Tíminn - 26.10.1969, Blaðsíða 2

TIMINN
í GUÐANNA BÆNUM
Framhai'd ai bls. 13
lega í yfirheyrslu. Ég var lát-
inn standa uppréttur á miðju
gólfi og spurður sömu Spurn-
inganna. Ég svaraði þvi sama
og þúsund sinnum áður: „Ég
er efcki njósnari og ég hef
enga glæpi framið“. Yfirheyrzl
an hélt áfram allan daginn og
fram á kvöld. Þá var ég færð-
ur aftur í klefann, þar sem
ég féll örmagna niður á fletið
og steinsofnaði á stundinni.
En eftir fáeinar mínútur var
ég vakinn aftur og dreginn út
í yfirheyrzluálmuna. Aftur var
mér skipað að standa upprétt-
ur á gólfinu. f þetta skipti
voru margar smáhvíldir í yfir-
heyrzlunni, meðan Kínverjarn
ir fengu sér vindlinga eða glas
af víni.
Alla nóttina stóð ég hreyf-
•ingarlaus og stífur þarna á
gólfinu. Undir morgun fór mér
að líða ilia, það ætlaði að líða
yfir mig og ég fór að slaga.
Vörðurinn kom undir eins með
stól og setti hann við hlið
mína. En ef ég ætlaði að
styðja mig við stólinn, sló
vörðurinn mig utanundir og
grenjaði: „Stattu á löpp-
unum“.
Nokkrum sinnum fóru þeir
allir út úr herberginu og þá
notaði ég tækifærið og hljóp
um, til að reyna að koma blóð-
inu á einhverja hreyfingu. Þeg
ar klukkan var orðin hálf-sex
um morguninn, var farið með
mig enn í klefann minn. En mér
var ekki leyft að sofna, held
ur stóð vörður yfir mér, þar
sem ég sat á fletinu og ef ég
ætlaði að halla mér upp að
veggnum. þreif hann miskunn
arlaust í mig. Klukkan átta um
morguninn var ég enn færð-
úr til yfirheyrzlu og látinn
standa við stólinn. Sömu
spurningarnar — sömu svörin,
allan daginn. Þá fékk ég að
sitja á fletinu í eina klukku-
stund, en síðan færður út aft-
ur. Þetta var eins og þegar
köttur leikur sér að mús.
Aðra nóttina, líklega úm
fimmleytið, gat ég ekki leng-
ur staðið á fótunum og verð-
irnir urðu að halda mér uppi,
þangað til farið var með mig
til klefans. Þeir ýttu mér inn
og ég féll á andlitið á gólfið.
Einn varð þó eftir, til að sjá
um, að ég sofnaði ekki þarna.
Hann smásparkaði í mig, ým
ist með tánum eða hælnum á
stígvélunum og mig logsveið
um allan líkamann. Síðan var
enn farið méð mig út og ég
stóð upp á endann það sem
eftir var næturinnar.
Þá var það, sem mig byrj-
aði að dreyma. Það var eins
og hugurinn losaði sig og
rynni út úr líkamanum. Það
var eins og við værum tveir,
ég stóð við hlið fangavarðar-
ins og horfði þó á sjálfan mig
svífa um herbergið.
Allan þriðja daginn hélt
kvalræðið áfram. Ef ég dottaði,
þá sló vörðurinn mig einhvers
staðar. En það var eins og ég
væri kominn gegn um hreins-
unareldinn, ég fann alls ekk-
ert fyrir höggum hans lengur.
Þriðju nóttina gat ég ekki stað
ið lengur og féll á gólfið. Þeir
drógu mig óðar á fætur aftur,
en þegar þeir slepptu, datt ég.
Þá náði yfirheyrandinn í fötu
af köldu vatni, steypti þvi yf
ir mig og skipaði mér að hafa
mig á lappirnar. Ég klóraði
mig á fætur, en steyptist enn.
Önnur fata af köldu vatni, en
í þetta sinn gat ég ekki stað-
ið upp.
Vöi'ðurinn sparkaði í mig,
fastar og fastar, en ég fann
ekkert. Eg var borinn til klefa
míns og látinn sitja á fletinu,
sem fyrr. í hvert sinn, sem ég
féll útaf, var ég þrifinn upp
aftur. Alla þessa nótt og fram
á næsta dag, sem var hinn
fjórði, héldu þeir áfram. Yfir-
heyrandinn var nú hjá mér í
klefanum og einhver hristi mig
harkalega, svo ég sofnaði ekki.
Endalaust spurðu þeir hins
sama: „Hverjir starfa með þér?
„Ertu njósnari?" „Segðu okk-
ur allt, sem þú veizt“.
Yfirheyrandinn beygði sig
niður og starði í augu mér.
„í guðs bænum, drepið mig“,
tautaði ég. „Mér er alveg sama
núna“.
Þá held ég, að þeir hafi
loksins farið. Ég veit það ekki,
bví það leið alveg yfir mig.
Þegar ég vaknaði aftur, var
miður dagur. Ling sat á stokkn
um hjá mér og baðaði andlit
mitt með horninu á handklæð
inu mínu, sem hann dýfði of-
an í vatnsskammtinn sinn.
„Hví takið þér ekki sönsum,
Volsky?" spurði hann. „Ég var
njósnari, en ekki 'mikiLvægur
þó. Ég sagði þeim aðeins iítið
af því, sem ég vissi og þeir
hafa Látið mig í friði síðan.
Gerið þér það sama, segið
þeim nóg til að þeir fari og
Láti yður vera. Annars munuð
þér bráðlega deyja hér,
Volsky“.
Meira að segja Ling. Ég var
yfirkominn af vonbrigðum.
Guð minn góður, trúði eng-
inn mér.
„Ég hef alls ekki frá neinu
að segja“ sagði ég við Ling.
Skömmu síðar var kallað á
mig með númeri mínu, sem
var 1604 og ég var færður til
yfirheyrzlu á ný. Ég hafði haft
uppköst og var mjög máttfar-
inn, en ég reyndi að halda mér
uppréttum og einbeitti mér að
því að hafa fullt vald á hreyf-
ingum mínum, þegar ég var
leiddur inn í herbergið til yf-
irbeyrandans. Mér til undrun
ar, heyrðust engar skipanir, ég
var ekki sleginn, heldur lát-
inn afskiptalaus um stund.
Yfirheyrandinn kom til mín
og hristi höfuðið. „Jæja, þú
vilt ekki tala við o'kkur, við er-
um orðnir þreyttir á þér. Svo
þreyttir, að við reynum ekki
að hjálpa þér meira". Hann
yppti öxlum og krosslagði síð-
an handleggina. „Við ætlum
ekki að tala við þig meira. Þú
mátt fara út úr þessu herb-ergi,
* en vertu viss, einhvern tíma,
eftir eitt ár, eða jafnvel tíu,
muntu vilja tala“.
Hann klappaði mér á vang-
ann og^ bxrosti. „Við bíðum,
1604“. Ég svaraði: „Þið megið
hafa mig hérna alla mína ævi,
en þið verðið einskis vísari,
því-ég veit alls ekkert“.
Hann leit undan, en benti
síðan á dyrnar. Vörðurinn
færði mig fram fyrir og síðan
til klefa míns.
Ég var aldrei yfirheyrður
framiar.
Þegar við komum inn í klef-
ann, sagði vörðurinn Ling að
pakka dótið sitt og koma með
sér Þeir fóru. Ég var skilinn
þarna eftir með hugsanir mín-
ar og einmanaleikann og einu
félagar mínir nú voru rauðu
pöddurnar.
Samt sem áður fannst mér
þetta hreinasta himnaríki, eft-
ir allar barsmíðarnar og há-
vaðann. Þögnin var dásamleg.
Mér tókst að klóra svolítið af
málningunni af gluggarúðunni
og undi mér löngum við þetta
gægjíugat mitt. en gegn um
það, sá ég út í garðinn bak
við bygginguna.
Einn morguninn, sem ég
var á gægjum, sá ég hvar tveir
kvenfangaverðir komu út í
garðinn, með unga kínverska
stúlku á milli sín. Stúlkan
hafði mjög fallegt hár, sem
náði henni niður undir mitti.
Hún var klædd rauðbrúnum
silkikjól, nælonsokkum og
hælaháum skóm. Stúlkutetrið
hélt varla höfði og hún skjögr-
aði áfram, milli varðanna, sem
vorú algerar ándstæður henn-
: ar, Hvað útlitið snerti, mið
aldra, feitar og snöggklipptar.
Brunnur var í miðjum garð-
inum. og þegar verðirnir komu
að honum með stúlkuna, létu
þær hana setjast niður. Ónnur
varðkonan fór síðan inn í hús-
ið lengra í burtu, en hin varð
eftir hjá stúlkunni og fór að
klæða hana úr skónum og sokk
unum. Sú fyrri kom fljótlega
aftur og hafði þá meðferðis
eittbvert verkfæri, sem líktist
mest garðklippum. Með þessu
tók hún til við að skella hárið
af stúlkunni.
Stúlkan sat gjörsamlega
hreyfingarlaus og mér leið
helzt eins og ég væri að iiorfa
á dramatískan sjónleik. Ég sá
mkkana falla til jarðar og þeg-
ar þessari ósmekklegu klipp-
ingu var lokið tók önnur kon-
an uadir handlegg stúlkunnar
og hvarf með hana fyrir horn
hússins.
Hin varðkonan, sem var
heldur ófrýnileg ásýndum, gild
vaxin mjög og klædd síðbux
um, sem stóðu henni á beini,
beið við brunninn litla stund
síðan leit hún í kring um sig,
til að vera viss um að enginn
sæi til hennar. Þá beygði hún
FÓDURBLDNDON HF.
VERÐLÆKKUN
Franskt bygg: af uppskeru 1969.
Ómalað bygg, ósekkjað á bifreið
Nýmalað byggmjöl, laust á bifreið
Nýmalað byggmjöl, 45 kg. pr. sk.
Dönsk kúablanda —A— köggluð
ósekkjuð á bifreið
Dönsk kúablanda —A— í 50 kg. sk.
kr. 5.350,00 pr. tonn
— 5.600,00 — —
— 5.980,00 — —
kr. 7.380,00 pr. tonn
— 7.780,00 — —
P.P.H. fóðurblöndur eru viðurkenndar fyrir gæði í Dan-
mörku. Bændur verzlið þar sem úrvalið er mest og verðið
hagstæðast.
©
FÓfiURBLANDAN HF. •
GRANDAVEGl 42
SlMI 24360
SUNNUDAGUR 26. október 1969.
sig niður og greip hendurnar
fullar af hinu fallega hári, sem
lá þarna fyrir fótum hennar.
Með hárið í böndunum flýtti
hún sér að opnum glugga á
litla húsinu sem var beint á
móti gægjugatinu mínu. Hún
bar lokkana upp að höfði sér
og speglaði sig í rúðunni,
sneri sér á alla kanta og dáð-
ist að því, sem hún sá. Hún
sneri sér snögglega við, svo
lokkarnir sveifluðust um axL-
irnar, svo brosti hún yfir öxl-
ina á sér framan í spegilmynd
ina í rúðunni.
Ekkert hljóð heyrðist í garð
inum og ég stóð dolfallin og
horfði á konuna dansa þarna
fram og aftur við gluggann og
hugsaði með mér, að þessir
kvalarar hefðu þá mannlegar
tilfinningar eftir allt saman.
ALlt í einu tók varðkonan
undir sig stökk í áttina að
brunninum og fleygði hárinu
á jörðina aftur. í sama bili
bom hin fyrir hornið og sam
an tíndu þær svo bárið upp
aftur, tróðu því í poka og
flýttu sér síðan burt og hurfu
sjónum minum.
Það var kominn júlí-mánuð-
ur og ég hafði verið í Nan
Tao í hálft ár. Dagarnir snigl
uðust áfram og ég taldi þá á
skorum, sem ég gerði í fletið.
Ég sá aldrei neinn, nema vörð
inn, sem fæi'ði mér matinn og
ég fór að velta því fyrir mér,
hvort öryggislögreglan hefði
hreinlega gleymt mér.
En þá. eitt sinn, sem oftar,
þegar ég húkti uppí horni í
fleti mínu, fannst mér ég
heyra rödd. „Hver ertu? Hver
ertu? Hver ertu?“ Ég spratt á
fætur, orðin voru sögð á ensku
og í fyrstu hélt ég, að þögn-
in væri búin að gera mig rugl-
aðann. Þá heyrðist það aftur.
„Hver ertu? Hverrar þjóðar?
Hverrar þjóðar? Hverrar þjóð
ar?“ Röddin endurtók allt þris
var. Hljóðið virtist koma frá
salernisskálinni í horninu og
ég skildi, að einhver í klefan-
um fyrir ofan mig var að
reyna að ná sambandi við mig
með því að kalla niður í gegn
um pípuna. Þetta var mál
menntaðra manna, sem talað
var og ég gat aðeins greint
erlendan hreim. Ég læddist að
skálinni og hvíslaði varlega:
„Hver er þar?“ Þögn. Svo kom
röddin aftur: „Hverrar þjóð-
ar?“ var spurt þrisvar. Ég hall
aði mér yfir skálina. „Rússi“.
svaraði ég.
„Hvers vegna ertu hér?“
spurði röddin.
,,Njósnir“.
Þögn. Síðan: „Ertu njósn-
ari?“
„Þetta var heim'Skuleg spurn
ing“ svaraði ég. „Ef ég væri
njósnari, myndi ég segja þér
það, en það vill bara svo til,
að ég er það ekki“.
Síðan spurði ég, „hver ert
þú?“ — Ekkert hljóð. Ég end-
urtók spurninguna nokkrum
sinnum, en það var gagnslaust.
Röddin var farin.
Viku síðar. heyrði ég aftur
rödd í salernisskálinni, en í
þetta sinn var það kínversk
rödd og ég lét sem ég heyrði
hana ekki.
Ég þóttist viss um, að fanga-
verðir mínir væru að reyna að
beita mig einhverjum brögð
um til að ég játaði. Þegar ég
svaraði ekki röddinni í annað
sinnið, heyrði ég ekki meira.
Um miðjan ágúst opnuðust
klefadyrnar allt í einu upp á
gátt og vörður kom inn og
skipaði mér að taka saman
dótið mitt. „Flýttu þér, þú átt
að fara héðan“, sagði hann.
Ég varð ofsaglaður og þótt-
ist viss um. að þeir hefðu nú
loksins ákveðið að trúa mér.
Ég safnaði saman hinum fáu
Fraonihald a Ws. 11