Tíminn - 19.08.1969, Qupperneq 3

ÞRIÐJUBAGUR 19. ágúst 1969.
Með
morgun-
kaffinu
— Bræður og aystur, þið vit-
i«, að við erum hér saman
teomiin til að biðja um regn.
Hvers vegma tök emginn með
sér regrihiíf? spurði negra-
presturinn í Afrífcu.
— Nú þarf ég bara að láta
keyra á mig t\ús\"ar í viðbót,
sagði bjartsýnásinaðuriinin, sem
var slysatrygigður. — M get ég
keypt mér bil sááifur.
— Þar stean (bolidimimt var í
herberginu, bvennáig getið þér
þá verið vissir um að það hafi
verið Mjómiisitarmaður, sem
slló yður?
— Hamn sílló meo % takti.
— Meinið þér virkilega, að
þér hafið fengið yður þetta ein
göngu mín vegna?
— Kemst ég að prestssetr-
inu gegnum þeitta hlið?
— Ég býst við því, að
minnsta fcosti Ifeomst heill hey-
vagm igeignum Iþað í gær.
— Hivað segir svo lítiM. dreug
ur, þegar frænlka hans gefur
honum fcrónu til að kaiupa gett?
— Svoleiðis orð bannar
mamma rniér að segja.
Sjómaður nofckur festi kaup
á búgarði og hugðist rækta
þar kanínur.
— Hefurðu nokkurt vit á
kanínuræfct? spurði vinur hans-
— Nei ,efcki ég, en kanínum
ar hafa það.
— Ef ég gifflti miig, þarf mað-
urinn minn að geta skrifað
auðævi sán með minnsta kosti
sex núllum.
— Ágiætt, ég get sifcrifað min
með eins mörgum núllum og
þú villt.
TÍMINN
Einu sinni í mánuði renna
glæsilegar Ifmósíur upp að aðal
verzlun japanska leikfanga
fyrirtækisins Epoeh, og tóúf af
stjórnarmeðlimum fyrirtækis-
iins stiíga út, og ganigia imn í
teppaiagða s>ali, skipaða marg-
víslegum lei'kföngum.
Þessir stjórnarmeðlimir eru
allix á aldrinum sjö til el'lefu
ára — níiu j'apönsfc bönn, einn
franskur stráfcur og frönsk
stúlka og einn bandai-£skur
drengur.
Og þessum ungu stjömar-
nefndarmönnum er öllum tek
ið með mikilli kurteisi, þeir
bera ailir á sér sérstök skýr
teini sem sýna í hvaða stöðu
þeir sitja, og á þessum eina
laugardegi í mánuði sem við-
höfnin er framin, eru allir þess
ir stjórnendur sóttir heim til
sín samtímis í límósínu.
Það er fullorðinna-stjórn fyr
irtækisins sem hefir komið
þessari barna-stjórn á laggirnar
og er það gert í þeim tilgangi,
að halda hinum fullorðnu í
sambandi við smiekk og óskir
barna í sambandi við leikföng.
Hinir smávöxnu stjómendur fá
ekki mikil mánaðarlaun, kann
ski þrjú til fjögurhundruð kr.
M. á mánuði, en þeir fá að
leika sér að leikföngunum, al-
veg eins og þeir vilja. Börnin
halda sína eigin stjórnarfundi
og á þeim leika þau sér að
leikföngum, en allar samræður
þeirra eru teknar upp á segul
bönd, og síðan hlusta hinir full
orðnu á, og fylgjast jafnframt
með fundum þeirra í gegnum
glervegg. Börnin eru oft beðin
um að leggja fram tillögur um
nýja og breytta gerð leik-
fanga.
★
Nú munu vera sjö ár síðan
Mariiyn Monroe lézt fyrir eigin
hendi í húsi sínu í Hol'lywood.
Síðan hefir hús þetta fjórum
sinnum skipt um eiganda ....
og stendur nú enn einu sinni
autt!
Mergiurinn miálsins er, að eng
inn eigendanna hefur getað
haldið það út að búa í húsinu
lengur en fáeinar vikur . . Þeir
halda því fram að hin dauða
kvikmyndastjarna gangi þar
aftur.
Arkitektinn John Loncardi,
sem segist hafa keypt húsið
vegna lágs verðs, segir um
veru sína í húsinu:
— Ég vaknaði eitt sinn með
þá tilfinningu að einhver væri
í herbergi mínu. Fyrst hélt ég
að um innbrotsþjófa væri að
ræða, unz ég sá hvítklædda
og æði dularfulla veru standa
út við gluggann, hvítu kiæðin
baerðust fyrir gusti af götunni,
og' ég heyrði veru þessa mæla
ógreinilega, en skildi ekki hvað
hún sagði, en skyndilega heyrði
ég veruna hlæja, rétt eins og
ég hef heyrt Marilyn Monroe
hlæja í kvikmyndum. Ég
kveikti ljós, en ekkert var að
sjá. Sömu nóttina hringdi ég
til þess er seldi mér húsið, og
hann sagði að það hefði verið
vegna þessarar vofu sem hann
seldi húsið. Auðvitað trúði ég
ekki þvílíku kjaftæði, en riótt
ina eftir endurtók þetta sig,
því hringdi ég í lögregluna,
því ég hélt að einhver væri að
stríða mér. Húsið var rannsak
að en ekkert kom í Ijós. Nú
hefi ég séð vofu þessa fimmtán
sinnum. Ég hef heyrt grátið í
myrkrinu, hlegið og séð vof-
una, en ekkert er sýnilegt, þeg
ir ég kveiki ljósið. Nú hef ég
fengið nóg af þessu, ég er
fluttur úr húsinu, en reikna
efcki með að geta selt það.
¥
Onassis útgerðarmaður og
Jaqeline fcona hans, voru með-
al þeirra þefciktu persóna
seen boðið var tii hinnar opin-
beiru veiziu, sem halddn var
tunglförunum þremur til heið
urs.
Talsmaður Hvíta Hússins í
Wathingítau, sagði fýrir veizl-
uina að efldfci væri vitað hivort
hin fyrrverandi forisetafrú, og
maður henuar mundu þiggja
boðið.
Nixon forseti var að sjálf-
sögðu í hlutveriki gestgj afans,
en veizlan fór fram í Los
Angeles.
Um 1500 giestum hafði verið
boðið tiil veizluinnar og á meðal
þeirra voru fyrrverandí for-
★
Vopnað lið vax fcalliað út
í Paris fyrir skömmu, til þess
að handsama villidýr.
Hin vopnaða sveit samanstóð
af tuttugu slökifcviliiðsmönnum
og þrjátíu lögreglumönnum.
Villidýrin voru tveir svartir
heimilisfcettir, þekktir meðal
íbúanna f Mouffetard-hverfinu,
einkum fyrir einstaklings-
hyggju.
Veiðarnar munu hafa farið
fram á svæði sem nú er
niotað sem sfcemmtigarðuir og
leifcsvæðj fyrir böm.
Fyrir nokkrum dögum bar
svo við, að kisa nofckur, að
nafni Miquette, leitaði skjóls
undir hálfhrundum vegg, til
þess að gjóta. Fæðingin gekk
vel, og afrafcstur hennar var
sex þriflegir kettlingar.
Skammt frá fæðingarstaðnum
leyndist faðir kettlinganna,
myndarlegur fress, hvers nafn
vér þekkjum ekki.
Eitt af börnunum sem var
að leik á svæðinu, kom auga
á Miquette, þar sem hún iá,
og hugðist barnið ná sér í kettl
ing að leika við, en Miquette
setahjón, Lyndon B. Johnson og
Lady Bird. Þá má og nefna
Charles Lindberg, þann er fyrst
ur flaug yfir Atlantshafið, en
það var árið 1927. Eddie Riek
enbaeker, þekktur orustuflug-
maður frá því í fyrri heims-
styrjöldinni verður þarna einn
ig, og þýzki fllu,gvélaverkfræð-
ingurimn WMly Messerschmidt.
★
hvæsti þá ógurlega, og fclóraði
krafckann, svo hann æpti af
sfcelfimgu. Nærstödd móðir
barnsins varð sfcelkuð, hélt að
kötturinn væri brjálaður, og
braut því brunaboða, kallaði
þannig á slöfcfcviliðið. Slökkvi
liðið kom æðandi með mifclum
útbúnaði, nokkrum bílum og
vel búið af stigum. En fressinn
nærstaddi, gefck til liðs við
kærustu sína. Tuttugu slöfckvi
liðsmenn reyndu að nálgast
Miquette, en hún kvæsti og
sýndi klærnar. Komust slökkvi
lisðmen-nirnir þá að þeirri nið-
urstöðu, að þetta væri verðugt
verkefni fyrir lögguna, og
kölluðu á hana. Þrjátíu löggur
komu þegar í stað, vel vopnað
ar, höfðu m. a. með sér net,
til þess að reyna að handsama
villidýrin í. En þrátt fyrir það
að fimmtiu menn röðuðu sér
á netið. þá smugu þau
Miquette og fressinn NN út
á milli fótleggja mannanna, og
gátu meira að segja klórað eún® ,
þeirra hressilega um rera. '
Hurfu þau þar með af staðn- >
um. * 1
l