteð um tónlistarlíf
— Nú hlýtur margt að hafa á
daga ykkar drifið, — geturðu
sagt okkur einhverja „Hauka-
sögu”?
Gunnlaugur: Þvi er ekki að
neita að ýmislegt hefur skeð,
bæði skemmtilegt og
náttúrulega leiðinlegt lika, þvi
„bransinn” er ekki alltaf dans á
rósum. Það væri örugglega
hægt að skrifa margar bækur
um það.
Ég get t.d. sagt frá einum túr
útá landsbyggðina sem var
dálitið sérstakur. Þetta var þeg-
ar Helgi Steingrims var meö
Haukum. Við réöumst i það
stórvirki að kaupa okkur sendi-
ferðabil, sem var að sjálfsögðu
skirður Haukurinn og var þetta
okkar fyrsta ferð á honum. Bil-
stjórinn okkar var ekki af verra
taginu, Halldór nokkur sem
kunnur er fyrir akstur sinn i
þeirri iþrótt sem kallast Rallý.
Hann ók t.d. elsta bilnum i sið-
ustu keppni og þótti undrum
sæta að hann skyldi komast
klakklaust i gegnum hana og
örugglega ekki á annars færi en
hans. Nú, það þarf ekki að
spyrja að þvi, auðvitað bilaði
Haukurinn. Við vorum á leiðinni
til Ólafsvikur og billinn gafst
upp i Borgarfirði. Það tók nokk-
uð langan tima að lappa upp á
skrjóðinn og gera hann ökufær-
an á ný, þannig að við mættum
ekki á staðinn fyrr en klukkan
var langt gengin i eitt. betta
sama kvöld var einnig dansleik-
ur á Hellissandi og þegar við
vorum að koma til Ólafsvikur
mættum við fjöída fólks, sem
var nú orðið úrkula vonar um
Haukaball og var af þeim sök-
um á leiðinni út á Hellissand.
Við snérum fólkinu við og þaö
endaöi með þvi aö við spiluðum
fyrir fullu húsi til fjögur um
nóttina. Eftir ballið varð smá
hasar, rúður brotnar o.þ.h. sem
gerði það að verkum að þar var
ekki haldið ball um nokkurra
mánaða skeið. Haukurinn skil-
aöi okkur siðan heilum á húfi i
bæinn, aðallega vegna
vasklegrar framgöngu Dóra bil-
stjóra.
ur dansað og sungið undir. Það
er af sem áður var að dansleikir
voru nánast hljómleikar. Það er
t.d. mikill munur á tónlistar-
smekk menntaskólanema þegar
þeir sitja heima i herberginu
sinu eða eru á balli. Heima
hlusta þeir á Billy Cobham, en á .
böllum ræður Chuck Berry rikj-
um. Afturámóti er það stað-
reynd að aðstaðan fyrir hljóm-
sveitir hefur aldrei verið jafn
slæm og hún er i dag. Diskótek-
unum fer sifellt fjölgandi, með-
an stöðum sem bjóða uppá
hljómsveitir fækkar að sama
skapi. Þetta á sérstaklega við
um unga fólkið i dag.
Það er bókstaflega enginn
staður sem býður þvi upp á lif-
andi tónlist. Það er m.a. ein
orsökin fyrir ástandinu á
Hallærisplaninu. Þetta stafar af
þvi að það er ekki hægt aö græða
eins mikið á þvi og fullorðna
fólkinu. Okkur þykir þvi mjög
leiðinlegt að sjá aðeins framan i
unglingana á sveitaböllum að
sumrinu þegar þeir stunda ein-
hverja vinnu. Ég væri fylgjandi
þvi að komið yrði upp stöðum
fyrir ungt fólk á aldrinum 17-20.
Það hefur orðið einna verst út-
undan i skemmtanalifinu. A
slikum stöðum mætti gjarnan
framreiða létt vin eða bjór. Ég
tel að það yrði til þess að
minnka áfengisbölið, þvi að for-
boðnir ávextir freista mest og
þvi fer sem fer. Hvernig var það
t.d. ekki með Adam og Evu?
— Viltu segja eitthvað i lok-
in?
Gunnlaugur: Ég vil aðeins,
fyrir hönd Hauka, þakka lands-
mönnum fyrir góða mætingu og
skemmtun á Haukafögnuöum
undanfarandi ára. Sjáumst i
góðu stuði i framtiðinni, þvi
Haukurinn mun að sjálfsögðu
halda áfram að svifa yfir land-
inu um ókomin ár.
Í/&/M
Haukar: Aftari röö f.v. Engilbert Jensen, Sveiii Arve Hovland,
Ingólfur Sigurösson. Fremri röö f.v. Gunnlaugur Melsteö, Valgeir
Skagfjörö. Valgeir er nú nýhættur og er Guömundur Benediktsson
kominn i hans stað (Ljósm. Björgvin Páisson)
Aöstööuleysi.
— Hvaða álit hefur þú á
bransanum i dag?
Gunnlaugur: Ef hljómsveit
ætlar sér að hafa sæmilega
afkomu af spilamennsku, verð-
ur hún fyrst og fremst að spila
fyrir fólkið. Dansleikjamórall-
inn hefur breyst gifurlega uppá
siðkastið. Góðar stereogræjur
eru nú almenningseign og fólk
stúderar nú tónlist aðallega af
plötum. Þegar það kemur svo á
ball vill það tónlist sem það get-
Haukurinn sem bilaöi I Borgarfiröi meö Randver nýgifta I farar.
broddi.